โฉมงามนักฆ่า

บทนำ

ความทรงจำไม่มีวันตาย

‘จินหมิง...’

‘จินหมิง’

“จินหมิง!”

ดวงตาคมสวยเจ้าของนัยน์ตาสีดำไร้แววตาบนใบหน้าขาวซีด เบิกโพลงขึ้นตามเสียงเรียกที่ดังก้องในหัว ภาพของเพดานไม้กับกลิ่นยาสมุนไพรคือสองสิ่งแรกที่ร่างบางในชุดสีขาวรู้สึกถึง นอกเหนือจากนั้น...

นางไม่รู้อะไรเลย

เจ้าของผมยาวสีดำสนิทค่อย ๆ พยุงร่างตัวเองให้ลุกขึ้นจากที่นอนไม้แข็งกระด้างอย่างยากลำบาก เมื่อรู้สึกได้ว่าร่างทั้งร่างนั้นปวดเมื่อยและรู้สึกแข็งทื่อไปทั่วตัว มือขวายันตัวเองไว้กับที่นอน ขณะที่ใช้ดวงตากวาดสำรวจไปรอบห้องด้วยความว่างเปล่า โดยไม่เข้าใจสิ่งใดทั้งสิ้น

นางเป็นใครและที่นี่คือที่ไหน

ไม่ว่าจะพยายามขบคิดมากเพียงใด ก็พบเจอแต่ความว่างเปล่า ยิ่งคิดก็รังแต่ทำให้รู้สึกปวดหัวมากขึ้น

ทันใดนั้นก็มีเสียงเรียบเรื่อยของสตรีนางหนึ่งดังขึ้นมาจากหน้าบานประตูที่เปิดกว้างออก

“เฟยหมิง เจ้าฟื้นแล้วหรือ”

ภาพของสตรีวัยแรกรุ่นในชุดสีฟ้าอ่อนกับสีขาวเดินถือหม้อปั้นดินเผาที่มีควันร้อนลอยคลุ้งเข้ามาในห้อง ดวงหน้าหวานละมุนเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย จนเมื่อเดินมาหยุดอยู่ที่ข้างเตียง เจ้าตัวก็ยังไม่ได้คำตอบจากคนที่เพิ่งฟื้นขึ้นมา

คนผู้ที่ถูกเรียกว่าเฟยหมิงมีสีหน้างุนงง ดวงตาสีดำกะพริบตาถี่ ๆ ด้วยความสงสัย เมื่อนางกำลังอ้าปากจะตอบ สตรีตรงหน้ากลับโพล่งขึ้นมาขัดเสียก่อน

“อย่างที่นายแม่กล่าวไว้ไม่มีผิด อาการบาดเจ็บอาจจะทำให้เจ้าสูญเสียความทรงจำไปจริง ๆ ด้วย”

อาการบาดเจ็บ?

ความทรงจำ?

“เกิดอะไรขึ้นกับข้า” นางถามขึ้นเสียงแผ่วเบา

เพียงแค่เอ่ยปากเฟยหมิงถึงได้รู้ว่าลำคอของตนนั้นแห้งผากมากเพียงใด ฝ่ายหญิงสาวชุดฟ้าได้ยินเข้าก็รีบเทน้ำสมุนไพรในหม้อปั้นดินเผาแล้วส่งให้นางดื่มดับกระหายก่อนจะอธิบายเรื่องทุกอย่างให้ฟัง

“เรื่องทุกอย่างเกิดขึ้นเพราะพวกนักฆ่าจากหุบเขาเหมันต์ ขณะที่เจ้าออกไปทำภารกิจ เจ้านักฆ่าเหิมเกริมพวกนั้นได้พากำลังคนไปล้อมดักทำร้าย เจ้าสู้กับพวกมันจนบาดเจ็บสาหัส ร่างกายถูกพิษลับของหุบเขาเหมันต์ทำร้ายภายในอย่างรุนแรง ขณะที่เจ้าหนี... เจ้าได้พลัดตกเขา นายแม่รู้เรื่องเข้าก็รีบไปช่วยเจ้ากลับมารักษา หมอในสำนักเรากล่าวว่าเจ้าไม่มีทางรอดอย่างแน่นอน แต่นายแม่ก็ยังหาทุกวิถีทางมารักษาจนเจ้ารอดตายมาได้ในที่สุด”

“นายแม่... นางเป็นใครกัน”

