บทที่ 3.1

ท่านหรือข้ากันแน่ที่หวงตัว

หญิงสาวเม้มริมฝีปากถลึงตามองคนที่ยืนห่างจากตนไม่ถึงครึ่งก้าว

“เพิ่งรู้ว่าต้าซือหม่าผู้ยิ่งใหญ่เชี่ยวชาญการปีนหน้าต่างห้องนอนสตรี ข้าน้อยย่อมไม่ทันได้เตรียมใจ ต้องขออภัยด้วยเจ้าค่ะ” นางเอ่ยวาจาเชือดเฉือนอีกฝ่ายอย่างไม่ไว้หน้า “ไม่ทราบว่าท่านมาพบข้าในวันนี้ด้วยเรื่องใด”

ชายหนุ่มยังคงเอนตัวพิงฉากกั้น เอ่ยด้วยน้ำเสียงราบเรียบไม่บ่งบอกอารมณ์

“เข้ามาปรนนิบัติข้าอาบน้ำ”

“ฮะ...” เสิ่นชิงหร่านเกือบจะสบถออกมา

“เจ้าหูหนวกหรือ ข้าเพิ่งรู้ว่าคุณหนูใหญ่มีโรคลับที่ไม่อาจบอกผู้ใดได้”

“ท่าน... ท่าน” หญิงสาวพยายามยั้งตัวเองไว้ไม่ให้กระโจนเข้าไปข่วนใบหน้าเฉยชาที่ช่างสรรหาถ้อยคำมาทดสอบความอดทนของนาง “ท่านไม่มีคนคอยปรนนิบัติหรือไร”

“นอกจากคุณหนูใหญ่ ก็ยังไม่มีผู้ใดติดหนี้ข้า”

“ข้าติดหนี้เมื่อไหร่กัน ในเมื่อท่านยังไม่ลงมือ ข้าจะมั่นใจได้อย่างไรว่าจะไม่ถูกหลอก”

ชายหนุ่มแค่นเสียงหัวเราะยามโน้มตัวลงมาหา ขยับปลายนิ้วหยาบกร้านขึ้นเชยคางมน “หรือคุณหนูใหญ่ต้องการจะยกเลิกสัญญา”

เสิ่นชิงหร่านต้องพยายามจิกเล็บเข้ากับหน้าขาเพื่อจะสามารถประคองสติประสานตากับอีกฝ่าย ทว่าปลายนิ้วเยียบเย็นกดอยู่ปลายคางก็คอยแต่จะสร้างความรู้สึกแปลกประหลาดที่กำลังแผ่ซ่านออกมา

“คำพูดหลอกล่อเช่นนั้น เห็นทีท่านจะใช้ได้แต่ยามตะโกนท้าทายข้าศึกบนประตูเมือง หาใช่ข้า”

“ไม่ใช่ศัตรู” มุมปากของเขายกขึ้นเพียงเล็กน้อยรับกับแววตาคมปลาบที่ชวนให้ผู้คนหายใจไม่ทั่วท้อง “เช่นนั้นพวกเราคือพันธมิตรกันหรือ” เขาเอียงคอมองนางด้วยท่าทางเสเพล ขยับปลายนิ้วลูบไล้ผิวนุ่มละเอียดที่ให้ความรู้สึกราวกับแพรไหมเนื้อดี

“ข้าลงมือไปแล้วก้าวหนึ่ง แล้วท่านเล่า” นางเลิกคิ้วมองเขาอย่างท้าทายไม่ต่างกัน “ท่านแม่ทัพใหญ่คงไม่คิดจะจับเสือมือเปล่ากระมัง ระวังจะถูกเสือแว้งกัดเอาได้”

ชายหนุ่มยืดตัวขึ้นพลางกอดอกมองอีกฝ่ายด้วยสายตาสื่อความหมาย

“คุณหนูใหญ่ มิใช่เรื่องการถอนหมั้นนั้นเป็นสิ่งที่ท่านเองก็วางแผนไว้แต่แรกแล้วหรือ”

“อ้อ..” นางเชิดหน้าปรายตามองเขาอย่างดูแคลน แสดงว่าเขาคงได้ยินบทสนทนาของนางกับแม่นมเมื่อครู่ “ที่แท้ต้าซือหม่าก็ยังถนัดการสอดแนม โดยเฉพาะแอบฟังเรื่องชาวบ้านคงจะเชี่ยวชาญเป็นพิเศษสินะ”

หลี่มู่เฉินโคลงศีรษะ ปล่อยมือจากปลายคางของนางอย่างง่ายดาย

“ช่างเถอะ ถือว่าข้ามาเสียเที่ยว”

“เดี๋ยวก่อน!” เสิ่นชิงหร่านกัดฟันกรอดรีบก้าวมาขวางเขาไว้ “ท่านจะอาบน้ำใช่หรือไม่”

เขาเอียงหน้ากลับมา เห็นเพียงเส้นผมดำขลับนุ่มสลวยที่เกล้าเป็นมวยเพราะหญิงสาวเอาแต่ก้มหน้าต่ำข่มกลั้นโทสะ

เสิ่นชิงหร่านข่มกลั้นจนแทบจะหลั่งน้ำตาด้วยความคับแค้นใจ ตั้งแต่เกิดมายังไม่มีผู้ใดกล้าหยามเกียรตินางถึงเพียงนี้!

