เลขาส่วนตัว

ตอนที่ 2

เลขาส่วนตัว

มิตาเรียนจบเธอก็ได้ตำแหน่งเลขาส่วนตัวของธาวินทันที งานเลขาไม่ใช่เรื่องง่าย ๆ เลยสำหรับคนที่จบทางด้านภาษามาอย่างมิตา เธอต้องเริ่มต้นนับหนึ่งใหม่ ดาราต้องเริ่มสอนทีละงานที่คิดว่ามิตาจะสามารถทำได้

“เหนื่อยไหมวันนี้ วันแรกของการเป็นเลขาพี่”

ธาวินหันมาถามหญิงสาวที่นั่งข้าง ๆ เพราะตอนนี้ท่าทางของมิตาเหมือนคนกำลังจะหมดแรง

“ง่วงมากเลยค่ะ ช่วงบ่ายมิตาแอบหลับด้วยเวียนหัวกับตัวหนังสือ มันเยอะไปหมด สงสารคุณดาราเลยลูกอ่อนแล้วยังต้องมาทำงานหนักแบบนี้”

“ถ้าสงสารก็รีบเรียนรู้ คุณดาราเธอจะได้มีเวลาให้กับลูกมากขึ้น”

หญิงสาวหันมาส่งยิ้มให้พี่ชายต่างสายเลือดก่อนที่จะเผลอหลับไปอย่างไม่รู้ตัวเพราะความเพลีย

คนตัวเล็กหลับแล้ว ธาวินไม่รู้จะคุยกับใครทำให้เขาคิดถึงเรื่องที่บิดาเรียกเขาไปคุยเมื่อสองวันก่อน

อดิสรณ์พูดกับลูกชายเรื่องของการมีทายาทสืบสกุลเพราะตัวอดิสรณ์ก็เป็นลูกชายเพียงคนเดียวและเขาก็ดันมีธาวินเพียงคนเดียวอีก ถ้าธาวินไม่มีลูกก็เท่ากับว่าตระกูลของเขาจะจบสิ้นเพียงเท่านี้ กิจการต่าง ๆ ที่ทำไว้สร้างมาด้วยน้ำพักน้ำแรงก็จะต้องตกไปอยู่กับญาติที่ไม่เคยคิดจะช่วยเหลือเมื่อยามที่ครอบครัวของเขามีปัญหา

ธาวินเคยคุยกับบิดาเรื่องนี้หลายครั้งแล้ว แต่พ่อของเขา ไม่เคยจริงจังแบบนี้และตัวเขาเองก็ไม่คิดว่าเรื่องนี้สำคัญ แต่พอได้กลับมาทบทวนจึงรู้ว่าเขาคงต้องมีลูกแต่ในเมื่อเขาไม่ต้องการจะเอาผู้หญิงคนไหนมาข้องเกี่ยวกับชีวิตอีกแล้วและเขาจะมีลูกได้อย่างไรกัน

มื้อเย็นพร้อมหน้าครอบครัววันนี้หัวข้อสำคัญคือการเป็นเลขาคนใหม่ของของมิตา

อดิสรณ์รักลูกเลี้ยงคนนี้ไม่ต่างกับลูกแท้ ๆ แต่นั่นก็ไม่ได้หมายความว่าถ้าวันหนึ่งมิตามีลูกแล้วจะทำให้เขาสบายใจเพราะอย่างไรก็ไม่ใช่สายเลือด

“เป็นอย่างไรบ้างเลขาคนใหม่”

“เพลียมากค่ะคุณลุง งานเลขาเป็นงานละเอียดมาก ๆ วันนี้คุณดาราสอนมิตาแค่สองเรื่อง เราก็พากันหมดแรงทั้งคู่เลยค่ะ เวียนหัวกับตัวหนังสือที่มีหลายแบบที่ต้องศึกษามาก ๆ ”

วิภามองหน้าลูกสาวอย่างภูมิใจ เธอไม่คิดเลยว่าจากเด็กผู้หญิงที่ต้องคอยกอดเธอเวลาที่ถูกพ่อแท้ ๆ รังแก วันนี้มิตาจะเรียนจบและเป็นเด็กที่สดใส มองโลกในแง่ดีและเป็นที่รักของทุกคนแบบนี้

“ลูกสาวแม่เก่งอยู่แล้ว วันแรกเองทำเป็นบ่นเป็นคนแก่เลย”

“ไม่ได้บ่นค่ะแม่ มิตาสู้อยู่แล้วแต่กลัวคุณดาราจะท้อไปเสียก่อนเพราะคนโดนสอนไม่มีความรู้พื้นฐานมาเลย”

ความอบอุ่นในครอบครัวทำให้ธาวินอดคิดอยากมีลูกขึ้นมาไม่ได้แต่เขาไม่อยากมีภรรยาเขาไม่ไว้ใจผู้หญิงคนไหนในโลกใบนี้อีกแล้ว

เช้านี้มิตานอนหลับเต็มอิ่มเพราะเมื่อคืนแค่หัวถึงหมอนเธอก็นอนหลับสนิททันที

“สดใสเชียวนะตอนเช้า วันนี้ตอนเย็นคงไม่หลับจนถึงบ้านอีก เดี๋ยวต้องถามคุณดาราแล้ว สอนอะไรเลขาคนใหม่ของพี่ จนเพลียแบบนั้น”

“ไม่ต้องเลยพี่วิน เดี๋ยวคุณดาราก็ไม่กล้าสอนอะไรมิตาแทนที่เธอจะได้พักบ้างกลับยิ่งไปทำให้เธอลำบากใจ”

