ตอนที่ 9

เสียงเป่าแตรเขาสัตว์ดังขึ้นตั้งแต่ฟ้ายังมิทันสว่าง เด็กๆ ในกระโจมพากันลุกขึ้นด้วยท่าทางกระตือรือร้นรีบแย่งกันออกจากกระโจมไปล้างหน้าล้างตา ชิวเยี่ยลืมตาขึ้นมา เห็นว่าอิ๋งเจิ้งนอนมองนางตาแป๋ว พลันคลี่ยิ้มส่งให้เขา

อันที่จริงอิ๋งเจิ้งตื่นนานแล้ว แต่เขายังมิอยากลุก เพราะคิดว่าการได้นอนกอดใครสักคนช่างดียิ่ง

“ลุกเถิด” ชิวเยี่ยเอ่ยเตือนพลางค่อยๆ ขยับตัวออกจากอ้อมแขนของเขา ก่อนจะมองไปยังเด็กๆ ที่แย่งกันออกจากกระโจมอย่างสงสัย พริบตาเดียวในกระโจมก็เหลือเพียงพวกนางสองพี่น้องกับอิ๋งเจิ้ง

“ไฉนพวกเขาถึงได้ดูรีบร้อนนัก” ชิวเยี่ยเปรยกับน้องชาย ขณะก้าวออกจากกระโจม ลั่วซูที่เดินตามมาเบื้องหลังมองเด็กๆ เหล่านั้นอย่างไม่เข้าใจเช่นกัน

“การได้รับใช้กองทัพ ถือเป็นเกียรติสูงสุดสำหรับเด็กอย่างพวกเรา พวกเขาย่อมต้องกระตือรือร้นเป็นธรรมดา” อิ๋งเจิ้งออกมาหลังสุดกล่าวขึ้น

“เป็นเกียรติสูงสุดกระนั้นหรือ?” ชิวเยี่ยไม่กระจ่างเป็นอย่างยิ่ง ว่าการรับใช้ผู้อื่นกลายเป็นเรื่องมีเกียรติไปได้อย่างไร ก็แค่ข้ารับใช้เองมิใช่หรือ

อิ๋งเจิ้งเห็นว่าสองพี่น้องมีสีหน้าฉงน จึงอธิบายต่อไปว่า “เพราะสงครามแย่งดินแดนของแคว้นต่างๆ ทำให้มีเด็กกำพร้าและหญิงหม้ายมากมาย หลายครอบครัวนำบุตรไปขายแลกเงิน เกิดเป็นบุตรชายนั้นดีหน่อย เพราะสามารถขายเข้ากองทัพได้ แต่หากเป็นหญิง ไม่ถูกขายไปเป็นสาวใช้ก็ถูกขายเข้าหอนางโลม ในสภาวะสงครามเช่นนี้ ทหารคือบุคคลที่ราษฎรให้ความนับถืออย่างที่สุด การได้รับใช้กองทัพ พวกเขาจึงถือเป็นเกียรติสูงสุด”

ชิวเยี่ยกับลั่วซูพยักหน้าเข้าใจ โดยเฉพาะลั่วซู ย่อมเข้าใจแจ่มแจ้ง เพราะเขามีความใฝ่ฝันอยากเป็นทหารเช่นกัน

“แล้วเจ้าเล่าคิดเช่นนั้นหรือไม่” ชิวเยี่ยหันไปถามอิ๋งเจิ้งบ้าง

เขาเพียงแค่ยิ้ม ไม่ได้กล่าวอันใด นางเองก็มิได้ติดใจที่จะเอาคำตอบ ทั้งสามตามกลุ่มเด็กๆ ไปล้างหน้าล้างตา จากนั้นพากันเดินไปยังโรงครัวเพื่อรับมอบหมายหน้าที่ ชิวเยี่ยถูกส่งไปยังกระโจมขององค์ชายสาม ส่วนลั่วซูกับอิ๋งเจิ้งช่วยทำงานทั่วไป

เพราะฝนตกเมื่อคืนทำให้พื้นดินเฉอะแฉะ ชิวเยี่ยก้มมองรองเท้าสานที่ใกล้จะขาดแหล่มิขาดแหล่ของตนด้วยความท้อใจ นางมารออยู่หน้ากระโจมพักหนึ่งแล้ว แต่ฉีซื่อหมิ่นยังมิได้อนุญาตให้นางเข้าไป ราวกับต้องการจะกลั่นแกล้งนางอย่างไรอย่างนั้น

กระทั่งพระอาทิตย์ขึ้น ถึงได้ยินเสียงของเขา “เข้ามา”