หลังได้ยินเสียงแค่นหัวเราะเย้ยหยัน คนผู้นั้นก็ก้าวผ่านนางไปยังห้องอาบน้ำหลังฉากกั้น เสิ่นชิงหร่านกัดฟันจนแทบแตกละเอียดแล้วลากเท้าตามไปยืนก้มหน้าอยู่ใกล้ ๆ

“อ้อ... ปกติสาวใช้ในจวนโหวปรนนิบัติเช่นนี้หรือ วันนี้ข้าได้เปิดหูเปิดตาแล้ว”

“หลี่มู่เฉิน!...” ถ้อยวาจาที่เหลือถูกกลืนหายเมื่อนางเงยหน้าขึ้นมาพบว่าใครบางคนกำลังถอดเสื้อคลุม “ทะ...ท่าน” นางยังเอ่ยไม่ทันจบเขาก็โยนเสื้อตัวนอกไปพาดบนราวได้พอดิบพอดี พร้อมกับที่ดึงสายคาดเอวออก “ท่านอย่านะ”

มือหนาดึงเสื้อตัวนอกออกอย่างว่องไว

“เป้าหมายจะสำเร็จหรือไม่ก็ขึ้นอยู่กับคุณหนูใหญ่ ถ้าวันนี้เจ้าปรนนิบัติได้ถูกใจ...” เขาไม่ได้เอ่ยต่อแต่เอื้อมไปดึงมือบางมาวางไว้บนขอบกางเกง “ว่าอย่างไร หืม...”

เสิ่นชิงหร่านข่มกลั้นจนใบหน้าแดงก่ำ หยาดน้ำใสคลอหน่วยตาแดงระเรื่อ แต่จนแล้วจนรอดก็ไม่อาจขยับมือถอดกางเกงให้เขาได้

ชายหนุ่มถอนหายใจคล้ายเบื่อหน่าย

“ข้าให้เวลาเจ้าหนึ่งก้านธูปเท่านั้น ออกไป”

หญิงสาวรีบหันหลังพลางใช้หลังมือปาดน้ำตา

“ขอบคุณในความกรุณาของใต้เท้า”

เขาไม่ได้ปล่อยนางไป แค่ยืดเวลาให้นางเตรียมใจเท่านั้น

สองมือของเสิ่นชิงหร่านบีบกันแน่นจนชื้นเหงื่อ ดวงตาแดงก่ำจดจ้องเพียงฉากกั้น ในใจเต็มไปด้วยความขัดแย้งอันยากจะพรรณนา นางเป็นคนรักษาสัจจะ ทว่า...การต้องปรนนิบัติศัตรูคู่แค้นประหนึ่งตนเองเป็นเพียงสาวใช้ก็ไม่ใช่เรื่องง่ายที่จะปล่อยวางศักดิ์ศรีที่ยึดถือมาชั่วชีวิตได้ หยาดน้ำตาที่รินไหลเป็นแค่การระบายความคับแค้นใจ หาใช่ความอ่อนแอ

“เข้ามา” น้ำเสียงทุ้มต่ำเกียจคร้านของเขาดังออกมาจากด้านใน

หญิงสาวเงยหน้าปาดหยดน้ำบนหางตา สูดลมหายใจเข้าลึกราวจะกดข่มทุกความน้อยเนื้อต่ำใจที่กำลังล้นทะลักไว้ เมื่อก้าวเข้ามาด้านในจึงพบว่าร่างสูงใหญ่ของเขานั่งอยู่ในอ่างอาบน้ำ โชคดีเหลือเกินที่นางสั่งสาวใช้ให้โรยกลีบดอกซิ่ง มิเช่นนั้นตอนนี้นอกจากความเกรี้ยวกราดนางคงขัดเขินจนแทบจะมุดดินหนี

คนผู้นี้ไม่อายเจ้าที่เจ้าทางบ้างรึไง

“มาสระผมให้ข้า” ชายหนุ่มเอนตัวพิงขอบอ่างอาบน้ำ ศีรษะเลยออกมาเล็กน้อยปล่อยให้เส้นผมดกดำพาดผ่านขอบอ่าง

“เจ้าค่ะ” น้ำเสียงตอบกลับกระแทกกระทั้นนั้นเรียกเสียงหัวเราะแผ่วต่ำที่บ่งบอกความชอบใจของอีกฝ่าย

ตาไม่เห็น หูไม่ได้ยิน จิตใจไม่ขุ่นมัว!

