5.บาดแผลที่เริ่มก่อตัว EP2

“ขอบใจนะคมสัน..”

“ไม่เป็นไร แล้วนี่จะทำไงต่อ ผุ้หญิงคนนี้หากจำไม่ผิดเธอคือน้องสาวของภาใช่ไหม..”

“ใช่..”

“มิหน้าคงเสียใจมากสินะ ที่พี่สาวหนีตามคนรักไป..”

คมสันผ่อนลมหายใจออกมาเบา ๆ ก่อนจะรับหุบปากเมื่อมองเห็นสายตาของอธิน

“แล้วเจอกันใหม่นะ..”

อธินช้อนร่างของอินทุพาขึ้นรถแล้วพามาส่งบ้าน

“ทำไมเหลวไหลแบบนี้นะอิน..”

คุณพรรัมภามองหน้าลูกสาวเมื่อหยิบผ้ามาเช้ดเนื้อตัวให้หล่อน

“ขอบคุณมากนะอธิน ที่ช่วยอินทุพา..”

นายปราษาณบอกกับเขาเมื่อเดินออกมาส่งที่หน้าบ้าน

“ไม่เป็นไรครับ..”

เขามองหน้านายปราษาณนิ่ง

“ผมไม่อยากให้อินเป็นแบบนี้เลย หากภารู้เข้าคงไม่สบายใจ..”

นายปราษาณนิ่ง

“ผมเชื่อว่าภาต้องมีเหตุผลอะไรบางอย่าง..”

“จะเหตุผลอะไรก็ช่างแต่มันไม่สมควรที่จะแก้ปัญหาด้วยวิธีนี้..”

อธินลอบระบายลมหายใจออกมาเบา ๆ เขายังคงสัมผัสได้ถึงความตึงเครียดของนายปราษาณดี หากเขาจะปลอบใจหรืออธิบายอะไรตอนนี้คงปล่าประโยชน์

“ผมกลับก่อนนะครับ..”

อธินก้าวขึ้นรถขับจากมา แต่ในใจของเขายังอดประหวัดนึกถึงใบหน้าสวย ๆ ของอินทุพาเสียไม่ได้ เขาเข้าใจได้ดีว่าหล่อนคงจะรักเรวัตมาก ถึงเสียใจมากมายขนาดนั้ เมื่อหล่อนเสียใจ ความเกลียดชังก็คงจะลงที่ภาวมาลาอย่างเลี่ยงไม่ได้

ภาวมาลา ถูกพามาที่ไร่กาแฟ ที่มีพื้นที่กว้างใหญ่กว่าพันไร่ ซึ่งมีคนงานนับร้อย อาศัยอยู่ในสถานที่แห่งนี้ เธอถูกจ้องมองด้วยสายตาที่เคียดแค้นชิงชังหยาบหยาม จากคนงานทั้งชายและหญิง ที่ต่างพากันมุงดูหน้าเธอ

“นี่น่ะหรือนายผู้หญิง หน้าตาสะสวย ผิวพรรณหมดจด แต่ทำไมไม่รู้จักละอาย ..”

“ได้ข่าวว่าเป็นลูกสาวผู้ดีเก่าไม่ใช่หรือ การศึกษาก็คงจะดี แต่ทำไมชั่วร้ายแบบนี้..”

“ สมควรแล้ว ผู้หญิงที่ไม่รู้จักอิ่ม ไม่รู้จักพอในกาม ..มันน้อยไป น่าจะถูกตีตรวนล่ามเหมือนหมาด้วยซ้ำ”

เสียงโจทย์ขาน วิพากษ์วิจารณ์ยังคงดังอยู่ไม่ห่างจากร่างของเธอ ขณะที่ก้าวตามคนงานชายซึ่งทำหน้าที่คอยดูแลความประพฤติของเธอ ตรงไปที่พักคนงาน ซึ่งปลูกเรียงรายกันเป็นแถว

“ คนที่กว่าจะได้มาอยู่ในตำแหน่งเมียของนาย ต้องเป็นแบบนี้ก่อนหรือ ..เป็นการทดสอบที่น่าสะพรึงกลัวเสียจริง แต่ก็น่าล่ะ .. นายออกจะหล่อเหลา ร่ำรวยเพียบพร้อมขนาดนี้นี่นะ..”

