บทที่ 2 สวัสดีร่างใหม่ของฉัน

สวัสดีร่างใหม่ของฉัน

“อืมมมมม” อ่า ทำไมปวดเมื่อยร่างกายขนาดนี้เนี้ยสงสัยเป็นเป็นเพราะว่าเราอดหลับอดนอนมากไป ลูกพีชคิด อ่าทำไมรู้สึกเหมือนไม่มีแรงอย่างนี้ ท้องก็หิว ‘โครกก’

“เสียงอะไรอ่ะท่านแม่” หมิงลู่ถาม

“เสียงอะไร แม่ไม่ได้ยินเลยนะ” ‘โครกกกกกกกกก’ ทุกคนในครอบครัวหันไปทางที่มาของเสียงทันที

“สงสัยพี่รองจะหิวนะขอรับท่านแม่” หมิงลู่ว่า

‘ได้กลิ่นเหมือนอาหาร ไม่ได้การแล้วเราต้องลุกไปกินเพื่อเพิ่มพลังให้ร่างการแล้ว’ ลูกพีชคิดพร้อมลืมตาดีดตัวตัวลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว พอหันไปทางที่ได้กลิ่นอาหารกลับเจอกับคนแปลกหน้าหลายคนนั่งอยู่ ‘หรือเราเบลอ’ นางคิด พร้อมหลับตาทั้งสติแล้วลืมตาขึ้นอีกที “เอะทำไมยังเห็นเหมือนเดิม?? หลับตาตั้งสติอีกรอบ” นางทำอย่างนี้อยู่หลายครั้งจนจิ้นสิงต้องเอ่ยถาม

“เจ้าเป็นอะไรริไม่ลูกพ่อ” ตอนนี้ทุกคนที่เห็นทางฟื้นมาแล้วรีบเข้ามาดูอาการ

“น้องรองเจ้าเป็นเยี่ยงไรบ้าง” และอีกหลายทำถามที่ทุกคนเอ่ยถามกับนาง

“นี่มันอะไรกันเนี่ยยยย” หลังจากนางได้ฟังได้เห็นทุกคน จนไม่รู้จะมองหรือตอบใครก่อนดี หรือตั้งสติคิดว่าที่นี่คือที่ไหนดีภาพความทรงจำอันเลอะเลือนขาดๆ หายๆ ในชีวิตของร่างเดิมก็เข้าในหัวนางอย่างรวดเร็ว จนสมองน้อยๆนี้รับไม่ไหว “โอยยยยย หัวฉันทำไมปวดยังนี้ ปวด ปวดมาก” ปวดจนนางต้องเอามือทั้งสองขึ้นกุมหัว พร้อมปล่อยตัวลงนอนดิ้นที่พื้น

“เถาเอ๋อร์ เป็นอะไรลูก ลูกเจ็บตรงไหน ท่านพี่รีบไปถามหมอเถอะ ลูกแม่” นางลี่จูเข้าไปกอดลูกเริ่มร้องไห้ออกมาอีกครั้ง

“ได้ๆข้าจะไปตามหมอมาประเดี๋ยวนี่” จิ้นสิงเอ่ยพร้อมรีบออกไปตามหมอที่อยู่นอกจวน

ผ่านไปชั่วครู่หลังจากสมองของนางได้รับข้อมูลต่างๆจากร่างเดิมแล้วหัวที่ปวดอย่างหนักก็ค่อยๆเบาลง จนตอนนี้นางนอนพักอยู่ได้โดยไม่ต้องโอดครวญแล้ว หลัวจากได้หลับตาคิดถามสิ่งที่เห็นเบื้องหน้ากับสิ่งที่วิ่งเข้ามาในหัว นางก็เริ่มจะเข้าใจอะไรได้มากขึ้นแล้ว แต่นางไม่คิดว่าจะมีเรื่องเหนือเชื่อแบบนี้เกิดขึ้นจริงพร้อมยังเกิดขึ้นกับนางอีกด้วย ‘แล้วถ้าเราอยู่นี่ แล้วเราที่บ้านจริงๆล่ะจะเป็นยังไง ตายแล้วหรอ เรายังไม่ได้ทำหน้าที่ลูกที่ดีเลยวันๆได้แต่เกาะพ่อกับแม่ ท่านจะต้องเสียใจมากแน่ๆ’ ขณะที่นางคิดถึงที่บ้านอยู่นี้น้ำตานางก็ค่อยๆไหลออกมาโดยไม่รู้ตัว

