บทที่ 3-2 : ‘เสียสละ’

“เมี๊ยวว...”

ความคิดวูบหนึ่งบอกเขาว่าควรเลี้ยงแมวสักตัวไว้แก้เหงา หากว่ามันไม่สร้างปัญหาให้รำคาญใจ เขาจึงอุ้มมันเข้าห้องไปนั่งบนโซฟาหน้าเตาผิงที่ไม่ได้มีไว้ผิงไฟด้วยความเป็นเมืองร้อน ก่อนจะเดินไปเปิดตู้เย็นหาอาหารให้เจ้าลูกแมว มีแค่นมกระป๋องกับปลาทูน่า ขนมรสชาติจืด ๆ ซึ่งก็คงจะดีถมถืดแล้ว

เจ้าเหมียวเริ่มเดินตามร้องขออาหาร เมื่อเขาหยิบถ้วยใบเล็กจากเคาน์เตอร์ครัวที่มีอุปกรณ์ครบมาใส่นมสด อีกใบสำหรับทูน่ากระป๋อง นั่งพิงแผ่นหลังลงบนโซฟาแล้วก้มหน้าลงมองความตะกละของมัน

“กินให้อิ่มนะครับ... แล้วช่วยนอนไปเงียบ ๆ กรุณาอย่าส่งเสียงถ้ายังอยากอยู่ในห้องนี้”

เสียงจ๊อบแจ๊บบอกว่าเจ้าเหมียวดำไม่ได้สนใจที่เขาพูดขู่มันหรอก มันก้มหน้าลงจนจมหายไปในชาม เพื่อเติมกระเพาะของมันให้เต็ม และคงคิดเพียงว่าวันนี้เป็นวันที่โชคดีเหลือเกิน ดีเท่าไรที่มันไม่ต้องหิวตายอย่างโดดเดี่ยวลำพัง โดยไม่ได้รับความช่วยเหลือจากใคร มันจะกินให้เต็มท้องแล้วนอนให้เต็มที่

ส่วนพรุ่งนี้... ก็เป็นเรื่องของวันพรุ่งนี้

อาหารกักตุนแทบหมดตลาด... ในช่วงเวลาคับขันทำให้เปมนีย์นึกถึงสมัยสงครามโลกแม้ว่าจะเกิดไม่ทันก็ตาม เธอแค่เคยได้ยินคุณย่าเล่าให้ฟัง

มองในแง่ดี สถานการณ์ที่เป็นอยู่ ณ ตอนนี้อาจไม่เลวร้ายขนาดนั้น ร้านอาหารยังเปิดให้บริการ ร้านค้ารายทางขายสินค้าตามปกติถึงปิดไวสักหน่อยในเวลาสองทุ่ม บริการอาหารเดลิเวอรี่ยังวิ่งกันให้ว่อนเมือง

แล้วทำไมต้องตุน? ทำไมเขาต้องสั่งให้เธอมาตุนของเพิ่มอีก!

“ไอ้คุณตาณบ้า...”

เธอจูบผู้ชายเห็นแก่ตัวขนาดนั้นเข้าไปได้ยังไง!

ต่อว่าในใจแต่มือยังคงทำงานให้เจ้านายหนุ่ม เธอหยิบอาหารลงตะกร้าตามสั่งมีพวกอาหารแช่แข็ง โปรตีน นมแกลลอนสำหรับนักเพาะกล้าม เปมนีย์รู้เป็นอย่างดีเชียวล่ะว่าพวกบ้าพลังรับประทานอะไรในแต่ละวัน เพราะเธอเป็นหนึ่งในนั้น

สะโพกงามผึ่งผายรับเอวคอดกิ่วทำให้อกอวบอัดยิ่งดูเย้ายวนตา หน้าท้องแบนราบมีกล้ามท้องอย่างสาวรักสุขภาพ ไม่ใช่เรื่องง่ายเพียงแค่อดอาหารแล้วจะผอมสวยดูดี เธอทำสควอชไม่ต่ำกว่าวันละสามเซต ออกกำลังกายอีกต่างหาก ไม่รวมกีฬาป้องกันตัวอื่น ๆ นั่นทำให้เธอแข็งแรงกว่าผู้ชายตัวโต ๆ บางคนเสียอีก

‘เปมนีย์ กิลเบิร์ด’

ด้วยหน้าที่การงานและอาชีพที่มาพร้อมความรับผิดชอบ เธอต้องอยู่อย่างเงียบ ๆ ไม่เปิดเผยตัวตน ทว่าความเป็นคนหน้าตาดี รูปลักษณ์สง่าผ่าเผย ผู้คนในโลกโซเชียลต่างช่วยกันส่งต่อ เปิดเผยข้อมูลส่วนตัวโดยไม่ขออนุญาตจากเธอจนเกือบมีคดีฟ้องร้องมาแล้วครั้งหนึ่ง ก่อนที่เรื่องจะเงียบไป

