ตอนที่ 7 ชัยชนะที่สายเกิน

เสียงคำรามของดราโกนาธ มหาอสูรก้องกังวานไปทั่วสนาม การต่อสู้ดุเดือดราวกับจะไม่มีวันสิ้นสุด ทีมสกายฟอลคอนกำลังอยู่ในช่วงที่ยากลำบากที่สุด เปลวเพลิงสีเขียวจากมังกรยักษ์เผาพื้นที่รอบข้างจนแทบไม่เหลือที่ยืน

“มันแข็งแกร่งเกินไป! แบบนี้เราไม่ไหวแน่!” วัฒน์พูดเสียงสั่นผ่านไมโครโฟน

แทนกัดฟันแน่น ขณะที่ดวงตาจ้องจอเกมอย่างไม่กระพริบ สมองของเขากำลังวิเคราะห์สถานการณ์อย่างรวดเร็ว

“ทุกคนหยุดโจมตี! ฟังแผนใหม่ของฉันก่อน!” เสียงของเขาดังขึ้นนิ่งและมั่นคง

ทีมทั้งหมดหยุดชะงัก แม้พวกเขาจะรู้สึกสิ้นหวังกับพลังของมังกร แต่คำสั่งของแทนทำให้ทุกคนสงบลงและเริ่มฟังอย่างตั้งใจ

“รัน ดีบัฟลดพลังโจมตีของมันต่อเนื่อง อย่าให้มันมีจังหวะปล่อยสกิลใหญ่ได้อีก”

“ได้เลย!” รัน ตอบก่อนจะเริ่มร่ายเวท "Curse Frost" พลังดีบัฟที่ทำให้บอสโจมตีช้าลงและอ่อนแรงลงเล็กน้อย

“ดล นายกับ วัฒน์ ลุยอิมป์เพลิง อย่าให้มันรุมเข้ามาเพิ่มความเสียหาย”

“เข้าใจแล้ว!” ดล ตอบพร้อมพุ่งไปด้านข้าง ใช้สกิล "Shadow Dash" แทงทะลุอิมป์เพลิงในเสี้ยววินาที

“วัฒน์ ตามมา ฉันจะเคลียร์ด้านซ้าย!”

“โอเค!” วัฒน์ ตอบและเล็งธนูยิงสนับสนุน

“ส่วน วิทย์ดึงบอสไว้ให้มั่น ใช้สกิลบล็อกทุกครั้งที่มันพยายามโจมตีแนวหน้า”

“โล่ของฉันยังไหว!” วิทย์ตะโกนพลางยกโล่ขึ้นรับเปลวเพลิงอีกระลอก

แทนปรับแผนเสร็จแล้วก็พูดเสริม

“ฟังให้ดี เราต้องรอจังหวะที่มันเริ่มเหนื่อย สังเกตตอนที่มันใช้หางฟาดช้าลง ฉันจะเป็นคนโจมตีปิดฉากเอง”

“เข้าใจแล้ว หัวหน้า!” สมาชิกทุกคนตอบรับพร้อมเพรียง

การต่อสู้ดำเนินต่อไปอย่างดุเดือด ทีมสกายฟอลคอนเริ่มกลับมาได้เปรียบอีกครั้ง ดราโกนาธเริ่มเคลื่อนไหวช้าลง HP ของมันลดลงเรื่อย ๆ จนเหลือไม่ถึง 10%

“นี่แหละ จังหวะของเรา!” แทนตะโกน พร้อมกระโดดเข้าหาบอส ใช้สกิล "Blazing Strike" แทงดาบที่เต็มไปด้วยเปลวเพลิงลงไปที่หัวของมังกรยักษ์

วิทย์เสริมด้วยสกิล "Flame Wall" ปิดทางถอยของบอส ขณะที่รันใช้สกิลน้ำแข็งโจมตีต่อเนื่อง

“ทุกคนลุยพร้อมกัน!” แทนสั่งการอีกครั้ง

สมาชิกทั้งหมดโจมตีอย่างสุดกำลังจนในที่สุด ดราโกนาธก็คำรามครั้งสุดท้ายก่อนจะล้มลงกับพื้น เสียงประกาศชัยชนะดังขึ้นทั่วสนาม

“Sky Falcon โค่นบอส ดราโกนาธ สำเร็จ!”