“เถาเอ๋อร์ลูก เจ็บปวดตรงไหนบอกแม่ได้ไหมลูก”

“พี่รองท่านเจ็บมากเลยใช่ไหมดูสิพี่รองต้องเจ็บมากแน่ๆ ถึงได้ร้องไห้น้ำตาไหลขนาดนี้” แฝดคนโตเอ่ยถามพร้อมมองพี่สาวตัวเองด้วยสีหน้าเศร้าสร้อยพร้อมที่ที่ร้องไห้ตามเต็มที่

“น้องรองเจ้าเป็นเยี่ยงไรบ้าง เจ็บปวดตรงไหน” ลี่ถิงเอ่ยถามนางด้วยหน้าเศร้าไม่ต่างจากคนอื่นๆ

เอาล่ะในเมื่อโชคชะตานำพาเราให้มาอยู่ในร่างหนูน้อยคนนี้แล้วเราต้องทำหน้าที่แทนนางให้ดีที่สุด ในเมื่อทดแทนคุณพ่อแม่จริงๆ ไม่ได้อยู่กับครอบครัวจริงๆ ไม่ได้ ต่อไปนี้เราจะทำทุกอย่างให้ดีที่สุดด้วยร่างของหนูน้อยคนนี้ โดยสิ่งแรกที่นางต้องทำตอนนี้คือต้องทำให้เสียงที่เริ่มร้องไห้ของทุกคนหายไปเสียก่อน

“ข้าไม่ได้เป็นอะไรแล้วเจ้าค่ะท่านแม่ พี่ใหญ่ เจ้าแฝดพี่หายดีแล้ว” นางลืมตาบอกกล่าวกับทุกคนพร้อมกับจะลุกขึ้นนั่ง

“เจ้าอย่าพึ่งลุกเลยน้องรอง นอนพักก่อนเถอะ” ลี่ถิงบอกกับน้อง

“ข้านอนมาหลายวันแล้วเจ้าค่ะ อยากลุกขึ้นไปนั่งพักบ้าง 5555” นางบอกเมื่อนั่งและเอาหลังพิงผนังไว้ได้แล้ว

“พี่รองๆ ท่านหายแล้วจริงนะ” สองแฝดเริ่มสอบถามผู้พี่

“จริงสิพี่หายแล้วจริง” นางบอกด้วยรอยยิ้มเอ็นดู พอเห็นน้องชายทั้งสองที่โลกนี้แล้วก็คิดไปถึงน้องชายนางจากที่นางจากมารายนั้นตั้งแต่เล็กจนโตก็ไม่ค่อยจะพูดเท่าไหร่นิ่งเงียบตลอดจะพูดทีก็ตอนบ่นนาง สั่งอาหาร กับให้สอนการบ้านให้นู้นแหล่ะ พอคิดถึงน้องชายหน้านางก็เริ่มกับมาเศร้าอีก

“พี่รองท่านเจ็บตรงไหนอีกไหมทำไมทำหน้าเศร้าล่ะ” หมิงลู่ถาม

“พี่ไม่เจ็บตรงไหนแล้ว ว่าแต่ท่านพ่อล่ะ” นางหันมายิ้มให้น้องชาย พร้อมเอ่ยถามกับมารดา

“พ่อเจ้าไปตามหมอมาดูอาการเจ้าน่ะ” นางลี่จูบอกกับบุตรสาว

“ข้าไม่เป็นไรแล้วท่านแม่ ไม่ต้องตามหมอมาให้เปลืองเงินหรอก” นางรีบบอกปัดเพราะรู้ว่าครอบครัวนางไม่ได้มีเงินเยอะพอจะมาจ่ายค่ายาค่าหมอให้นางขนาดนั้น

“ไม่ได้หรอกน้องรองร่างกายเจ้าต้องมาก่อน” ลี่ถิงบอกกับน้อง

“ถ้าไม่เป็นไร ตอนนี้มีแต่ร่างกายอ่อนเพลียกินข้าวเยอะข้าก็หายดีแล้ว” นางบอกแก่ทุกคนอย่างยิ้มแย้ม

