ตอนที่ 5

เขาเลิกคิ้ว “จริงเหรอ...เอ้อ...ทำไมพี่ไม่คุ้นหน้าเราเลยล่ะ หรือว่าเราไม่เคยเจอกัน แต่ทำไมเธอรู้ว่าพี่เรียนมหาวิทยาลัยเดียวกับเธอ”

“เพื่อนฉันบอกค่ะว่าพี่จอมทัพเป็นนักฟุตบอลชื่อดังของมหาวิทยาลัย...แต่ว่า...ตอนนี้พี่พาฉันกลับไปที่ผับก่อนจะได้ไหมคะ”

“คงยังไม่ได้”

“อ้าว! ...แต่ว่า...”

“ไปคอนโดของฉันก่อนแล้วจะอธิบายเรื่องทุกอย่างให้ฟัง ขืนกลับไปตอนนี้ยัยพิมพ์พิณกับเพื่อนของหล่อนถล่มฉันเละแน่”

“เธอเป็นดาวมหาลัยนะคะ แล้วที่เธอพูดเมื่อกี๊ก็...”

“อย่าไปใส่ใจให้มากเลยน่า ลัคกี้...รู้แต่ว่าตอนนี้เธอช่วยเป็นแฟนจำเป็นให้พี่หน่อย พี่แค่อยากเฟดออกจากแม่ผู้หญิงคนนั้น ใช่...พิมพ์พิณมีดีกรีเป็นดาวมหาลัย สวยมากใช่ไหมล่ะ แต่จะบอกให้นะว่าหล่อนน่ะแสบขนาดไหน...พูดแล้วฉันเองยังขยาด”

ลัคณารีบสงบปากสงบคำในทันใด ที่สำคัญเธอไม่รู้ว่าจะบอกเขายังไงว่าตอนนี้เพื่อนสนิทยังรออยู่ที่ผับ ยิ่งคิดก็ยิ่งจับต้นชนปลายไม่ถูก ถึงจะนึกลำบากใจแต่หญิงสาวก็ยอมนั่งนิ่ง ๆ เป็นตุ๊กตาหน้ารถสปอร์ตคันหรูที่รุ่นพี่คนดังของมหาวิทยาลัยห้อตะบึงไปข้างหน้าเพื่อตรงไปยังคอนโดหรู นิวาสถานของเขา

เมื่อไปถึงที่นั่นหญิงสาวก็รีบลงจากรถและยืนเงอะเงิ่นสักครู่ก่อนที่จอมทัพจะเข้ามาและดึงมือให้เธอเดินตามเขาเข้าไปในตึกสูงซึ่งเป็นห้องชุดดูหรูหรามากเกินกว่าที่คนระดับอย่างเธอจะแตะต้องได้ รุ่นพี่หนุ่มจูงมือเธอก้าวลิ่ว ๆ เข้าไปในลิฟท์ เธอเห็นเขากดปุ่มขึ้นไปยังชั้นที่สามสิบซึ่งเป็นชั้นสุดท้าย หญิงสาวสูดลมหายใจเข้าปอดลึก ๆ และรู้สึกไม่ค่อยสบายตัวขึ้นมากะทันหัน

มันก็แน่ล่ะ เพราะก่อนหน้าเธอดวดไวน์เข้าไปหลายแก้วด้วยความเพลิดเพลินกับการดื่มน้ำผผสมแอลกอฮอล์แบบเบา ๆ กับการกินขนมหวานควบคู่กันไปด้วยโดยไม่รู้เลยว่ามันทำให้เธอเกิดอาการง่วงงุนขึ้นมาและอยากหลับเสียดื้อ ๆ ถ้าหากไม่เจอเหตุการณ์ที่ทำให้เธอต้องตามติดรุ่นพี่สุดหล่อที่เพื่อนสนิทพูดถึงอยู่แหม่บ ๆ มายังคอนโดของเขาโดยไม่ตั้งใจ และเมื่อไปถึงห้องของจอมทัพเขาก็เปิดประตูให้เธอเข้าไป ลัคณาไม่รู้ว่าทำไมเธอถึงไม่ยอมปฏิเสธเขาตั้งแต่ถูกดึงมือแล้วพาขึ้นรถมาถึงที่นี่

“ตามสบายนะ พี่อยู่คนเดียว”

จอมทัพพูดขึ้นก่อนที่เขาจะดีดนิ้วเบา ๆ แล้วไฟฟ้าในห้องก็สว่างไสว ลัคณาตื่นใจกับระบบเซ็นเซอร์อัจฉริยะในห้องชุดของรุ่นพี่หนุ่ม มันทันสมัยและห้องก็แสนสบายสมแล้วกับที่เขาเป็นลูกคนมีเงิน หญิงสาวเก้อเขินและยืนนิ่งเพราะไม่รู้ว่าจะทำตัวยังไง ไม่นึกไม่ฝันว่าจะได้เข้ามาอยู่ในห้องรุ่นพี่ที่สาวทั้งมหาวิทยาลัยชื่นชอบซึ่งเธอเองก็ไม่ปฏิเสธว่าจอมทัพนั้นทั้งหล่อและสมาร์ทสมคำร่ำลือจริงๆ หญิงสาวยืนนิ่งคิดสักครู่ก่อนที่เจ้าของห้องจะเป็นฝ่ายดึงมือเธอเข้าไปในห้องรับแขก

“เป็นอะไร...ไม่ต้องกลัวหรอกน่า พี่ไม่ทำอะไรเธอหรอก นั่งก่อนเดี๋ยวพี่จะเอาน้ำผลไม้มาให้ดื่มแก้เครียด”

“ขอบคุณค่ะ”