บทนำ

เฮือก!!!

เสิ่นต้าเหนิง บุตรสาวฝาแฝดของเสนาบดีเสิ่น เสิ่นจื่อหานกับหลัวจินเหริน บุตรีแม่ทัพใหญ่หลิว ต้าเหนิงลูบหน้าอกที่ยังสั่นสะท้านไม่เลิก หวังว่าจะปลอบประโลมให้มันสงบลงได้บ้าง

เมื่อครู่ก่อนที่นางจะสะดุ้งตกใจจนตื่น นางฝันเห็นพี่ชายฝาแฝด เสิ่นเฉิง รถม้าของเขาตกลงไปในหน้าผา นางได้แต่ภาวนาว่าสิ่งที่นางฝันมันคงไม่เกิดขึ้น

ตัวพี่ชายของนางเพียงเดินทางไปไปเยี่ยมท่านปู่ ท่านย่าที่เมืองซีเจียง ทางทิศตะวันตกของแคว้นต้าหลี่ บ้านเดิมของเสิ่นจื่อหานผู้เป็นบิดา มิได้เดินทางไปเสี่ยงอันตรายอันใดเสียหน่อย

เมื่อคิดได้เช่นนั้น จิตใจที่ฟุ้งซ่านก็สงบลงอย่างรวดเร็ว ฟ้าด้านนอกยังไม่สว่างดี นางจึงล้มตัวลงนอนอีกครั้ง แต่ไม่ว่าทำเช่นใดก็ไม่อาจข่มตาหลับได้ ได้แต่นอนเหม่อมองเพดานห้องอย่างกังวล

สองพี่น้อง นับตั้งแต่ลืมตาขึ้นมาก็ไม่เคยจะห่างกันเลยสักครั้ง ต่อให้นางหรือเสิ่นเฉิงจะป่วยหนักเพียงใด ด้านข้างของสองพี่น้องก็จะมีอีกคนอยู่ด้วยเสมอ นางจึงได้เป็นห่วงเขามากยิ่งนัก

ต้าเหนิง ไม่อาจสงบใจให้นอนต่อได้ นางจึงได้ลุกขึ้นนั่งอีกครั้ง เสี่ยวเหยาสาวใช้ข้างกาย เมื่อได้ยินเสียงภายในห้องเคลื่อนไหว นางก็เดินเข้ามาดู

“คุณหนู เหตุใดถึงตื่นเล่าเจ้าคะ” เสี่ยวเหยาเดินเข้ามาดูด้วยความเป็นห่วง

“ข้าฝันร้าย เจ้าจุดเทียนเถิด ข้าอยากจะเขียนจดหมายหาท่านพี่เสียหน่อย” นางไม่รู้ว่าเสิ่นเฉิงเดินทางไปถึงเมืองซีเจียงแล้วหรือยัง

“เจ้าค่ะ” เสี่ยวเหยารับคำก่อน จะเดินไปจุดเทียนแล้วเตรียมสี่สิ่งล้ำค่าให้เสิ่นต้าเหนิง

พอนางเขียนเสร็จ เป่าจนแห้งยังไม่ทันได้พับจดหมายให้ดี เสียงวุ่นวายด้านนอกก็ดังขึ้น พอต้าเหนิงหันไปมองหน้าต่างก็เห็นว่าฟ้าสว่างเสียแล้ว

“ไปดู ว่าเกิดสิ่งใด” เสี่ยวเหยารับคำแล้วรีบออกไปตามคำสั่ง

แม่นมถิง แม่นมที่เลี้ยงดูสองพี่น้องมา เดินเข้ามาภายในห้องของต้าเหนิงอย่างไร้เรี่ยวแรง นางทรุดตัวลงไปกองกับพื้น พร้อมร่ำไห้อย่างปวดใจ

“แม่นม ท่านเป็นอันใดเจ้าคะ” เสี่ยวเหยาเข้าไปประคองนาง

“เจ้า เจ้าออกไปก่อน” แม่นมถิงดันตัวเสี่ยวเหยาให้ออกไป นางเช็ดน้ำตาทิ้งอย่างลวกๆ ก่อนจะคลานเข้าไปหาต้าเหนิงที่ยังตกใจกับท่าทางของแม่นมถิงไม่หาย

