บทที่ 3 ตอนที่ 2

“อ้าว... หายไปไหนแล้ว?” พอวายืนหยุดนิ่งอยู่หน้าต้นไม้ใหญ่ต้นเดิม เธอเองจำได้ว่าพาคนไข้ถูกงูกัดมานั่งรออยู่ตรงนี้ ก่อนจะรีบวิ่งกลับไปในหมู่บ้าน เพื่อนำคนมาช่วยพาเขากลับไปรักษา

แต่เมื่อมาถึง กลับพบเพียงความว่างเปล่า ผู้ชาย ‘ลามก’ ในชุดลายพรางที่ทำตัวเป็นพวกถ้ำมองหายไปเสียแล้ว “คอยดูเถอะ... ถ้าตายเพราะพิษงูขึ้นมาจริง ๆ จะมาโทษฉันไม่ได้หรอกนะ”

“ไหนล่ะครับคุณหมอ คนที่ถูกงูกัด?”

ผู้นำหมู่บ้านที่พอจะสื่อสารภาษาไทยเข้าใจถาม เพราะตอนที่เธอวิ่งไปหาเขาที่บ้าน หญิงสาวบอกด้วยท่าทีร้อนอกร้อนใจว่ามีคนถูกงูกัดและต้องการความช่วยเหลือ ก่อนที่เธอจะขึ้นไปบ้านพักบ้านของตัวเอง แล้วรีบวิ่งตรงกลับเข้ามาไปในป่า ทิ้งให้เขาและชายหนุ่มวัยฉกรรจ์อีกสองคนต้องรีบกวดตามมาอย่างรีบเร่งชุลมุน

“นั่นสิ คิดว่าตัวเองเป็นพระเอกบรูซ วิลลิสหรือไงก็ไม่รู้!” พอวาประชดประชันไปกับสายลม เล่นเอาคนที่เหลืองุนงงกับคำเหน็บแนมนั้น

“คุณหมอว่าไงนะครับ? อะไรลิสๆ?” ชายวัยกลางคนที่เป็นผู้นำของชาวม้งแห่งนี้ถามขึ้น เพราะจับใจความของหญิงสาวไม่ถนัดนัก

“ไม่มีอะไรหรอกค่ะ” พอวาบอกปัด ขืนมานั่งอธิบายกันถึงประวัติของพระเอกรุ่นเดอะอย่าง บรูซ วิลลิส ผู้ที่มีผลงานขึ้นชื่ออย่างภาพยนตร์เรื่อง ‘Die Hard’ คืนนี้คงจะไม่ได้หลับไม่ได้นอนกันพอดี เผลอ ๆ เธออาจจะต้องเปิดภาพยนตร์เรื่องดังกล่าวให้อีกฝ่ายดูอีกด้วยถึงจะเข้าใจกันได้ “กลับกันเถอะ”

“อ้าว...” ผู้เป็นพ่อบ้าน ซึ่งคือเป็นตำแหน่งของผู้นำของทุกคนในหมู่บ้านถึงกับต้องยกมือขึ้นเกาหัวแกรก ๆ กับอารมณ์ที่เปลี่ยนแปลงไปอย่างกะทันหันของคุณหมออาสา ก่อนจะเดินนำผู้ติดตามอีกสองคนกลับไปยังเคหสถานของพวกตน

หลังจากนั้น เรื่องราวของนายทหารพรานหนุ่ม ก็กลายเป็นเรื่องที่ค้างคาใจพอวาอยู่ตลอดเวลา แต่เธอก็รู้ดีว่า ไม่ง่ายนักหรอกที่เธอจะได้บังเอิญพบกับเขาอีกครั้ง และชีวิตของเธอ ในแต่ละวัน ก็วุ่นวายอยู่กับการรักษาคนเจ็บไข้ได้ป่วย จนเรื่องเขากลายเป็นแค่ส่วนหนึ่งที่เคยผ่านเข้ามา แล้วก็ผ่านไป...