บทนำ

บทนำ

บทเพลงที่ถูกร้องขึ้นจากร่างบอบบางของหญิงสาวคนหนึ่งสร้างความสนุกสนานแก่ชายฉกรรจ์อีกสามคนที่นั่งร่วมวงไม่น้อย ทั้งหมดต่างพากันปรบมือเข้าจังหวะ บ้างก็ช่วยโห่ร้องประสานเสียงไปตามทำนองเพลงที่ร้องถูกบ้างผิดบ้าง จะมีก็แต่คนร้องเท่านั้นที่รู้สึก ‘อินจัด’ ให้กับเนื้อร้องในบางช่วง ที่ไม่ว่าจะดูยังไง มันก็ช่างจะตรงกับชีวิตจริงที่แสนเศร้าราวกับดาวพระศุกร์ของเธอเสียเหลือเกิน

“กล้วย! กลับบ้าน” จวบจนกระทั่งเสียงเข้มจัดของใครบางคนดังขึ้น วงเหล้าขนาดย่อมจึงถึงคราวต้องหยุดชะงัก ชายสามคนต่างพากันถอยกรูออกห่างคนตัวเล็ก ที่จนป่านนี้ก็ยังหลับหูหลับตาร้องเพลงไม่ยอมหยุด โดยหารู้ไม่ว่าหายนะได้มาเยือนตัวเองแล้ว

“ไอ้กล้วย! ฉันบอกให้กลับบ้าน!”

“ใครวะ! เรียกอยู่ได้!” หญิงสาวหนึ่งเดียวในกลุ่มวงเหล้าตวาดกลับอย่างหงุดหงิด ก่อนจะหันไปมองเจ้าของเสียงเข้มจัดหมายจะเอาเรื่อง คนที่กล้าเข้ามาขัดจังหวะความสุขหลังเลิกงานของเธอกับพวกพี่ๆ ทว่าเมื่อได้เห็นหน้าของคนมาใหม่เข้าชัดๆ อาการเมาก็เกือบจะปลิวหายไปกับสายลม

“นาย! ไหนวันนี้เข้าเมืองไปหาแม่พวกนมโตไง!” ปากถามตาก็มองคนตรงหน้าอย่างสำรวจ เสื้อผ้าอยู่ครบแสดงว่าไม่ได้ไป

ที่แปลกใจที่สุดเลยก็คือ...เขารู้ได้ยังไงว่าเธอมาสุมหัวอยู่ที่นี่

“หุบปากแล้วลุกขึ้น! ดึกป่านนี้ทำไมยังไม่กลับบ้านกลับช่องอีก! พวกมึงเองก็ด้วย! เลิกงานแทนที่จะกลับไปหาลูกหาเมีย นี่อะไร พากันมาตั้งวงส่งเสียงดังรบกวนคนอื่นอยู่ได้!” เพราะไม่อยากให้ใครต้องโดนต่อว่าไปด้วย กวินตรา จึงตัดสินใจลุกขึ้น และอาจเพราะลุกเร็วไปหน่อยเลยทำให้ร่างเล็กที่กำลังเมาได้ที่เกิดอาการเซเล็กน้อย เดือดร้อนคนที่จ้องมองอยู่ต้องรีบปรี่เข้ามาประคองเอาไว้ ด้วยกลัวว่าหล่อนจะทรุดลงไปกองที่พื้นเข้าจริงๆ

“ฉันกลับก่อนนะพวกพี่! ไว้นายเผลอค่อยตั้งวงกันใหม่” หญิงสาวบอกลาเพียงสั้นๆ ก่อนที่ต้นแขนเรียวจะถูกผู้เป็น ‘นาย’ ลากออกไปโดยมีสายตาของเพื่อนร่วมวง (เหล้า) มองตามทั้งคู่ไปจนหายลับสายตา

“ไอ้กล้วยนะไอ้กล้วย เกือบพาพวกกูซวยไปด้วยแล้วไหมล่ะ!” เป็นพิภพที่เอ่ยไล่ตามหลัง สายตาจ้องมองผู้เป็นนายกับอีกคนที่กำลังห่างสายตาไป ก่อนที่ความคิดหนึ่งจะผุดขึ้นมาจากหัว

ว่าก็ว่าเถอะ

ดูๆ ไปนายกับไอ้กล้วยชักจะเหมือนผัวเมียมากขึ้นไปทุกวัน

แม้จะออกกำลังกายอย่างสม่ำเสมอแต่การแบกร่างอวบอิ่มของยัยตัวแสบนี่กลับมาถึงบ้านก็ทำเอาเจตรินทร์เหนื่อยหอบไม่ใช่น้อย ครั้นจะทิ้งไว้ข้างทางก็กลัวจะถูกยุงหามไปกินเสียก่อน ตัวยิ่งอ้วนๆ อยู่ เขาคิดในขณะที่จ้องมองคนในอ้อมแขนอย่างพิจารณา

เด็กหญิง กวินตรา มุกโชค คือชื่อในใบเกิดที่ถูกวางไว้คู่กับวางร่างอ้วนกลมน่าฟัดที่หน้าฟาร์มเมื่อยี่สิบกว่าปีก่อน เขายังจำได้ดีถึงครั้งแรกที่ได้สบตาสีน้ำตาลอ่อนคู่สวยในวันนั้น จำได้ดีว่าทุกคนต่างตกใจแค่ไหน ที่จู่ๆ ก็มีคนใจร้าย นำเด็กวัยเพียงสองเดือนเศษมาทิ้งไว้ที่หน้าฟาร์ม และก็เป็นพ่อกับแม่ของเขาเองที่ตัดสินใจเลี้ยงเด็กคนนั้นไว้ด้วยความสงสาร บวกกับความที่อยากให้น้องสาวของเขามีเพื่อนเล่น

แม่บอกให้เขาดูแลหล่อนให้ดี ให้คิดเสียว่านี่คือน้องสาวอีกคนของตัวเอง ซึ่งเขาก็ทำหน้าที่นั้นเป็นอย่างดีมาตลอดนับตั้งแต่วันนั้นมา ยัยตัวแสบเองก็ติดเขาใช่ย่อย ตั้งแต่เด็กจนโตกวินตราก็มักจะตัวติดกับเขา เสียยิ่งกว่าน้องสาวแท้ๆ ที่คลานตามกันออกมา

แม้แต่ตอนที่ครอบครัวตัดสินใจย้ายไปอยู่กรุงเทพเพราะน้องสาวของเขาเกิดเรียนเก่ง สอบติดคณะที่อยากเรียนขึ้นมา เธอก็ยังยืนยันที่จะอยู่กับเขาที่นี่ ซึ่งก็ต้องยอมรับว่าการมีกวินตราอยู่ด้วยทำให้ชีวิตเขาง่ายขึ้น ไม่ว่าจะเรื่องอะไร หล่อนก็เป็นคนเดียวที่รู้ใจ

เพราะอย่างนี้ไง เขาถึงไม่ยอมให้ยัยนี่ไปไหนไกลตัว เพราะขาดเธอไปสักคนชีวิตของเขาคงวุ่นวายรึไม่ก็เงียบเหงาไม่น้อย

มีเธออยู่ด้วยกันแบบนี้แหละดีแล้ว...

ดีที่สุดแล้ว...