3 น่ารังเกียจ

ใจคอพี่เสือจะมองดูฉันถูกข่มขืนจริงๆน่ะหรอ

ไม่…..!!! อย่าจับตรงนั้น

ฉันตะโกนแต่ก็ไม่มีเสียงเล็ดลอดออกมาให้ใครได้ยินเพราะฉันถูกมือรุ่นพี่อุดปากไว้อย่างแน่หนา ฉันรับรู้ได้ทันทีว่ากำลังมีคนถกกระโปรงนักเรียนของฉันขึ้นจนมองเห็นขอบกางเกงชั้นใน

“โคตรขาวเลยว่ะกุขอก่อนนะ”

เสียงรุ่นพี่หนึ่งในนั้นพูดก่อนจะเอามือน่ารังเกียจมาจับก้นฉัน พี่เขาทั้งบีบทั้งคลึงส่วนรุ่นพี่อีกคนก็เริ่มแกะกระดุมเสื้อนักเรียนของฉันออก

“อื้อออ”

ฉันพยายามดิ้นขัดขืนแต่ก็ไม่เป็นผลถ้าคนเดียวฉันอาจจะพอสู้ได้แต่นี่มีกันตั้งสามคนแล้วฉันจะสู้ยังไงไหว

ตอนนี้กระดุมเสื้อนักเรียนถูกแกะออกจนมองเห็นชุดชั้นในสีหวานแหววของฉันแต่ที่ทำให้ฉันกรีดร้องออกมาด้วยความหวาดกลัวเป็นเพราะรุ่นพี่บ้ากามนี่กำลังล้วงมือเข้าไปในเสื้อของฉันแล้วก็จับหน้าอกฉันอยู่น่ะสิ

“เล็กไปหน่อยแต่ก็นุ่มมือดีว่ะ”

ใบหน้าของพวกรุ่นพี่ที่มองฉันดูอย่างหื่นกามสุดๆฉันได้แต่กรีดร้องอยู่ในลำคอน้ำตาไหลรื้นออกมาทันทีเมื่อหน้าอกลมๆของฉันถูกรุ่นพี่คนนึงจับเต็มฝ่ามือแต่สิ่งที่ทำให้ฉันแทบสติหลุดคือตอนที่กางเกงชั้นในของฉันกำลังจะถูกดึงลง

“พวกมึงหยุดได้แล้ว”

อยู่ๆประตูห้องน้ำก็ถูกผลักเข้ามา ถึงจะไม่มองเห็นหน้าแต่ฉันจำได้ว่าเป็นเสียงของพี่เสือ

“อะไรของมึงวะไอ้เสือหรือว่ามึงอยากเอาน้องมันเป็นคนแรกวะ”

เพื่อนของพี่เสือพูดพร้อมกับใช้สายตาหื่นกามจ้องหน้าอกฉันไม่เลิก

“มึงจะมาเสียเวลากับเด็กที่ยังไม่โตแบบนี้ทำไมวะสู้ไปหาของที่มันเร้าใจกว่านี้ไม่ดีกว่าหรอ”

“อย่าบอกนะว่าพี่ฟ้าที่อยู่มหาลัยดังๆคนนั้นติดต่อมึงมาแล้ว”

“พี่เขาให้เวลากุแค่ครึ่งชั่วโมงถ้ากุไปช้าเขาจะกลับบ้านก่อน”

“เยดเข้…..ไอ้เสือแม่งเจ๋งว่ะได้ล่อสาวมหาลัยแบบนี้ขอพวกกุเอี่ยวด้วยได้ไหมวะ”

ฉันไม่รู้ว่าพี่เสือตอบไปว่าไงแต่พวกรุ่นพี่ก็ยอมหยุดทุกอย่าง

“คราวนี้พวกพี่จะปล่อยน้องไปก็ได้แต่อย่าให้พี่รู้นะว่าน้องเอาเรื่องที่รู้ที่เห็นวันนี้ไปฟ้องอาจารย์ไม่งั้นน้องจะโดนเหมือนเมื่อกี้เข้าใจไหม”

รุ่นพี่คนที่จับหน้าอกฉันก้มลงมาพูดกับฉันด้วยสีหน้าที่ดูน่ากลัวสุดๆ

หลังจากที่พวกรุ่นพี่พากันออกไปฉันก็นั่งกอดเข่าร้องไห้อยู่คนเดียว ตัวฉันสั่นด้วยความกลัวแต่เมื่อกี้พี่เสือช่วยฉันไว้หรือเปล่านะ

