บทที่ 6 ดูตัว 1.2

เวลานานเท่าไหร่ทั้งเขาและเธอต่างไม่รู้ แต่สิ่งที่ทั้งสองรับรู้ได้ด้วยตัวเองก็คือหัวใจที่เอิบอิ่มจากการสัมผัสเรียวปากหรือที่เรียกว่าจูบ ราเชนทร์ผละริมฝีปากออกเพื่อให้เธอได้หายใจ ซึ่งเขาก็ต้องการออกซิเจนไม่ต่างจากเธอ เมื่อเรียวปากของทั้งสองแยกออกจากกัน ธาริการีบเอามือทั้งสองข้างปิดปากเธอทันที เหมือนไม่อยากให้เกิดเหตุการณ์แบบนี้เกิดขึ้นอีก

“นึกเหรอว่าเธอปิดปากแล้วฉันจะจูบเธอไม่ได้”

ราเชนทร์พูดชิดใบหน้าของเธอที่ตอนนี้กลายเป็นสีชมพูเข้มไปตลอดจนถึงลำคอ ธาริกาไม่ตอบแต่ยังคงปิดปากอยู่อย่างนั้น

“งั้นก็มาลองดูกัน”

ราเชนทร์ซุกไซ้ใบหน้าไปที่ลำคอของเธอ ก่อนจะใช้ไรหนวดและไรเคราถูไถไปที่ลำคอของเธอเบาๆ เรียวปากของเขาสัมผัสกับลำคอนวลเนียนไปมาอย่างเชื่องช้า ใช้ลิ้นสากลากไล้ไปตามแนวลำคอและก้มต่ำลงเรื่อยๆ จนถึงร่องอกที่สะท้านไหวด้วยแรงลมหายใจที่หนักหน่วงของธาริกา เธอรวบรวมสติและกำลังทั้งหมด ผลักใบหน้าที่กำลังซุกดอมดมทรวงอกของเธอออกอย่างแรง

“พอแล้ว...หยุด”

เสียงของเธอแม้จะดังแต่ก็สั่นไหวด้วยความกลัวผสมเสียวสะท้าน ราเชนทร์ยิ้มเมื่อพบว่าเขาเป็นฝ่ายชนะ ร่างสูงใหญ่ที่ทาบทับเธออยู่มองมาที่เธอด้วยสายตาที่กรุ้มกริ่มและเร้าเลีย ธาริกานึกหวาดหวั่นกับสายตาคู่นี้เหลือเกิน

“ถอยออกไปสิ...หนักจะตายอยู่แล้ว” ธาริกาพูดเสียงสั่น

“ทำไมต้องทำเสียงสั่นอย่างนั้นด้วยล่ะจ๊ะ...เมียจ๋า” ราเชนทร์พูดคำว่าเมียจ๋าเสียงลากยาว

“ใครเป็นเมียนายไม่ทราบ?”

“อ้าว!!...ก็เธอไง ทีเมื่อกี้ยังประกาศก้องอยู่เลยว่าเธอเป็นเมียฉัน”

ราเชนทร์พูดพร้อมกับแทะโลมที่ไหล่เนียน ทำให้ธาริกาต้องดิ้นขลุกขลักหนีการโลมเล้าของเขา

“ฉันไม่ใช่เมียนาย...นายก็รู้ว่าเราไม่ได้เป็นอะไรกัน”

“เมื่อก่อนน่ะใช่ แต่ตอนนี้ไม่”

ราเชนทร์พูดจบก็ประกบปากเธอทันที ใช้เรียวลิ้นสยบความพยศของเธอได้นิ่งสนิท มือหนาของเขาจับที่ทรวงอกแน่นเต่งตึงของเธอ บีบเบาๆ เพื่อกระตุ้นความรู้สึก ธาริกาใช้ร่างกายตามส่วนต่างๆ เป็นอาวุธป้องกันตัว แต่ความคับแคบของรถบวกกับแรงมหาศาลของเขา ทำร่างกายเธอไม่อาจต่อต้านเขาได้

ก๊อก ก๊อก ก๊อก เสียงเคาะกระจกรถยนต์ยี่ห้อดังราคาแพงของเขาดังขึ้น ทำให้ทั้งสองผละออกจากกันโดยทันที ดีที่กระจกรถยนต์ของเขาติดฟิล์มกรองแสงเนื้อดี จึงไม่สามารถเห็นเหตุการณ์ในรถได้

“อย่าส่งเสียงดังนะ...ไม่งั้นฉันจับปล้ำในรถนี้แน่”

