ตอนที่4 ไม่น่าไว้ใจ

“คือ...ฉันลองไปดูก็ได้คุณจะให้ฉันอยู่กี่วันฉันคิดว่าหากอยู่นานๆฉันก็คงจะดีขึ้นมาก”

“จะอยู่เท่าไรก็แล้วแต่คุณเลยผมให้อยู่ฟรีกินฟรีด้วย”

ภูมิไทเห็นทีท่าว่าหญิงสาวเริ่มที่จะสนใจสิ่งที่เขานำเสนอแล้วจึงตามใจเธอทุกอย่างเพราะคนที่กำลังจิตใจอ่อนแอย่อมต้องการพลังที่เป็นบวก

“ขอบคุณนะคะ...ฉันชื่อปลาดาวเรียกฉันว่าดาวก็ได้คุณล่ะ”

“ผมชื่อทะเล...นี่ผ้าห่มเอาไว้เดี๋ยวจะหนาว”

ชายหนุ่มแนะนำตัวกับหญิงสาวก่อนจะเดินไปหยิบผ้าขนหนูผืนสีน้ำตาลของเขาที่ยังไม่ได้ใช้เอามาให้เธอห่มเพราะกว่าจะถึงเกาะเธอต้องรับลมทะเลอีกพักใหญ่เดี๋ยวจะหนาวเอาได้

“ขอบคุณนะคะ”

ภูมิไทพาหญิงสาวขึ้นจากท่าเรือเดินตามแนวชายหาดมาไม่ไกลนักก็เจอบ้านหลังสีขาวเล็กๆหลังคาทรงปั้นหยาตัวบ้านยกสูงจากพื้นบันไดสามขั้นด้านหน้ามีชานระเบียงกว้างเอาไว้นั่งรับลม

เปมิกาเห็นคราแรกก็รู้สึกชอบบ้านหลังนี้มากเพราะเป็นบ้านริมทะเลในฝันที่เธออยากจะมีแต่คิดไปคิดมาก็เริ่มรู้สึกไม่ปลอดภัยเพราะตอนนี้เธอไม่เห็นมีใครอยู่ที่บ้านอีกอย่างบ้านก็ตั้งอยู่หลังเดียวโดดๆแถมเธอยังมาอยู่กับชายหนุ่มชาวประมงสองต่อสองอีกอันที่จริงนึกว่าขึ้นฝั่งมาแล้วจะเจอคนอื่นบ้างแต่เปล่าเลย

“บ้านผมเอง..”

ภูมิไทที่เดินถือลังโฟมใส่หมึกเกือบเต็มเดินนำหน้าหญิงสาวมาถึงหน้าบ้านก่อนจะหันมาบอกกับหญิงสาวด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้มว่าที่นี่คือบ้านของเขา

ที่นี่คือบ้านหลังเล็กที่ภูทิไทสร้างเอาไว้เมื่อสองสามปีก่อนเพื่อเอาไว้พักผ่อนแยกออกมาจากบ้านใหญ่ที่เขาเลือกสร้างริมทะเลตรงนี้เพราะชอบทัศนียภาพเวลาพระอาทิตย์ตกตรงนี้มาก

“ที่นี่มีบ้านคุณหลังเดียวเหรอคะ”

“มีอีกสามสี่หลังห่างออกจากที่นี่ประมาณกิโลนึง”

“คือ...แล้วบ้านคุณไม่มีใครอยู่เลยเหรอ..พ่อแม่คุณล่ะ”

“ผมไม่มีพ่อแม่”

“.....”

คำตอบของชายหนุ่มทำเอาเปมิกาไปไม่เป็นเพราะเธอไม่รู้ว่าจะไว้ใจผู้ชายแปลกหน้าได้มากแค่ไหนหากจะต้องพักอยู่กับเขาที่นี่สองต่อสองตอนอยู่บนเรือก็ดันปากหนักไม่ยอมถามอะไรให้ละเอียดเพราะมัวแต่ดีใจที่จะได้มาที่เกาะ

“คุณไม่ต้องกลัวผมจะทำอะไรคุณหรอกไว้ใจผมได้”

ภูมิไทเห็นสีหน้าหญิงสาวก็พอจะเดาออกว่าเธอกำลังคิดอะไรเขาจึงรีบออกตัวไว้ก่อนว่าเขาไม่ใช่พวกชอบฉวยโอกาส

“เอ่อ...ฉันไม่ได้คิดอะไรแบบนั้นสักหน่อยค่ะ”

เปมิกาปั้นหน้ายิ้มแหยๆที่ดูอีกฝ่ายจะเข้าใจความคิดของเธอแต่เธอก็ปฏิเสธไปว่าไม่ได้คิดเช่นนั้นเพราะเธอต้องการจะตีสนิทกับฝ่ายชายจะได้ถามไถ่อะไรเกี่ยวกับเจ้าของเกาะได้มากกว่านี้

“หิวหรือเปล่าเดี๋ยวผมย่างหมึกให้”

ภูมิไทรู้แบบนั้นก็โล่งอกก่อนจะรีบเดินนำหน้าหญิงสาวขึ้นไปบนบ้านเลี้ยวขวาไปตรงห้องครัว

“หิวค่ะ..”

