ตอนที่ 3

ปณาลีลักไก่ว่าตัวเองเป็นคนหาข่าวได้ ไม่ใช่ว่าเพิ่งรู้จากหนูนาเมื่อไม่ถึงครึ่งชั่วโมงที่ผ่านมานี้

“เฮ้อ! เมี่ยง...” วิทิตถอนหายใจเฮือกใหญ่ ฝ่ามือตบหน้าผากตัวเอง

“เมี่ยง ดูปากพี่นะ เรื่อง มัน จบ ไป แล้ว ไม่ มี หลัก ฐาน โอเค! เข้าใจนะ! ไปๆๆ ไปทำงานได้แล้ว ข่าวที่พี่ให้หาไปถึงไหนแล้ว นี่อย่าบอกนะว่ามัวแต่ยุ่งเรื่องนี้จนลืมข่าวของพี่น่ะ ไอ้ที่ให้ทำก็ไม่ทำ ไอ้ที่ไม่ให้ทำก็จะทำ ฮึ่ม...”

วิทิตอารมณ์ขึ้นทำท่าฮึ่มๆ จะกินเลือดกินเนื้อปณาลี ส่งผลให้นักข่าวสาวรู้สึกสยองจนต้องรีบออกมาจากห้อง บก. โดยด่วน และมันคงจะดีกว่านี้ถ้าไม่ออกมาเจอหนูนาอยู่นอกห้อง ปณาลีจึงต้องทำเป็นเชิดหน้ายิ้มราวกับได้รับชัยชนะอันใหญ่หลวง

“ว่าไงเมี่ยง พี่วิทิตให้เมี่ยงทำไหม” หนูนายิ้มกว้างถลาเข้ามาถามทันที

“หึ” ปณาลีสั่นหน้ายิ้มแหย

“อ้าว! ทำไมล่ะ ข่าวออกจะดัง ถ้าเราเปิดโปงพวกนั้นได้นะ หนังสือพิมพ์เราต้องได้ขึ้นแท่นยักษ์ใหญ่แน่ ไม่ต้องเป็นยักษ์ตัวน้อยตัวนิดอยู่แบบนี้”

หนูนาพูดด้วยสีหน้าจริงจังดูหวังดีสุดๆ แต่สายตานั้นจับจ้องมองแต่เพียงใบหน้าสวย หวังจะเห็นกิริยาตรงกันข้ามกับคำสั่ง และสายตามุ่งมั่นของปณาลีก็ทำให้หนูนาต้องยิ้มกว้างขึ้นไปอีก

“แต่เมี่ยงไม่ยอมหรอกพี่ เมี่ยงจะหาข่าวเองให้ได้ พี่หนูนาคอยดูสิ”

ปณาลียกกำปั้นสู้ๆ ไม่ยอมให้ความมุ่งมั่นต้องสะดุดลง ‘ข่าวสารบ้านเรา’ ก็ถือเป็นธุรกิจของครอบครัวเธอเหมือนกัน อะไรที่จะทำให้ก้าวหน้าเธอก็ควรจะทำไม่ใช่เหรอ และถ้างานนี้เธอทำได้สำเร็จ แน่นอนว่าจะไม่มีใครในเมืองไทยที่จะไม่รู้จัก หนังสือพิมพ์ ‘ข่าวสารบ้านเรา’ อีกอย่างแน่นอน

“แล้วเมี่ยงจะทำยังไง” หนูนาขยับเข้าใกล้อย่างอยากรู้อยากเห็น

“แต่พี่หนูนาต้องช่วยเมี่ยงอีกแรงหนึ่งนะ”

หนูนาพยักหน้าขยับเข้าใกล้เพื่อฟังคำบอกเล่าและเมื่อได้ฟังสิ่งที่ปณาลีบอก ใบหน้าหล่อเหลาตามเทรนด์หนุ่มเกาหลีก็แทบจะกลั้นยิ้มไว้ไม่ได้ เมื่อสิ่งที่อยู่ในใจนั้นคือความลิงโลดที่สุดเพราะแผนการของเธอกำลังจะสำเร็จ งานนี้ยังไงเสียปณาลีต้องระเห็จออกจากที่นี่อย่างแน่นอนที่สุด เพราะคงไม่มีเหตุผลใดที่จะทำให้วิทิตเก็บนักข่าวที่บุกไปทำข่าวโดยพลการแน่ และยิ่งทางนั้นเป็นผู้มีอิทธิพลของท้องถิ่น ‘ข่าวสารบ้านเรา’ คงไม่กล้าไปงัดข้อ

ดวงตาคมเข้มล้อมกรอบไปด้วยแพขนตาหนางอนงามไม่ต่างจากผู้หญิงมองตรงไปยังเหล่าคนงานมากมายกว่า ๑๐๐ คน ซึ่งมีทั้งคนไทยและคนต่างชาติกำลังเร่งมือกันทำตามหน้าที่ที่ได้รับมอบหมาย บ้างก็กำลังขนตะกร้าปลาขึ้นจากเรือตามสังกัดของตัวเอง บ้างก็ออกมานั่งคัดปลาอยู่ในพื้นที่ที่จัดเอาไว้ เพื่อแยกปลาออกเป็นหมวดหมู่ก่อนจะนำไปขึ้นตาชั่ง

