chapter 3/1 จูบนี้พี่ไม่ห้ฟรีนะครับ

chapter 3/1 จูบนี้พี่ไม่ห้ฟรีนะครับ

น้ำหนาวและโซนิคยังคงนั่งอยู่ที่โต๊ะตัวเดิม แต่ที่ไม่เหมือนเดิมก็คือร่างเล็กถูกฤทธิ์แอลกอฮอล์เล่นงานจนทรงตัวไม่ได้เสียแล้ว

ทั้งสองหัวเราะต่อกระซิกกันอย่างร่าเริงโดยที่หญิงสาวไม่รู้เลยว่าทุกการกระทำทุกคำพูดของเธอและโซนิคอยู่ในสายตาของแฝดล่องหนทั้งหมด

ดาต้าที่เห็นว่าสถานการณ์ตรงหน้าไม่ค่อยสู้ดีจึงหยิบโทรศัพท์ในกระเป๋ากางเกงขึ้นมาปลายนิ้วแกร่งกดเปิดไลน์เพื่อน

สนิทที่นั่งอยู่โต๊ะข้าง ๆ ด้วยความร้อนรนและหงุดหงิดในเวลาเดียวกันที่เพื่อนของเขาเอาแต่นั่งนิ่งไม่ทำอะไรให้เป็นเรื่องเป็นราวเสียที

CHAT LINE

DATA

ไอ้ซี มึงทำอะไรสักอย่างสิวะ กูรู้สึกว่าพี่มึงไม่น่าไว้ใจ

Seemail

กูเห็นแล้ว รอดูไปก่อน

DATA

รอเหี้ยไรเดี๋ยวเมียในอนาคตของมึงก็ถูกคาบไปแดกหรอก

Seemail

กูไม่ปล่อยให้เป็นแบบนั้นแน่ มึงเชื่อกูสิ

DATA

จะทำอะไรก็รีบทำแล้วกันใจเย็นอยู่ได้

น้องมันเมาจนฟุบลงกับโต๊ะแล้ว

Seemail

อืม…มึงอยู่เฉย ๆไอ้โซนิคยังไม่ทำอะไรยัยนั่ตอนนี้หรอก

มันแค่อยากยั่วโมโหกูเล่นตามเกมส์มันไปก่อน

ดาต้าปิดหน้าจอโทรศัพท์ลง ทั้งขัดใจและไม่เข้าใจในตัวซีเมลเอามาก ๆ เขาคิดอะไรอยู่กันแน่ ทั้ง ๆ ที่ดูด้วยตาเปล่าแบบไม่ต้องใช้ความคิดยังรู้เลยว่าโซนิคตั้งใจมอมเหล้าน้ำหนาวและจุดประสงค์ของพี่ชายฝาแฝดจอมต่ำทรามก็เดาได้ไม่ยาก

คนที่เปลี่ยนผู้หญิงไม่ยิ่งกว่าเปลี่ยนถุงยางอนามัยแบบเขาย่อมต้องการให้เด็กสาวเป็นเหยื่อระบายความใคร่ของตัวเองในคืนนี้ แล้วสลัดทิ้งกับจงใจยั่วโมโหน้องชายอย่างที่เคยทำก็แค่นั้นเพียงแค่นี้

“พี่โซนิคนี่…เฟรนด์ลี่….จังเลยนะคะ” เด็กสาวพูดด้วยน้ำเสียงยานคาง ลำตัวโอนเอนเริ่มทรงตัวไม่อยู่

“นิดหนึ่งครับ ต้องเอนเตอร์เทรนน้อง ๆน่ะ ขืนไม่เฟรนด์ลี่นี่รุ่นน้องคงกลัวแย่สิ” โซนิคเขย่าน้ำสีอำพันที่ยังเหลืออยู่ก้นแก้วพลางเหลือบสายตาลอบสังเกตพฤติกรรมคู่สนทนาเป็นระยะ ๆ

“นั่นสิคะ แหะ ๆ”

“ยัยนมปลอมตื่น ๆ” ดาต้าที่มองดูเหตุการณ์อยู่ตลอดเริ่มใจไม่ดีจึงหันไปปลุกมิ้ลเชคที่ตอนนี้เมาแอ๋จนแทบจะฟุบหลับลงกับโต๊ะจนพูดไม่เป็นภาษา

“อารายยยนายว่าใครนมปลอม? จะบอกให้ว่านมฉันน่ะของจริงแท้แม่ให้มา” มิ้ลเชคพูดในขณะที่ดวงตาสวยที่ติดแพขนตาปลอมจนบานสะพรั่งแทบจะปิดเกือบสนิทอยู่รอมร่อ ใช้มือสองข้างบีบหน้าอกตูมเข้าหากันใส่ดาต้าเพื่อเป็นการย้ำว่าหน้าอกของเธอนั้นของจริงแท้แน่นอนไม่มีซิลิโคนผสม

“เออนมจริงก็นมจริง แต่ตอนนี้ลุกเอาเพื่อนเธอกลับบ้าน ไปก่อนได้ไหมเล่า เพื่อนจะถูกงาบไปแดกอยู่แล้ว”