สมาชิกในทีมต่างส่งเสียงดีใจ

“เราเก่งสุดๆ!” วัฒน์ พูดด้วยความตื่นเต้น

“สุดยอดมาก หัวหน้า!” รัน กล่าว

แต่ในขณะที่ทุกคนกำลังเฉลิมฉลอง แทนกลับขมวดคิ้วเมื่อมองประกาศบนหน้าจอ

“ยินดีด้วย! Shadow Wings เป็นกิลด์แรกในเซิร์ฟเวอร์ที่ล้มดราโกนาธสำเร็จ!”

หัวใจของแทนเต้นแรง เขากัดฟันเล็กน้อยก่อนพึมพำ

“ชาโดว์วิงส์… J.W. นี่เธออีกแล้วเหรอ?”

ความดีใจจากชัยชนะของเขาจางหายไปในทันที ความคิดเดียวที่ผุดขึ้นมาในหัวคือการตามล่าหาตัวจริงของ J.W หัวหน้ากิลด์ที่ไม่เคยพ่ายแพ้ในสนามรบ

ศึกของสกายฟอลคอนจบลงด้วยชัยชนะ แต่ความพ่ายแพ้ในเรื่องเวลากลายเป็นแรงผลักดันให้แทนเดินหน้าสืบหาตัวตนของ J.W. ต่อไป

•──────★•♛•★────────•

ภายในห้องเรียนของคณะวิศวกรรมศาสตร์คอมพิวเตอร์ปีสี่ แทนไทนั่งอยู่หน้าแล็ปท็อป ดวงตาคมจับจ้องไปที่หน้าจอ แต่ความคิดกลับไม่ได้จดจ่อกับสิ่งที่อยู่ตรงหน้า นิ้วเรียวของเขาเคาะเบา ๆ บนโต๊ะเป็นจังหวะ สะท้อนถึงความคิดที่วนเวียนอยู่ในหัว

‘J.W.… เธอเป็นใครกันแน่?’

ชื่อของหัวหน้ากิลด์ชาโดว์วิงส์ที่ติดค้างในใจของแทนไทมานาน ยิ่งหลังจากได้เห็นความสามารถอันยอดเยี่ยมในการวางแผนและการนำทีมจนกลายเป็นกิลด์แรกในเซิร์ฟเวอร์ที่ล้มดราโกนาธได้สำเร็จ ยิ่งทำให้อยากรู้จักเธอมากขึ้นเป็นทวีคูณ

ความอยากรู้อยากเห็นทำให้เขาตัดสินใจใช้ทักษะที่ตัวเองถนัด เขาเปิดโปรแกรมพิเศษที่สร้างขึ้นเอง แต่ถึงแม้เขาจะเป็นโปรแกรมเมอร์ฝีมือดีและมีชื่อเสียงว่าเป็นหนึ่งในแฮกเกอร์ที่เก่งที่สุดในวงการ เขาก็ยังไม่สามารถเจาะผ่านการป้องกันของผู้เล่นคนนี้ได้

แทนไทขมวดคิ้วเล็กน้อย มองโค้ดที่กำลังรันอยู่บนหน้าจอ

‘ระบบป้องกันของ J.W. แน่นหนากว่าที่คิด... หรือว่าเธอจะเป็นมืออาชีพเหมือนกัน?’

เขาพึมพำกับตัวเองเบา ๆ ก่อนจะหยุดมือจากแป้นพิมพ์ และเอนตัวพิงพนักเก้าอี้พลางถอนหายใจ

แม้จะไม่ได้ข้อมูลที่ต้องการ แต่ยิ่งค้นหามากเท่าไหร่ เขายิ่งรู้สึกท้าทายและอยากรู้จักตัวตนที่แท้จริงของ J.W. มากขึ้นเรื่อย ๆ

‘หรือ... ฉันต้องใช้วิธีอื่น?

แทนไทหลุบตาลง ขณะใช้ความคิดอยู่กับตัวเอง ท่าทางเงียบขรึมนั้นถูกขัดจังหวะเมื่อภาคิน (คิน) และวสันต์ (ซัน) เพื่อนสนิทของเขาเดินเข้ามาพร้อมกับกองเอกสารหมายกำหนดการอัปเดตแพตช์ใหม่ของเกมคิงดอมที่ทั้งสามคนช่วยกันพัฒนาขึ้นมา

“ทำอะไรอยู่วะ?” คินเอ่ยถาม ขณะเหลือบมองแทนที่นั่งนิ่งกับแล็ปท็อป

“หน้านิ่วคิ้วขมวดเป็นปมแล้วนะมึง!” ซันแซวพร้อมกับหัวเราะขำ ก่อนจะโยนเอกสารในมือลงโต๊ะแล้วนั่งลงข้าง ๆ

