ตอนที่ 3 แม่ทัพ?

ท่ามกลางไม่พอใจของสามหญิงสาวฝ่ายดูแล ปิงปิงก็ได้สมัครเข้าเป็นทหารรับจ้างในตำแหน่งแม่ทัพ โดยมีนายพลหนุ่มเป็นผู้รับรอง เรื่องที่พักจึงหมดปัญหา แต่ถึงแม้ว่าจะได้ตำแหน่งนี้มา ทุกคนก็มองนางอย่างดูถูก โดยเฉพาะทหารรับจ้างที่อยู่ในเหตุการณ์ ทุกคนต่างคิดว่าว่านางได้ตำแหน่งแม่ทัพเพราะเป็นสตรีของนายพลปู้เซียว ฉะนั้นการจะหาทหารใต้บังคับบัญชาจึงไม่ใช่เรื่องง่ายสำหรับปิงปิง

"ข้าจะพาเจ้าไปดูที่พักก่อน แล้วค่อยคุยถึงเรื่องภารกิจ" นายพลหนุ่มเอ่ยขึ้นด้วยรอยยิ้มมุมปากเป็นเอกลักษณ์ สร้างความไม่พอใจให้เจ้าตัวเล็กในทรวงอกของปิงปิงไม่น้อย "เฮอะ! เจ้าอย่าได้ไปหลงกลบบุรุษเช่นนี้เชียวนะปิงเอ๋อ"

ปิงปิงได้แต่ยิ้มกับเสียงที่ดังขึ้นในหัว พยักหน้าให้ปู้เซียวเป็นผู้นำทางไปยังห้องพักที่อยู่ชั้นบนของหอภารกิจ ตลอดทางนายพลหนุ่มอธิบายความเป็นไปในหอให้นางฟังอย่างใจเย็น

"เดิมทีที่นี่มีแม่ทัพพักอยู่เพียงคนเดียว มีนามว่าพานตู อยู่ใต้บังคับบัญชาของนายพลฝางฝาน หากเลี่ยงได้เจ้าก็อย่าไปเข้าใกล้เขา เพราะเจ้าพานตูผู้นี้เป็นคนหยาบกระด้าง ไม่ไว้หน้าใคร"

"ที่นี่มีนายพลอยู่กี่ท่านเจ้าคะ" 

"สี่คน ข้าเองพึ่งได้เลื่อนขั้นไม่นาน ความจริงก็อยากชวนเจ้าไปพักอยู่ในที่ดินของข้า แต่มันผิดกฎ เอาไว้ข้าช่วยเจ้าทำภารกิจให้ได้สักห้าครั้ง เจ้าก็จะได้เลือกเข้าสังกัด พอถึงเวลานั้นก็ค่อยเลือกข้า"

"ขอบคุณนายพลปู้มากเจ้าค่ะ"

ปู้เซียวยิ้มรับคำขอบคุณด้วยความเต็มใจ ทั้งยังมองปิงปิงอย่างลึกซึ้ง จนกระทั่งถึงห้องพักบนชั้นสาม "นี่เป็นห้องพักของเจ้า เจ้าคงรู้การใช้ป้ายทองประจำตัวแล้วกระมัง" 

"ทราบแล้วเจ้าค่ะ"

"ส่วนฝั่งนั้น เป็นห้องพักของแม่ทัพพานตู ข้าต้องรีบไปพบท่านเจ้าเมือง เอาไว้ข้ากลับมาค่อยเลือกภารกิจให้เจ้า แล้วช่วยเจ้าทำ"

"เรื่องนั้นไม่รบกวนท่านนายพลหรอกเจ้าค่ะ ต้องขอบคุณท่านมาก"

"รบกวนอะไรกัน ข้าอยากได้เจ้ามาเข้าสังกัดเอง จะช่วยเจ้าก็สมควรแล้ว"

ปิงปิงได้แต่ยิ้มรับ คร้านจะต่อความยาวสาวความยืด อีกอย่างในหัวก็ได้ยินแต่เสียงพร่ำบ่นของเสี่ยวไป๋ นางจึงอยากจะให้นายพลผู้นี้จากไปโดยไว ก่อนเจ้านกตัวดีจะออกมาอาละวาดจิกลูกหูลูกตาผู้อื่น

"ปิงเอ๋อ! รีบไล่มันไปเลย! ไม่ต้องไปคุยกับมันมาก เฮอะ! คนอะไร ปากก็เบี้ยว! ตาก็เข! นึกว่าตัวเองดูดีกระมังถึงได้ยิ้มอยู่ได้!" 

