บทที่ 3 ความฝันของเราสอง

ความฝันของเราทั้งสอง

ผ่านมาร่วมสัปดาห์เข้าแล้วที่ลูกพีชได้มาอยู่ในร่างของเด็กน้อยนามชิงเถาน้อยนี้ ชีวิตนางกำลังยุ่งเชียวละ

“อาเถาน้ำผึ้งหมด ไปเบิกกับหัวหน้ามาเร็ว”

“อาเถาเกลือหมด”

“อาเถาไปเอาฟืนมาเติมเร็วเข้า”

“อาเถาเอาชามพวกนี้ไปล้างแล้วรีบเอามาเร็วเข้า”

“อาเถาวันนี้เรือนฮูหยินขอเพิ่มอาหารจานเนื้อ” และบลาๆๆๆ

สารพัดอีกคำเรียก(ใช้)ชื่อนางที่ดังไปทั่วโรงครัว ทำไงได้ล่ะเธอเป็นผู้ช่วยหัวหน้าโรงครัวเชียวนะ งานก็ต้องยุ่งเป็นธรรมดาซึ่งจะเป็นไปอย่างนี้ตั้งแต่ก่อนรุ่งสางจนมืดค่ำ ทำยังไงได้ละก็อาหารต้องกิน 3 เวลา งานก็ต้องเยอะอย่างนี้ละ หลังจากอยู่ในร่างนี้มาหลายวันนางก็เริ่มปรับตัวได้มาก มากๆเลยล่ะ ไม่มีใครสงใสในตัวนางเหมือนนิยายเรื่องอื่นที่พอตัวเอกฟื้นขึ้นมาแล้วนิสัยก็เปลี่ยนไป เพราะว่าหนูน้อยชิงเถานิสัยก็ไม่ได้ต่างจากนางมากนัก ร่าเริง ช่างพูดช่างจา สนิทกับบ่าวในจวนดี

“อาเถาไปซื้อเนื้อหมูเพิ่มซัก 4 จินหน่อยนะ” ท่านลุงหัวหน้าโรงครัวเป็นคนมาเรียกใช้นางพร้อมเงินจำนวนหนึ่งให้ในมือนาง

“เจ้าค่ะท่านลุงหัวหน้า” นางตอบ แล้วเดินไปซื้อของทันที

“เร็วๆด้วยละ รีบไปรีบกลับอย่าเถลไถล”ท่านลุงหัวหน้าห้องครัว

“เจ้าค่ะ” นางตอบรับ แล้วรีบวิ่งด้วยความเร็วสูงสุดที่ตัวเองจะทำได้ เพราะตอนนี้ก็ใกล้เวลาอาหารเย็นของเจ้านายในจวนแล้วนั้นเอง

“ท่านลุงวันนี้ซื้อเนื้อหมู 4 จิน(2 kg)เจ้าค่ะ” หลังจากนางวิ่งมาใช้เวลาไม่ถึง 1 เค่อดีก็ถึงร้านขายเนื้อในตลาดที่เริ่มจะหมดแล้ว

“ได้ๆ วันนี้มาซะเย็นเลยนะนางหนู” เฒ่าแก่ร้านหมูเอ่ยทัก เพราะสนิทกับนางดี

“เจ้าค่ะท่านลุงที่จวนกะปริมาณไม่ค่อยจะพอดีเลย เดี๋ยวก็ขาดๆ ไม่เห็นจะมีเกินมาบ้างเลย”

“ฮ่าๆๆ หาได้อยากที่อาหารจะเกินนะนางหนู” เฒ่าแก่หัวเราะกับนางที่มาซื้อทุกครั้งก็จะบ่นนั่นนี้ไปเรื่อย