“คุณหนู ฮือออออ” นางสวมกอดต้าเหนิงเอาไว้แน่น แล้วร้องไห้ออกมาเสียงดัง

ต้าเหนิง ใบหน้าของนางซีดขาวไปแล้ว แม้ยังไม่รู้จากปากของแม่นมถิงว่าเกิดสิ่งใดขึ้น แต่นางเป็นมากเพียงนี้คงไม่ใช่เรื่องดีแน่ ภายในอกของนางจมดิ่งอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน นอกจากพี่ชายแล้วตอนนี้ยังจะมีเรื่องใดให้นางนึกถึงได้อีก

“แม่นม เกิดเรื่องใดขึ้นกันแน่” นางเอ่ยถามอย่างใจเย็น ภาวนาว่าขอไม่ให้เป็นเช่นที่นางคิด

“คุณ คุณชาย ฮึก...คุณชาย หายตัวไปเจ้าค่ะ องครักษ์กลับมาแจ้งเมื่อชั่วยามที่แล้ว รถม้าของคุณชายตกเขา ยามนี้ยังหาตัวไม่พบ” เสียงร้องไห้ของแม่นมถิงบาดเข้าไปในจิตใจของต้าเหนิง จนนางเจ็บปวดเกินจะบรรยายออกมาได้

ดวงตาคู่งามเบิกกว้างขึ้นอย่างตื่นตกใจ พร้อมกับน้ำตาที่ไหลออกมาราวกับห้ามเอาไว้ไม่อยู่ แม้จะไม่ได้ส่งเสียงร้องออกมา แต่ร่างกายของนางก็สั่นเทาจนแม่นมถิงรู้สึกได้

“จริงหรือ” เสียงของนางเบาราวกับยุงบินผ่าน หากหูของแม่นมถิงมิได้อยู่ใกล้ปากของนางก็อาจจะไม่ได้ยินเช่นกัน

“ตอนนี้นายท่านกับฮูหยินรอพบท่านอยู่ที่เรือน ท่านรีบไปเถิดเจ้าค่ะ” แม่นมถิงปาดน้ำตาทิ้ง ก่อนจะช่วยต้าเหนิงที่นั่งอย่างไร้สติเปลี่ยนเสื้อผ้า แล้วประคองนางออกไปที่เรือนหลักด้วยตนเอง

เสี่ยวเหยามิได้ตามไปด้วย สาวใช้คนอื่นที่เรือนต่างก็ถูกไล่ให้ออกไปห่างเรือนหลักจนหมด ที่เรือนหลักยังมีองครักษ์เฝ้าอย่างแน่นหนา เพื่อกันไม่ให้บ่าวไพร่ที่ไม่รู้ความเข้ามาแอบฟัง

ภายในจวนตระกูลเสิ่น มีเพียงสี่คนพ่อแม่ลูกเท่านั้น ผู้เฒ่าทั้งสองอยู่ที่เมืองซีเจียงไม่ยอมย้ายมาอยู่ด้วยกันที่เมืองหลวง ยังดีที่มีท่านลุงรองกับลุงสามอยู่ดูแลทางนั้น ท่านพ่อของนางมักจะให้พี่ชายกับนางไปเที่ยวหาทุกครึ่งปีเพื่อแสดงความกตัญญู

“ท่านพ่อ ท่านแม่” ต้าเหนิงทรุดนั่งลงข้างมารดาที่เอาแต่ร่ำไห้แทบจะขาดใจ

“เหนิงเออร์ จะทำเช่นใดดี จะทำเช่นใด” หลิวจินเหรินกอดบุตรสาวแน่น นางพูดไม่รู้เรื่อง ทั้งยังร้องไห้ไม่หยุด

“รอฟังอีกหน่อยเถิด” จื่อหานเหม่อมองไปยังด้านนอก สายตาของเขาขุ่นมัว ไม่รู้กำลังรอคอยสิ่งใดอยู่