ตอนที่ 3

ตอนที่ 3

“เปรมยังมีหัวคิดน่าพี่ใหญ่ ไม่บ้าถึงกับจะกลับไปคืนดีและยกโทษคนที่เห็นเปรมเป็นเพียงแค่นางบำเรอหรอกคะพี่ชาย” เปรมมิกาตอบกลับพร้อมกัดฟันดังกรอด ๆ คำที่ทินภัทรพูดให้เธอเป็นเมียน้อยเขายังติดดังก้องอยู่ในหูอยู่เลย

ผู้ชาย...เพศเห็นแก่ตัว มักมาก คิดว่าเธอรักแล้วจะยอมให้ทุกอย่างเลยเหรอ คิดผิดไปเสียแล้ว สำหรับเธอนะ ถ้าได้ ต้องได้ทั้งหมดและเป็นหนึ่งเดียว ไอ้ที่จะได้เพียงแค่กระพีกเดียวนะ ไม่เอาไม่อยู่ในความคิด

“ก็ดี” การันต์พยักหน้ารับ เปรมมิกาเคยมีผู้ชายมาคบหามาหลายคนแล้ว พอเลิกรากันไป น้องสาวก็ดูจะเศร้าหม่นหมองไร้ชีวิตชีวาไปสักช่วงหนึ่ง แต่ไม่นานก็จะกลับมาร่าเริงแจ่มใสเหมือนเดิม ทว่าครั้งนี้ผิดกันเพราะเปรมมิกาคบกับไอ้เจ้าหมอเฮงซวยนั่นตั้งแต่เรียนมหาวิทยาลัยปีสาม จากการเจอกันโดยบังเอิญแล้วสานต่อความผูกพัน ก่อนฝ่ายชายไปเรียนต่อเมืองนอกก็ยังให้คำสัญญา เมื่อจบก็จะแต่งงานกัน แต่ตอนนี้กลับกลายเป็นเพียงแค่ลมปาก

“พี่ใหญ่คิดทำอะไรหรือเปล่าคะ” เท่าที่รู้จักนิสัยพี่ชายคนนี้มา เธอมั่นใจเต็มร้อยเปอร์เซ็นเลย การันต์จะต้องคิดทำอะไรเพื่อช่วยเอาศักดิ์ศรีคืนมาให้เธอ

ไหล่กว้างเลิกขึ้นสูง สอดมือเข้าในกระเป๋ากางเกง มองออกไปเบื้องนอกอย่างไรจุดหมาย ทว่านัยน์ตากลับมุ่งมั่น

“หมอบอกหรือเปล่า กี่วันถึงจะกลับบ้านได้” ชายหนุ่มไม่ตอบในสิ่งที่น้องสาวถามและยังถามไปเรื่องอื่น

“ไม่แน่ใจเหมือนกันคะ แต่คิดว่าไม่พรุ่งนี้หรือมะรืนนี้แหละ” ไอ้เธอนะ อยากออกเสียงตั้งแต่วันนี้เลยด้วยซ้ำ นอนอยู่อย่างนี้ น่าเบื่อจะตายอยู่แล้ว ทำอะไรก็ไม่ได้ แม้กระทั่งจะลุกไปห้องน้ำเองก็ยังทุลักทุเลเลย แต่วันนี้ดีขึ้นหน่อย พอเดินไปเองโดยไม่ต้องให้แม่ช่วยพยุง

“ก็ดี ไปพักผ่อนสักพัก ทำใจให้สบาย ๆ ร่างกายหายดีเมื่อไหร่ก็ค่อยกลับมาเอาคืน” ใครก็ตามที่ปล่อยข่าวแบบนี้ ต้องหวังผลไม่ให้เปรมมิกากลับไปหาทินภัทร เป็นการทำให้ฝ่ายหญิงเสื่อมเสียชื่อเสียงด้วย เขาซึ่งเป็นพี่จะต้องหาตัวให้เจอว่าเป็นใคร เพื่อจะทำให้รู้ว่าการเล่นงานคนในครอบครัวพิริยะสนิทชัยวงศ์ได้รับผลอย่างไร!

ถึงเธอไม่อยากทำตามความต้องการของพี่ชาย แต่เมื่ออีกฝ่ายพูดมาแล้ว เธอต้องทำตามอย่างเดียว ขัดไม่ได้!