‘คนคุ้มกันที่หน้าตาดีที่สุดของเลดี้มาร์กาเร็ต’

เปมนีย์ติดตามเจ้านายสาวมานานแล้วเธอไม่เคยมีความคิดจะทำงานให้คนอื่น ถ้าไม่ใช่เพราะรู้สึกผิดจนต้องขอลาจากเมืองนอกมาอยู่ไทยชั่วคราวก่อน

ใช่... เธอติดโรคร้ายมาจากเพื่อนร่วมงานผู้ทำหน้าที่คุ้มกันคนดังในปาร์ตี้แห่งหนึ่ง ก่อนกลายเป็นตัวแพร่เชื้อชั้นดี

เรื่องมันผ่านมาแล้ว...

เปมนีย์บอกตัวเอง พยายามอดทนข่มความเศร้าหมองไว้ภายในใจเมื่อชีวิตต้องเดินต่อ เธอจะหยุดทุกอย่างลงเพราะความเศร้าไม่ได้

แต่คนใกล้ตัวต้องเสียชีวิตเพราะเธอ เป็นไปไม่ได้เลยที่จะไม่เศร้า!

[ฝากเจ้านายพี่ด้วยนะน้อง จริง ๆ แล้วแกเป็นคนใจดีอยู่ ถึงปากเสียสักหน่อย ทางนี้ไม่มีอะไรงานราบรื่นดี อย่าคิดมากนะพี่เป็นห่วง อดทนมาก ๆ นะ... ยัยเปม]

ข้อความจากพี่สาวต่างมารดาทำให้ใจชื้นขึ้นบ้างขณะทำงานชดใช้หนี้เวรหนี้กรรมไม่รู้แต่ชาติปางไหน

หญิงสาวเก็บโทรศัพท์ลงกระเป๋าสะพายใบโปรดอย่างระมัดระวัง เว้นระยะห่างจากผู้คนมากขึ้นด้วยจิตสำนึกต่อส่วนรวม หลังซื้อของในซูเปอร์มาเก็ตเล็ก ๆ ใกล้บ้านของพี่สาวในตัวเมืองที่มาเป็นประจำ วางของลงบนสายพานเพื่อชำระเงินค่าสินค้า

“ลูกค้าช่วยใช้ประตูด้านหลังนะครับ ร้านใกล้ปิดแล้วครับ”

“คะ?” เธอเลิกคิ้วมองพนักงานแล้วรับปากไป “ค่ะ ๆ ได้เลยค่ะน้อง”

ของพะรุงพะรังในสองมือถูกหิ้วไปทางประตูด้านหลังตามใจคนขอ เปมนีย์ไม่รู้ว่าเธออาจโดนนินทาจากกลุ่มคนช่างเหยียดจนถูกเชิญมาใช้ประตูนี้หรือเปล่า

มีคนบางจำพวกที่รู้เรื่องทุกคนยกเว้นเรื่องของตัวเอง ตอนเธอออกจากโรงพยาบาลกักตัวครบวันแล้วยังได้ยินคนผ่านทางทำซุบซิบกัน จากนั้นเธอแทบไม่ต้องเว้นระยะจากใคร เพราะพวกเขาก้าวถอยครูดให้เองเหมือนเธอมีตราทาสสลักกลางหน้าผาก การแบ่งชนชั้นวรรณะด้วยคำว่า ‘อีนี่ติดโควิด’

ความคิดฟุ้งซ่านกังวลใจหยุดลงเมื่อเก็บของเสร็จเรียบร้อยดีแล้วออกรถ เธอไม่คิดว่าจะได้รับสายจากเจ้านายเจ้าชีวิต

[ขออาหารแมวด้วยนะครับ รสเนื้ออร่อย ๆ แล้วเอาขนมแบบในโฆษณานี่มาด้วย]

เสียงเข้ม ๆ มาตามสายพร้อมรูปหลายใบถูกส่งมากับข้อความในโปรแกรมแช็ต อุปกรณ์การเลี้ยงแมวเป็นหางว่าวพร้อมกระเป๋าหนึ่งใบ ในเวลาที่ร้านค้ากำลังจะปิดและเธอเพิ่งถูกเฉดหัวออกมา

“ขนมแมว... อาหารแมว!”

หญิงสาวขบกรามกรอดมองมือถือด้วยแววตาเกรี้ยวกราด หักพวงมาลัยรถกลับไปที่ร้านสะดวกซื้ออีกครั้ง