ธาวินหันมาส่งยิ้มให้กับน้องสาวที่ถึงแม้ไม่ใช่สายเลือดแต่ก็อยู่ด้วยกันมาหลายปี เธอเป็นคนที่มองโลกในแง่ดีเสมอ จนธาวินเองอยากเป็นให้ได้เหมือนที่มิตาเป็น

บ่ายนี้ธาวินมีนัดกับลูกค้าที่คอนโดมิเนียมย่านพัทยาที่เพิ่งมีคนย้ายออกลูกค้าสนใจจะเช่าถึงสิบห้องให้กับพนักงานที่จะเดินทางมาจากประเทศญี่ปุ่นเพื่อมาดูแลโรงงานที่ไทยเป็นเวลาหนึ่งปี

ธาวินให้มิตาทำหน้าที่ติดตามเขาไปที่พัทยาด้วย วันนี้เขาจึงให้ดารารีบสอนงานที่ต้องไปติดต่อกับลูกค้าแบบเร่งด่วนและรีบออกเดินทาง

มิตาได้ใช้ความสามารถที่เรียนมาก็ครั้งนี้เพราะเธอสามารถพูดได้หลายภาษาและหนึ่งในนั้นก็คือภาษาญี่ปุ่น จึงทำให้การเจรจาตกลงกับลูกค้าเป็นไปด้วยดีและเร็วกว่าที่คิด

“พี่ตั้งราคามาเผื่อให้เขาต่อรองแต่สงสัยจะคุยถูกคอ กับเลขาสาวพี่ถึงได้ไม่ต่อเลยสักบาท”

ธาวินคิดค่าเช่าในราคาที่สูงมากสัญญาหนึ่งปีทำให้เขาแทบจะมีกำไรพอได้ค่าห้องที่เพิ่งซื้อไว้คืน

“ไปเดินเล่นทะเลกันไหม หาอะไรอร่อย ๆ กินกันเลย ไหน ๆ ก็มาถึงพัทยาแล้ว มื้อนี้เจ้านายเลี้ยงเองฉลองกำไรงาม ”

มิตารีบตอบตกลงทันทีไม่ใช่เพราะอาหารทะเลหรือเพราะมีคนเลี้ยงแต่เป็นเพราะเธออยากอยู่กับพี่ชายปลอม ๆ แบบนี้นาน ๆ

“อร่อยไหมร้านนี้พี่ตามรีวิวในเพจมา มีแต่คนว่ารสชาติดี”

“อร่อยมากค่ะแต่ราคาแพงน่าดู”

มิตาเธอไม่เคยคิดว่าเงินของครอบครัวธาวินเป็นเงินของเธอกับแม่ เธอจึงใช้จ่ายอย่างประหยัดและไม่ลืมว่าเธอเป็นเพียงแค่ ผู้อาศัยเท่านั้น

“เราทำงานเพื่อให้ได้เงิน ถ้าไม่ใช้เงินซื้อความสุขเอาแต่เก็บไว้แล้วเราจะทำงานหนักเพื่ออะไร กินไปเถอะวันนี้พี่พร้อมเปย์”

อาหารทะเลถูกจัดการจนเกลี้ยงจาน มิตาเองชอบทะเลไม่ว่าจะหาดทราย น้ำทะเลและที่สำคัญเธอชอบกินปูเอามาก ๆ เมื่อทั้งคู่อิ่มแล้ว ธาวินยังไม่อยากขับรถกลับตอนนี้เพราะเพิ่งอิ่ม จึงนึกขึ้นมาได้ว่าเขามีเรื่องอยากจะปรึกษามิตา

“มิตาพ่อพี่เขาอยากให้พี่มีลูกมาก ๆ แต่เราก็รู้ว่าพี่ไม่มีทางที่จะแต่งงาน ความรักของพี่มันไม่มีอยู่จริงแล้วและที่สำคัญพี่ไม่อยากเอาผู้หญิงคนไหนเข้ามาในชีวิตอีก ช่วยพี่คิดได้ไหมว่ามีวิธีการไหนบ้าง”

มิตามองหน้าธาวิน เธอไม่คิดเลยว่าความรักที่ผิดพลาดเพียงแค่ครั้งเดียวกับความทรงจำเกี่ยวกับมารดาจะทำให้ผู้ชายตรงหน้ากลายเป็นคนเกลียดผู้หญิงและความรักไปได้ถึงเพียงนี้

“อาจจะมีวิธีทางการแพทย์นะคะ แต่มิตาก็ไม่ค่อยรู้เรื่องพี่ธาวินลองไปปรึกษาหมอดู น่าจะมีทางออก”

“พี่เคยได้ยินว่ามีแต่มันมีเรื่องของกฎหมายเข้ามาเกี่ยวข้องและที่สำคัญถ้าใช้ทางการแพทย์ลูกที่เกิดมาจะกลายเป็นเด็กที่เหมือนหุ่นยนต์ไหม เพราะถ้าผู้หญิงทำอย่างน้อยก็ยังได้อุ้มท้องแต่ถ้าผู้ชายอย่างพี่แค่ใช้สเปิร์ม ลูกที่เกิดมาคงไม่มีความผูกพันกับคนเป็นพ่อเลย แล้วถ้าเขาโตขึ้นพี่จะตอบเขาว่าแม่ไปไหน โอ๊ย!...ยิ่งคิดก็ยิ่งหาทางออกไม่เจอ”

“ค่อย ๆ คิดไปค่ะ ยังพอมีเวลา มิตาจะช่วยคิดอีกทาง”

ชายหนุ่มพยักหน้าอย่างน้อยวันนี้เขาก็ได้ระบาย สบายใจขึ้นหลังจากที่ต้องคิดเรื่องนี้มาคนเดียวตลอด