บทนำ

บทนำ

“แกต้องแต่งงานกับหนูปิ่นให้เร็วที่สุดตาภัทร ไม่อย่างนั้นไม่ต้องมาเรียกฉันว่าแม่อีก!” นั่นคือคำขาดของคุณพิมพ์พาที่ทิ้งท้ายเอาไว้ก่อนที่ท่านจะลากเอา ‘เมีย’หมาดๆ ของลูกชายออกไปจากห้องนอนเมื่อพูดจบ

ทุกอย่างเกิดขึ้นรวดเร็วเสียจนดนัยภัทรตั้งตัวไม่ทัน เขาจำเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืนไม่ได้ด้วยซ้ำว่าทำไมเขาถึงได้ตื่นขึ้นมาสภาพเปลือยเปล่าทั้งตัว แถมยังมีร่างบอบบางที่อยู่ในสภาพไม่ต่างกันนอนเคียงคู่อยู่บนเตียง

และทุกอย่างมันคงไม่ทำให้เขารู้สึกหนักใจ หากผู้หญิงคนนั้นคือคนที่เขารักและอยากใช้ชีวิตด้วย…

ไม่ใช่ผู้หญิงที่เขามองเธอเป็นแค่น้องสาวตลอดมาอย่างบัวบูชา

ย้อนไปเมื่อคืน

ปาร์ตี้วันเกิดของดนัยภัทร กิ่งยิ่งนคร ทายาทเพียงคนเดียวของเจ้าสัววิโรจน์กับคุณพิมพ์พาถูกจัดขึ้นอย่างสมฐานะ แขกส่วนใหญ่ภายในงานหากไม่ใช่คนสนิทของบิดามารดาก็มักจะเป็นเพื่อนฝูงของชายหนุ่ม แต่ดูเหมือนคนที่เขาจะให้ความสนใจเป็นพิเศษจะหนีไม่พ้น เพลงขวัญ แฟนสาวที่คบหาดูใจกันมานานถึงสามปีเต็ม และค่ำคืนนี้เขาก็มีบางอย่างจะบอกเธอบางอย่างที่เขาตัดสินใจแล้วว่าจะต้องเป็นแค่ผู้หญิงคนนี้เท่านั้น

“ภัทรคะ ขวัญขอไปเข้าห้องน้ำก่อนนะ” ชายหนุ่มส่งยิ้มให้แฟนสาวที่วันนี้ดูสวยกว่าวันไหนๆ วันแรกเขารู้สึกรักเธอยังไงวันนี้ก็ยังรู้สึกรักอยู่

“ให้ผมไปเป็นเพื่อนไหม”

“ไม่ต้องหรอกค่ะ ภัทรอยู่ต้อนรับแขกเถอะขวัญไปแปปเดียวเอง” ดนัยภัทรพยักหน้ารับก่อนจะจ้องมองแฟนสาวที่เดินหายไปไกลจนลับตา ส่งผลให้ใครบางคนได้จังหวะ รวบรวมความกล้าเดินเข้ามาหาเขาในที่สุด

“พี่ภัทรคะ” เสียงเรียกเบาๆ ที่ดังขึ้นนั้นทำให้เจ้าของวันเกิดหันกลับไปมอง ก่อนจะส่งยิ้มอบอุ่นให้เจ้าของเสียงที่เขารู้จักมาตั้งแต่เด็กๆ

ซ้ำยังรัก และเป็นห่วงใยอีกฝ่ายไม่ต่างกับน้องสาวที่น่ารักคนหนึ่ง

“น้องปิ่น มานานแล้วหรือครับ”

บัวบูชายิ้มรับก่อนจะจ้องมองชายหนุ่มที่เธอหลงรักมาตลอดหกปีเต็มด้วยความรักอย่างไม่คิดปกปิดความรู้สึกของตัวเอง แต่ไม่ว่าจะพยายามให้ตายยังไง เธอก็เป็นได้แค่คนนอกสายตาของเขาอยู่ดี ไม่มีวันจะกลายเป็นอย่างอื่นไปได้เพราะทั้งหัวใจของเขามีเพียงผู้หญิงคนนั้นคนเดียวที่เขารัก รักมากจนไม่คิดจะเผื่อสายตาเอาไว้มองผู้หญิงคนไหนได้อีก

