ตอนที่ 7

19:25 น.

Nightmares Club

ร่างสูงเพรียวในชุดเดรสสีชมพูอ่อน ที่เลือกเฟ้นมาใส่ตั้งแต่เช้า ก้าวเดินอย่างรีบร้อน เข้าไปในสถานบันเทิงย่านดังประจำจังหวัด มองหาจุดที่คนรักนัดไว้ เมื่อเห็นว่าเขามาถึงที่หมายแล้ว ก็รีบเดินเข้าไปใกล้ทันที

วชิรา ชายหนุ่มวัยสามสิบ จ้องมองสาวสวยที่กำลังเดินเข้ามาใกล้ ก่อนจะแสยะยิ้มไม่ให้เห็น มองทุกท่วงท่าของผู้หญิงหัวอ่อน มุมปากกระตุกสูงขึ้น เลื่อนแก้วเหล้าที่ชงเสร็จแล้วไปไว้ตรงหน้า เมื่อรุ่งทิวานั่งลงฝั่งตรงข้าม

“พี่ไวท์มาถึงนานแล้วเหรอคะ”

“สักพักครับ ดื่มสักหน่อยไหม รีบมาเหรอ เหงื่อเต็มเลย”

แม้ใบหน้าเธอจะมีเหงื่อผุดพรายเต็มใบหน้า แต่ใบหน้าที่สวยผิดปกติ ยังดูดีจนเผลอจ้องมอง ไม่มั่นใจว่าคนสวยตรงหน้า ใช่รุ่งทิวาจริงหรือเปล่า ยัยจืดนี่ไปทำอะไรมา หรือว่าผีอะไรเข้าสิง ถึงได้ลุกขึ้นมาเปลี่ยนแปลงตัวเอง

ถ้าหากว่าเป็นแบบนี้มาตั้งแต่เริ่มคบกัน เขาคงไม่มีคนอื่นหรอก แต่ช่างเถอะ ถึงจะสวยขึ้น ก็ใช่ว่าลีลาจะดีขึ้นนี่นา

รุ่งทิวายกแก้วเหล้าขึ้นดื่มแก้กระหาย เธอรีบมาจริงๆ เพราะออกมาช้ากว่าที่แจ้งไว้ถึงห้านาที แม้ร้านนี้กับบริษัทที่ทำงานอยู่ จะห่างกันแค่ไม่ถึงหนึ่งกิโลเมตร แต่เธอไม่มีรถไง นี่ก็พยายามเดินสลับกับวิ่งหวังให้มาถึงก่อน แต่ก็มาช้ากว่าเขาอยู่ดี

รุ่งทิวาไม่เคยเข้าใจ ว่าทำไมผู้ชายที่เพียบพร้อมทั้งรูป และทรัพย์อย่างวชิรา ถึงมาขอคบกับเธอ เขาน่าจะมีคนมาชอบมากมาย เธอหาเหตุผลไม่ได้ อาจจะเป็นเพราะว่า ไม่อยากคิดหา ให้มันบั่นทอนจิตใจด้วยแหละมั้ง

“วันนี้รุ้งสวยมากเลยนะ ตั้งใจแต่งสวยมาเจอพี่เหรอ”

เอ่ยแซวจนใบหน้าสวยแดงก่ำ รอยยิ้มมุมปากขยับขึ้นสูง ลุกขึ้นไปนั่งฝั่งเดียวกัน ยกมือพาดไว้บนไหล่เล็ก ก้มลงกระซิบบางอย่าง จนใบหน้าสวยแดงหนักกว่าเดิม

“คืนนี้พี่ว่างทั้งคืนเลยนะ”

“อย่างนั้นเหรอคะ”

