ตอนที่ 2

“อืม...พี่จอมทัพนะทั้งหล่อเข้ม เรียนเก่งกีฬาเด่น ผู้ชายอะไรจะเพอร์เฟ็คปานนี้ พูดแล้วก็ยังอดที่จะคิดไม่ได้เลยว่าถ้าฉันได้เป็นแฟนของเขาแล้วมันจะเป็นยังไง”

“เธอชอบคนหน้าตาแบบนั้นเหรออัญชัญ แต่จะว่าไปเขาก็หน้าตาดีอยู่นะ”

“จะไม่ให้ฉันหลงใหลเขาได้ยังไง ก็เขาน่ะเป็นลูกครึ่งหลายเสี้ยว ทั้งเกาหลีไทยอเมริกัน นี่เขาดังขนาดนี้ผู้หญิงทั้งมหาลัยฝันถึงกันทั้งนั้นสงสัยมีแต่หล่อนคนเดียวมั้งลัคกี้ที่ไม่เคยฝันถึงผู้ชายคนไหนเลยน่ะ”

อัญชัญกระแนะกระแหนแต่ลัคณากลับส่ายหน้าแล้วตั้งใจจิบไวน์ซึ่งสำหรับเธอแล้วรสชาติมันปะแล่ม ๆ ต่อ ปกติเธอไม่เคยลองของพวกนี้แต่เพราะขัดใจเพื่อนสนิทไม่ได้เลยต้องมาเที่ยวผับเป็นเพื่อนอัญชัญเพราะกลัวว่าหล่อนจะเหงา ลัคณาเป็นสาวน้อยที่มาจากต่างจังหวัด ครอบครัวของหล่อนอยู่ในระดับปานกลาง พื้นเพก็ไม่ได้เป็นคนโก้หรูและมีนิสัยชอบเก็บตัวเงียบ ๆ ทั้งที่หน้าตาของเธอสะสวยเข้าขั้นดาวมหาวิทยาลัยแต่เธอกลับไม่ยอมเข้าประกวดประขันช่วงชิงตำแหน่งกับใครเพราะความขี้อายเลยเป็นสาวแว่นชอบเข้าห้องสมุดอยู่เป็นประจำมากกว่าจะเดินนวยนาดแต่งตัวอวดความมีฐานะแข่งกับเพื่อนคนอื่น ดูแล้วเหมือนว่าจะน่าเบื่อด้วยซ้ำแต่ด้วยนิสัยไม่ขัดคอใครและพูดจาไม่กระโชกโฮกฮากทำให้คบเป็นเพื่อนสนิทกับอัญชัญที่ชอบส่งเสียงดังและชอบทำให้หนุ่ม ๆ สนใจแม้หน้าตาจะสวยน้อยกว่าลัคณาอยู่มากโข

“ระวังเถอะนะลัคกี้ อยู่แบบนี้นี่ถ้ามีผู้ชายมาจีบเดี๋ยวหล่อนจะไปไม่เป็น”

“คงไม่มีใครจีบผู้หญิงจืด ๆ อย่างฉันหรอกอัญ”

“อะไรเนี่ย...นี่ยอมรับเหรอยะว่าตัวเองไม่มีอะไรดึงดูด”

อัญชัญยังแซะไม่เลิกแต่สักครู่ลัคณาก็วางแก้วไวน์ลงแล้วบอกเพื่อนของเธอว่า

“อัญ...ฉันขอตัวไปเข้าห้องน้ำก่อนนะ สงสัยจะดื่มน้ำเยอะเกินไปอ่ะ”

“เออ...รีบไปรีบมานะยะ หรือถ้าไม่รีบฉันก็นั่งอยู่ตรงนี้นี่ล่ะ”

อัญชัญโบกไม้โบกมือทำสัญญาณให้เพื่อนสาวลุกขึ้นไปห้องน้ำขณะที่สายตาของเธอยังจับจ้องอยู่ที่กลุ่มของหนุ่ม ๆ รุ่นพี่ ลัคณาลุกขึ้นแล้วรู้สึกว่าตัวเองโงนเงนเล็กน้อยเพราะจิบไวน์เข้าไปหลายอึกแถมตามด้วยขนมหวานที่เธอโปรดปราณโดยไม่รู้ตัวว่ามันทำให้เมาและมึนเร็วขึ้น แก้มของเธอเป็นสีแดงเรื่อแต่อัญชัญก็ไม่ได้สังเกตเพราะมัวแต่มองหนุ่ม ๆ ไม่วางตา

สักครู่ลัคณาจึงเดินตรงไปที่ห้องน้ำ ทางเดินเข้าไปนั้นอยู่ด้านหลังของผับที่เสียงเพลงยังดังต่อเนื่องและไม่ค่อยมีคนเดินผ่านไปมา แต่เมื่อใกล้จะถึงห้องน้ำหญิงเธอก็ได้ยินเสียงคนพูดคุยกันและเห็นมีคนกลุ่มหนึ่งยืนอยู่ที่นั่น หญิงสาวไม่ได้สนใจอะไรมากนักแต่เมื่อกำลังจะเดินผ่านคนสองสามคนที่ยืนอยู่ก็ต้องตกใจเมื่อมือของใครคนหนึ่งจับแขนของเธอไว้และรั้งเข้าไปจนชิดร่างสูงใหญ่โดยไม่ทันตั้งตัว

“นี่ไง...แฟนพี่...เห็นแล้วหรือยังล่ะพิมพ์พิณ...ดูให้ชัด ๆ ว่านี่น่ะแฟนพี่เอง!”

เสียงห้าวของคนที่ดึงลัคณาไปกอดไว้...ต้องเรียกว่า กอด นั่นเลยทีเดียวเพราะแขนของเขากระหวัดโอบไหล่บางของเธออย่างเป็นเจ้าข้าวเจ้าของ ลัคณาตกใจทำอะไรไม่ถูกขณะเงยหน้าขึ้นมองคนคนนั้นที่เธอคิดว่าไม่รู้จักมักจี่แต่ถือวิสาสะกอดเธอจนแน่นก็ต้องตกใจเพราะเขาคือผู้ชายที่เธอกับอัญชัญพูดถึงเมื่อครู่

จอมทัพ...รุ่นพี่ปี่สี่ นักกีฬาตัวเต็งของมหาลัย!

แต่ยังไม่ทันได้คิดอะไรต่อจากนั้นหญิงสาวก็ได้ยินเสียงกรี๊ดของผู้หญิงที่ยืนตรงข้าม