ความคมเข้มแต่หล่อเหลาอย่างสุดๆ เพราะเป็นลูกผสมระหว่างยุโรปกับเอเชีย บวกกับเรือนร่างที่สูงใหญ่น่าเกรงขามกว่าผู้ชายไทยทั่วไปทำให้เรือนร่างสูงใหญ่นี้เด่นสะดุดสายตาไปทุกที่ที่เขาย่างใกล้ ถ้าไม่นับแนวคิ้วสีน้ำตาลเข้มที่ขมวดเข้าหากันราวกับครุ่นคิด และลูกแก้วสีฟ้าสุกใสที่ฉายแววคร่ำเคร่งกับงานอยู่เสมอนั้น คนหล่อสุดๆ นี้ คงจะดูหล่อเหลาขึ้นกว่านี้อีก ๑๐ เท่า

ความเคร่งเครียดอันเป็นบุคลิกประจำตัวอยู่เสมอนี้ แม้จะหล่อราวกับเทพบุตรจุติมา สาวๆ ที่แพปลาก็ยังไม่กล้าจะเงยหน้ามอง เพราะกลัวเหลือเกินเรื่องกิตติศัพท์ ความเฮี้ยบ ดุ และยึดมั่นในกฎระเบียบอย่างเคร่งครัด ใครที่กล้าขัดคำสั่งก็อย่าหวังว่าจะได้มาเหยียบที่นี่อีก เพราะนี่คือ “แพปลาบุญโชคช่วย”

อาณาจักรแห่ง ‘นายหัวไกร บุญโชคช่วย ลอยด์’ ที่หากใครไม่ฟังคำสั่งล่ะก็ ‘ไสหัวมึงไปไกลๆ’

“วันนี้ได้กี่ตันล่ะพี่ใหญ่”

ใบหน้าหล่อคมเข้มสไตล์ฝรั่งจ๋าหันไปถาม ‘ใหญ่’ ผู้จัดการแพปลาเป็นภาษาใต้ระรัวเร็ว ชนิดที่ว่าถ้าใครที่ไม่รู้จักนายหัวไกรมาก่อนก็อาจต้องเหลียวมอง พลางแหย่หูตัวเองอีกครั้งให้ฟังชัดเจนมากยิ่งขึ้น เพราะใครจะคิดล่ะว่าฝรั่งตัวใหญ่แบบนี้จะพูดภาษาไทยสำเนียงใต้ได้ชัดเป๊ะ ก็จะไม่ชัดเป๊ะได้ยังไงเพราะนายหัวไกรน่ะต้องสื่อสารกับ ‘แม่เกสร’ แม่ของเขาเป็นภาษาใต้น่ะสิ เพราะแม่เกสรที่เป็นสาวใต้ตาคมผมยาวและก็สวยมากๆ นั้น บอกเสมอว่า

‘เรื่องอะไรฉันจะให้ลูกพูดกลาง เป็นคนใต้ก็ต้องพูดใต้สิ พ่อมันเป็นฝรั่งก็ให้มันพูดฝรั่งกับพ่อมัน แม่มันเป็นคนใต้มันก็ต้องแหลงใต้กับแม่’

กลิ่นทองแดงกลิ่นสะตอลอยคลุ้งแค่นึกถึงคำพูดของแม่เกสรที่แม้จะอายุเข้า ๕๐ ปี แต่เธอก็ยังแซ่บได้โล่เช่นเดิม จน ‘มิสเตอร์เคน อาดัม ลอยด์’ ต้องจับเมียสาวชาวใต้ขังไว้ที่อเมริกา นานๆ ทีถึงจะพากลับมาเยี่ยมลูกชายหัวแก้วหัวแหวนที่เมืองไทยสักครั้ง

และนอกจากนายหัวไกรแล้วนั้น ทั้งคู่ก็ยังมีลูกสาววัย ๑๖ ปีที่แสนจะน่ารักน่าชังก็คือ ‘กะทิ บุญโชคช่วย ลอยด์’ ที่ตอนนี้กำลังเรียนอยู่เกรด ๑๐ ที่อเมริกาด้วย กิจการที่เมืองไทยนี้จึงอยู่ในความดูแลของนายหัวไกรทั้งหมด

“ได้ ๖๐ ตันครับนายหัว เมื่อคืนคลื่นลมแรง เรือลากกู้ก็เลยเข้ามาแต่เช้า พลอยได้ปลาน้อยไปด้วย พรุ่งนี้คงได้มากน่ะครับ ผมฟังข่าวกรมอุตุฯ ท่านว่าพรุ่งนี้คลื่นลมสงบ ก็น่าจะได้ถึง ๑๐๐ ตันนะครับ”