“นี่คงเป็นบททดสอบของนาย ที่จะตัดสินใจว่า จะเก็บผู้หญิงคนนี้มาอยู่ในตำแหน่งเมียหรือนางบำเรอต่อไปดี..”

เสียงสัพยอกยังคงดังก้องทำให้เธอรู้สึกอับอายแทบไม่อยากจะเงยหน้ามองใคร

“ เดี๋ยวก็พักอยู่ที่นี่นะครับนายหญิง ห้องนี้ นายผู้ชายสั่งให้เตรียมไว้ให้โดยเฉพาะ ..”

เธอก้าวขึ้นบันไดเล็ก ก่อนจะผลักประตูเข้าไป ในใจก็คิดอยู่ว่า จะต้องมีอะไรพิเศษอีกแน่ ๆ กับคำสั่งของผู้ชายตัวโต ๆ หน้าเข้ม ตาคม จมูกโด่ง ปากแดงคนนั้น ที่ให้เธอมาอยู่ห้องนี้

“ อย่ากลัวเลยครับ ไม่มีอะไรหรอก พักอยู่ที่นี่ ส่วนอาหาร ต้องออกไปทานที่โรงอาหาร คนงานทุกคนจะต้องไปกินข้าวที่นั่น ทั้งสามมื้อ จะมีแม่ครัวประจำ หรือถ้านายหญิงอยากจะทานอะไรเป็นพิเศษก็สั่งได้ แต่ไม่รู้ว่า พวกเขาจะสนองหรือเปล่านะครับ ..”

ชายคนนั้นพูดกลั้วหัวเราะก่อนจะก้าวออกไป แล้วปิดประตู

“ อ้อ นายหญิง อย่าคิดหนีนะครับ เพราะนายผู้ชายสั่งไว้ว่า ถ้าหากนายหญิงก้าวพ้นจากไร่นี้เพียงก้าวเดียว ผู้ชายทุกคนที่พบเห็นนายหญิง สามารถเป็นผัวนายหญิงได้ทุกคน ..”

หญิงสาวกำมือแน่น ก่อนจะทิ้งร่างลงนั่งยังพื้นห้องที่ไม่มีอะไรเลย ด้วยความชิงชังและเบื่อหน่าย เธอมองไปรอบตัว มีเพียงเสื่อเก่า ๆ ผ้าห่ม หมอนและมุ้ง เธอผ่อนลมหายใจออกมาเสียยืดยาว แล้วชันเข่าขึ้นกอด ยามนี้ หัวใจของเธอมันเจ็บปวดทรมานยิ่งนัก ใบหน้ามารดาผู้ที่โอบอ้อมลอยเด่นขึ้นมาในบัดดล

“ แม่ขา ภาคิดถึงแม่จังค่ะ ภาผิดเอง ภาไม่ควรเลย ภาทำให้พ่อกับแม่เสียใจ เสียหน้า ทำให้ทุกคนเดือดร้อน ..โดยเฉพาะ..”

เธอนิ่งเมื่อนึกถึงภาพของชายหนุ่มคนนั้นที่ต้องสังเวยชีวิตเพื่อปกป้องเธอ

“ เรวัต ไม่น่าเลย อโหสิให้ภาด้วย ขอให้คุณไปดีนะคะ..”

เธอยกมือพนม เมื่อนึกถึงชายคนนั้นที่ต้องตายเพราะเธอ

“ ไหว้เจ้าที่เจ้าทางอยู่หรือคนสวย ..หือ..”