“ไม่ไปพักที่นั่นไม่ได้หรือคะพี่ใหญ่” แม้กระทั่งเดินทางใกล้จะถึงจุดหมายปลายทางแล้วก็ตาม เปรมมิกาก็ยังพร่ำบ่นและถามพี่ชายไม่ยอมหยุด ใบหน้าขาวสวยเบะง้ำอย่างกับคนจะร้องไห้ เมื่อผู้เป็นพี่ชายไม่ตอบแต่พยักหน้ารับ

“ทำไมคะ ทำไมต้องให้เปรมไปพักที่นั่นด้วย ดูสิคะ ทางจะไปจะมาก็ลำบาก หลุมบ่อเต็มไปหมด แถมยังจะเป็นถนนดินลูกรัง ฝุ่นปลิวว่อนเต็มถนน ไกลไม่เท่าไหร่ แต่นี่มัน...บ้านป่าเมืองเถื่อนชัดๆ เลยนะคะพี่ใหญ่ พี่จะพาน้องสาวหน้าตาดี ๆ อย่างเปรมไปหมกตัวอยู่กลางป่ากลางเขาแบบนี้จริง ๆ หรือคะ” ท้ายสุดเมื่อบ่นเสร็จเปรมมิกาก็ทอดเสียงอ่อนเรียกร้องความสงสาร

“พี่ใหญ่ไม่กลัวบ้างหรือไงคะ ถ้ามีคนมาทำร้ายเปรมล่ะ” เปรมมิกาอ้อนถามเสียหวานจ๋อยให้อีกฝ่ายเปลี่ยนใจ พาเธอกลับไปส่งบ้านหรือว่าที่ไหนก็ได้ที่ดีกว่าที่นี่ บ้านป่าเมืองเถื่อน ยังไงก็ต้องมีคนเถื่อน ๆ หน้าตาน่ากลัว นิสัยหยาบกระด้างอยู่ด้วยแน่นอน แล้วเธออยู่ในสภาพช่วยเหลือตัวเองไม่ได้แบบนี้ เกิดถูกรังแกละ ใครจะช่วยได้ หวังพึ่งพี่ชายหรือ...ก็อยู่ไกลเกิน หวังพึ่งไอ้บ้าคนที่พี่ชายหวังจะให้คอยดูแลหรือ ไอ้หน้ามหาโจร แล้วยังดำปิดปี๋อย่างกับถ่านไฟ แถมยังมีหน้าเดียวอีก หน้าตายยิ้มไม่เป็น ปากยังกับอมสุนัขไว้ทั้งฟาร์มแบบนั้น แล้วยังเกลียดขี้หน้าเธออย่างกับอะไรดี

เหอะ...ชาติหน้าตอนบ่าย ๆ แล้วล่ะ ที่ไอ้บ้าปากเสียนั่นจะมาคอยดูแลเอาใจใส่เธออย่างที่การันต์ฝากฝังไว้

“พี่ให้เรามาพักฟื้นร่างกายให้แข็งแรง และทำจิตใจให้แข็งแกร่ง พร้อมสำหรับการกลับไปอย่างผู้ที่เชื่อมั่นในตัวเอง ที่นี่แหละดีที่สุดแล้ว”

การันต์ตอบกลับเสียงเข้มงวด มาเพิ่มพลังให้กับร่างกายและจิตใจที่บอบช้ำให้แข็งแกร่ง พร้อมที่จะกลับไปห้ำหั่นศัตรูผู้หมายคิดร้าย ไม่มีที่ไหนดีไปกว่าการได้มาพักกับคนที่เขาไว้ใจได้ เขาคนนั้นนอกจากจะดูแลเปรมมิกาเป็นอย่างดีแล้ว ยังจะเอาหญิงสาวอยู่ด้วย แล้วที่สำคัญก็คือ...ที่นี่ไกลมาก ไกลจนญาติ ๆ ผู้ไม่หวังดีทั้งหลายแหล่จะไม่ตามมารังควาญซ้ำเติมเปรมมิกาให้ต้องเจ็บช้ำน้ำใจแน่นอน

“แต่มันไกลมากเลยนะคะ พี่ใหญ่ก็รู้ คนของพี่ใหญ่ก็ไม่ได้ชอบหน้าเปรมสักเท่าไหร่ด้วย อยู่ใกล้กันกลัวจะทะเลาะจนฆ่ากันตายเสียมากกว่า” เปรมมิกาเอ่ยด้วยความหงุดหงิดที่ไม่ปกปิดเอาไว้เลย เมื่อคิดถึงคู่แค้นที่เจอกันทีไรต้องปะทะคารมกันทุกครั้งที่เจอ

ก็มีอย่างที่ไหน เจอเธอครั้งแรกก็มาหาว่ายั่วยวนให้ท่า ผู้หญิงอย่างเธอนิสัยก็แย่ ทำอะไรไม่เป็นสักอย่าง เขาไม่คิดจะชายตามองให้เสียลูกกะตาหรอกนะ

