ตอนที่ 3 เกมยั่วกลางทางเดิน

ตอนที่ 3

เกมยั่วกลางทางเดิน

เสียงส้นรองเท้าของนลินกระทบพื้นทางเดินหน้าห้องอย่างมั่นใจ

วันนี้เธอแต่งตัวเรียบร้อย เสื้อเชิ้ตผ้าลินินสีครีม กระโปรงทรงสอบสูงเหนือเข่าเล็กน้อยเรียบร้อย…แต่อันตรายเกินกว่าจะมองข้าม

เพราะไม่ว่าใครจะเจอเธอในสภาพนี้ ก็จะต้องหันกลับมามองอีกครั้งโดยไม่รู้ตัว

รวมถึงชายหนุ่มที่ยืนพิงประตูห้องในมือมีแก้วไวน์ อีกมือหนึ่งสอดไว้ในกระเป๋ากางเกง สูทสีเข้มปล่อยสาบเปิดเผยอกแน่นนิด ๆ

เขามองเธอด้วยสายตานิ่งเฉย…แต่ประกายในนั้นกลับร้อนฉ่า

นลินเดินผ่านเขาเหมือนไม่เห็น ไม่พูด ไม่สบตา

แต่ในใจกลับเต้นแรง…เธอกำลัง “ยั่ว” เขาอย่างตั้งใจ

“เพิ่งกลับ”เสียงทุ้มต่ำดังขึ้นเรียบ ๆ

นลินหยุดก้าวก่อนจะเอียงหน้าตอบ

“ค่ะ ฝึกงานเสร็จนิดหน่อย…เลยไปหาอะไรกิน”

เธอยกถุงข้าวกล่องในมือขึ้นเล็กน้อยสายตาคู่งามช้อนขึ้นมองเขาแวบหนึ่งแล้วก้มลง

จังหวะนั้นเอง…

พรึ่บ!

แขนแกร่งของครามคว้าข้อมือเธอไว้อย่างรวดเร็ว ก่อนจะดึงเธอเข้าหาตัวอย่างแรงเสียงถุงอาหารหล่นกระทบพื้นดังแกรก

“กลิ่นตัวเธอ...มันยั่วกว่าข้าวกล่องนั่นเป็นร้อยเท่า”

เขากระซิบชิดข้างหู ก่อนจะแนบริมฝีปากลงบนซอกคอเธอโดยไม่ให้โอกาสตอบโต้

เสียงหัวใจของนลินเต้นถี่จนแทบทะลุอก เมื่อถูกชายหนุ่มลากร่างบางเข้าห้อง ปิดประตูดัง ปัง! โดยไม่สนใจสิ่งใดทั้งสิ้น

เสียงล็อกกลอนดัง “แกร๊ก!”

บรรยากาศภายในห้องเงียบจนได้ยินเสียงลมหายใจของทั้งคู่ก่อนที่ทุกอย่างจะปะทุ...ในเสี้ยววินาที

ครามผลักนลินติดผนัง ใบหน้าเขาแนบชิดจนแทบไม่มีช่องว่าง

เขายกขาข้างหนึ่งของเธอพาดสะโพกโดยไม่ถาม และในขณะที่เธอยังตกใจปากของเขาก็ปิดเสียงเธอด้วยจูบที่ร้อนแรง

ริมฝีปากเขารุนแรง ดูดดึงหนักหน่วงจนรู้สึกเหมือนถูกแย่งลมหายใจ

ลิ้นสอดเข้าไปชิมความหวานด้านใน ขบเม้มแรงสลับเบาแบบกึ่งลงโทษ

มืออีกข้างของเขารั้งสะโพกเธอแน่นจนแนบชิดกับกายที่กำลังตื่นตัว

“อยากทำให้ติดผนังใช่ไหม...งั้นก็ได้”

เสียงกระซิบหอบเบา ๆ ดังข้างใบหู

ทันทีที่สิ้นคำพูด ครามยกตัวเธอขึ้นจนร่างของเธอแนบผนังทั้งตัวสองขาเรียวยาวโอบเอวเขาไว้โดยอัตโนมัติ

มือของเธอคว้าคอเสื้อเขาไว้แน่น ขณะเขากระแทกตัวเข้ามาเต็มแรง

ท่วงท่า “Wall Mount Lift” (ท่าลอยตัวพิงผนัง) เริ่มขึ้น…

เสียงครางของนลินหลุดจากลำคอเธอกัดริมฝีปากตัวเองแน่น พยายามกลั้นเสียงในห้องแคบที่สะท้อนทุกเสียงเสียดสี

แต่ครามกลับยิ่งรุกเร้า ดวงตาของเขาแดงวาบเหมือนนักล่าที่กำลังปลดปล่อยสัญชาตญาณ

เขาใช้สะโพกผลักเข้าอย่างหนักหน่วง แต่ควบคุมจังหวะราวกับวาทยกร

จังหวะเร็วสลับช้าลึกแช่ถอนกระแทกใหม่

กระซิบคำหยาบข้างหู บีบสะโพกเธอแน่น

ขบใบหูแรง ๆ พร้อมปลายลิ้นแตะที่ติ่งหูเบา ๆ

ทั้งหมดนั้น...ทำให้นลินแทบจะขาดใจ

“อ๊า… คราม… ไม่ไหวแล้ว… ฉัน… จะ…”

“แตกพร้อมกันกับฉัน… ไม่งั้นจะไม่ปล่อยให้ลงจากตรงนี้”เสียงครามเข้มต่ำจังหวะสุดท้ายที่เขาเร่งแรงขึ้นทุกที ๆนลินปลดปล่อยอย่างรุนแรงจนร่างเกร็ง ขณะครามฝังใบหน้าไว้ที่ซอกคอเธอ

เสียงหอบถี่ สะโพกของเขากระแทกอีกไม่กี่ครั้ง ก่อนเขาจะปลดปล่อยตามเธอไป

ทั้งสองทรุดลงกับพื้นห้อง หายใจหอบแรง ใจเต้นระรัว

ครามยังไม่พูดอะไรเขาแค่ยื่นมือไปกอดเธอไว้แน่น และกระซิบคำหนึ่งช้า ๆ...

“ห้องมันบาง...แต่ใจฉันมันหนัก เธอจะรับมันไว้ได้หรือเปล่า?”

นลินไม่ได้ตอบ เธอแค่ซบลงบนอกเขา

เสียงหัวใจเขาเต้นแรงไม่ต่างจากเธอเลย...