บานประตูถูกผลักให้เปิดออกกว้าง พร้อมกับร่างสูงใหญ่ของตัถย์ธีราที่ก้าวเข้ามาหยุดยืนตรงหน้าของเธอ เขาทอดสายตาก้มมองเรือนกายที่งดงามของเธอ แม้จะถูกปกปิดด้วยเสื้อผ้าที่เก่าซอมซ่อ

“มาทำไม มาเยาะเย้ยฉันใช่ไหม ฮึ ฉันสบายดี ต่อให้คุณทรมานฉันจนตาย ฉันก็ไม่มีวันที่จะญาติดีกับผู้ชายเฮงซวยอย่างคุณ ป่าเถื่อน โหดร้าย ใจคออำมหิต คนอย่างคุณ ไม่มีวันตายดีหรอก..”

เขายิ้มกว้างก่อนจะเปล่งเสียงหัวเราะออกมาเบา ๆ แล้วก้าวผ่านหน้าเธอไปหยุดที่ริมหน้าต่าง ทำให้เธอมีโอกาสได้มองทางด้านหลังของเขาอย่างพิจารณา

ผู้ชายคนนี้ เขาดูดีเหลือเกินในความรู้สึกของเธอ เขาดูสุภาพ สุขุมนุ่มนวล อ่อนโอน ช่างเอาใจแต่ว่า บัดนี้กับเธอ ทำไมเขาถึงดุดันเหี้ยมโหดนัก เขาเปลี่ยนไปราวกับคนละคน

“ มองฉันทำไม พิศวาสหรือเสียใจล่ะ ฉันไม่เคยคิดที่จะแยแสผู้หญิงอย่างเธอ ต่อให้แก้ผ้าล่อนจ้อน นอนแผ่หลา ฉันก็ไม่มีวันสนใจ..”

“ คุณก็อย่าคิดว่าฉันพิศวาสคุณนัก ถ้าฉันพิศวาสคุณฉันคงไม่หนีคุณ..”

เขากำมือแน่น แล้วยื่นมือมากระชากร่างเล็กบางของเธออย่างรวดเร็ว จนร่างบางนั้นเซถลาลุกตามแรงของเขาในทันที

ฝ่ามือใหญ่ทั้งสองขยุ้มที่คอเสื้อของเธอ แล้วยกเธอขึ้น จนใบหน้านวลปลั่งเกือบจะแนบชิดไปกับริมฝีปากและปลายจมูกที่รุมร้อนของเขา

“ โอ๊ย ปล่อยนะ ปล่อยฉัน จะทำอะไรฉัน ฉันไม่ยอมนะ ฉันไม่ยอมเป็นเมียของคุณ ฉันยอมตายดีกว่าที่จะเป็นเมียของผู้ชายสับปลับ หลอกลวงอย่างคุณ..”

“ บอกแล้วไง ว่าฉันก็ไม่อยากได้เธอมากนักหรอก ไม่อยากแม้แต่จะแตะต้อง ไม่อยากแม้แต่จะเห็นหน้าด้วยซ้ำ ฉันไม่ต้องการต่อแขนต่อขาให้เด็กในท้องของเธอ..”

เขาผลักร่างบางให้ล้มลงไปกับพื้น

“แล้วจับฉันมาทำไม..”

“จะถามทำไม เธอน่าจะรู้ดีว่าเธอทำผิดอะไร แค่นี้มันน้อยไปด้วยซ้ำ เพราะความผิดของเธอ มันต้องตายสถานเดียว..แต่ฉันแค้นเธอ ฉันเกลียดเธอ ความตายมันคงสบายมากไป เพราะฉะนั้น ฉันจะทรมาน ให้สมกับที่เธอทำร้ายฉัน ทำลายครอบครัวของฉัน ฉันจะไม่ปล่อยให้เธอไปเสพสุขกับไอ้ผู้ชายคนไหนได้อีก สถานที่นี้ คือหลุมฝังศพของเธอ..”

สีหน้าแววตาของเขาดูเครียดจนเห็นได้ชัด

“จากความรัก กลับกลายเป็นความแค้น ชิงชัง คงเป็นหนทางที่เธอเลือก น่าเสียดายวันเวลาที่ผ่านมา ฉันไม่ควรเผลอใจไปรักเธอ กว่าจะรู้สันดานของเธอ ฉันก็ถลำไปมาก มากจนไม่น่าให้อภัย..”

