ตอนที่ 2

ไคลน์ทิน | 02 ความผิด

เย้!!

เสียงนักเรียนมันธยมปลายต่างแสดงความดีใจ เนื่องจากวันนี้เป็นวันที่ทุกคนเรียนจบและกำลังจะแยกย้ายกันไปเติบโตพร้อมกับใช้ชีวิตในรั้วมหาลัย มินิ มองเพื่อน ๆ ด้วยความรู้สึกใจหาย เธอ โกโก้ ริต้า นัทเชลล์ และเดล ใช้ชีวิตในโรงเรียนแห่งนี้ด้วยกันมาหกปี แทบจะมากกว่าคำว่าเพื่อนแล้ว

“วันนี้วันเกิดโกโก้ เจอกันที่ DNA นะคะ”

“รู้แล้วจ้า ชุดพร้อมมากเวอร์”

“เธอจะไปได้ไหมมินิ”

เป็นเดลที่เอ่ยถามขึ้น เพราะภายในกลุ่มมีเพียงเดลเท่านั้นที่รับรู้ว่าบ้านของเธอนั้นทำธุรกิจสีเทาและเป็นลูกสาวมาเฟีย

“จะพยายามหาวิธีออกมา”

“รถซ่อมเสร็จแล้วเหรอ”

เดลเอ่ยถามอีกครั้ง เพราะหากไม่ใช้รถของมินิ พวกเธอต้องนั่งแท็กซี่ไป ซึ่งมันอันตรายมาก ๆ สำหรับมินิ และเดลเองก็เป็นเพียงเด็กบ้านนอกคนหนึ่ง ที่เข้ามาเรียนในเมืองเพราะสอบชิงทุนได้ ไม่มีทางที่เธอจะมีรถไปรับเพื่อนสนิทอย่างมินิ

“อาจจะต้องใช้คันเก่า”

“แต่คันนั้นของเธอมันพังบ่อยมากเลย”

“มันคงไม่ซวยขนาดนั้นหรอก”

“ยังไงโทรหาฉันด้วยนะ ฉันต้องกลับแล้ว”

“ทำไมช่วงนี้กลับไวจัง”

“เอ่อ...มีนัดนิดหน่อยน่ะ”

“ช่วงนี้มีเวลาไปทำงานที่คาเฟ่แล้วเหรอ”

“เอ้อ...อื้ม... ช่วงนี้ทำงานน่ะ”

“โอเคไว้เจอกันนะ”

หลังจากที่โบกมือลาเพื่อนสนิท มินิก็เดินไปขึ้นรถที่ไรล์มินจอดรออยู่ หญิงสาวกัดริมฝีปากอย่างใช้ความคิด ก่อนจะเอ่ยประโยคถัดมา

“พี่ไรล์มินคะ..คือ...วันนี้วันเกิดของโกโก้... พี่ไรล์มินช่วยหน่อยได้ไหมคะ”

“เอ่อ....จะดีเหรอครับ ครั้งที่แล้วยังไม่เคลียร์เลยนะครับ”

“อีกครั้งนะคะ แค่ครั้งเดียว”

“รอบนี้จะให้บอกนายว่าไงครับ”

“บอกว่าไปบ้านเดลดีไหมครับ”

“นายรู้อยู่แล้วครับ ว่าคุณหนูไม่มีทางไปในที่แบบนั้น ทางที่ดี บอกความจริงไปเถอะนะครับ”

“หนูกลัวเฮียไม่ให้ไป”

ไรล์มินจ้องมองใบหน้าเด็กสาวเพียงนิด ก่อนจะยอมใจอ่อน และช่วยมินิโกหกคนเป็นนายอีกครั้ง

“งั้นผมจะบอกว่า คุณหนูมีงานที่ต้องทำกับเพื่อนแล้วกันนะครับ แต่อย่าลืมเยอะนะ ผมจะรออยู่ข้างนอก”

“หนูไม่อยากให้เพื่อน ๆ สงสัย หนูขอไปเองได้ไหมคะ”