คินชะโงกหน้ามองจอแล็ปท็อปของแทน แล้วแค่นยิ้มเมื่อเห็นหน้าจอแสดงรูปโปรไฟล์ของ J.W. หัวหน้ากิลด์ชาโดว์วิงส์

“อ้อ ยังติดใจ J.W. อยู่อีกรึ?” คินถามพลางพิงเก้าอี้ ท่าทางผ่อนคลายผิดกับแทนที่ยังคงดูเคร่งเครียด

แทนถอนหายใจยาวก่อนเสยผมอย่างหงุดหงิด

“เออ กูแม่งทำทุกทางแล้ว ทั้งสืบข้อมูล ทั้งแฮกข้อมูล แม้แต่ลองดักข้อมูลในเกมด้วยซ้ำ”

เขาหยุดพูดไปชั่วครู่ สายตายังจับจ้องหน้าจอที่แสดงโปรไฟล์อันลึกลับของ J.W.

“แม่งเอ๊ย! ไม่ได้ห่าอะไรเลย”

ซันหัวเราะพลางตบไหล่แทนเบา ๆ

“หัวหน้ากิลด์อันดับหนึ่งในเซิร์ฟเวอร์นะมึง คิดว่าเขาจะไม่มีวิธีป้องกันข้อมูลตัวเองเลยรึ?”

“กูก็ไม่ได้อยากรู้แค่นั้น” แทนไทพึมพำ ก่อนจะเอนตัวพิงพนักเก้าอี้

“ไม่รู้สิ... คนแบบนี้มันดึงดูดว่ะ ทั้งทักษะ ทั้งวิธีคิด แถมยังมีระบบป้องกันตัวเองที่โคตรเจ๋ง”

คินเลิกคิ้วขึ้นอย่างสนใจ

“ถึงกับดึงดูดเลยเหรอ? หรือมึงเริ่มสนใจมากกว่าที่ควรจะเป็นแล้ว?”

แทนไทไม่ตอบ แต่กลับเสยผมด้วยท่าทางหงุดหงิด แววตาของเขาแฝงความครุ่นคิดอย่างชัดเจน ก่อนจะพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงจริงจัง

“กูกำลังคิดว่า จะขอความช่วยเหลือจากเฮียเคนดี หรือว่าพี่เบียร์ดี”

ซันที่นั่งอยู่ข้าง ๆ ถึงกับหัวเราะลั่น

“เชี่ย! แม่งจริงจังว่ะ”

“กูว่า พี่เบียร์ก็พอ” คินรีบพูดแทรก

“เฮียมึงแม่ง มาเฟียตัวพ่อ แทนที่จะหาคนเจอ เดี๋ยวจะกลายเป็นหายตัวไปทั้งคนแทน”

คำพูดของคินทำให้บรรยากาศคลายลงเล็กน้อย แต่ซันยังหัวเราะไม่หยุด

“จริงว่ะ! เฮียเคนแม่งโคตรน่ากลัว พี่เบียร์ดูจะปลอดภัยกว่าเยอะ”

แม้พวกเขาจะแซวกัน แต่ทั้งซันและคินต่างก็รู้ดีว่าแทนไท เป็นน้องชายต่างแม่ของเคน หัวหน้าแก๊งมาเฟีย ตระกูลไทระ รุ่นใหม่ แม้ว่าเคนจะไม่ยุ่งเกี่ยวกับสิ่งผิดกฎหมายอย่างที่แก๊งมาเฟียรุ่นเก่ามักทำ แต่ มาเฟีย ก็คือ มาเฟีย

เคนเป็นคนที่ปกป้องครอบครัวและคนในตระกูลอย่างไม่มีเงื่อนไข หากใครทำให้เขาไม่พอใจ หรือมีท่าทีเป็นภัยต่อคนในตระกูล ไม้เด็ดของเคนคือการ ‘กำจัด’ ปัญหาเหล่านั้นโดยไม่ลังเล

แทนไทหันไปมองคินและซันด้วยสีหน้าจริงจัง

“เฮียกูไม่ได้น่ากลัวขนาดนั้นสักหน่อย”

“อือๆ มึงอาจจะคิดงั้น แต่พวกกูขอเซฟชีวิตตัวเองไว้ก่อน” คินตอบพลางยกมือขึ้นทำท่ากันตัว

