บทที่ 3. จบตอน

“ที่รักคะ..” คุณปานวาดหันมามองสามีอย่างเป็นกังวลเพราะตนกับคุณหญิงศจีนั้นเคยเป็นเพื่อนกัน แม้ว่าจะไม่ได้สนิทสนมกันแล้วก็ตาม แต่จะเรียกว่าเพื่อนก็ไม่ถูกนัก เรียกว่านางเคยอาศัยอยู่ในบ้านของคุณหญิงศจีในฐานะผู้อาศัยมาก่อนจะถูกต้องกว่า

“ไม่ต้องกังวลกับคนแบบนั้นหรอกน่า ให้แสนจัดการน่ะดีแล้ว คนแบบนั้นต้องเจอกับนายภาสกร” คุณลูอิสกอดภรรยาที่รักไว้แล้วโยกเบาๆ อย่างเอ็นดู ซึ่งท่าทางแบบนี้ตั้งแต่รักกันเริ่มแรกจนบัดนี้เขาก็ยังทำอยู่

“แต่วาดไม่สบายใจเลยค่ะ จีอาจจะโกรธ..”

“ก็ปล่อยให้โกรธไป วาดจ๋า วาดไม่ใช่วาดคนเก่าที่เป็นลูกไล่ของศจีนะ เขาไม่เคยดีกับวาดแม้แต่ครั้งเดียว ยังจำได้ไหมว่าเขาแกล้งวาดยังไง หากวันนั้นวาดไม่เจอผมจะเป็นยังไง..” คุณลูอิสโอบกอดภรรยาไว้แล้วนึกถึงวันวานในอดีตเมื่อสามสิบกว่าปีก่อน..

ในคืนวันหนึ่งที่เขากำลังจะกลับบ้านและบังเอิญเห็นว่ามีสาวน้อยคนหนึ่งในชุดนักศึกษากำลังวิ่งหนีกลุ่มชายสี่คนอย่างเสียขวัญทั้งกรีดร้องขอความช่วยเหลือท่ามกลางฝนพรำ เขาได้หยุดรถและลงไปช่วยเธอไว้แต่ก็ถูกชายทั้งสี่คนรุมทำร้ายจนเกือบเอาตัวไม่รอด แต่สุดท้ายเขาก็สามารถจัดการคนทั้งสี่ได้และพาปานวาดหนีมา มารู้ภายหลังว่าคุณหญิงศจีซึ่งเป็นลูกสาวของนายตำรวจมีชื่อเสียงคนหนึ่งเป็นคนวางแผนแกล้งพาปานวาดกลับบ้านทางนี้พอมาถึงจุดเกิดเหตุก็ปล่อยให้คุณปานวาดลงกลางทางบอกว่ามีธุระต้องกลับด่วนโดยไม่สนใจว่าที่ตรงนั้นทั้งเปลี่ยวและฝนตกหนัก

คุณปานวาดตอนนั้นเป็นเพียงเด็กในบ้านของคุณหญิงศจีและถูกคุณหญิงศจีข่มเหงมาตลอดทั้งยังเป็นเหมือนทาสรับใช้ส่วนตัวของคุณหญิงศจีด้วย เรียกได้ว่าคุณหญิงศจีไม่มีความดีต่อคุณปานวาดเมียรักของเขาเลยแม้แต่น้อย และแวบแรกที่สบตากลมโตใสซื่อที่แฝงไว้ด้วยความหวาดระแวงของคุณปานวาด คุณลูอิสก็บอกตัวเองทันทีว่า หลงรัก สาวน้อยคนนี้เต็มเปาและทำทุกวิถีทางเพื่อจะได้มาครอบครอง และเมื่อทำสำเร็จก็พาคุณปานวาดไปอยู่ที่อเมริกาด้วยและไม่ยอมให้ติดต่อกับคุณหญิงศจีไม่ว่าช่องทางใด แม้ว่าคุณหญิงศจีจะพยายามติดต่ออ้างสิทธิ์ความเป็นเพื่อนหรือผู้มีพระคุณต่อคุณปานวาดแค่ไหนก็ตาม