ฉันกลับมาถึงบ้านก็มืดค่ำแล้ว ฉันค่อยๆย่องขึ้นบันไดเพราะไม่อยากให้แม่มาเห็นสภาพในตอนนี้ของฉัน

“ข้าว”

แต่เสียงคุ้นเคยของแม่ที่เรียกฉันจากทางด้านหลังก็ทำให้ฉันตกใจจนสะดุ้ง

“ข่ะ…คะ”

ฉันตอบกระอึกกระอักโดยที่ยังไม่กล้าหันไปหาแม่

“ทำไมกลับเอาป่านนี้รู้ไหมว่าแม่กับคุณลุงเป็นห่วง”

ถึงแม่ไม่พูดฉันก็พอรู้เพราะปกติฉันถึงบ้านก่อนห้าโมงทุกวันแต่ว่าตอนนี้มันเกือบจะทุ่มนึงแล้ว

“เอ่อ….คือข้าวทำความสะอาดห้องน้ำโรงเรียนกับพวกเพื่อนๆค่ะเลยกลับช้า”

ฉันคิดอะไรไม่ออกเลยเลือกที่จะโกหกเพราะขืนให้แม่รู้ว่าวันนี้ฉันไปเจอกับอะไรมาต้องเป็นเรื่องใหญ่แน่ๆแล้วเรื่องแบบนี้ฉันก็ไม่กล้าบอกแม่ด้วย

“แล้วนี่เป็นอะไรทำไมไม่หันมาคุยกับแม่ดีๆ”

แม่เริ่มทำเสียงดุใส่ฉัน

“คือข้าวเหนื่อยนิดหน่อยน่ะค่ะเลยอยากรีบไปอาบน้ำงั้นข้าวไปอาบน้ำก่อนนะคะ”

พูดแล้วฉันก็รีบขึ้นไปบนห้องทันที ฉันจะให้แม่เห็นเสื้อนักเรียนหน้าด้านที่มันยับยู่ยี่ไม่ได้เด็ดขาด

หลังจากที่ฉันอาบน้ำเปลี่ยนชุดใหม่เรียบร้อยแล้วฉันก็ลงมากะว่าจะหาอะไรข้าวกินแต่ฉันก็ต้องแปลกใจที่เห็นทุกคนนั่งอยู่บนโต๊ะอาหาร มีแม่ คุณลุงแล้วก็พี่เสือนั่งอยู่

“หนูข้าวมานั่งสิพอดีวันนี้ลุงงานยุ่งเลยกลับบ้านช้าแต่ก็พอดีเลยนะจะได้กินข้าวพร้อมหน้ากัน”

คุณลุงยิ้มให้ฉัน แม่ฉันคงจะออกไปข้างนอกด้วยตามเคยส่วนพี่เสือก็คงจะพึ่งถึงบ้านเพราะพี่เขายังใส่ชุดนักเรียนอยู่เลย

“เห็นมลบอกว่าหนูต้องอยู่ทำความสะอาดห้องน้ำหรอ”

คำถามของคุณลุงทำให้ฉันที่ตั้งหน้าตั้งตากินข้าวอยู่เกือบจะสำลักออกมา

“กินดีๆหน่อยสิข้าว”

ไม่วายที่แม่จะดุเพราะปกติฉันไม่ใช่คนซุ่มซ่าม

“ค่ะ”

ฉันพยักหน้ารับคุณลุง

“ไม่ได้การแล้วให้เด็กอยู่กันมืดค่ำแบบนี้ได้ยังไงสงสัยผมต้องไปคุยกับ ผอ.โรงเรียนสักหน่อย”

“อย่านะคะ”

ฉันรีบห้ามคุณลุงทันที ขืนคุณลุงไปพูดเรื่องนี้กับ ผอ.ทุกคนก็ก็รู้น่ะสิว่าที่ฉันกลับบ้านช้าไม่ได้เกี่ยวกับเรื่องล้างห้องน้ำอย่างเดียว

“ทำไมล่ะแม่ว่าให้คุณลุงไปช่วยพูดก็ดีเหมือนกันโรงเรียนไม่ควรให้เด็กอยู่จนมืดค่ำขนาดนี้นะ”

แม่ฉันรีบพูดเสริม

“หรือว่ามันมีอะไรมากกว่านั้น ถ้าหนูข้าวมีอะไรก็บอกลุงได้เลยนะเดี๋ยวลุงจัดการให้”

ทันทีที่คุณลุงพูดจบพี่เสือก็มองมาที่ฉันสายตาของพี่เสือเหมือนกำลังข่มขู่ไม่ให้ฉันบอกเรื่องที่เกิดขึ้นในห้องน้ำ

“เอ่อ….คือว่า…...”