รุ่งทิวาตอบเสียงอ้อมแอ้ม เธอเตรียมใจมาบ้างแล้ว ว่าการนัดเจอกัน มันคงหนีไม่พ้นเรื่องนั้นแน่ แต่มันก็ยังรู้สึกตื่นเต้น และที่สำคัญคือเธอรู้สึกกลัว ครั้งแรกกับเขามันทรมานมาก มากซะจนเธอไม่ยอมให้เขาทำครั้งที่สอง และเป็นแบบนั้นมาจนถึงตอนนี้ เธอปฏิเสธที่จะมีอะไรกับเขามาโดยตลอด

“จะปฏิเสธพี่อีกเหรอ? ครั้งนี้พี่ไม่ยอมให้แล้วนะ”

กดริมฝีปากลงบนไหล่เบาๆ ครั้งแรกของเธอ เขาวู่วามไปหน่อย เผลอทำรุนแรงจนเธอฝังใจว่ามันเจ็บ ก็นะ เขาไม่คิดว่าเธอจะยังไม่เคยนี่นา ก็เลยไม่ใส่ใจเท่าไหร่ แต่ครั้งนี้เขาจะลองใส่ใจดู เธออาจจะลีลาดีกว่าครั้งแรกก็ได้

“กะ ก็ได้ค่ะ”

รุ่งทิวาขนลุกไปทั้งตัว ตอบเสียงอ้อมแอ้ม ยกเหล้าที่เหลือขึ้นดื่มจนหมด วชิราหยิบแก้วใบนั้นมาชงเหล้าให้เธอใหม่ ไม่ได้ใส่อะไรลงไปเพิ่ม เพราะเท่าที่ใส่ลงไปก่อนหน้านั้น ก็เยอะเกินไปแล้ว ซ้ำยังไม่ต้องเสียแรงล่อลวงอะไรมากมายอย่างที่กังวล จะไปเลยตอนนี้ก็ได้ แต่เขายังอยากดื่มอยู่ รู้สึกตื่นเต้นนิดๆ คิดไม่ถึงว่ายัยจืดจะสวยได้ขนาดนี้

อีกมุมหนึ่งของร้าน

คนที่แอบตามรุ่งทิวามาตลอด นั่งหลบมุมมองดูสถานการณ์เงียบๆ ดวงตาคู่คมฉายแววเจ็บปวด มือที่กำแก้วเหล้าอยู่ กำแน่นขึ้นเมื่อเห็นว่าริมฝีปากของผู้ชายคนอื่น แตะลงไปบนไหล่เล็กน่าทะนุถนอมของเธอ

วายุภักษ์ยอมรับว่าตัวเองเป็นคนใจเย็นมาก เขาใจเย็นกับทุกเรื่อง ใครๆก็ชมเกี่ยวกับเรื่องนี้ แต่เขากลับไม่เคยชอบมันเลย อยากเป็นคนใจร้อน ไม่ก็เป็นคนใจร้ายไปเลย จะได้ไม่พลาดอะไรแบบนี้อีก

เขาเฝ้ามองมาเนินนาน เฝ้าดูการเปลี่ยนแปลงของผู้หญิง ที่คนในบริษัทลงความเห็นว่าเชยที่สุด หนอนน้อยน่ารังเกียจสำหรับใครหลายๆคน ถูกวันเวลาค่อยๆเปลี่ยนให้กลายเป็นผีเสื้อ แม้ตอนนี้ลวดลายบนปีกจะยังไม่สวยงาม แต่เขาเชื่อว่าเธอจะกลายเป็นผีเสื้อปีกสวย โดยใช้เวลาอีกแค่ไม่นาน

เขาเชื่อแบบนั้น และเฝ้ารออย่างใจเย็นมาตลอด เย็นมากแม้จะรู้ว่าเธอมีแฟนไปแล้ว แต่เขารู้จักผู้ชายคนนั้นดี วชิรามีคนรักอยู่แล้ว ผู้ชายคนนั้นไม่ได้จริงจังกับเธอ เขาเลยไม่เข้าไปแทรกกลาง รอให้วันเวลาทำให้เธอรู้ความจริงเรื่องนั้น แต่เธอก็ไม่รู้สักที จนตอนนี้คบกับวชิรามาเกือบปีแล้ว

เขาไม่รู้ว่าตัวเองต้องทำยังไงกับความต้องการนี้ดี ถ้าใจร้อนวู่วามกว่านี้สักหน่อย เขาอาจจะได้เป็นคนแรก และเป็นคนเดียวที่ได้ครอบครองเธอก็ได้

เพี๊ยะ!