แต่กลับเมืองไทยมาครั้งนี้การเจอกันโดยบังเอิญทำให้คุณหญิงศจีกลับเข้ามาวุ่นวายกับเมียรักของตนอีกซึ่งทำให้คุณลูอิสไม่ชอบใจเท่าไหร่ ยิ่งเห็นพฤติกรรมแย่ๆ ที่เสมือนแม่ส่งผ่านมายังลูกด้วยแล้ว ก็ได้แต่บอกตัวเองว่ารังเกียจมากจนไม่อยากที่จะเสวนาด้วย และอยากให้ภาสกรจัดการให้เด็ดขาดไปเลย..

“แต่ว่าจี..”

“ช่างหัวศจีเถอะที่รักครับ ไปนอนได้แล้ว ไม่ต้องคิดมาก เลิกคิดเรื่องผู้หญิงคนนั้นได้แล้ว เขาไม่มีค่าพอที่เราจะคิดถึงนะ จำไว้ว่าไม่ว่าชีวิตของเขาจะเป็นยังไง มันได้เกี่ยวกับที่รักเลย เขาทำตัวเขาเองมาตั้งแต่แรกแล้ว จะมีเราหรือไม่ ชีวิตเขาจะดีจะร้าย ก็ไม่เกี่ยวกับเรา โอเคนะครับ..”

คุณลูอิสประคองใบหน้าหวานของภรรยาไว้อย่างอ่อนโยน ไม่ว่าเวลาจะผ่านไปสักกี่ปีความรักที่เขามีเธอคู่ชีวิตก็ไม่เคยเสื่อมคลาย แม้ความงดงามจะร่วงโรยไปตามวัยแต่คุณปานวาดก็งดงามเสมอสำรับตน

“โอเคค่ะ วาดจะไม่คิดมาก..”

คุณปานวดพยักหน้าน้อยๆ ให้สามี คุณลูอิสยิ้มอย่างพอใจแล้วก้มลงหอมแก้มภรรยาเบาๆ แล้วโอบกอดไว้ในอ้อมแขน... คุณปานวาดซบหน้าลงกับอกกว้างของสามีที่อบอุ่นปลอดภัยเสมอด้วยความเข้าใจและพยายามทำใจให้สบาย แต่ก็ยังมีความกังวลเล็กน้อยประสาคนมักคิดเล็กคิดน้อย...

“คุณแม่คะ คุณแม้ต้องจัดการเรื่องนี้นะคะ แพรวาไม่ยอม ไม่ยอม คุณแสนจะต้องรักแพรวาคนเดียวต้องสนใจแพรวาคนเดียว..”

แพรวาพูดอย่างเอาแต่ใจประสาคนที่ได้ทุกอย่างตามที่ต้องการ แม้ตอนนี้สถานะของตนค่อนข้างคลอนแคลนตั้งแต่ที่บิดาจากไป ห้าปีที่ผ่านมาเธอกับมารดาพยายามหาเงินทำทุกอย่างเพื่อรักษาหน้าตาชื่อเสียงของตนไว้อย่างสุดความสามารถ ตอนนี้พวกเธอเรียกได้ว่า กรวง กรวงโบ๋ ด้วย...

“เรื่องนั้นมันต้องอย่างที่ลุกต้องการแน่นอนจ้ะ ว่าแต่เงินห้าล้านที่คุณแสนบอกจะให้น่ะ เข้าบัญชีรึยัง” คุณหญิงศจีหันมาถามลูกสาวสีหน้าจริงจัง

“คุณแม่ดูเอาเองสิคะ” แพรวากระแทกเสียงแล้วยื่นโทรศัพท์สมาร์ตโฟนเครื่องหรูราคาแพงลิบลิ่วให้มารดาดูอย่างเซ็งๆ

