บทที่ 12 นายทุน

“คุณต้องการหนังสือเล่มนี้ใช่ไหม” หยวนเฉินเอ่ยถามเธอด้วยน้ำเสียงเรียบ เธอรับหนังสือเล่มนั้นมา

“ขอบคุณ คุณตามฉันมาเหรอ” เธอเอ่ยถามเขาด้วยน้ำเสียงจริงจัง

“ผมแค่อยากลองเข้ามาดูห้องสมุด เผื่อว่าจะเป็นแนวสร้างห้องสมุดขึ้นมาในบ้านเลย” หยวนเฉินเอ่ยบอกด้วยรอยยิ้ม

“เช่นนั้น ฉันขอไปอ่านหนังสือนี่ก่อน” เธอเอ่ยบอกเขาด้วยน้ำเสียงสุภาพ

“คุณชอบหนังสือเกี่ยวกับธุรกิจอย่างนั้นเหรอ” เขาเอ่ยถามเธอด้วยน้ำเสียงจริงจัง

“ฉันเรียนคณะบริหารธุรกิจ” เธอเอ่ยบอกด้วยน้ำเสียงจริงจังด้วยเช่นกัน

“คุณยังเป็นนักศึกษาอยู่เหรอ” เขาเอ่ยถามเธอ

“ใช่ค่ะ ฉันเรียนอยู่ปีสี่ อาทิตย์หน้าฉันจะจบแล้ว” เธอเอ่ยบอก

“ต่อจากนี้มีแผนจะทำอะไรต่อ” เขาเอ่ยถามเธอด้วยน้ำเสียงจริงจัง

“ฉันจะต่อโทค่ะ”

“แล้วไม่ทำงานกับบริษัทใหญ่ๆ แล้วเรียนไปด้วยล่ะ”

“ฉันวางแผนสมัครงานไว้หลายที่ แล้วจะเรียนไปด้วย”

“คุณไม่เหนื่อยแย่เหรอ”

“ฉันอยากเรียนสูงๆ น่ะ ต่อโทฉันไม่ขอรับทุนแล้ว ฉันอยากใช้เงินเรียนด้วยตัวเอง” เธอเอ่ยบอกด้วยน้ำเสียงจริงจัง เขาเผยรอยยิ้มมองใบหน้าสวยของเธอ

“ให้ผมเป็นนายทุนให้เอาไหม” เขาเอ่ยถามเธอด้วยรอยยิ้ม

“ไม่เอา ฉันไม่อยากเป็นหนี้บุญคุณของคุณ” เธอเอ่ยบอกด้วยน้ำเสียงจริงจัง

“ผมเต็มใจนะ ถ้าคุณอยากจะได้ทุนการศึกษาจากผม ผมจะส่งคุณเรียนถึงเอกเลย” เขาเอ่ยบอกเธอ เธอมองใบหน้าของเขาเผยรอยยิ้มเล็กน้อย

“ขอบคุณ คุณชายหยวน ฉันอยากส่งเสียตัวเองเรียนด้วยตัวเองค่ะ ไม่ต้องลำบากให้คุณชายส่งเสียให้ฉันหรอกค่ะ” เธอเอ่ยบอกด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล เขาเผยรอยยิ้ม

“เหมยลี่ ศักดิ์ศรีมันกินไม่ได้นะ คุณลองลดศักดิ์ศรีลง แล้วให้ผมส่งคุณเรียนจะเป็นอะไรไปล่ะ นอกจากส่งเสียคุณเล่าเรียนแล้ว ผมก็มีเงินเดือนให้คุณ ผมยังห้องชุด และแถมรถพร้อมคนขับให้คุณอีกด้วยสนใจไหมล่ะ คุณลองคิดดูอีกทีนะ โอกาสแบบนี้ไม่ได้มีบ่อยๆ สำหรับคุณ” เขาเอ่ยถามเธอด้วยน้ำเสียงจริงจัง เธอคิดตามในสิ่งที่เขาพูด เขาจะส่งเสียค่าเล่าเรียน มีเงินเดือนให้ ยังมีห้องชุดอีก แถมรถเก๋งพร้อมคนขับ นี่ไม่ต่างอะไรกับเด็กป๋าหรือเด็กเสี่ยที่เธอเห็นในทีวีเลย ยิ่งไปกว่านั้นเธอยังรู้สึกว่าตัวเองไม่ต่างอะไรกับเด็กในสังกัดของเขา ถ้าเธอน้อมรับในขอเสนอของเขา สู้เธอเรียนเอง หาเงินเองยังจะดูมีศักดิ์ศรีมากกว่าอีก

“ไม่จำเป็นค่ะ ฉันหาเงินเรียนได้ ขอบคุณนะคะ ที่กรุณาดิฉัน” เธอเอ่ยบอกด้วยน้ำเสียงจริงจัง แล้วก้าวเดินไปจากตรงนี้ ไปยังโต๊ะบรรณารักษ์ที่อยู่ไกลพอสมควร เขากลับเผยรอยยิ้มมองดูเธอที่ดูหยิ่งทะนงกว่าที่เขาคิดเสียอีก

ความจริงแล้วข้อเสนอแบบนี้ เขาไม่เคยเสนอให้ใครเลย เพราะเขาฟันแล้วจ่ายเงินให้พวกเธอที่มาหลับนอนกับเขา แล้วจบกันไป ถ้าอยากกินใหม่ก็โทรหาเท่านั้น แต่กับเหมยลี่เธอไม่ยอมรับข้อเสนอจากเขาไม่พอ ยังทำตัวเหินห่างจากเขาอีก

มันคงเป็นเพราะวันนั้นที่เขาและเธอได้เสพสม โดยที่เธอไม่รู้ตัวเพราะยาปลุกเซ็กส์ เขาเองก็ยังหาต้นสายปลายเหตุไม่ได้ว่าใครกันที่เอายานั้นให้เธอกินกันแน่ หรือไม่ก็ดมยานั้นแล้วเกิดกำหนัด

แล้วใครล่ะเป็นคนทำ...