“อ้อ! เรื่องนั้น” สตรีในชุดฟ้าเผยสีหน้าตกใจเหมือนจะเพิ่งนึกอะไรขึ้นได้ “ข้าลืมบอกเจ้าเรื่องสำคัญไปเลย อย่างแรกเลยคือเจ้ามีนามว่า เฟยหมิง เป็นนักฆ่ามือหนึ่งแห่งสำนักนภาเงิน ส่วนนายแม่ก็คือเจ้าของสำนักแห่งนี้นามว่าหนิงเซียน แต่โดยปกติแล้วทุกคนในที่แห่งนี้ล้วนเรียกนางว่านายแม่ทั้งสิ้น”

“ข้าเนี่ยนะคือนักฆ่า” เฟยหมิงขมวดคิ้วเข้าหากันแน่น ใบหน้าที่เริ่มมีเลือดฝาดหลังจากดื่มสมุนไพรแสดงความประหลาดใจออกมา

นักฆ่า... คำคำนี้ช่างให้ความรู้สึกคุ้นเคยเสียเหลือเกิน

“ใช่แล้ว และเจ้ายังเป็นคนสนิทของนายแม่อีกด้วยนะ”

ทว่านอกเนื่องจากคำว่านักฆ่า เฟยหมิงกลับไม่รู้สึกคุ้นชินกับสิ่งใดอีกเลย ไม่ว่าจะเป็นคนหรือสถานที่ ทุกอย่างให้ความรู้สึกเหมือนกับเป็นคนแปลกหน้า เหมือนกับทั้งหมดเป็นเพียงแค่เรื่องที่เพิ่งเกิดขึ้น

เฟยหมิงนิ่งเงียบขณะที่พยายามเรียงลำดับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นภายในหัว

นางออกไปทำภารกิจนักฆ่า แต่กลับถูกนักฆ่าจากหุบเขาเหมันต์ลอบทำร้ายจนปางตาย จากนั้นนายแม่แห่งสำนักนภาเงินก็ได้ช่วยชีวิตนางจากปากเหวแห่งความตาย

“ข้าไม่รู้สึกคุ้นกับเรื่องพวกนี้เลย” เฟยหมิงกล่าวออกมาตามตรง

เจ้าของร่างบางในชุดสีฟ้ายักไหล่เบา ๆ

“ก็เจ้าสูญเสียความทรงจำ จะจำไม่ได้ย่อมไม่ใช่เรื่องแปลก หากเอาแต่ขบคิดในสิ่งที่จำไม่ได้ก็มีแต่จะทำให้ปวดหัวเสียเปล่า ๆ เอาแรงของเจ้าไปเตรียมตัวพบนายแม่จะดีกว่านะ อ้อ... อีกอย่าง ข้าคือเลี่ยงหรู เป็นนักฆ่าขั้นสามจากทั้งสี่ลำดับ มีหน้าที่คอยดูแลเจ้าชั่วคราว”

“ทั้งสี่ลำดับ... ที่นี่มีการแบ่งลำดับนักฆ่าด้วยหรือ”

“อืม... นักฆ่าของสำนักนภาเงินมีทั้งหมดสี่ลำดับขั้น ไล่จากสี่ขึ้นไปหนึ่ง พวกที่มีฝีมือโดดเด่นอย่างเจ้าจะไม่ถือว่าอยู่ในลำดับขั้นแต่จะแยกออกเป็นพวกแนวหน้าของสำนัก ในสภาเงินนักฆ่าทุกคนล้วนแล้วแต่เป็นสตรี ส่วนบุรุษเองก็มี แต่พวกนั้นจะมีหน้าที่ทำงานแรงงานเป็นเสมือนทาส ไม่มีสิทธิ์เรียนรู้วรยุทธ์ใด ๆ ทั้งสิ้น”

“อ้อ”

“เอาเป็นว่าในตอนนี้เจ้าเก็บคำถามทั้งหมดไว้ถามที่นายแม่เลยเถิด อย่างไรเสียเจ้าก็เป็นคนโปรดของนาง ในเมื่อฟื้นแล้วก็ควรไปขอบคุณนางที่ช่วยชีวิตเจ้าสักหน่อย”

เฟยหมิงพยักหน้ารับ แม้จะยังรู้สึกไม่แน่ใจกับเรื่องราวที่ได้ฟัง แต่นางก็ยอมปล่อยให้เลี่ยงหรูพาตนเองไปอาบน้ำแต่งตัว บางทีหากได้พบหน้ากับนายแม่แห่งสำนักนภาเงิน บางทีนางอาจจะนึกอะไรได้มากกว่าตอนนี้ก็เป็นได้