“ว่าไงข้าวมัวอ้ำอึ้งอยู่ได้มีอะไรก็พูดมาสิ”

แม่หันมาพูดกับฉันด้วยความเป็นห่วง

“คือว่า…..ความจริง…..อาจารย์ใช้ให้ข้าวทำวความสะอาดห้องน้ำตั้งแต่โรงเรียนยังไม่เลิกค่ะแต่ข้าวมัวแต่ทำงานส่งอยู่เลยไปทำความสะอาดห้องน้ำช้าแล้วข้าวก็นั่งรถเมล์ผิดสายด้วยค่ะ”

ฉันก้มหน้าอธิบาย บอกตามตรงว่าคนที่ฉันกลัวที่สุดตอนนี้ไม่ใช่แม่หรือคุณลุงแต่เป็นพี่เสือต่างหาก

“เอาล่ะต่อไปก็บริหารจัดการเวลาให้มันดีๆหน่อยแม่กับคุณลุงจะได้ไม่ต้องเป็นห่วง”

แม่ลูบผมฉัน

“ค่ะ”

ฉันพยักหน้ารับก่อนจะลงมือกินข้าวต่อ

“คราวหลังถ้าต้องกลับเย็นก็บอกให้พี่เขารอนะส่วนเราก็หัดรอน้องหน่อยสิ”

พอพูดกับฉันเสร็จคุณลุงก็หันไปพูดกับพี่เสือต่อแต่พี่เขากลับนั่งกินข้าวเฉยเหมือนทุกคนในนี้เป็นอากาศธาตุ

หลังจากทานข้าวอิ่มฉันก็รีบขึ้นมาบนห้องเพราะมีการบ้านที่ต้องทำแต่ในตอนที่ฉันกำลังจะผ่านห้องพี่เสือฉันก็ถูกฉุดแขนเข้าไปในนั้น

“ตอนนั้นเธอคิดจะบอกเรื่องวันนี้กับพ่อฉันใช่ไหม”

พี่เสือจ้องหน้าฉันอย่างเอาเรื่อง

“เปล่านะคะข้าวไม่กล้าพูดหรอก”

ฉันก้มหน้าตอบเพราะไม่กล้ามองหน้าพี่เขา

“ก็ดี”

“ก็ดี…..หรอคะ”

ฉันทวนคำพูดของพี่เสือด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยคำถามมากมาย เรื่องที่รุ่นพี่พวกนั้นทำกับฉันฉันไม่ควรจะบอกใครแม้แต่แม่ของฉันหรอ ฉันรู้ว่าพี่เขาไม่ชอบขี้หน้าฉันรังเกียจที่ฉันมาอาศัยอยู่ที่นี่แต่ถึงยังไงพี่เสือก็ไม่น่าจะใจร้ายกับฉันขนาดนี้

ตอนนี้ฉันไม่สงสัยแล้วว่าตอนนั้นพี่เสือตั้งใจช่วยฉันไว้หรือมีเป้าหมายอื่นเพราะทั้งคำพูดและแววตาของพี่เสือมันก็ฟ้องอยู่ทนโท่แล้วว่าพี่เขาไม่ได้เป็นห่วงฉันเลยสักนิด

“ทำไม…..ฉันควรจะสงสารเธอหรอหรือเธอคิดว่าฉันช่วยเธอ หึ…..ฉันขอบอกไว้เลยนะว่าที่ฉันชวนเพื่อนฉันออกไปตอนนั้นฉันไม่ได้ช่วยเธอเพราะสำหรับฉันเธอจะเป็นยังไงมันก็ไม่เกี่ยวอะไรกับฉัน”

น้ำตาฉันหยดแหมะลงอาบสองแก้มเมื่อเห็นรอยยิ้มร้ายปรากฎบนใบหน้าเย็นชาของพี่เสือ ต่อให้ฉันจะถูกรุ่นพี่พวกนั้นขืนใจจริงๆพี่เสือก็คงจะแค่ยืนมองความน่าสมเพสของฉันสินะ

“ออกไปได้แล้ว”

พี่เสือผลักฉันออกมาจากห้องโดยที่ไม่กลัวว่าฉันจะเจ็บก่อนที่พี่เขาจะปิดประตูใส่หน้าฉันเสียงดัง