คุณท่านภาคินทร์ 1.3

“ไม่ใช่ฉันไม่ได้จะมาตำหนิเธอ... ฉันมาเพื่อถามว่าเธอพอจะมีวิธีติดต่ออะไรเขาบ้างหรือไม่”

เพลงพรร้อนรนเพราะถือว่ามันเป็นเรื่องสำคัญมากและเธอต้องหาคนคนนั้นมาให้เจ้านายของเธอให้จงได้

“ไม่มีค่ะ กิ่งสั่งผ่านจากแอปพลิเคชันในมือถือ พวกนี้มันก็สุ่มคนที่อยู่ใกล้มาส่งให้ทั้งนั้น นี่ไงคะ มีแค่ชื่อเองและพอส่งของเสร็จเราก็ติดต่อเขาไม่ได้แล้ว”

“พระนาย วิมลรักษา… ชื่อคนส่งใช่ไหม”

“ใช่ค่ะ”

“โอเค เธอกินข้าวต่อเถอะฉันไม่รบกวนแล้ว”

เพลงพรจดจำชื่อของคนส่งอาหารได้เป็นอย่างดี พลางคิดในใจว่าชื่อคนคนนี้เป็นผู้ชาย ซึ่งเป็นเรื่องยากมากกับการที่มนุษย์เลือดบริสุทธิ์จะถูกพบในเพศชาย

แต่นั่นก็ไม่สำคัญ ขอให้เธอตามหาคนคนนั้นมาให้เจ้านายของเธอได้ก็เป็นพอ

“พระนาย วิมลรักษา” มนุษย์คนสำคัญคนนั้น

[พี่พายพี่อยู่ไหน!!]

“มาส่งข้าวแถวซอยแวมไพร์”

[เมื่อไหร่พี่จะหางานแล้วเลิกทำงานเป็นพนักงานส่งอาหารสักที]

“เออ ก็หาอยู่แล้วโทร.มามีอะไร”

[ก็โทร.มาเรื่องงานนี่แหละ พรุ่งนี้บริษัทผมเขาเปิดรับพนักงาน พี่มาสมัครสิ]

'พระนาย' น้องชายฝาแฝดของ 'พระพาย' เป็นพนักงานในบริษัท เอกชนแห่งหนึ่ง หน้าที่การงานกำลังเจริญก้าวหน้า ในขณะที่พี่ชายอย่างพระพายตกงานมาได้สามเดือนแล้วมายึดอาชีพคนส่งอาหารประทังชีวิต

“ก็บอกแล้วไงเราจะไม่ทำงานบริษัทเดียวกัน”

[จะอดตายแล้วยังห่วงเรื่องนี้อีกเหรอ มีงานอะไรก็ควรจะทำ ๆ ไปก่อนไหม]

“นี่ไอ้นาย ฉันเป็นพี่แกนะ ไม่อดตายง่าย ๆ หรอก ขับรถส่งอาหารก็ไม่ได้แย่ขนาดนั้น”

[พูดดีไป ผมจะไปแจ้งบริษัทว่าพี่เอาชื่อคนอื่นไปสมัคร]

“ไอ้นายนี่ฉันพี่แกนะ ไม่คุยด้วยแล้วต้องไปส่งอาหารต่อ บาย...”

[พี่พาย...พี่พาย…]

พระพายตัดสายน้องชายทิ้งอย่างไม่ไยดี

เขารู้ว่าพระนายเป็นห่วงเขา เพราะตั้งแต่ตกงานมาเขาเองก็พยายามไปสมัครงานอยู่หลายที่แต่ก็ยังไม่มีที่ไหนเรียกเข้าไปทำงานสักที่ อาจจะเพราะเขาไม่ได้เรียนเก่งเหมือนน้องชาย แถมประสบการณ์ทำงานก็น้อย

สมัยนี้เด็กนักศึกษาจบใหม่ก็เยอะ คนว่างงานก็แยะ บริษัทพวกนี้มันเลยมีโอกาสเลือกคน

ส่วนคนที่อยู่ในมาตรฐานกลางไปจนถึงล่างอย่างพระพายก็คงเป็นตัวเลือกท้าย ๆ เขาจึงได้แต่ทำใจว่าอาจจะต้องยึดอาชีพคนส่งอาหารไปก่อน

“ว่าไง ไอ้พายมันดื้อไม่มาใช่ไหม”

“อื้มมม ก็เหมือนเดิมแหละจะไม่ทำงานบริษัทเดียวกันเพราะไม่อยากถูกเปรียบเทียบ มันจะอดตายอยู่แล้วนะ”

“เออกูก็เข้าใจพายมันนะ มันเก่งสู้มึงไม่ได้นี่หว่า แล้วดันเป็นฝาแฝดกัน ใครก็ไม่ชอบให้ถูกเปรียบเทียบหรอกนะโดยเฉพาะกับน้องชายตัวเอง”