“งั้นเดี๋ยววันนี้ข้าแถมเนื้อหมูให้ดีรึไม่” เฒ่าแก่ถามพร้อมชั่งหมูไปด้วย

“ไมดีหรอกเจ้าค่ะ ลดราคาให้ข้าดีกว่านะเจ้าคะท่านลุง” นางเอ่ยพร้อมทำตาปริบๆ

“เจ้านี่น่า ตลอดเลย ได้ๆ จากจินละ 85 อีแปะ เหลือ 80 อีแปะเหมือนเดิม ไหนลองคำนวณซิถ้าตอบช้าข้าไม่ละให้นะนางหนู” เฒ่าแก่ร้านหมูถามพร้อมยื่นห่อเนื้อหมูให้นาง

“320 อีแปะเจ้าค่ะ ไม่ขาดไม่เกินแน่นอน” นางตอบกลับอย่างรวดเร็ว นี่ในคำนวณง่ายๆจากในสูตรคูณชัดๆ

“ดี ดีมาก เจ้าตอบได้เร็วยิ่งกว่าเดิมซะอีกนะ”เฒ่าแก่ร้านหมูเอ่ยชม

“ขอบคุณเจ้าค่ะ นี่เงินข้าต้องรีบกลับแล้วเดี๋ยวท่านลุงหัวหน้าจะว่าเอา ขายหมดเร็วๆเจ้าค่ะท่านลุง” จากนั้นนางก็รีบกลับจวนทันที อาจจะมีบ้างที่หยุดพูดคุยกับแม่ค้า พ่อค้าที่เอ่ยทักนาง

“มาแล้วเจ้าค่ะ มาแล้ววววว” นางตะโตนตั้งแต่ตัวยังไม่ถึงโรงครัวด้วยซ้ำ

“มาเร็วๆ จะได้รีบทำ ใกล้ถึงเวลามากแล้ว” หัวหน้าโรงครัวรีบเอาเนื้อหมูไปให้พวกพ่อครัวข้างในทันที

“ทานแล้วนะเจ้าคะ/ขอรับ” หลังจากทำหน้าที่ตัวเองหมดแล้วในวันนี้ ครอบครัวนางก็มานั่งล้อมวงทานเข้ากันใกล้ๆกับโรงครัว เพื่อที่ทานเสร็จแล้วจะได้ช่วยกันล้างจานชามเก็บได้ง่ายๆ จากนั้นค่อยพากันเดินกับห้องพัก

“วันนี้เป็นยังไงบ้างพี่ใหญ่” ชิงเถานางเอ่ยถามพี่สาว นางจะถามพี่สาวอย่างนี้ทุกวันอยู่แล้วทั้งตัวนางหรือว่าชิงเถาตัวจริงเพราะงานของนางน่าเป็นห่วงที่สุดแล้ว

“ไม่มีอะไรนิ วันนี้คุณหนูอารมณ์ดีมาก” ลี่ถิงบอกกับน้อง นางก็ตอบประมาณนี้ทุกวันอยู่แล้ว ว่าดี ว่าปกติ ว่าคุณหนูใจดี แต่บางวันก็จะมีรอยเขียว รอยแดงให้เห็นบ้าง

“จริงรึแล้วค่ะ”

“อาเถาพี่เจ้าว่าจริงก็จริงเถอะ มารีบๆกินข้าว จะได้รีบกลีบเรือนอน” นางลี่จูกล่าวกับลูก