“มานี่เลย! อีแมวขโมย!”

“จีน่า! เธอมาได้ยังไง?”

ภายในร้านเกิดความวุ่นวายขึ้น เมื่อมีผู้หญิงสวยคนหนึ่งบุกเข้ามาตบรุ่งทิวาจนหน้าหัน เธอคนนั้นกระชากร่างของรุ่งทิวาจนลงไปกองอยู่บนพื้น ผู้คนที่เห็นเหตุการณ์ต่างจ้องมองด้วยความตกใจ

คนที่รู้สึกงงกับสิ่งที่เกิดขึ้นกับตัวเอง ได้แต่นั่งอยู่อย่างนั้น โดยใช้ฝ่ามือปัดป้องฝ่ามือผู้หญิงคนนั้นออกไป ส่วนผู้ชายที่เคยนั่งอยู่กับรุ่งทิวา พยายามดึงตัวภรรยาของตัวเองออกห่าง

เพี๊ยะ!

“ไหนบอกว่าแต่งงานแล้วจะเลิกมั่วไง ไอ้ระยำเอ้ย!”

ยกมือขึ้นฟาดลงบนแก้มของสามีสุดแรง หลังจากเขาพยายามดึงเธอออกจากการทำร้ายยัยผู้หน้าโง่ ที่เข้ามาแทรกกลางระหว่างเขากับเธอ ดวงตาของเธอวาวโรจน์พอๆกับคนที่ถูกตบ วชิราพ่นน้ำลายผสมเลือดลงพื้น หัวเราะเสียงดังจนรุ่งทิวาเงยขึ้นไปมอง

“ฮ่าๆ ผู้หญิง นี่แม่ง!! น่าเบื่อทุกคนจริงๆ! ”

พูดจบก็เดินออกไปจากตรงนั้น ทิ้งผู้หญิงสองคนไว้ ท่ามกลางสายตาสอดรู้สอดเห็นของไทยมุง จีนามองตามแผ่นหลังของสามี ที่เพิ่งแต่งงานกันได้เพียงสามเดือนด้วยความโกรธ

สวะ ! แม่งก็เป็นได้เพียงสวะอยู่วันยันค่ำ เธอไม่น่าแต่งงานกับไอ้ระยำนี่เลย

“…ขอโทษค่ะ… ฉันไม่รู้ ว่าเขาแต่งงานแล้ว”

รุ่งทิวาพูดจบ ก็กัดริมฝีปากลงแรงๆ จนเลือดไหลซึมออกมาจากแผล เธอไม่รู้อะไรเกี่ยวกับเขาเลย รู้เพียงแค่ชื่อและสถานที่ทำงานเท่านั้น เธอไม่ใช่คนจู้จี้จุกจิกเลยไม่เคยถามอะไร จะบอกว่าเข้าใจและเชื่อใจก็คงใช่ ไม่เคยรู้มาก่อนว่าเขาแต่งงาน ถ้าหากรู้ เธอจะเลิกกับเขาทันที

“เหอะ! ดูจากสภาพแล้ว คงไม่รู้จริงๆนั่นแหละ”

จีน่าไม่รู้จะสงสารตัวเอง หรือผู้หญิงที่เพิ่งจะตบไปดี ท่าทางซื่อๆแบบนั้น คงโดนไอ้นั้นหลอกฟันนะสิ แม่ง! น่าจะตบมากกว่านี้ ตบไปทีเดียวเอง โคตรหงุดหงิดเลย