12.วันที่น้ำตาร่วงดั่งสายฝน EP 3

ภาวมาลาหลบสายตาของผู้คน เข้ามาเก็บตัวอยู่ที่คอนโด ของเพื่อนคนหนึ่ง ยิ่งใกล้วันแต่งงานของตัถย์ธีรา หัวใจของเธอก็ยิ่งร้อนรุ่ม กระสับกระส่ายมากขึ้นทุกขณะ

เธอไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่า ทำไมถึงได้สับสนวุ่นวายมากมายขนาดนี้ ยามนี้มองเห็นอะไรมันเริ่มขัดหูขัดตาไปหมด อีกทั้งอากาศก็ร้อนจนเหงื่อซึมทั้ง ๆ ที่เปิดแอร์จนเย็นเฉียบ

“ ทำไมต้องเป็นแบบนี้ด้วยนะ ภาวมาลา เธอเป็นอะไรของเธอ..ใจทำไมต้องสั่นไหวอย่างนี้ เป็นอะไรไปนี่ เธอกำลังตื่นเต้นอะไร..”

หญิงสาวหลับตานิ่ง ๆ หยุดยืนอยู่กับที่ เมื่อถามตัวเองออกมาเบา ๆ แล้วพยายามตั้งสติ

“ ภา .. ภา ..ภาวมาลาจ๊ะ..”

เสียงเรียกทำให้สติของเธอกลับคืน

“ เป็นอะไร ..ทานอะไรหรือยัง..”

ภาวมาลาเงยหน้ามองเพื่อนสาว

“ วรรณ ..”

ชโนวรรณ นั่งลงใกล้ ๆ พร้อมกับบีบมือบางของเธอเบา ๆ พลางมองสบตาคมออกหวานของเธออย่างสำรวจ

“ หน้าซีดมากเลยนะภา เป็นอะไรไป..มือไม้เย็นเฉียบขนาดนี้ หนาวหรือจ๊ะ หรือว่าหิวจนจะเป็นลม ขอโทษนะ ทำงานเพลินไปหน่อยจ้ะ ตอนนี้ก็ยิ่งยุ่ง ๆ ก็เรื่องที่เขากำลังจะแต่ง..”

ชโนวรรณ รีบหยุดคำพูด เมื่อนึกได้ว่า เจ้านายของหล่อนก็คือ ตัถย์ธีรา สามี หรือเกือบจะเป็นสามีของภาวมาลานั่นเอง

“ วรรณจ๋า..”

ภาวมาลาก้มหน้านิ่ง

“ ภา วรรณเข้าใจจ้ะ แต่จะทำไงได้ล่ะจ้ะ”

“ ของอะไรที่อยู่กับเรา เราไม่เคยเห็นคุณค่าจริง ๆ แหละนะ แต่พอหลุดลอยไป กลับรู้สึกเสียใจเสียดายอย่างบอกไม่ถูก..”

“ คงไม่ใช่แค่นั้นใช่ไหมจ๊ะ ภาวมาลา เพราะของสิ่งนั้น คือดวงใจทั้งดวงของภาต่างหาก..”

ภาวมาลาเงยหน้ามองเพื่อนสาวนิ่ง

“ จะทำอย่างไร ถึงจะหยุดงานแต่งงานของเขาได้..”

ชโนวรรณส่ายหน้าช้า ๆ

“ ไม่มีทางเป็นไปได้ ฝ่ายชายส่งผู้ใหญ่ไปสู่ขอฝ่ายหญิง ในขณะที่ฝ่ายหญิงกำลังจะหมั้นกับชายอีกคนหนึ่ง เท่ากับว่าคุณตัถย์ธีราไปแย่งสุคนธากลับคืนมา แสดงว่า เขาไม่ต้องการให้สุคนธาหลุดลอยไปอย่างแน่นอน”

“อะไรนะ!!!..เขาส่งผู้ใหญ่ไปสู่ขอสุคนธาในขณะที่หล่อนกำลังจะหมั้นกับชายอีกคน จริงหรือวรรณ..”