พอประตูปิดลง เสี่ยวไป๋ก็บินออกมางอแงใส่ปิงปิงทันที "ข้าเมื่อยแล้ว ปีกก็เจ็บไปหมด ปิงเอ๋อ อาบน้ำนวดปีกนวดตัวให้หน่อยนะ~" เจ้าตัวเล็กเอาหัวถูไถไปตามลำคอขาวผ่องอย่างออดอ้อน ปิงปิงเห็นเช่นนั้นก็ได้แต่ส่ายหน้าด้วยความเอ็นดู ในที่สุดก็ต้องพาเจ้าตัวดีไปอาบน้ำ นวดตัวนวดปีกให้มันอย่างเอาใจ แต่ท่านจอมมารได้คืบก็มักจะเอาศอก เสียงที่ดังมาจากห้องอาบน้ำ จึงทำให้เสี่ยวเฮ่ยหงุดหงิดไม่น้อย

"ปิงเอ๋อ จูบด้วยสิ ข้าชอบให้เจ้าจูบไปตามตัวข้า"

เฮอะ! นกเจ้าเล่ห์กับสตรีโง่งม ช่างเหมาะกันเสียจริง! เสี่ยวเฮ่ยได้แต่บ่นกับตัวเองในใจ

 ห้องพักระดับแม่ทัพ นับว่าหรูหราไม่น้อย การตกแต่งภายในไม่ต่างอะไรกับโรงแรมระดับห้าดาว เตียงสี่เสามีม่านบางๆ ล้อมรอบ ตั้งเกือบติดระเบียงที่ใช้กระดาษบางจนเกือบจะคล้ายกระจกใส ทำเป็นผนังบานเลื่อน อย่าเห็นว่ามันบางแล้วจะคิดว่ามันอ่อนแอ เพราะหอทั้งหอล้วนอยู่ในการควบคุมของค่ายกล ซึ่งมีไว้ป้องกันอันตรายทั้งจากภายในและภายนอก

หลังจากที่ปิงปิงเอาอกเอาใจเสี่ยวไป๋เสร็จ ก็ออกมานั่งเข้าฌาน แต่ยังไม่ทันไร ก็ได้ยินเสียงเคาะประตู 

ผู้มาเยือนคือหนึ่งในหญิงสาวที่เป็นคนดูแล นางยังทำหน้าเหยียดหยามใส่ปิงปิงไม่เลิกรา ซ้ำยังเอ่ยโดยไม่มองหน้า

"มีทหารรับจ้างกลุ่มหนึ่งต้องการหาแม่ทัพมานำทัพ เพื่อรับภารกิจปราบปีศาจหมาในหางเม่น ภารกิจอันดับที่สิบ ทหารกลุ่มนี้ นับเป็นมือหนึ่งของหอภารกิจ ขั้นพลังปราณยุทธระดับแปดถึงสิบ มีทั้งหมดสิบสองคน นำโดยนายกองมิ่งฟา ข้าจะบอกให้นะ ว่าหากเจ้าพลาดงานนี้ เจ้าต้องเสียใจแน่ เพราะทหารรับจ้างที่นี่ไม่มีทางเชื่อฟังสตรี และไม่มีทางยอมรับเจ้าในฐานะผู้นำ โดยเฉพาะพวกที่ได้ตำแหน่งมาจากการฝากฝัง หึ!..."

"ตกลงข้ารับงาน พวกเขาอยู่ที่ใด" ปิงปิงยืนกอดอก ตอบรับเสียงเฉื่อยชา คร้านจะพูดจาให้มากความ

พอสตรีนางนั้นได้ยิน ก็ออกอาการดีใจจนออกนอกหน้า แลดูมีพิรุธอยู่ไม่น้อย แต่ปิงปิงกลับไม่ได้สนใจ เพราะพลังของนางเวลานี้ ครึ่งก้าวเซียนขั้นสองแล้ว อย่าว่าแต่สิบสองคนนั้นเลย ต่อให้เป็นนายพลปู้เซียวก็ยังห่างชั้น

"พวกเขารออยู่ข้างล่างแล้ว หากเจ้ารับงานก็ลงไปพบพวกเขาได้เลย" 

"ไปสิ ข้าจะไปดูข้อมูลปีศาจตนนั้นด้วย"

ปิงปิงหงายฝ่ามือเรียกเสี่ยวเฮ่ยมาถือเอาไว้ ส่วนเสี่ยวไป๋ก็บินกลับเข้ามาอยู่ในทรวงอกอย่างรู้งาน พวกเขาไม่จำเป็นต้องคุยกันก็รู้ว่าต้องเจอกับอะไร แต่ดูๆ ไปเหมือนเจ้านกน้อยจะกระดี๊กระด๊าเป็นพิเศษ

หอภารกิจด้านล่าง มีทหารรับจ้างหลายกลุ่มเข้ามาจนแน่นขนัด ทำให้ห้องโถงแลดูคับแคบไปถนัดตา เมื่อสองร่างก้าวลงมาจากบันได จึงตกเป็นเป้าสายตาของผู้คนทันที

"นี่หรือเด็กสาวที่มาสมัครในตำแหน่งแม่ทัพ"

"คงจะใช่ ก็ลงมาจากชั้นบนนี่ หึหึ" 

"เจ้าหัวเราะอะไร?"