ความทรงจำที่ว่างเปล่า ชวนให้รู้สึกเปล่าเปลี่ยว ราวกับว่าได้ลืมเลือนสิ่งสำคัญไปจนสนิทใจ

นางอยากที่จะรื้อฟื้นความทรงจำที่หายไปให้กลับมาเพียงเพื่อจะเติมช่องว่างในใจตนเองได้อีกครั้ง ไม่ว่าจะต้องแลกด้วยสิ่งใดก็ตาม

ณ หุบเขาเหมันต์ หุบเขาสีขาวที่เต็มไปด้วยความสงบเงียบอันโดดเดี่ยว ความเยือกเย็นยังคงปกคลุมหุบเขาน้ำแข็งแห่งนี้แม้จะเป็นฤดูคิมหันต์ มนตราของป่าหิมะยังคงกีดกันหุบเขาออกจากโลกภายนอกอย่างสิ้นเชิง

เป็นเวลาสามปีแล้วที่หยินหลินแต่งงานกับรัชทายาทหยางหงเยี่ยน และเป็นเวลากว่าสามปีที่หยินหลันสูญเสียหนึ่งในคนสำคัญของหัวใจไป

จินหมิง...

ไม่ว่าจะกี่ครั้งที่หวนนึกถึงเจ้าของชื่อ ชายหนุ่มก็รู้สึกเจ็บปวดในอกไม่เลือนราง แม้เวลาจะผ่านมานานถึงเพียงนี้แล้วก็ตาม

วันนี้ท้องฟ้ากระจ่างใสเผยให้เห็นทิวทัศน์ภายในหุบเขาอย่างชัดเจน แม้ทุกสิ่งอย่างจะขาวโพลนปกคลุมไปด้วยหิมะก็ตามที

หยินหลันในชุดสีขาวขลิบเงินเดินอย่างเชื่องช้าตรงไปยังท้ายหมู่บ้าน ใบหน้าของชายหนุ่มงดงามราวกับหยกแกะสลักแสดงสีหน้านิ่งเรียบเยือกเย็นแข่งกับอากาศรอบข้าง เพราะรอยยิ้มของเขาได้ตายไปตั้งแต่เมื่อสามปีก่อน สิ่งที่หลงเหลืออยู่มีเพียงร่างไร้วิญญาณของนางกับป้ายหลุมศพอันหนาวเหน็บ...

ตุบ

ขลุ่ยสีขาวในมือหล่นลงบนพื้น เป็นผลให้หิมะหนานุ่มกระจายออกเป็นวงกว้าง

ดวงตาคมกล้าที่เคยมีแววตาอ่อนโยนเบิกกว้างระคนตกใจกับภาพตรงหน้าที่ได้เห็น

หลุมศพที่เคยเรียบสนิทกลับไม่เป็นอย่างเดิมที่เคยเป็น ในเมื่อมันถูกขุดลงเป็นหลุมลึก ป้ายหินสลักชื่อของหญิงสาวนามจินหมิงหักเป็นสองท่อน ขณะที่โลงศพของนางได้หายจากไปจากหลุม

ทั้งที่เมื่อคืนก่อนหยินหลันเพิ่งจะมาเยี่ยมเยือน แต่วันนี้ร่างของนางกลับหายไป เพียงแค่คืนเดียวที่พายุหิมะพัดถล่ม ร่างของคนรักของเขากลับอันตรธานหายไปอย่างไร้ร่องรอย

มือสองข้างที่แนบอยู่ข้างลำตัวกำแน่นเข้าหากันจนสั่นไหว ใบหน้าเยือกเย็นของรองประมุขหุบเขาเหมันต์แสดงสีหน้าอำมหิตออกมาอย่างที่ไม่เคยเป็น ความอ่อนโยนของหยินหลันได้อันตรธานหายไปเหมือนกับร่างของจินหมิงที่หายไป

“จินหมิง...” ชายหนุ่มขบกรามแน่นขณะที่เอ่ยชื่อของจินหมิงขึ้นมาด้วยความโกรธแค้น

ไม่ว่าใครก็ตามที่ขโมยร่างของจินหมิงไป พวกเขาไม่ได้รู้เลยว่าตนเองได้เผลอไปปลุกปีศาจเลือดเย็นขึ้นมาด้วย