เสิ่นชิงหร่านได้แต่ท่องบทสะกดจิตข่มกลั้นอารมณ์ แล้วหันไปตักน้ำอุ่นที่สาวใช้เตรียมไว้ในถังด้านข้างค่อย ๆ ราดลงบนศีรษะของเขา สองตากลมโตจดจ้องอยู่เพียงหน้าผากกว้างไล่ลงไปถึงปลายผม ไม่ว่อกแว่กออกนอกเส้นทางแม้แต่น้อย มือบางหยิบเอาเจ้าเจี่ยว8ผสมน้ำมันหอมกลิ่นดอกไม้มาถูลงบนเส้นผมของเขา ค่อย ๆ ลงมือนวดลงบนศีรษะอย่างที่สาวใช้เคยปรนนิบัติ

ตลอดชีวิตที่ผ่าน คุณหนูใหญ่แห่งจวนโหวไหนเลยจะเคยลงมือสระผมด้วยตัวเอง ดังนั้นท่าทางยามเริ่มต้นจึงเงอะงะไปบ้าง อาศัยที่ปลายนิ้วของนางอ่อนนุ่มประดุจใยไหม แตะสัมผัสลงที่ใดก็ให้ความรู้สึกอ่อนละมุนชวนเคลิบเคลิ้ม

ยามเมื่อสมาธิจดจ่ออยู่กับงานตรงหน้า ทุกการกระทำของนางล้วนละเอียดลออ เอ่ยตามนิสัยที่ดื้อรั้นชอบเอาชนะของนาง เสิ่นชิงหร่านยามทำอะไรแล้วมักจะมุ่งหวังผลสำเร็จอันยอดเยี่ยมเสมอ ดังนั้นแม้สระผมไม่เป็นแต่นางก็ยังพยายามจะทำให้งานตรงหน้าออกมาสมบูรณ์แบบที่สุด ริมฝีปากอวบอิ่มเม้มแน่น ดวงตาจดจ่ออยู่เพียงนิ้วมือ ยามปลายนิ้วสางผมที่พันกันยุ่งไม่ออก คิ้วเรียวสวยก็จะขมวดมุ่น ใบหน้าของนางยามนี้ช่างชวนให้ผู้คนไม่อาจถอนสายตา

“ไม่คิดว่าคุณหนูใหญ่จะถนัดปรนนิบัติบุรุษถึงเพียงนี้” ชายหนุ่มฉวยจังหวะยามที่นางไม่ทันระวังเอื้อมไปลูบไล้แก้มอิ่มที่แต้มสีแดงระเรื่อ

“ท่าน!” หญิงสาวเพิ่งได้สติค่อยตวัดสายตาขุ่นขึ้งมองเขา แต่นาง

ไม่กล้ามองต่ำลงไปมากกว่านั้น ท่าทางที่ควรดุร้ายจึงดูน่ารักน่าชัง

“สระผมเสร็จแล้วยังอยากอาบน้ำให้ข้าหรือไม่”

“ไม่!”

“ไม่อยากลองลูบไล้ร่างกายข้าคืนบ้างเลยหรือ” น้ำเสียงแหบพร่าคลุมเครือของเขาช่างกระตุ้นโทสะของนางได้ดีนัก

“ชั่วช้า” นางกัดริมฝีปากข่มกลั้นน้ำตา

ยามนี้เสิ่นชิงหร่านโมโหจนแทบจะร่ำไห้ออกมา

ท่าทางของนางทำให้เขายิ่งได้ใจ มือใหญ่อ้อมไปหลังศีรษะเล็กแล้วกดท้ายทอยมนลงมา คนงามยังไม่ทันตั้งตัวก็ถูกคนบ้าอำนาจยกใบหน้าขึ้นมาประทับริมฝีปากของเขากับนาง

“อื๊อ!” เสิ่นชิงหร่านเม้มริมฝีปากแน่นตามสัญชาตญาณ แต่มีหรือแรงของนางจะสู้นิ้วมือแข็งแรงของอีกฝ่าย เพียงเขาออกแรงเล็กน้อยนางก็เจ็บจนเผลอเปิดริมฝีปากปล่อยให้คนหยาบช้าแทรกเรียวลิ้นเข้ามาในโพรงปากตามอำเภอใจ

กำปั้นเล็ก ๆ ทุบบนบ่าแกร่งพยายามต่อต้าน แต่อีกฝ่ายคล้ายจะไม่สนใจกับเรี่ยวแรงเล็กน้อยนั้น อีกทั้งยังใช้ปลายลิ้นกวาดชิมความหวานของนาง เรือนร่างบอบบางสั่นระริกหอบหายใจ กลิ่นอายของเขากำลังครอบครองสติของนาง

“อย่า...”