หากถามเรื่องกินกับเปมิกาตอนนี้แล้วมีหรือเธอจะปฏิเสธเพราะเธอนั้นไม่ได้กินอะไรตั้งแต่เมื่อวานเพราะมัวกังวลอยู่กับการทำแผนการที่จะเข้าเกาะแห่งนี้

กรอกกก

“เอ่อ”

สาวเจ้ายิ้มเอียงอายเล็กน้อยเพราะจู่ๆท้องไส้ก็ดังออกมาไม่ใช่เสียงเบาๆ

“ท่าจะหิวจริงๆ...คุณไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนสิครับเดี๋ยวจะไม่สบายเอา..เดินเข้าไปในห้องนั้นแล้วเปิดตู้เอาเสื้อผ้าผมมาใส่ก่อนได้เลย”

ชายหนุ่มอมยิ้มเล็กน้อยก่อนจะรีบให้เธอไปเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วเขานั้นจะเข้าครัวทำอาหารให้เธอก่อน

“ค่ะ”

เปมิกาเดินเข้ามาในบ้านทั้งมองหน้ามองหลังด้วยท่าทีที่ระวังเพราะกลัวว่าอีกฝ่ายจะหลอกให้เธอเข้ามาในห้องแล้วรีบวิ่งตามมาทำมิดีมิร้ายเธอทีหลัง

แกร๊กก

“ฟู่วว...”

สาวเจ้าพ่นลมหายใจโล่งอกหลังจากเข้าห้องล็อกประตูเรียบร้อย

“อืม...สะอาดสะอ้านดีนี่นา”

หญิงสาวยืนนิ่งพิงประตูก่อนจะมองไปรอบๆห้องด้วยสีหน้าแปลกใจเพราะที่นี่ดูสะอาดสะอ้านเรียบร้อยเกินกว่าจะเป็นห้องนอนของผู้ชาย

ในห้องนี้มีขนาดกว้างพอสมควรมีเตียงนอนสีขาวขนาดใหญ่มีหน้าต่างสามด้านมีผ้าม่านสีขาวบางๆติดอยู่กับหน้าต่างทุกบาน

“เรียงสีด้วยเหรอ”

สาวเจ้าเปิดตู้เสื้อผ้าออกได้เธอก็ต้องยืนงงเมื่อเสื้อที่เรียงรายอยู่บนราวเป็นเสื้อลินินแขนยาวแบบที่เธอเห็นชายหนุ่มใส่แต่มันไม่ได้มีสีเดียวส่วนมากจะเป็นสีโทนอุ่นที่จัดเรียงสีไว้เป็นระเบียบแถมยังได้รับการรีดจนเนี้ยบทุกตัวมองไปชั้นล่างก็เป็นกางเกงเลสีดำหลายตัวที่พับเอาไว้สองสามแถวเรียงกันตอนนี้เธอชักไม่แน่ใจแล้วว่าเขานั้นเป็นชาวประมงจริงๆใช่หรือเปล่าคราแรกคิดว่าในห้องจะมีพวกแหหรือลังอะไรเต็มห้องเสียอีก

“ฮัดชิ่ว...”

เปมิกาเริ่มจามออกมาเพราะยังคงใส่เสื้อผ้าที่เปียกชื้นอยู่นานเธอจึงเข้าไปอาบน้ำในห้องน้ำเล็กๆที่ติดกับห้องนอนเสร็จแล้วจึงรีบหยิบเสื้อหยิบกางเกงเปลี่ยนอย่างรวดเร็วและห่มผ้าห่มเอาไว้เช่นเดิมด้วยเธอไม่มีชั้นในใส่หากใส่เสื้อตัวเดียวไม่มีอะไรคลุมมีหวังชายหนุ่มคงคิดว่าเธอยั่วยวนเขาพอดี

หลังจากเปลี่ยนเสื้อผ้าเรียบร้อยแล้วหญิงสาวก็เดินไปเปิดหน้าต่างเพราะอยากจะรู้นักว่าหากมองลอดหน้าต่างห้องนี้ไปจะเห็นวิวทิวทัศน์เป็นอย่างไร

“สวย..มากกก”

ดวงตากลมโตมองเห็นชายหาดที่มีน้ำสีฟ้าครามแสงแดดกระทบกับหาดทรายสีขาวจนเกิดเป็นประกายระยิบระยับเสมือนหน้าต่างนี้เป็นภาพวาดที่สวยงามตอนนี้เธอรู้สึกอิจฉาคนที่เป็นเจ้าของบ้านหลังนี้เสียแล้ว

“หอมจังเลย”

เปมิกาเดินออกจากห้องมาได้เธอก็เดินตามกลิ่นหมึกย่างมาจนถึงในครัวเห็นชายหนุ่มกำลังหั่นหมึกกระดองตัวโตๆแถมกลิ่นน้ำจิ้มซีฟู้ดก็เตะจมูกกจนเริ่มน้ำลายสอ

“คุณออกมาพอดีมากินเลยครับ”

ภูมิไทเห็นหญิงสาวอาบน้ำแต่งตัวเรียบร้อยแล้วจึงเรียกเธอเข้ามาเพื่อนั่งทานให้หายหิว

“หืม...อร่อยสุดๆไปเลยค่ะ”

เมื่อได้รับคำเชิญเรื่องของกินคนอย่างเปมิกาหรือจะปฏิเสธเธอใช้ส้อมจิ้มเนื้อหมึกกระดองชิ้นโตจิ้มน้ำจิ้มจนชุ่มก่อนจะใส่เข้าปากเคี้ยวตุ้ยๆสีหน้าเธอตอนนี้มีความสุขเสียจนคนที่ยืนมองข้างๆอมยิ้มตามดีใจที่ทำให้เธออารมณ์ดีได้

“อร่อยก็กินเยอะๆเลยครับเดี๋ยวผมจะไปอาบน้ำบ้างแล้ว”

ว่าจบก็เดินหนีหญิงสาวไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าไม่รบกวนการกินของเธออีกต่อไป