โคแก่

เด็กสาววัยสิบแปดปีที่กำลังหิ้วกระเป๋าเดินทางเดินเข้ามาในบ้านไม้สักทองหลังใหญ่ของเขาชื่อ ปั้นหยา นามสกุลของหล่อนก็คือ จงรักษ์ หล่อนคือน้องสาวของลูกน้องคนสนิทที่ล่วงลับไปนานเกือบหกปีแล้วของเขานั่นเอง

ปั้นจั่น จงรักษ์ คือลูกน้องมือขวาของเขา อายุก่อนที่ปั้นจั่นจะเสียชีวิตเพราะถูกลอบยิงนั้นคือยี่สิบห้าปี ซึ่งตอนนี้ปั้นหยาผู้เป็นน้องสาวเพิ่งจะอายุแค่สิบสองปีเท่านั้น ยังเด็กมาก

ซึ่งเมื่อปั้นจั่นมาด่วนจากไป หน้าที่ของเขาก็คืออุปการะเด็กหญิงปั้นหยา ผู้โดดเดี่ยวเอาไว้ในปกครอง ดูแลหล่อนให้ดีที่สุด เพื่อให้ลูกน้องคนสนิทที่จากไปแล้วนอนตายตาหลับ

นี่ก็ผ่านมาเกือบหกปีแล้ว เด็กหญิงวัยสิบสองตอนนี้เติบใหญ่เป็นสาวสะพรั่ง ไม่น่าเชื่อว่าปั้นหยาจะสวยงามขึ้นมากขนาดนี้ แค่เขาไม่ได้พบเจอหล่อนเพียงแค่ไม่กี่ปีเท่านั้น

ความจริงที่เขาพยายามทำตัวเหินห่างกับหล่อน ก็เพราะว่าหล่อนสวย ใช่... ปั้นหยาสวยอย่างที่คาดไม่ถึง ยิ่งโตก็ยิ่งสวย ซึ่งนั่นก็ทำให้โคแก่อย่างเขารู้สึกร้อนรุ่ม และมโนไปไกล

และถึงแม้จะมองจากระเบียงชั้นบนที่ค่อนข้างห่างไกลเช่นนี้ แต่เขาก็สามารถมองเห็นสัดส่วนทรงนาฬิกาทรายจากเรือนร่างของปั้นหยาได้ชัดเจนเต็มสองตา

อะไรบางอย่างที่กลางลำตัวชูชันจนน่ารังเกียจ เขาต้องกัดฟันข่มความรู้สึกน่าสะอิดสะเอียนเอาไว้แต่เพียงในอก ได้แต่ปลอบใจตัวเองว่ายังไม่ถึงเวลา...

ยังไม่ถึงเวลาที่โคแก่อย่างเขาจะครอบครองแม่กวางสาว เขาต้องรอให้หล่อนบรรลุนิติภาวะเสียก่อน

พ่อเลี้ยงภาวิน เกียรติวงศา เจ้าของไร่องุ่นหลายพันไร่ในจังหวะนครราชสีมาย้ำบอกตัวเองในอก บอกให้ตัวเองอดทน อดทนรอให้ถึงเวลา แล้วค่อยครอบครองแม่นางกวางเนื้อหวาน

แต่ให้ตายเถอะ ดูเหมือนว่าความอดทนของเขาจะใกล้ระเบิดอยู่ร่อมร่อ เพียงแค่เห็นเจ้าหล่อนเดินโยกย้ายส่ายสะโพกกลับเข้ามาในบ้านในช่วงปิดเทอมเท่านั้น

มือใหญ่สีแทนของภาวินกำขอบระเบียงไม้เอาไว้แน่น เนื้อตัวขยับเขยื้อนไปไหนไม่ได้ ดวงตาเอาแต่จ้องเป๋งไปยังเจ้าหล่อน

ผู้หญิงที่เขาตั้งใจว่าจะทำให้หล่อนกลายมาเป็นคุณนายไร่องุ่นหลังจากเรียนจบชั้นปริญญาตรีทันที ซึ่งเขาก็คาดหวังว่าหล่อนจะไม่รังเกียจผู้ชายที่มีอายุมากกว่าตัวเองเกือบสามสิบปีเช่นเขา

ภาวินข่มใจ บอกตัวเองให้อดทน กำลังจะละสายตาจากเด็กสาวเบื้องล่าง แต่เฉียบพลันเจ้าหล่อนก็เงยหน้ามองขึ้นมาพอดี

เขารู้สึกได้ถึงกระแสไฟฟ้าแรงสูงที่เพิ่งเข้าใส่ร่างกาย เขาตัวสั่นเทาราวกับกำลังยืนอยู่บนธารน้ำแข็งขนาดใหญ่ ดวงตากลมโตซึ่งเขาจำได้ดีว่ามันหวานเยิ้มแค่ไหนจ้องมองมา ริมฝีปากอวบอิ่มที่ดูเหมือนจะหนาและกว้างเกินไปแย้มยิ้มส่งมาให้