หัวใจของเธอเจ็บแปลบ เมื่อมองหน้าเพื่อนรักนิ่ง

“ใช่จ้ะ ข่าวเขาว่าอย่างนั้น คุณตัถย์ธีรา ส่งผู้ใหญ่ไปสู่ขอสุคนธากลับคืน เขาไปแย่งตัวของสุคนธาออกมาจากงานหมั้น..”

หัวใจของเธอเบาแผ่วอย่างไม่เคยเป็น

“ทำไมถึงเป็นอย่างนั้น ในเมื่อเขาเลือกภา เขาต้องรักภาสิ แล้วทำไมกลับไปหาผู้หญิงคนนั้นอีก เพราะอะไร..”

เธอส่ายหน้าไปมา ราวกับคนคิดไม่ตก

“หรือว่า เขาไม่ได้รักภา แต่เขารักสุคนธา แล้วมีอะไรกับหล่อนจริง ๆ หรือไม่ หล่อนก็อาจจะท้องกับเขาจริง..”

เธอยกสองมือปิดหน้าไว้ ก่อนจะค่อย ๆ ลดมือลง

“ไม่จริง เขารักภา ภามั่นใจว่าเขารักภา..”

“ ตัดใจเถอะจ้ะภา เรื่องมันเลยมาถึงขนาดนี้แล้ว ถึงเขาไม่รักสุคนธาก็อาจจะเป็นเพราะความเหมาะสมหรือเหตุผลอะไรสักอย่าง..”

“ไม่หรอก นอกเสียจากว่า คุณธี เขารักสุคนธาจริง ๆ ในเมื่อเป็นอย่างนั้น แล้ว มาขอภาแต่งงานทำไม.”

“เขาอาจจะมีเหตุผลของเขาก็ได้นะจ๊ะภา..”

“ไม่ นอกจากเขาหลอกลวงภา เขาตั้งใจหลอกภาจริง ๆ ไม่อย่างนั้นก็เป็นไปได้เพียงอย่างเดียว เพราะเขาไม่ได้รักภา แต่คนที่เขารักคือ..สุคนธา..”

“ น่าจะเป็นอย่างนั้น แล้วตอนนี้ หลังจากที่เขากลับมาจากภาคเหนือ หน้าตาของเขาดูสดใสมากขึ้น ยิ้มแย้มแจ่มใสอารมณ์ดี..เท่ากับว่า เขากำลังมีความสุขกับผู้หญิงอีกคนที่เขาเลือก”

ภาวมาลามองหน้าเพื่อนอย่างชโนวรรณอีกครั้ง

“ ตกลงจะปลอบใจ หรือซ้ำเติมจ๊ะวรรณ..”

“ โถ ภา วรรณไม่ได้คิดแบบนั้นหรอกนะจ๊ะ..”

“ ถ้างั้น วรรณต้องช่วยภานะ..”

“ ช่วยยังไงจ๊ะ..”

ภาวมาลาเชิดหน้าขึ้นอย่างทระนง

“เขากล้าทำแบบนี้ เหมือนเขาจงใจหลอกลวงภา เขามีเหตุผลอะไรที่ทำแบบนี้ ทำไมต้องหลอกให้ภารัก ทำไมต้องมาสู่ขอให้แต่งงานด้วย ในเมื่อที่หมายของเขาแต่แรกคือสุคนธา เขามีเหตุผลอะไร ภาไปทำอะไรให้เขาเจ็บแค้นมาตั้งแต่ชาติไหน ..”

ชโนวรรณถอนใจเฮือก ด้วยความหนักอกหนักใจ

“แล้วภาจะทำอย่างไรต่อไป..”

“ภาจะเข้าไปอยู่ใกล้ ๆ เขา พิสูจน์เหตุผลของเขาให้ได้ เขามีเหตุผลอะไรที่ทำกับภาแบบนี้..แล้วยังสุคนธาอีก หล่อนมีเหตุผลอะไรที่ทำให้ภาคิดว่า หล่อนมีอะไรกับคุณธีตั้งแต่แรก หรือเป็นเพราะมันเป็นความจริง แล้วสองคนนั่น รวมหัวกันหลอกลวงภาด้วยเหตุผลใด ..”