“หะ..ก็ดีสิ..คริคริ เพื่อนฉันจะได้มีผัวเลยตั้งแต่ปีหนึ่งไม่ต้องรอยันแก่เหนียงยานเหมือนนาย” มิ้ลเชิคพูดไปยิ้มไปตามประสาคนที่ถูกฤทธิ์แอลกอฮอล์ครอบงำจนสติสตังเหลือน้อยเต็มที

“เหอะ ฉันล่ะสงสารน้องน้ำหนาวจริ๊ง ๆ ที่เลือกเธอมาเป็นเพื่อน ยัยนมปลอมพึ่งพาไม่ได้” ดาต้ากัดฟันพูดก่อนจะจับหัวหญิงสาวกดลงไปกับโต๊ะด้วยความหมั่นไส้ แล้วหันไปจับตามองโซนิคที่กำลังยิ้มกรุ่มกริ่มเมื่อเห็นว่ารุ่นน้องสาวกำลังเมามายไม่ได้สติ

“ดูน้องน้ำหนาวจะเมามากแล้วนะให้พี่ไปส่งดีกว่าไหมครับ?” โซนิคถามหยั่งเชิง

“ไม่เป็นไรค่ะ เดี๋ยวหนาวกลับกับมิ้ลเชคด้าย”

“ไม่น่าไหวหรอกครับ เพื่อนน้องเมาแอ๋ซะขนาดนั้น กลับกับพี่ดีกว่า”

“ไม่เป็นไรค่าา…เดี๋ยวน้ำหนาวกลาบบเองงค่าาไม่เชื่อเดี๋ยวเดินกลับโชว์” หญิงสาวยังคงปฏิเสธด้วยความเกรงใจแบบฉบับคนเมา

ก่อนจะหยิบกระเป๋าสะพายที่ยืมของมิ้ลเชคที่ยืมมาตอนเปลี่ยนชุดขึ้นมาสะพายแล้วพาตัวเองเดินออกจากผับแบบโซซัดโซเซไม่ต่างอะไรจากแม่ปูนาขาเกเลยแม้แต่นิดเดียว

โซนิคลุกขึ้นยืนเต็มความสูงก่อนจะเดินไปที่รถของตน หมายว่าจะขับไปที่ไหนสักที่หนึ่งที่เขาได้ตั้งเป้าไว้ในใจ ผับแห่งนี้โซนิคมีหุ้นส่วนอยู่ยี่สิบเปอร์เซ็นต์ซึ่งถือว่าไม่น้อยเลย แต่ด้วยความที่เขาติดการพนันมากเงินที่ได้จากผับมักจะเอาไปถลุงกับบ่อนชื่อดังจนหมดทำให้มีเจ้าหนี้ตามมาทวงอยู่บ่อยครั้ง

น้ำหนาวเดินมาถึงหน้าผับโดยมีชายฉกรรจ์หนวดเคราเฟิ้มดูน่ากลัวสี่ห้าคนเดินตามหลังหญิงสาวไปห่าง ๆ เพื่อไม่ให้ผิดสังเกตจนเกินไป

ซีเมลที่นั่งนิ่งอยู่ในร้านกระแทกแก้วเหล้าลงกับหลังดื่มเครื่องดื่มแก้วสุดท้ายจนเกลี้ยงแก้ว ก่อนที่จะสาวเท้าตามคนตัวเล็กออกไปนอกผับ แขนสองข้างพยายามสะบัดสาวสวยเซ็กซี่ที่เกาะแกะเขาออกเสมือนว่ามือของผู้หญิงพวกนั้นเป็นคราบสกปรกที่ติดอยู่บนเสื้อผ้าราคาแพงในระหว่างที่เดินออกมา

น้ำหนาวเดินโซซัดโซเซมาเรื่อย ๆ จนถึงซอยเล็ก ๆในซอยค่อนข้างเปลี่ยว บวกกับยามนี้ท้องฟ้าปกคลุมไปด้วยความมืด มิหนำซ้ำสองข้างทางยังขนาบด้วยไซด์ก่อสร้างที่เต็มไปด้วยเศษอิฐเศษปูน

ไม้เก่า ๆ เต็มไปหมดหาความปลอดภัยไม่ได้เลยสักนิด

ชายฉกรรจ์ที่เดินตามหญิงสาวมาตั้งแต่ออกจากผับฉวยโอกาสช่วงที่ปลอดคนล็อกแขนเล็กทั้งสองข้างของน้ำหนาวที่ท่าทีได้สติครึ่งไม่ได้สติครึ่งเอาไว้แน่น

“เห้ย !ช่วยด้วย!ปล่อยฉันปล่อยฉันนะ!” คนตัวเล็กดิ้นสุดแรงเกิดเมื่อถูกคนแปลกหน้าแตะต้องเนื้อกายสาวจนล้มลงกับพื้นถนน

เธอพยายามตั้งสติให้ได้มากที่สุดก่อนจะสลัดรองเท้าส้นเข็มออกจากเท้าเล็กที่เป็นอุปสรรคขัดขวางการเอาตัวรอดของตนเองแล้วรีบวิ่งหนีกลุ่มชายฉกรรจ์ที่ตามมาติด ๆ อย่างเต็มที่แม้สติสตังจะไม่เต็มร้อยแล้วก็ตาม