หลังจากอาบน้ำกลับมาที่ห้องพักแล้วชิงเถาก็เอาเงินที่ได้วันนี้ 20 อีแปะมาเก็บไว้ โดยนางจะแบ่งเก็บไว้เป็น 3 ถุง เนื่องจากกลัวว่ามีใครที่ไม่ใช่ครอบครัวมาพบเห็นแล้วหยิบฉวยไป อย่างน้อยก็ยังเหลือที่เก็บที่อื่นอีก ตอนนี้เก็บได้ 2 ตำลึง กับอีกร้อยกว่าอีแปะแล้ว (1000 อีแปะ = 2 เฉียน = 1 ตำลึง) ทำไมนางถึงมีเงินเก็บเยอะขนาดนี้นะหรือ(ถ้าเป็นแค่บ่าวตัวน้อยๆอย่างนางถือว่าเยอะแล้วนะ ทั้งครอบครัวนางรวมกันยังไม่เท่านางเลยเถอะ) เนื่องจากตัวนางทั้งชิงเถาที่เก็บเงินมาตลอดตั้งแต่ที่เริ่มได้รับมอบหมายให้หยิบจับเงิน (นางไม่ได้ขโมยเด้อ) นางก็เริ่มรู้จักต่อราคาเป็น ชมพ่อค้าแม่ค้า ทำตัวน่ารัก น่าสงสาร พ่อค้าแม่ค้าในตลาดก็ใจอ่อนกับนางตลอดทั้งลดให้บ้าง หรือทั้งให้แถมให้บ้าง พอลูกพีชมาอยู่ในร่างนางก็ไม่หวั่นที่จะทำตามอย่างไม่ขาดตกบกพร่อง แถมยังจะเก่งกาจกว่าเสียด้วย นางรู้ว่าความฝันของหนูน้อยชิงเถาคือมีบ้านเป็นของตัวเอง ไม่อยากให้ครอบครัวต้องอยู่เป็นบ่าวอย่างนี้ตลอดไป ซึ่งลูกพีชก็ตั้งความหวังนี้ไว้เหมือนกัน ก็ใครอยากจะเป็นขี้ข้าคนอื่นละจริงมั้ย งานก็หนักค่าแรงก็น้อยนิด โดยจะเลิกจากการเป็นบ่าวนั้นต้องมีค่าไถ่ตัวเอง ซึ่ง พ่อ แม่นางคนละ 4 ตำลึง พวกนาง 4 คน คนละ 2 ตำลึง ซึ่งรวมเป็น 16 ตำลึง สำหรับบ่าวไพร่อย่างพวกนางนั้นถือว่าเยอะมาก ความฝันของนางนั้นยังอีกยาวไกล ซึ่งไม่ใช่แค่หาเงินมาปลดคนทั้งครอบครัวเท่านั้นนางต้องเก็บเงินซื้อบ้านด้วยเพราะออกไปข้างออกจะไปอยู่ไหนล่ะ เป็นขอทานหรอบ้าน้า ถึงจะอีกนานกว่าจะสำเร็จแต่นางต้องหาวิธีทำให้มันใกล้เข้ามาเรื่อยๆให้ได้ ดูพี่สาวนางสิไปเป็นบ่าวรับใช้ให้ยัยคุณหนูอารมณ์ร้ายไม่รู้วันไหนนางจะเจอหนักมา แค่ตัวนางไปรับใช้แทนแค่วันเดียวยังโดนผลักตกน้ำจนตายเลย แล้วปีนี้พี่สาวนางก็อายุ 13 ปี แล้วแค่ 2 ปีก็สามารถออกเรือนได้ ถ้าพวกไม่ดีต้องการตัวนางไปเป็นอนุล่ะจะทำยังไงแค่ตอนนี้หน้าตานางก็ถือว่าสะสวยอ่อนหวานน่ามองยิ่งนัก ถึงรูปร่างจะผอมไปหน่อย ผิวพรรณไม่ได้ผุดผ่องเหมือนลูกคุณหนูก็เถอะ ยังไงก็ไว้ใจไม่ได้ พวกนางยังเป็นแค่บ่าวเท่านั้นหากมีใครอยากได้ตัวนางขึ้นมาเราก็ช่วยไม่ได้แน่นอน ดังนั้นก่อนพี่สาวนางจะอายุครบ 15 พวกนางต้องไม่ได้เป็นบ่าวในจวนนี้แล้ว พี่สาวนางจะต้องได้ฉลองวันเกิดและปักปิ่นที่บ้านตัวเองให้ได้ เย่!!!!