ทหารองครักษ์เลิกม่านให้นางเข้าไป ชิวเยี่ยชะงักไปเล็กน้อยเมื่อเห็นเขาในชุดเกราะเหล็ก รูปลักษณ์ของเด็กหนุ่มตรงหน้า แตกต่างจากเมื่อวานลิบลับ แต่ถึงฉีซื่อหมิ่นจะดูดีเพียงใด สำหรับหวังชิวเยี่ย เขายังเป็นคนอัปลักษณ์อยู่ดี

“มัวยืนทำอันใดอยู่” ฉีซื่อหมิ่นกล่าวโดยไม่หันมอง พลางสวมเกราะลงบนแขน ชิวเยี่ยรีบถอดรองเท้าเดินเข้าไปช่วยเขาผูกเชือก หลังจากใส่ที่แขนข้างละสองท่อนแล้ว ต่อมาก็เป็นช่วงขา ตรงนี้ชิวเยี่ยต้องเป็นผู้สวมให้เขาด้วยตนเอง

ฉีซื่อหมิ่นย่อมมิเก็บเรื่องบ่าวไพร่ตัวเล็กๆ มาใส่ใจ อันที่จริงต้องบอกว่าเขาจำนางมิได้ด้วยซ้ำ หลังจากชิวเยี่ยเดินพ้นกระโจมออกไปเมื่อวาน เขาก็ลืมนางไปแล้ว เช้านี้เขาจึงมิได้มีปฏิกิริยาใด ในสายตาของเขา ชิวเยี่ยก็แค่เด็กรับใช้คนหนึ่ง มิได้มีอันใดพิเศษกว่าผู้อื่น

ชิวเยี่ยช่วยเขาสวมเกราะเสร็จก็กลับไปนำสำรับเช้ามา จากนั้นนางได้รับคำสั่งให้เก็บข้าวของในกระโจม เพราะกองทัพกำลังจะออกเดินทางต่อ

ใช้เวลาไม่นาน ค่ายใหญ่โตก็เหลือเพียงทุ่งหญ้าว่างเปล่า กลายเป็นกองทัพเรือนหมื่นเข้ามาแทนที่

ในช่วงที่เดินตามขบวนย่อมไม่มีใครพูดจา ชิวเยี่ยจึงได้แต่เดินไปเงียบๆ ขบวนมิได้หยุดพักทานมื้อกลางวัน ทหารทุกนายจะได้รับแจกหมั่นโถวคนละสองลูกให้กินระหว่างทาง จนกระทั่งเย็นถึงจะหยุดพักค้างคืน หากแต่การพัก ก็มิได้กางกระโจมใหญ่ เพียงใช้กระโจมเล็กกางให้เฉพาะคนสำคัญ

หน้าร้อนฝนตกแทบจะทุกคืน กองทัพจึงเริ่มแจกเสื้อฟางกันฝน หลังจากที่ช่วยแจกจ่ายข้าวต้มกับหมั่นโถวแล้ว เด็กๆ ก็พากันมาหาที่นั่งกินอาหารของตนเอง

ชิวเยี่ยคิดว่าคืนนี้ฝนต้องตกอีกแน่ หลังจากกินมื้อเย็นเสร็จ นางกับลั่วซูและอิ๋งเจิ้งจึงไปหาตัดไม้มาทำเพิง เด็กคนอื่นเห็นอย่างนั้นจึงพากันทำตามบ้าง แม้แต่นายทหารบางกลุ่มยังทำเช่นกัน

มู่ตงเดินเข้ามาดูเพิงสามเหลี่ยมที่พวกเขาพึ่งสร้างเสร็จด้วยความสนอกสนใจ พลางนึกชื่นชมในใจ เด็กพวกนี้นับว่ามีทักษะการเอาตัวรอดสูงใช้ได้เลยทีเดียว หากเป็นทหารได้คงดีไม่น้อย

“พวกเจ้าสร้างให้ข้าสักหลังได้หรือไม่” มู่ตงหันไปกล่าวกับเด็กทั้งสาม

“ได้ขอรับ” ชิวเยี่ยหันมาตอบ ก่อนจะหันไปบอกน้องชายกับอิ๋งเจิ้ง “พวกเจ้าไปช่วยสร้างเพิงให้ท่านมู่เถิด ที่เหลือข้าจัดการเอง”

ทั้งสองคนพยักหน้า ลั่วซูหยิบมีดพาอิ๋งเจิ้งเดินหายเข้าไปในป่า

มู่ตงยืนลูบเครามองพวกเขาด้วยรอยยิ้ม ชิวเยี่ยจัดภายในเพิงของตนเองเสร็จ ยังเดินไปช่วยเด็กคนอื่นสร้างเพิง เมื่อได้นางเข้ามาช่วย ไม่นานเพิงหลายหลังก็ผุดขึ้นเต็มพื้นที่