ชิ...ไอ้คนปากเสีย ทำอย่างกับตัวเองดีนักหนา ขยันทำงานเหลือเกิน ว่างเป็นไม่ได้ต้องทำโน่นทำนี่อยู่ตลอดเวลา แล้วยังทำตัวอย่างกับฤษีชีไพล ไม่สนใจผู้หญิงที่เขาทอดสายตาให้ ทำว่าพ่อนะรักมั่นคงอยู่กับผู้หญิงคนเดียว

แล้วเป็นไงละ สมน้ำหน้า บ้างานดีนัก เลยถูกแม่ผู้หญิงนั่นหันไปหาผู้ชายคนอื่น แต่พ่อเจ้าประคุณก็ยังทำเป็นไม่รับรู้ไม่สนใจ จนแม่แฟนใจกล้าพาท้องโย้ใกล้เกิดมาขอเลิก นั่นแหละถึงได้ทำเป็นว่าตัวเองนะรักเขามาก ที่ทำไปทุกอย่างเพื่ออนาคตและคนที่รัก แต่เป็นเธอ บ้างานหมกตัวอยู่แต่ในป่าปาล์มตั้งแต่เช้าตะวันยังไม่ทันจะขึ้น ไม่กลับบ้านถ้าหากตะวันยังไม่ตกดินอย่างนั้น เป็นเธอก็ขอเลิกเหมือนกันแหละ ขยันทำงานนะดีมาก แต่มันก็ควรที่จะรู้เวลาด้วย ไม่ใช่ทำหามรุ่งหามค่ำแบบนั้น

“ให้เปรมไปพักที่อื่นไม่ได้หรือคะพี่ใหญ่” เปรมมิกาทาบมือนุ่มบนแขนแกร่ง ช้อนนัยน์ตากลมโตเป็นประกายมอง แพหนังตายาวงอนอ่อนนุ่มกระพริบอย่างออดอ้อนซ้ำลงไปอีกเล็กน้อย

“ทำไมละ...จะว่าไปตอนที่พี่โทรมาบอกเต็ม เขาก็ไม่ได้เต็มใจที่จะดูแลเราหรอกนะ บอกกับพี่ว่า ผู้หญิงเรื่องมาก จู้จี้จุกจิก ทำอะไรไม่เป็นสักอย่าง ให้มาพักด้วยก็รังแต่จะเป็นภาระเขาเท่านั้นแหละ” การันต์เอ่ยเย้าน้ำเสียงรื่นรมย์ บอกให้รู้ว่าเปรมมิกาเองก็ไม่เป็นที่ปรารถนาของคนที่จะไปหาเช่นกัน

“พี่คิดไม่ถึง ยิ่งไม่เชื่อด้วยว่าเราจะกลัวเต็มถึงขนาดนี้” ชายหนุ่มเสริมทายไปอีกนิด อย่างรู้จุดอ่อนคนเป็นน้องดีว่า ไม่ชอบให้ใครมาท้าทาย การัตน์เหลือบตามองหน้าน้องสาว รอยยิ้มแต้มที่มุมหนึ่งของปากหนา เมื่อเห็นประกายในดวงตาที่มันวามวาวและใบหน้าขาวนวลแดงระเรื่อขึ้นทันควัน

“อะไรนะคะ!” เปรมมิกาแผดเสียงสูงลิ่ว หันหน้ามาประจันกับพี่ชายแบบเต็ม ๆ “อีตาไม่เต็มสิบพูดแบบนั้นจริง ๆ หรือคะ” หญิงสาวเปลี่ยนชื่อของคนที่ถูกกล่าวถึงจากเต็มสิบเป็น...ไม่เต็มสิบที่เพราะและเหมาะสมกับอีกฝ่ายที่สุดแล้วล่ะ

“อือ...” การันต์พยักหน้ารับ สองมือประคองพวงมาลัยรถหลบหลุมขนาดใหญ่กินพื้นที่เกือบจะเป็นครึ่งหนึ่งของถนน “หรือว่าเราจะกลับกันเลยก็ดีนะ พี่ชักจะเห็นด้วยกับเราแล้วละ อยู่ด้วยกันไม่รู้จะถึงวันไหม เปรมกับเต็มคงได้ปะทะคารมจนสวนป่าปาล์มของพี่แตกแน่เลย แล้วเกิดเต็มทนปากเราไม่ไหว เผลอลงไม้ลงมือบีบคอเราจนตาย พี่ก็หาน้องสาวน่ารักๆ แบบนี้ไม่ได้อีกนะสิ”