“ลูกคงหิวข้าวมากสินะ อ่ะนี่กินให้อิ่มนะลูก” นางลี่จูลี่รีบหยิบถ้วยข้าวตนมาให้ลูกได้กินทันที ตอนแรกชิงเถาอยากจะปฏิเสธเพราะไม่อยากแย่งข้าวกับใครแต่ทำไงได้ละตอนนี้ร่างกายมันต้องการจริงๆนิ

“ขอบคุณเจ้าค่ะท่านแม่”

“กินของข้าด้วยพี่รอง” “นี่กินของข้าด้วย” แฝดทั้งสองก็รีบเอาข้าวของตนมาให้พี่สาวเช่นกัน

“ขอบคุณพวกเจ้าทั้งสองนะ ข้ากินเพียงเท่านี้ก็อิ่มแล้วล่ะ พวกเจ้ากินเถอะ จะได้โตเร็วๆ”

“ได้ไงล่ะพี่รองไม่ได้กินข้างตั้งหลายวันก็ต้องกินเข้าไปทดแทนวันก่อนด้วยนะ” “ข้ากินเยอะขนาดนั้นก็ท้องแตกตายพอดีสิพวกเจ้ากินเถอะ”

“เลี่ยนเอ๋อร์ ลู่เอ๋อร์ อย่ากวนพี่รองเลย ให้นางได้กินข้าวจะได้พักผ่อน” ลี่ถิงบอกแก่น้องทั้งสอง

“เชิญเลยท่านหมอๆ” จิ้นสิงที่ออกไปตามหมอ รีบเชิญหมอชราเข้ามาทันที

“เชิญท่านหมอดูอาการลูกข้าด้วยเจ้าค่ะ” ลี่จูเอ่ยกับหมอ

“ทุกคนข้าไม่เป็นไรแล้วจริงไม่ต้องให้หมอตรวจหรอก สิ้นเปลืองเปล่าๆ” ชิงเถาบอกแกทุกคน

“เถาเอ๋อร์อย่างน้อยก็ให้ท่านหมอตรวจดูก่อน เราทุกคนจะได้สบายใจว่าเจ้าหายจริงๆแล้ว” ลี่จูบอกกับลูก พร้อมให้หมอเข้าไปตรวจ

“อืม อาการของนางหนูไม่มีอะไรน่าเป็นห่วง แต่ร่างการอ่อนเพลียมากต้องบำรุงเยอะๆ” หมอชราบอก

“ขอบคุณเจ้าค่ะท่านหมอ ไม่ได้สั่งยาใช่มั้ยเจ้าค่ะ เชิญท่านหมอกลับได้เลยเจ้าค่ะ” ชิงเถานางรีบเอ่ยกับหมอชรา เพราะกลัวว่าหมอจะสั่งยามาแล้วครอบครัวนางจะต้องหาเงินมาซื้อยาให้แน่

“เถาเอ๋อร์ พูดแบบนี้ได้เยี่ยงไร ขออภัยท่านหมอด้วยเจ้านางยังเด็ก” ลี่จูเอ็ดลูกสาวแล้วหันมาขอโทษท่านหมอ

“ไม่เป็นไรๆ ถ้ามิมีไรแล้วข้าขอตัว” หมอชราบอก “ลาท่านหมอ” ทุกคนในบ้านบอก

“งั้นเชิญท่านหมอทางนี้ของรับ” จิ้นสิงเอ่ยพร้อมนำท่านหมอออกไป

“งั้นเจ้าก็พักผ่อนซะนะ แม่กับพี่เจ้าจะไปทำงานแล้ว ส่วนลูกทั้งสองก็เฝ้าพี่นี่ล่ะ” ลี่จูสั่งลูกๆทุกคน

“เจ้าค่ะ ท่านแม่ พี่ใหญ่โชคดีนะเจ้าคะ” ชิงเถาเอ่ยพร้อมมองพี่สาวด้วยสายตาเห็นใจเพราะนางต้องกลับไปเป็นสาวใช้ให้กับคุณหนูรองแล้วนั้นเองไม่รู้นางจะโดนแกล้งอะไรอีกบ้าง

“โชคดีอะไรกัน เจ้าก็พักผ่อนซะเถอะ” ลี่ถิงเอ่ยกับน้องพร้อมเดินออกไปพร้อมกับมารดา

“เจ้าทั้งสองกินข้าวต่อเถอะพี่จะตอนแล้ว” นางบอกพร้อมนอนทบทวนเรื่องราวต่างๆอีกครั้ง จนหลับไป