"เจ้าไม่เห็นชุดที่นางใส่หรือ ดูก็รู้ว่ามาจากดินแดนชั้นต่ำ คงคิดว่ามีพลังเพียงน้อยนิดแล้วจะเป็นแม่ทัพได้กระมัง ช่างโง่งมจริงๆ"

"โอ้ว จริงด้วย ฮ่าๆ เสียดายรูปร่างหน้าตา ข้าว่านางควรไปสมัครเป็นองครักษ์ประจำตัวท่านเจ้าเมืองจะดีกว่านะ เจ้าว่าไหม งดงามเช่นนี้ รับรองได้อยู่ดีกินดีแน่!"

"ฮ่าๆ"

เสียงหัวเราะและเสียงวิพากษ์วิจารณ์ดังระงมไปทั่ว โดยไม่เกรงกลัวว่าผู้ที่ถูกเอ่ยถึงจะได้ยิน มิหนำซ้ำยังวิจารณ์ด้วยถ้อยคำดูถูกเป็นส่วนใหญ่ ไม่ใช่ว่าสตรีจะเป็นทหารรับจ้างไม่ได้ ที่นี่มีทั้งหญิงและชาย เพียงแต่ยังไม่เคยมีหญิงสาวคนใด อาจหาญถึงขั้นมาสมัครเป็นแม่ทัพ เพราะดินแดนระดับสูงแห่งนี้ ยังไม่เคยมีสตรีที่มีพลังถึงขั้นเซียน หญิงสาวที่มีพรสวรรค์และมีความสามารถส่วนใหญ่ มักจะกลายเป็นเตาหลอมพลังให้บุรุษ นั่นจึงทำให้ดินแดนระดับสูงมีเซียนมากมายอย่างที่เห็น

ปิงปิงหาได้สนใจสายตาของผู้คนด้านล่าง ร่างบอบบางเดินแผ่นหลังตั้งตรงอย่างสง่างามจนมาถึงบันไดขั้นท้ายสุด โดยไม่แม้แต่จะเหลือบมอง

"พวกเขารออยู่ ที่นั่น" หญิงสาวผู้ดูแลชี้มือไปทางทหารรับจ้างกลุ่มใหญ่ ที่ยืนรวมตัวกันอยู่ตรงเก้าอี้มุมหนึ่งในห้องโถง ซึ่งถูกบดบังด้วยทหารรับจ้างมากมาย นางบอกเสร็จ ก็เดินกลับไปหลังโต๊ะทันที โดยไม่สนว่าปิงปิงจะรู้หรือไม่รู้

แต่สัมผัสของผู้ที่มีพลังถึงขั้นเซียน ต่อให้ไม่มองก็ย่อมรู้ได้ ร่างบอบบางราวกับกิ่งหลิวลู่ลม ก้าวผ่านกลุ่มบุรุษร่างสูงใหญ่กำยำตรงไปยังกลุ่มเป้าหมายด้วยสายตามองตรง แรงกดดันที่แผ่ออกมาจากร่าง ทำให้บุรุษทั้งหลายต้องพากันแหวกทางให้นางเดินด้วยความกังขา

"เจ้าคือนายกองมิ่งฟา?" ปิงปิงมองไปยังชายร่างใหญ่วัยราวสามสิบกว่า ที่นั่งไขว้ขาพิงพนักเก้าอี้บุนวมโดยไม่ได้เหลือบแลคนอื่น จนทำให้ผู้ที่ถูกถามต้องเลิกคิ้วดกดำขึ้นด้วยความประหลาดใจ แต่เพียงครู่เดียว มุมปากที่เต็มไปด้วยหนวดเคราก็ยกขึ้นเป็นรอยยิ้ม มองปิงปิงตั้งแต่หัวจรดเท้า "ใช่แล้ว เป็นข้าเอง"

"พวกเจ้าต้องการแม่ทัพบัญชาการ?"