เขามองหน้าหวานละไมของเธอนิ่ง

“ต่อจากนี้ คงถึงเวลาที่ฉันจะต้องเอาคืนบ้างแล้ว..”

“ ฉันจะกลับบ้าน ขังฉันไว้ทำไม..”

“ เธอเป็นสมบัติของฉัน ฉันมีสิทธิ์..”

“ สิทธิ์อะไรไม่ทราบ ฉันไม่ได้เป็นอะไรกับคุณสักหน่อย ..”

“ เธอจดทะเบียนกับฉัน อย่างถูกต้องตามกฎหมาย สินสอด ทั้งหลายก็ส่งมอบถึงมือพ่อกับแม่ของเธอหมดแล้ว..ถึงแม้ว่าเธอจะยังไม่ได้ส่งตัวเข้าหอกับฉันก็ตาม เธอก็ได้ชื่อว่าเป็นสมบัติของฉัน..”

“ ฉันจะหย่าให้คุณ พร้อมกับคืนสินสอดให้ ปล่อยฉันไป ไม่งั้น ฉันจะหนี..”

“ ก็เอาสิ ถ้าอยากมีผัวพร้อมกันทีเดียวเป็นร้อยล่ะก้อ คงสะใจเธอดีพิลึก..”

“ หยาบคาย..”

“ เธอสุภาพนักหรือ มันก็เหมือนกัน ท่าทางอ่อนเยาว์ ไร้เดียงสา เรียบร้อย นุ่มนวล ที่ไหนได้ใจง่าย..เพิ่งรู้นะว่า ครอบครัวที่ได้ชื่อว่าเป็นเชื้อสายผู้ดีเก่า จะมีการอบรมสั่งสอนลูกหลานให้เป็นผู้หญิงหลายชาย ในเมื่อเป็นแบบนี้ ทำไมไม่แขวนเบอร์โทรศัพท์ไว้ที่อกเลยล่ะจะได้สะใจ..”..”

เธอยกมือฟาดปากของเขาอย่างหนัก แล้วทำท่าจะตบอีกฉาก แต่ฝ่ามือใหญ่ของเขาก็เร็วมากพอที่จะรับมือบางของเธอเอาไว้ได้ทันพร้อมกับบีบเอาไว้แน่น

“ ปล่อยนะ ฉันเจ็บ คุณไม่มีสิทธิ์มาทำร้ายฉัน.”

“ มันยังน้อย มันน่าจะเจ็บปวดไปถึงพ่อแม่ของเธอด้วยซ้ำ..”

“คุณอย่าพาลนะ ฉันผิดก็ลงโทษฉันคนเดียว อย่ากล่าวไปถึงแม่ฉัน คุณไม่คู่ควรที่จะด่าว่าท่าน..”

“ ได้..งั้นเธอก็ต้องทำงานให้คุ้ม แล้วอย่าถือตัวว่าเป็นนายหญิงของที่นี่ ฉันไม่มีวันยกย่องให้เธอเป็นอย่างนั้นได้อีก..”

“ ก็ดี ฉันจะหย่าให้คุณ แล้วเราก็ต่างคนต่างไป ฉันเองก็ไม่ปรารถนาจะเกี่ยวข้องกับคุณไม่ว่ากรณีไหนทั้งสิ้น”

เขามองสบตาของเธอนิ่ง รู้สึกปวดร้าวหัวใจอย่างหนัก ทั้งคำพูด แววตาและน้ำเสียงของเธอ ไม่หลงเหลือเยื่อใยให้เขาสักนิด กิริยาท่าทางของเธอ ดูห่างเหิน เหมือนคนที่ไม่เคยรู้จักกันมาก่อน

ร่างสูงใหญ่ก้าวห่างจากร่างเล็กของเธอออกไป สายตา ของเขายังคงทอดนิ่งอยู่ที่ดวงหน้าหวานละไมของเธอ เขาก้าวถอยออกไปเรื่อย ๆ จนถึงประตู จึงหมุนร่างออกไปจากที่นั่นอย่างเงียบ ๆ