ธาริกาหน้างอเมื่อได้ยินคำสั่งของเขา ‘เมื่อกี้ไม่ได้เรียกว่าปล้ำแล้วจะเรียก ว่าอะไรหะ’ ธาริกาค่อนขอดในใจ

“มีอะไรครับคุณตำรวจ” ราเชนทร์กดปุ่มให้กระจกเปิดออก เอ่ยถามเจ้าหน้าที่ตำรวจด้วยรอยยิ้ม

“พอดีผมผ่านมาเห็นรถของคุณจอดนิ่งอยู่ เลยเคาะดูเผื่อมีอะไรให้ช่วย”

นายตำรวจวัยกลางคนถามราเชนทร์ ก่อนจะเหลือบสายตามองหญิงสาว ที่นั่งก้มหน้านิ่ง

“ไม่มีอะไรครับคุณตำรวจ พอดีเมียผมเขางอนนิดหน่อย ผมก็เลยจอดรถ ง้อน่ะครับ” ราเชนทร์ตอบอย่างไม่มีพิรุธ ก่อนจะเสมองหน้าหญิงสาวที่เงยหน้ามา มองเขาพอดี

“จริงหรือเปล่าครับคุณผู้หญิง” นายตำรวจถาม

“ค่ะ”

ธาริกาตอบนายตำรวจเพราะมีดวงตาสีน้ำตาลเข้มถลึงตาใส่เธออยู่

“ถ้าไม่มีอะไรแล้วผมขอตัวนะครับ”

นายตำรวจพูดจบก็เดินไปขึ้นรถกระบะที่มีโลโก้สถานีตำรวจติดอยู่ เมื่อรถตำรวจเคลื่อนตัวออกไปแล้วธาริกาจึงเปิดฉากรบกับเขาทันที

“พาฉันกลับบ้านเดี๋ยวนี้นะ ไอ้ผู้ชายบ้า ไอ้เฮงซวย”

“ทำไมเมื่อกี้ไม่กรี๊ดๆ ลั่นรถแบบนี้บางล่ะ เผื่อคุณตำรวจเขาจะช่วยได้”

ราเชนทร์ถามพร้อมกับรอยยิ้ม ส่วนธาริกาทำได้แค่เพียงฮึดฮัดและใช้มือทุบไปที่เบาะที่เธอนั่งเท่านั้น ‘ไม่พูดเพราะนายถลึงตาใส่ฉัน แถมยังพูดไม่ออกเสียง ว่าจะปล้ำฉันอีก แล้วฉันจะกล้าพูดได้ยังไงเล่า’

“เงียบทำไม? ที่ไม่พูดเพราะกลัวฉันปล้ำใช่ไหม?”

เสียงของราเชนทร์กวนอารมณ์เธอสุดๆ ธาริกาจึงตวัดมือฟาดที่ใบหน้าของเขาอย่างแรง ใบหน้าคมสันหันไปตามแรงตบก่อนจะหันกลับมามองหน้าเธอด้วยใบหน้าที่เรียบตึงดุดัน ใบหน้าซีกที่เธอตบมีรอยฝ่ามือขึ้นอย่างชัดเจน ดวงตาของเขาฉายแววโกรธจนเธอรู้สึกกลัว หัวใจเต้นแรงกลัวเหลือเกินว่าจะต้องตายคามือเขาแน่

หากความคิดของธาริกากับความเป็นจริงไม่เป็นอย่างนั้น เพราะราเชนทร์ไม่ทำอะไรเธอ เขาทำได้แค่เพียงขับรถมุ่งทะยานไปตามท้องถนนที่เริ่มมีรถน้อยลง แต่ความเร็วแรงของรถที่เขาขับอยู่นี้ต่างหากที่เธอกลัว ธาริกานั่งตัวเกร็งตลอดทางภาวนาอย่าให้เขาเอารถราคาหลายสิบล้าน ไปเสยกับรถบรรทุกหรือรถยนต์ที่วิ่งสวนทางมาเลย ความเงียบเริ่มปกคลุมในรถยนต์ แต่ธาริกาไม่รู้เลยว่าความเงียบของเขา คือการก่อเกิดพายุทอร์นาโดลูกใหญ่ ที่มีกำลังมหาศาลกำลังพัดพาเธอไปอีกโลกที่เธอไม่รู้จัก

‘แล้วเธอจะได้รับผลตอบแทนจากการที่เธอบังอาจตบหน้าฉัน!’ ประโยคอาฆาตแค้นในใจของราเชนทร์