บทที่ ๑๖

รวิชญ์ขับรถไปตามเส้นทางสุขุมวิท มุ่งหน้าตรงไปยังกองถ่ายของนิตยสารแฟชั่นชื่อดัง ทว่าภายในใจนั้นกลับไม่ได้อยู่กับหญิงสาวที่กำลังไปหาเลยสักนิด เขากลับนึกถึงแต่ใบหน้านวลของหญิงสาวอีกคนที่ได้เจอเมื่อคืนนี้

หากวันนี้เขาไม่พลั้งปากบอกเพียงฟ้าไปว่าจะมารับ เพื่อเป็นการไถ่โทษและตอบแทนที่เธอสามารถหาเบอร์ติดต่อเด็กสองคนนั้นได้ ป่านนี้รถคันงามของเขาคงจะมุ่งหน้าไปหมู่บ้านแถวๆ ถนนศรีนครินทร์แล้ว

เพียงฟ้ารีบวิ่งมาที่รถสปอร์ตคันงามของรวิชญ์ทันทีที่เขาเลี้ยวรถเข้ามาจอด

“ฟ้าคิดว่าจะเบี้ยวฟ้าซะแล้ว”

เพียงฟ้าคล้องแขนชายหนุ่มไว้ก่อนซบศีรษะกับไหล่กว้างอย่างดีใจที่รวิชญ์ไม่ปล่อยให้เธอคอยเก้อเหมือนหลายๆ ครั้งที่ผ่านมา

“ผมบอกคุณแล้วไงว่า ถ้าคุณหาเบอร์ติดต่อน้องสองคนนั้นได้ ผมจะตามใจคุณไงครับ”

คำตอบนั้นทำให้เพียงฟ้าถึงกับลงไปทันที

“งั้นถ้าวันนี้ฟ้าหาเบอร์นั้นไม่ได้ แสดงว่าวันนี้คุณก็จะไม่มาหาฟ้าใช่ไหมคะ... ฟ้าอยากรู้นักว่าเด็กแฝดสองคนนั้นมันมีอะไรดี ทำไมคุณถึงได้ให้ความสนใจมากขนาดนี้”

เพียงฟ้าพูดพลางปล่อยมือออกจากลำแขนใหญ่แข็งแรงอย่างน้อยใจ

“โธ่ฟ้า... คุณก็รู้ว่าตอนนี้ผมกำลังหาเด็กมาถ่ายโฆษณาให้ผมอยู่ ผมอยากได้เด็กสองคนนั้นเพราะว่าเขาเหมาะสมที่สุด รอยยิ้มของเด็กสองคนนั้นมันทำให้ผม...”

“ทำให้คุณอะไรคะรวิชญ์”

เพียงฟ้ารีบถามสวนขึ้นทันทีเมื่อเห็นเขาหยุดพูดไป

“เอ่อ... คือทำให้ผมรู้สึกว่าโลกใบนี้สดใส ยิ่งมองยิ่งทำให้ผมรู้สึกว่าผมมีความสุข เอ...นี่อย่าบอกนะครับว่าฟ้ากำลังหึงเด็ก”

รวิชญ์คว้ามือเรียวขึ้นมา กดริมฝีปากลงบนมือนั้นอย่างเอาใจ

“แหม รวิชญ์ ฟ้าไม่หน้ามืดหึงแม้กระทั่งเด็กหรอกค่ะ แต่ถ้าเป็นแม่เด็กล่ะไม่แน่”

เพียงฟ้าพูดพลางส่งค้อนวงเล็กให้เขา

“ฟ้าก็พูดไป ขืนผมไปยุ่งกับแม่เด็กสองคนนั้น มีหวังพ่อเขาได้เอาผมตายสิ... แต่จะว่าไปแล้วลูกน่ารักขนาดนี้ พ่อกับแม่คงสวยหล่อน่าดูเลยทีเดียว”

รวิชญ์พูดพลางนึกถึงใบหน้าจิ้มลิ้มของเด็กสองคนนั้นขึ้นมาอีก

“ช่างเขาเถอะค่ะ จะสวยจะหล่อก็เรื่องเขา... ว่าแต่วันนี้คุณจะพาฟ้าไปทานข้าวเย็นที่ไหนคะ”

เพียงฟ้ารีบเปลี่ยนเรื่องพร้อมซบศีรษะที่ไหล่เขาอีกครั้ง

“แล้วแต่ฟ้าสิครับ ฟ้าอยากไปไหน วันนี้ผมพาไปทุกที่เลย”

“มื้อนี้ฟ้าให้คุณพาฟ้าไปดีกว่า มีข้อแม้ว่าต้องไม่ใช่ในกรุงเทพฯ นะคะ”

เพียงฟ้ารีบพูดดักเขาก่อน เพราะกลัวว่าเขาจะพาเธอไปทานแถวๆ นี้ อันที่จริงแล้วเธออยากจะไปที่บรรยากาศดีๆ ไกลจากกรุงเทพฯ ยิ่งต้องไปค้างคืนด้วยยิ่งดี แต่เพียงฟ้ายังไว้เชิง ไม่ขอเป็นผู้เสนอเปิดโอกาสให้ฝ่ายชายเป็นคนเสนอจะดีกว่า

“โอเคครับ งั้นเดี๋ยวผมจะพาไปร้านหนึ่งที่ผมชอบ อาหารอร่อย บรรยากาศดี ที่แน่ๆ ไม่ได้อยู่ในกรุงเทพฯ แน่นอน”

พูดจบรวิชญ์ ก็พาร่างบางเดินตรงไปที่รถทันที

“เอ... คุณมีร้านพิเศษแบบนี้ด้วยเหรอคะ ทำไมฟ้าไม่เคยรู้ล่ะคะ” เพียงฟ้าเอ่ยถามขึ้นเมื่อทิ้งตัวในรถเรียบร้อยแล้ว

“ครับ แต่ผมไม่ได้ไปร้านนี้นานแล้ว ไม่รู้ว่าบรรยากาศจะดีอยู่เหมือนเดิมหรือเปล่า ส่วนอาหารถ้ายังไม่เปลี่ยนแม่ครัวรสชาติก็น่าจะเหมือนเดิมอยู่”

เขาบอกพลางสตาร์ทเครื่องรถ ก่อนเคลื่อนรถออกสู่ถนนสายสุขุมวิท ลัดเลาะออกไปเรื่อยๆ จนสามารถตัดเข้าสู่ถนนวงแหวนรอบนอกได้