แทนถอนหายใจพลางพึมพำกับตัวเองอย่างตัดสินใจได้

“กูคงต้องให้พี่เบียร์ช่วย”

⋆——————✧◦♚◦✧——————⋆

ขณะเดียวกัน เจนั่งอยู่หน้าแล็ปท็อปในห้องเรียนของคณะวิศวะคอมปีสอง แสงไฟจากจอแล็ปท็อปสะท้อนใบหน้าที่กำลังจดจ่อกับการรันโค้ดสำหรับโปรเจกต์งานล่าสุด นิ้วเรียวเคาะคีย์บอร์ดเป็นจังหวะพลางเลื่อนสายตามองตัวเลขและคำสั่งบนหน้าจอ

แต่แล้วสิ่งที่ทำให้เธอหยุดมือชั่วคราวก็ปรากฏขึ้น

ที่มุมล่างของหน้าจอ แถบแจ้งเตือนจากระบบป้องกันของเธอเด้งขึ้นพร้อมข้อความเตือนสีแดง

‘ตรวจพบความพยายามเข้าถึงโดยไม่ได้รับอนุญาต (Unauthorized Access Attempt Detected) ’

ดวงตากลมโตของเจฉายแววสงสัย ก่อนจะคลิกเปิดหน้าต่างของโปรแกรมรักษาความปลอดภัยที่เธอพัฒนาขึ้นเอง มันเป็นระบบเฝ้าระวังที่สามารถตรวจจับการพยายามเจาะเข้าระบบเครือข่ายหรือขโมยข้อมูลได้

หน้าต่างแสดงรายการพฤติกรรมที่ผิดปกติปรากฏขึ้น พร้อมกับข้อมูลบางส่วนเกี่ยวกับการพยายามค้นหา IP Address ของเธอ

‘ใครกัน?’ เจคิดในใจพลางขมวดคิ้ว ดวงตาจับจ้องที่ข้อมูลในหน้าต่าง

จากพฤติกรรมที่ตรวจจับได้ เธอรู้ว่าผู้บุกรุกใช้วิธีส่งคำขอแบบสุ่มไปยังเซิร์ฟเวอร์ของเกม เพื่อตรวจหาเบาะแสที่เชื่อมโยงไปถึงอุปกรณ์ของเธอ

“เร็วใช้ได้ แต่ไม่เนียนพอ” เจพึมพำเบา ๆ พร้อมกับมือที่เริ่มเคลื่อนไหวอีกครั้ง

เธอเปิดโปรแกรมอีกตัวที่เป็นเหมือน ‘กับดัก’ ดิจิทัลของเธอ โปรแกรมนี้ถูกออกแบบมาให้ปลอมแปลงข้อมูลและสร้างเส้นทางหลอกล่อผู้บุกรุกให้เชื่อว่าพวกเขากำลังเข้าใกล้เป้าหมาย

‘ไปสิ ลองตามเส้นทางที่ฉันปูไว้ดู’

เจยิ้มมุมปากเล็ก ๆ ขณะเฝ้ามองสถานะของผู้บุกรุกที่เริ่มติดกับ

นอกจากกับดักดิจิทัลแล้ว เธอยังตั้งค่าป้องกันอีกหลายชั้น เช่น การเปลี่ยนแปลง IP Address ของตัวเองอัตโนมัติ และการส่งคำขอตีกลับไปยังผู้บุกรุกเพื่อหยุดยั้งการโจมตี

เมื่อทุกอย่างถูกตั้งค่าเรียบร้อย เธอเอนตัวพิงเก้าอี้ สูดหายใจลึกพร้อมมองหน้าจอที่กลับมาเงียบสงบอีกครั้ง

“อยากเล่นกับฉันเรอะ? ฝันไปเถอะ!” เจพึมพำพลางหัวเราะเบาๆ

แม้เธอจะไม่รู้ตัวตนของผู้ที่พยายามเจาะระบบของเธอ แต่ก็พอจะเดาได้ว่าคนคนนี้ต้องเป็นโปรแกรมเมอร์ฝีมือดี และอาจจะเกี่ยวข้องกับโลกของเกมที่เธอใช้ชีวิตอยู่

‘ใครกันนะที่พยายามจะหาเรา...’

ความคิดนี้ยังคงวนเวียนในหัวเธอ ขณะที่เธอกลับมาสนใจงานโปรเจกต์ตรงหน้าต่อไป