เมฆา หรือ เมฆ เพื่อนสมัยเรียนของพระนายและพระพาย เป็นคนที่สองพี่น้องฝาแฝดสนิทมากคนหนึ่ง และทำงานอยู่ที่เดียวกันกับพระนาย

เขาเองก็เป็นห่วงพระพายไม่ต่างกันแต่ก็เข้าใจพระพายดี

ตั้งแต่เล็กจนโต สองพี่น้องโดนคนรอบข้างเปรียบเทียบมาตลอดถึงความเก่ง ความสามารถที่ต่างกันลิบลับทั้ง ๆ ที่เป็นฝาแฝดกัน ถึงแม้ทั้งคู่จะไม่ได้สนใจและรักกันดี แต่มันก็คงห้ามให้คิดไม่ได้ว่าในสองคนมันมีหนึ่งคนที่เก่งกว่าอยู่เสมอ

พระพายเลยบอกกับพระนายเอาไว้ว่า หลังจากเรียนจบจะแยกกันทำงาน ต่างคนต่างทำงานของตัวเอง เขาไม่ได้อิจฉาน้องแต่เขาก็ไม่อยากถูกเปรียบเทียบไปตลอดชีวิต ซึ่งพระนายก็เข้าใจดี

แต่เพราะครั้งนี้ที่พี่ชายเขาตกงานเขาก็อดเป็นห่วงไม่ได้ แม้จะพยายามพูดมาหลายครั้งแต่พระพายก็ยืนยันคำเดิม จนพระนายก็ได้แต่ปล่อยเลยตามเลยไม่กล้าไปเซ้าซี้อะไรพี่ชายตัวเองอีก

'พระนาย มาหาพี่ที่ห้องหน่อย'

โทรศัพท์สายตรงจาก 'เอกรินทร์' ผู้เป็นหัวหน้าดังขึ้น พระนายจำเป็นต้องวางงานทุกอย่างแล้วเข้าไปหาในทันที

“พระนายรู้จักคุณภาคินทร์ นักลงทุนรายใหญ่เจ้าของบริษัทเครือ

ดิไอเทมไหม”

“เคยได้ยินนะครับ ถ้าจำไม่ผิดเราเคยไปเสนอแผนงานกับเขาด้วยแต่ถูกปฏิเสธ เมื่อสักสามสี่เดือนก่อน มีอะไรหรือเปล่าครับ”

“พอดีจู่ ๆ เลขาฯ คุณภาคินทร์ก็ติดต่อพี่มาบอกว่าสนใจแผนงานเรา”

“อะไรนะครับ”

“ใช่ฟังไม่ผิดหรอก แล้วแผนงานนั้นนายยังเก็บไว้ใช่ไหม”

น้ำเสียงทั้งสองคนตื่นเต้นไม่น้อย เพราะเป็นที่รู้จักกันในแวดวงธุรกิจเป็นอย่างดีว่าธุรกิจในเครือของดิไอเทมที่บริหารโดยนายภาคินทร์ ถือเป็นผู้ลงทุนที่หลายบริษัทต้องการมากที่สุด ด้วยเม็ดเงินที่ค่อนข้างหนา และพร้อมจ่ายหากงานที่ว่าถูกใจก็เท่านั้น

โดยช่วงสิบปีที่ผ่านมามีเพียงสองบริษัทที่ทางภาคินทร์ตกลงร่วมลงทุนด้วย ทั้ง ๆ ที่มีคนยื่นเสนอแผนงานไปมากกว่าหนึ่งร้อยบริษัท

“ผมเก็บไว้ครับ”

“งั้นไปเตรียมเอกสารให้พร้อม พรุ่งนี้เรามีนัดคุยกับเลขาฯ ของคุณภาคินทร์ เขาจะขอมาฟังแผนงานเราอีกรอบ เราต้องทำให้เต็มที่”

“ครับหัวหน้า”

“โอเค วันนี้นายก็วางงานทุกอย่าง ตรวจแผนงานให้ละเอียดแล้วเตรียมตัวให้พร้อมมากที่สุดเข้าใจไหม”

“ได้ครับ”

พระนายตื่นเต้นระคนแปลกใจ แต่ถึงอย่างนั้นเขาก็ไม่ได้ให้ความสนใจสิ่งอื่นใด เขาแค่มุ่งมั่นในงานที่ได้รับมอบหมาย เพราะถ้างานนี้สำเร็จ ไม่ใช่จะเป็นผลดีกับแค่เพียงบริษัทเท่านั้นแต่หมายถึงหน้าที่การงานของเขาเองด้วยเช่นกัน

ฉะนั้นเขาจะไม่ยอมให้เกิดความผิดพลาดใด ๆ ต่อผลงานชิ้นนี้เด็ดขาด