ตาย... เขาตายลูกเดียวเมื่อเห็นเสน่ห์ไร้เดียงสาของปั้นหยา

ร่างกายของเขาร้อนวูบ เย็นวาบ รู้สึกได้ถึงความแข็งชันที่แทบจะระเบิดที่กลางลำตัว ในอุ้งมือที่กำขอบระเบียงไม้เอาไว้มีเม็ดเหงื่อผุดพรายขึ้นมา

เขารู้สึกรุนแรงกับปั้นหยาเหลือเกิน หล่อนไม่ได้สวยงามกว่าคู่ควงที่เขาเคยมี และก็ไม่ได้เซ็กซี่เกินไปกว่าผู้หญิงที่เขาเคยนอนด้วย แต่หล่อนมีอะไรบางอย่างที่พิเศษกว่าผู้หญิงพวกนั้น เพียงแค่รอยยิ้มของหล่อนก็ทำให้กายหนุ่มทรงพลังขอเขาสั่นสะเทือนได้อย่างน่าอัศจรรย์

“พ่อเลี้ยง...”

เสียงหวานที่ดังแว่วมาเข้าหู หล่อนตะโกนดังลั่นด้วยความดีใจ มือเล็กยกขึ้นโบกส่งการทักทายมายังเขา

ภาวินได้สติ ยกมือขึ้นโบกตอบ และฉีกยิ้มกลบเกลื่อนความหื่นกระหายของตัวเอง

“สวัสดีปั้นหยา...”

นี่หล่อนจะรู้ไหมว่า เขาต้องทรมานแค่ไหน กับการที่ต้องข่มใจ ข่มอารมณ์เอาไว้แบบนี้

ปั้นหยายังเด็ก หล่อนยังไม่บรรลุนิติภาวะเลย ดังนั้นเขาต้องรอ... อดทนรอให้หล่อนครบยี่สิบปีบริบูรณ์ก่อน แล้วค่อย...

ค่อยฝังความเป็นชายที่กำลังใหญ่โตแข็งชูชันเต็มเป้ากางเกงเข้าไปในร่องสาวที่เขาจินตนาการว่ามันจะต้องทั้งเล็กทั้งแคบ และดูดตอดดุ้นเอ็นของเขายุบยับให้สุดแรง กระแทกๆ ส่ายเอ็นในรูเล็กนั้น ทำให้หล่อนกรีดร้องด้วยความเสียวที่ไม่เคยมีชายใดทำให้รู้สึกมาก่อน จากนั้นร่ายมนต์สวาทใส่หล่อนให้หลงเขาจนลืมหูลืมตาไม่ขึ้น ปั้นหยาจะต้องกลายเป็นเมียของเขาไปชั่วนิรันดร์

โอ้... พระเจ้า เขาอยากหลับตาลง และตื่นขึ้นมาในอีกสองปีข้างหน้าเหลือเกิน

มือใหญ่ลดลงกุมท่อนชายในเป้ากางเกง ขยี้แรงๆ เพื่อให้มันหยุดคลั่ง แต่ดูเหมือนว่ามันจะช่วยอะไรไม่ได้ เพราะมันแข็ง... แข็งไม่หยุด

“หยาจะขึ้นไปหาพ่อเลี้ยงเดี๋ยวนี้ค่ะ”

“ไม่ต้องหรอก เดี๋ยวฉันลงไปหาเอง”

ถ้าปั้นหยาขึ้นมาตอนนี้ เขาคงจะจับหล่อนเสียบแทงอย่างแน่นอน เขาจะต้องไปจัดการปลดปล่อยตัวเองในห้องน้ำเสียก่อน ต้องระเบิดความใคร่ออกมาให้หมด ไม่อย่างนั้นปั้นหยาจะได้รับอันตรายจากดุ้นเอ็นของเขาทั้งๆ ที่ยังไม่ถึงเวลา

“ค่ะ พ่อเลี้ยง”

เสียงหวานตอบกลับมาอย่างว่านอนสอนง่าย เขาแอบพ่นลมหายใจออกจากปากแรงๆ ก่อนจะกัดฟันหมุนตัวเดินเข้าไปในห้องพัก สลัดเสื้อผ้าออกจากตัว ท่อนชายที่ใหญ่และยาวมากๆ ชูชันผงาด

“เฮ้อออ มึงจะคึกอะไรนักหนาวะ รออีกสองปีค่อยคึกถี่ยิบแบบนี้ได้ไหมวะ”

เขามองท่อนเอ็นของตัวเองและบ่น ขณะเอามือใหญ่กอบกุมมันเอาไว้ และรูดขึ้นลง

“โอ้ว...”

ตลอดเวลาที่ชักว่าวให้กับตนเอง ในหัวของเขาก็เต็มไปด้วยภาพของตนเองที่กำลังกระเด้าเอ็นเข้าใส่รูเล็กของปั้นหยา