อีกฝ่ายไม่ได้ตอบคำถาม เพียงค้อมศีรษะเล็กน้อยด้วยท่าทางเฉื่อยชาคล้ายไม่ได้ให้ความสนใจ ทำราวกับปิงปิงเป็นทหารรับจ้างธรรมดาที่มาของานทำ เห็นเช่นนั้น ปิงปิงก็หันหลังเดินกลับโดยไม่สนใจเช่นกัน เพราะเดิมที นางก็คิดจะทำภารกิจคนเดียวอยู่แล้ว ไม่จำเป็นต้องหากองกำลังที่พลังอ่อนด้อยกว่านางไปเป็นภาระ เพียงแต่คิดหาประสบการณ์ครั้งแรกสักเล็กน้อยก็แค่นั้น แต่ในเมื่อคนเหล่านี้เย่อหยิ่ง ก็ไม่มีความจำเป็นจะต้องพูดคุย

"เดี๋ยว!" พอเห็นเด็กสาวเดินจากไปจริงๆ หนึ่งในกลุ่มก็ตะโกนขึ้นมา แต่ปิงปิงไม่แม้แต่จะหันกลับไปมอง นางเดินมาอย่างไรก็เดินกลับไปอย่างนั้น ห้องโถงเกิดความเงียบ จนกระทั่งปิงปิงก้าวขึ้นไปถึงบันไดขั้นที่ห้า เสียงของหนึ่งในหญิงสาวหลังโต๊ะก็ดังขึ้น

"นี่! นั่นเจ้าคิดจะไปไหน ข้าอุตส่าห์หางานดีๆ ให้เจ้า อย่าเล่นตัวให้มากนัก! กล้าผิดใจกับกลุ่มของนายกองมิ่งฟา ต่อไป เจ้าก็อย่าคิดหาทหารใต้บังคับบัญชากลุ่มอื่นได้อีกเลย!"

ปิงปิงตั้งใจหยุดฝีเท้าอยู่บนบันไดขั้นที่ห้า ยืนเอามือไพล่หลัง มองต่ำลงมายังผู้คนในห้องโถงจากมุมที่สูงกว่า ดวงตาคู่งามกวาดมองไปรอบๆ ก่อนจะมาหยุดถึงหญิงสาวที่พึ่งเอ่ยวาจาเมื่อครู่ "แม่ทัพที่นี่ เดิมที มีเพียงสี่คน รวมทั้งข้าก็เป็นห้าคน ซึ่งมีน้อยกว่าทหารรับจ้างทั่วไปอยู่หลายเท่าตัว เป็นข้าที่ต้องไปของานพวกเขาทำ หรือเป็นพวกเขาต้องเป็นฝ่ายจุดธูปอัญเชิญข้ากันแน่!" ปิงปิงเอ่ยจบก็เหยียดยิ้มมุมปาก ฝ่าเท้าข้างหนึ่งเหยียบลงบนบันไดขั้นที่หก "อ้อ แล้วอีกอย่างหนึ่ง อย่าได้หาพวกกระจอกมาทำงานร่วมกับข้า ข้าขี้เกียจต้องมารับภาระพวกมัน!"

เงียบ....... 

ปิงปิงเอ่ยจบก็เดินกลับขึ้นบันได โดยไม่แม้แต่จะเหลือบมอง ในห้องโถงตกอยู่ในความเงียบพักใหญ่ กระทั่งร่างบอบบางหายไปจากสายตา เสียงวิพากษ์วิจารณ์ถึงได้ดังขึ้นอีกครั้ง 

"ฮึ่ม! นางโสเภณีชั้นต่ำ กล้าดูถูกข้าหรือ คอยดูเถิด ข้าจะทำให้เจ้าต้องคลานเข่าเข้ามาร้องขอชีวิต!" มิ่งฟาเอ่ยด้วยใบหน้าโกรธขึ้ง มองไปยังบันไดวนด้วยความเคียดแค้น ตั้งแต่เป็นทหารรับจ้างจนได้ตำแหน่งนายกองมายังไม่เคยโดนคนดูถูกขนาดนี้ แม้กระทั่งแม่ทัพทั้งสี่ยังต้องไว้หน้าเขาอยู่ครึ่งส่วน เมื่อมาถูกเด็กสาวที่ดูอ่อนแอบอบบางเหยียดหยาม ไหนเลยจะทนได้

เรื่องความคิดของผู้คนด้านล่าง ปิงปิงหาได้สนใจ พอกลับเข้าห้องได้ ก็นั่งบ่มเพาะพลังดังเดิม 

ชาติก่อน ปิงปิงคือใคร คือแม่ค้าปากคอจัดจ้านดีๆ นี่เอง หากจะเอ่ยถึงฝีปากที่สามารถทำให้นางยอมสยบได้ คงมีเพียงเสี่ยวเฮ่ย อาวุธแห่งโชคชะตาของนางเท่านั้น ส่วนผู้อื่น ยังห่างชั้นอีกไกล 

พลังของปิงปิง เวลานี้เหลืออีกเพียงเสี้ยวเดียวก็จะผ่านไปยังเซียนระดับสอง ซึ่งการจะปลดระดับของพลังได้นั้น นับว่าไม่ใช่เรื่องง่าย และปราณเซียนก็แตกต่างจากปราณธรรมดาอย่างสิ้นเชิง เพราะแค่ระดับเดียวของปราณเซียน เท่ากับอายุขัยถึงห้าร้อยปี