เพราะพ่อของเธอและพ่อของเขาทำธุรกิจร่วมกัน ความสัมพันธ์นั้นเองทำให้เธอมีโอกาสได้รู้จักกับเขาจนมันก่อเกิดกลายเป็นความรักขึ้นมา รักข้างเดียวที่คงไม่มีวันสมหวังเพราะว่าเขามีคนที่รักอยู่แล้ว และมันคงไม่มีวัน ที่ผู้หญิงนอกสายตาอย่างเธอจะเข้าไปแทนที่ได้ แต่เธอก็ยังรักเขาอยู่ดี

รักเขาทั้งๆ ที่ก็รู้ดีแก่ใจว่ามันคงเป็นแค่รักข้างเดียวที่ไม่มีวันสมหวัง

“ปิ่นมาถึงได้สักพักแล้วค่ะ สุขสันต์วันเกิดนะคะพี่ภัทร ปิ่นขอให้พี่ภัทรมีความสุขมากๆ นะคะ” บัวบูชาเอ่ยอวยพรให้รุ่นพี่ที่เป็นรักแรกและรักเดียวของตัวเองพร้อมรอยยิ้ม ก่อนจะส่งของขวัญวันเกิดที่ทำขึ้นเองให้ไป

ผู้ชายคนนี้คือความสุขเดียวที่เธอมี

“ขอบคุณมากนะครับ แล้วนี่ดาวไม่ได้มาด้วยกันเหรอ” ดนัยภัทรเอื้อมมือไปรับของขวัญกล่องเล็กที่ผูกโบว์สีชมพูน่ารักก่อนจะเอ่ยถามถึงเพื่อนสนิทของอีกฝ่ายที่ไม่ว่าบัวบูชาจะไปไหนก็มักจะมีอีกคนไปด้วยเสมอ

“มาค่ะ แต่ปิ่นขอแยกออกเอาของขวัญมาให้พี่ภัทรก่อน” บทสนทนาของทั้งสองเป็นอันต้องจบลงเมื่อเพลงขวัญเดินเข้ามาสมทบ ทำให้บัวบูชาต้องหันไปส่งยิ้มให้อีกฝ่ายอย่างไม่มีทางเลือก แม้ว่าใจลึกๆ จะอิจฉาเพลงขวัญที่ได้หัวใจของผู้ชายคนนี้ไป แต่เธอก็หาได้มีความเกลียดต่อรุ่นพี่ที่แสนจะเพียบพร้อมคนนี้ไม่ เพราะอีกฝ่ายทั้งดีแสนดีจนเธอไม่กล้าเกลียด ต่อให้เกลียดก็คงรู้สึกเกลียดตัวเองมากกว่าที่มีใจริษยาต่อทั้งคู่

“สวัสดีค่ะพี่ขวัญ”

“สวัสดีค่ะน้องปิ่น วันนี้น้องปิ่นแต่งตัวสวยจังเลยนะคะ เห็นข้างหลังพี่แทบจำไม่ได้ คุณคิดเหมือนขวัญไหมคะภัทร” คนถูกถามส่งยิ้มให้คนรักก่อนตอบ

“ครับ วันนี้น้องปิ่นน่ารักมาก ตามสบายนะครับ พี่กับขวัญขอตัวก่อน” เพลงขวัญส่งยิ้มให้รุ่นน้องที่น่ารักก่อนจะยอมเดินตามแรงฉุด ของคนรักไป โดยไม่รู้เลยว่าภาพของทั้งคู่กำลังสร้างความบอบช้ำให้คนที่ทำได้เพียงแต่มองอย่างบัวบูชาแค่ไหนมันเจ็บทุกครั้งที่เห็นพวกเขาอยู่ด้วยกัน

และมันคงจะดีหากข้างกายเขาเป็นเธอ ไม่ใช่ผู้หญิงคนนั้น…