เงินห้าล้านสำหรับเธอนั้นมันน้อยนิดมาก เมื่อก่อนเธอใช้เงินวันหนึ่งๆ ก็เกือบเป็นล้าน บางวันเกินด้วยซ้ำ ทุกอย่างในชีวิตของคุณหนูแพรวาต้องสวยเริด เลิศหรูอลังการกว่าใครๆ เธอจะต้องโดดเด่นเป็นที่สนใจและสวยงามเสมอ งานสังคมต้องมีเธอ จอทีวีก็ต้องมีเธอ ไม่ว่าอะไรที่ต้องการก็ต้องได้ ตอนนี้เธออยากได้ภาสกร อยากได้อยากครอบครองทุกอย่างของไทเลอร์ เกรย์

“แหม เร็วทันใจจริงๆ ห้าล้านโอนไวแค่คิดเลย แบบนี้จะปล่อยหลุดมือไปไม่ได้” คุณหญิงศจีหมายมาดในใจ นางพลาดตั้งแต่รุ่นพ่อมาแล้ว รุ่นลูกจะต้องไม่พลาด

“นังปานวาดมันเป็นแค่เด็กเก็บมาเลี้ยง มันกลับได้ดิบได้ดีกว่าแต่คอยดูเถอะฉันจะทำให้แกไม่เหลืออะไรสักอย่าง แกเสวยสุขมานานแล้ว ทีนี้ล่ะ จะเป็นวันของฉันบ้าง..”

คุณหญิงศจีคิดในใจด้วยความคับแค้นใจ นางนั้นเฝ้าริษยาคุณปานวาดมาเสมอ ยิ่งเห็นว่าคุณลูอิสมหาเศรษฐีหนุ่มรักเด็กในบ้านของตนยิ่งริษยาหนักขึ้น

ตอนนั้นนางเองก็พยายามทำทุกอย่างให้คุณลูอิสสนใจแต่ก็ไม่สำเร็จ จนเมื่อทั้งสองแต่งงานกันและหนีหายออกไปจากชีวิตนางก็ยิ่งคับแค้นใจ คุณปานวาดสมหวังไม่เท่าไหร่ แต่ผู้ชายเมินไม่สนใจนี่ล่ะทำให้นางเจ็บจำฝังใจมาตลอด ผู้หญิงที่สวยเลิศเลอเพียบพร้อมอย่างศจีวรรณ ต้องมีแต่คนรักและเทิดทูนแต่คุณลูอิสกลับไปคว้าเด็กกำพร้าไปเป็นเมียเชิดหน้าชูตามันหยามกันชัดๆ

“คุณแม่คะ ทีนี้เราจะทำยังไงคะเขาไล่เราแบบนั้น เราจะเข้าหาเขายังไง”

“เรื่องนี้ขอเวลาแม่คิดก่อนลูก เอาเป็นว่าตอนนี้แม่จะเอาเงินไปลงทุนก่อน..”

“คุณแม่.. ไม่ได้นะคะ เราไม่มีเงินแล้ว แล้วร้านเสื้อที่เราไปยืมชุดเขามาเนี่ย เราก็ยังไม่จ่ายเขานะคะ หากแพรวาไม่มีชุดสวยๆ ใส่ จะทำไง” แพรวาเสียงดังเมื่อผู้เป็นแม่จะเอาเงินของตนไป ลงทุน.. ในบ่อนลับๆ ที่เหล่าคุณหญิงคุณนายไปเล่นกันเป็นล่ำเป็นสัน...

“นี่ฟังนะยะ ถ้าเราไม่ไปเสี่ยงดวงหาเงินต่อยอด ที่ก็จะไม่มีจะซุกหัวนอนนะยะ รู้ไหมว่าบ้านหลังนี้มันกำลังจะหลุดลอย..”

“จริงหรือคะ..” แพรวาหน้าตื่นมองไปรอบๆ คฤหาสน์อันใหญ่โตหรูหราของตน

“ก็จริงน่ะสิ คุณพ่อของลูกน่ะเขาเอาไปจำนองตั้งนานแล้ว ตอนนั้นคุณพ่อพอมีเงินจ่ายดอกเบี้ยและเงินที่เอาที่เอาบ้านไปจำนองน่ะก็เพื่อลูกทั้งนั้น ทุกอย่างที่เรามีที่เราเป็นมันต้องใช้เงินทั้งนั้นไม่รู้หรือไง”