ไรล์มินอยากจะกุมขมับให้กับความดื้อตาใสของหญิงสาวตรงหน้า เขาไม่น่าคิดผิด ตบปากรับคำพี่ชายฝาแฝดมาดูแลเธอเลย

“ได้ไหมคะ”

“ครับ”

“อยากให้เฮียใจดีเหมือนพี่ไรล์มินจัง”

“คุณหนูกำลังจะทำผมชะตาขาดรู้ตัวไหม”

“หนูสัญญาว่าจะดูแลตัวเองค่ะ”

ไรล์มินถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ก่อนจะขับรถออกไปยังคฤหาสน์รามานอส รถสปอร์ตคันหรูขับเคลื่อนเข้ามาด้วยความเร็ว ก่อนจะจอดลงที่ประตู

มินิรวบควมความกล้าทั้งหมดที่มี ค่อย ๆ เดินย่างกรายเข้าไปในบ้าน ก่อนจะเห็นพี่ชายตัวเองนั่งอยู่กลางบ้าน พร้อมกับลูกน้องคนสนิทอย่างไคลน์ทิน

“กลับมาแล้วค่ะ... วันนี้ต้องไปแก้งานที่บ้านเพื่อนนะคะ บอกพี่ไรล์มินไว้แล้ว”

มินิเอ่ยขึ้นด้วยท่าทีเลิ่กลัก ก่อนจะรีบก้าวไปบนห้องตัวเอง สร้างความมึนงงให้มาเฟียหนุ่มเป็นอย่างมาก หลังจากมินิเดินจากไป ไรล์มินก็เดินตามเข้ามาพอดี

“เด็กสมัยนี้เรียนกันยังไงกลางค่ำกลางคืน”

“เด็กเจนใหม่น่ะครับ แก่ๆ แบบนายคงไม่เข้าใจ”

“กวนส้นตีน”

ไรล์มินเอ่ยขึ้นด้วยท่าทีหยอกล้อคนเป็นนาย ทว่าพี่ชายฝาแฝดของเขากลับรู้ทัน ว่าไม่ใช้การไปทำงานกลุ่มเหมือนที่เด็กสาวอ้างเมื่อครู่ ไคลน์ทินจ้องมองน้องชายตัวเองด้วยสายตาดุดัน ก่อนจะเดินเลี่ยงไปอีกทาง

“ผมขอตัวก่อนนะครับ”

บอดี้การ์ดหนุ่มขับรถออกไปด้วยความเร็ว ก่อนจะหยุดรถที่หน้าคฤหาสน์

สองชั่วโมงผ่านไป....

รถสปอร์ตคันหรูของมินิค่อย ๆ ขับเคลื่อนออกมาทว่ากลับไร้ร่างบอดี้การ์ดหนุ่มอย่างไรล์มิน ทำเอาชายหนุ่มขบกรามแน่นด้วยความโกรธเคือง ก่อนจะขับรถตามเด็กสาวไปที่ผับแห่งหนึ่ง แต่ก็ไม่วายที่จะจอดรับเพื่อนสาวคนสนิทอย่างเดล

“ทำไมถึงออกมาได้”

“พี่ไรล์มินช่วย”

“อีกแล้วเหรอ แบบนี้พี่เขาจะไม่โดนอะไรใช่ไหม ถ้าเกิดเธอเป็นอะไรขึ้นมา”

“เธออย่าพูดอะไรที่มันเป็นลางได้ไหม”

“เอ่อมินิ ฉันถามหน่อยสิ เธอชอบบอดี้การ์ดคนนั้นเหรอ “

>

“เธอ...ดูออกเหรอ”

“เมื่อคืน ที่เกิดอุบัติเหตุฉันเห็นเธอมองเขาด้วยสายแปลก ๆ เธอไม่เคยสนใจผู้ชายคนไหน หรือมองใครด้วยสายตาแบบนั้น แม้แต่พี่ยุนกิ ที่ตามจีบเธอ”