“ จะทำได้ไงจ๊ะภา ทำแบบนั้นได้ ต้องเมียเขาเท่านั้น หรือไม่ก็ต้องอยู่ในบ้านของเขา..”

ชโนวรรณมองหน้าเธอนิ่งอย่างนึกรำคาญอยู่ในที

“ก็ในเมื่อภาปฏิเสธตำแหน่งนั้นไปแล้ว ยังจะคิดกลับไปหาเขาอีกทำไมกัน..”

“วรรณ!..”

“ช่างเถอะ ถือว่าวรรณไม่ได้พูดก็แล้วกัน..”

ภาวมาลายิ้มน้อย ๆ พลางพยักหน้ารับ

“ใช่ ภาจะมาคร่ำครวญอีกทำไม แต่ว่า”

เธอระบายลมหายใจออกมาเบา ๆ ก่อนจะช้อนสายตามองสบตาของเพื่อนรัก

“แม้ความจริงจะยังโกรธแล้วแค้นเคืองอย่างมาก แต่ว่า ส่วนลึกในหัวใจก็..เจ็บเพราะว่า..”

เธอหลับตานิ่งเมื่อก้มหน้าลงพร้อม ๆ หยาดน้ำตาที่ล่วงหล่นหยดลงตามร่องแก้มที่สุกปลั่ง

“ภารักเขา..”

“โธ่เอ๊ย..ภาวมาลา..”

ชโนวรรณโน้มกายไปกอดร่างบางที่สะอื้นไห้จนร่างสะท้านของเธอไว้แน่น

“ร้องเถอะ อยากจะร้องก็ร้องให้พอ ..”

ชโนวรรณพลอยร่ำไห้ไปกับเธอด้วย

“เพราะสุคนธามาบอกภาว่าหล่อนท้องกับเขา ทำให้ภาตัดสินใจหนีเขาด้วยความแค้นใจและน้อยใจ แต่ไม่นึกว่า สุดท้าย เขาจะหันกลับไปหาผู้หญิงคนนั้นจริง ๆ ทำไมต้องเป็นแบบนี้ เพราะอะไร..”

เธอยังคงสะอื้นไห้

“แม้จะโกรธแค้นแล้วชิงชัง อีกทั้งพยายามจะแก้แค้นด้วยการลืมให้สิ้น แต่กลับจำจนลืมไม่ลง มันเจ็บปวดเหลือเกินที่ไม่อาจจะปฏิเสธได้ว่า แท้จริงแล้ว ภายังรักเขาอย่างไม่เสื่อมคลาย แล้วความรักก็ถั่งโถมเข้ามาจนไม่อาจจะทำใจให้ชิงชังเขาอย่างที่คิดได้..”

เธอปราดน้ำตารออกไปจากดวงหน้า

“ภาอยากจะเกลียดชังเขาให้มากที่สุดแล้วตัดใจจากเขาให้ได้ อย่างน้อย ก็จะทำให้สบายใจขึ้น แต่มันก็ยากเหลือเกินที่ในใจยังเจ็บ ทุกครั้งที่นึกถึงเขา มันเหมือนถูกกรีดด้วยมีดที่แหลมคม..”

เธอมองหน้าเพื่อนรักพร้อมกับวางมือลงที่อกด้านซ้าย

“มันเจ็บ วรรณเข้าใจไหมว่ามันเจ็บ ไม่มีอะไรที่เจ็บปวดมากไปกว่า การที่อยากจะลืมแต่กลับจำ อยากจะชิงชังแต่กลับยิ่งรักยิ่งคิดถึง..ภาจะทำอย่างไรดี..”

ภาวมาลายังคงสะอื้นไห้ด้วยความเสียใจ น้อยใจและแค้นเคืองใจที่ประเดประดังกันเข้ามาอย่างไม่หยุดยั้ง แล้วเธอก็นิ่งเงียบจนไม่กิน ไม่นอนและไม่พูดไม่คุยอีก หลังจากที่ลุกเดินห่างออกไปจากร่างของชโนวรรณ