โมทนาหลงยุค

เรื่องที่นางอ่านมันยังเขียนไม่จบด้วยซ้ำ ไม่คิดว่าจะเกิดขึ้นกับนางนี่มันเรื่องจริงใช่มั้ย นางหยิกแขนตัวเอง

แล้วเจ็บแปล๊บ ต้องยอมรับแล้วสินะแล้วจะทำยังไงดีอ่าา…ต้องโทษตัวที่ชอบอ่านนิยายทุกเรื่อง จนหลงลืมไปบ้างว่าตอนไหนลงรึยัง

ไปตามอ่านข้างหน้าแล้วลืมกลับมาอ่านข้างหลัง เฮ้ย…ไหนลองมาทวงความจำของเรื่องนี้ดูสิ

ลี่หนิงถูกครอบครัว ฝ่ายบิดาจัดให้แต่งงานกับหนางหลิว ครอบครัวฝ่ายชายมีกิจการมากมายในเมืองหลวงฟู่กวง

นางปฎิเสธไม่ได้หรอก

ที่จริงนางเป็นถึงคุณหนูใหญ่เชียวนะ

แต่เพราะแม่ไม่ได้เป็นที่โปรดปรานบิดาผู้มากด้วยภรรยา

ได้ของใหม่ลืมของเก่า ก็คงเป็นเช่นนี้แหละสาวงามเต็มจวนเลย เพราะอำนาจบารมี ใครจะขัดได้ล่ะ ครอบครัวบิดานางทำงานรับใช้ราชสำนักรุ่นต่อรุ่นสืบต่อกันมายาวนาน

มารดาตรองใจตายเพราะความหมางเมินของบิดา ทางฝ่ายตระกูลมารดานั้นย้ายออกจากเมืองหลวงไปนานแล้ว ท่านตา ท่านยายก็เป็นตระกูลที่ค้าขาย

แต่ไม่ได้รำ่รวยเท่าตระกูลหนาง แต่ก็มีชื่อเสียงในหมู่พ่อค้า บิดากับท่านย่าสนใจแต่อำนาจวาสนา ไม่สนใจความรู้สึกใคร บิดาและท่านย่าไม่ได้สนใจความรู้สึกนางสักนิดอ้างว่าบุญคุณต้องทดแทนบ้านนี้ไม่มีใครรักนางนอกจากคุณปู่

แต่ท่านเสียไปแล้วก่อนเสียท่านสั่งกับพ่อว่าให้หลานสาวคนนี้ได้แต่งกับตระกูลดีๆ ท่านพ่อรับปากท่านปู่มีสาวใช้คนเดียวเท่านั้นที่ท่านแม่ฝากไว้ให้ดูแลนางคือพี่ซุง ซุง

ทั้งสองอาศัยอยู่ท้ายจวน อดๆอยากๆ จนวันหนึ่งฮูหยินรองผู้ที่บิดายำเกรงแต่งตั้งให้เป็นฮูหยินเอกแทนท่านแม่ ให้สาวใช้จับนางไปอาบน้ำขัดผิว และพาขึ้นเกี๊ยว

ตั้งแต่แต่งเข้ามาที่นี่เป็นเวลา 1 ปีแล้ว ตำแหน่งฮูหยินเอกที่นางได้ นางจำได้ขึ้นใจวันนั้นหนางหลิวก็แต่งฮูหยินรองเข้ามาพร้อมนาง หลังจากส่งตัวเจ้าบ่าวเข้าหอเขาก็พูดกับนางว่า

“ข้าไม่ได้รักเจ้าที่แต่งเจ้าเข้ามาเพราะผลประโยชน์ทางการค้า ระหว่างเราจะไม่มีการร่วมหอ อีกอย่างข้ามีคนที่ข้ารักแล้ว เจ้าก็อยู่ส่วนของเจ้าไป พิธีอะไรไม่จำเป็น" แล้วเขาผู้นั้นก็ออกไป คืนนั้นนางกับซุง ซุง ก็ร้องไห้กอดกัน

นางไม่ได้ไปคาราวะยกน้ำชาให้ผู้ใหญ่ขั้นตอนอะไรก็ไม่มี ถูกทิ้งให้อยู่ในจวนหลังน้อยที่อยู่ท้ายจวน

ยังดีที่บิดาส่งสินเจ้าสาวมาให้เพื่อไม่ให้น้อยหน้า นางและพี่ซุง ซุง เก็บไว้อย่างดี

ทุกวันจะมีสาวใช้มาส่งผ้าให้นางซัก มารู้ทีหลังว่าเป็นของทุกคนในจวนยกเว้นคนรับใช้ที่ซักกันเอง

ไม่อนุญาตให้พี่ซุงช่วยนางด้วย พี่ซุงถูกใช้ให้ไปถูพื้น

อาหารที่นางได้รับ ยิ่งกว่าขอทานอีกรึเปล่านะ มีแค่โจ๊กและผักกาดดองไม่เคยได้ทานเนื้อเลย

เฮ้ย…ลี่หนิง นางอยู่ได้ยังไง แล้วสินสอดทำไมไม่เอาออกมาใช้

วันที่นางเข้ามาในร่างนี้ เป็นช่วงอากาศหนาวเย็นมากๆ นางไปซักผ้าคนเดียว พี่ซุงบอกว่าจะไปเอาอาหารก่อนแล้วจะกลับมา ถ้าไปช้าจะไม่เหลือถึงเราทั้งคู่ นี้มันจะจวนเศรษฐีไม่ใช่หรอว่ะ เกินไป เกินไป ความคิดของยัยโม

เพราะอากาศหนาวเกินไป หลังจากทั้งสองทำงานเสร็จก็เข้าห้องตัวเอง นี่หรือกับข้าวเธอทานได้นิดเดียว

“ คุณหนูเป็นอะไรทำไมปากสั่นอย่างนี้ล่ะเจ้าคะ เดี๋ยวพี่จะไปเอาฟืนมาก่อเพิ่มนะรอพี่แปบเดียว”นางไม่ให้พี่ซุงเรียกว่าฮูหยินให้เรียกแบบเดิม

และนี่เป็นคืนสุดท้ายที่วิญญาณออกจากร่างเพราะทนความหนาวเย็นไม่ไหว

“เจ้าไปสบายแล้วลี่หนิง ไม่ต้องทนทุกข์ทรมานแล้ว มีแต่ข้านี้สิ จะรอดถึงพรุ่งนี้มั้ย”โมทนาพูดออกมาเบาๆ