คุณท่านภาคินทร์ 1.1

Chapter 1

คุณท่านภาคินทร์

“สวัสดีค่ะคุณภาคินทร์”

“ใครเหรอเพลงพร”

“กิ่งแก้วค่ะ จะมาเป็นแม่บ้านคนใหม่ของที่นี่”

“อืม! ...ผมฝากคุณจัดการให้เรียบร้อยด้วยแล้วกัน ผมจะขึ้นไปพัก”

ภาคินทร์ก้มมองกิ่งแก้วเพียงหางตา แล้วหมุนตัวกลับขึ้นไปยังชั้นสามของบ้าน

“คุณท่านชื่อว่าคุณภาคินทร์ คุณภาคินทร์ไม่ชอบความวุ่นวาย ไม่ชอบคนสอดรู้สอดเห็น และไม่ชอบคนขัดคำสั่งหรือทำอะไรเกินหน้าที่”

กิ่งแก้วมองตามหลังเจ้านายคนใหม่ ที่แค่ได้เห็นหน้าก็รู้สึกขนลุกแปลก ๆ แต่เพราะวุฒิการศึกษาเพียงชั้นประถมศึกษางานที่มีให้เลือกทำก็ไม่ได้มากมายอะไรนัก

ตอนมาเจองานนี้เธอจึงส่งใบสมัครมาแบบไม่ลังเลเพราะความรู้เท่าเธอจะหาเงินเดือนสามหมื่นแบบนี้ได้คงไม่ง่าย

“หน้าที่หลัก ๆ ของเธอคือทำความสะอาดบ้าน ไม่ต้องเตรียมอาหาร อาหารของคุณภาคินทร์ฉันจะเป็นคนจัดการเอง ส่วนอาหารของเธอเธอดูแลตัวเองได้เลย ฉันมีค่าอาหารให้อาทิตย์ละสองพันบาท”

เพลงพร พาเดินสำรวจตัวบ้านพร้อมกับอธิบายงานให้กิ่งแก้วเข้าใจ

“งานเธอเริ่มตอนเก้าโมงเช้าและจบตอนหกโมงเย็น หลังหกโมงเย็นไม่ว่างานอะไรจะทำเสร็จหรือไม่ก็ให้เธอเก็บมันไว้ทำในวันต่อไป ฉันกับคุณภาคินทร์ต้องไม่เห็นเธอมาเดินเพ่นพ่านในบ้านหลังหกโมงเย็นเด็ดขาด”

ทั้งสองคนเดินมาหยุดบริเวณตรงห้องโถงใหญ่ซึ่งเป็นจุดเดียวของบ้านที่มีนาฬิกาโบราณวางเอาไว้เพื่อบอกเวลา

“ในแต่ละเดือนจะมีวันสำคัญที่ฉันจะยกให้เป็นวันหยุดของเธอโดยที่ฉันจะไม่หักเงิน แต่วันนั้นเธอจะต้องออกไปพักผ่อนนอกบ้านแล้วค่อยกลับเข้ามาในวันถัดไป”

“หนูอยู่ที่บ้านไม่ได้เหรอคะ หนูสัญญาว่าจะไม่ออกมาเพ่นพ่าน”

“ไม่ได้!!!!!”

“ค่ะ ทราบแล้วค่ะคุณเพลงพร”

เพลงพรตวาดขึ้นเสียงดังทำเอากิ่งแก้วสะดุ้งด้วยความตกใจ แต่เธอก็พยายามทำความเข้าใจว่ามันคงเป็นคำสั่งของภาคินทร์และเพลงพรก็คงปฏิเสธไม่ได้

เธอสำรวจดูจากข้าวของเครื่องใช้ต่าง ๆ ในบ้านล้วนเป็นของเก่า ของแพงมีราคา กับคนที่กล้าจ้างแม่บ้านด้วยจำนวนเงินขนาดนี้ก็คงเป็นพวกคนรวยมีเงินมาตั้งแต่สมัยต้นตระกูลเลยมีความเจ้ายศเจ้าอย่างเป็นธรรมดา

อยู่ ๆ ไปเดี๋ยวเธอก็คงชินเอง

เงินเดือนสามหมื่น ไม่ต้องเสียค่าข้าว ค่าที่พัก ค่าน้ำ ค่าไฟ จะมีงานไหนได้เงินเยอะเท่านี้สำหรับเด็กที่เรียนจบแค่ประถมศึกษาปีที่หกอย่างเธอ

“ส่วนนี่เธอใส่ติดตัวไว้ตลอดเวลาห้ามถอด มันเป็นสร้อยประจำตัวแม่บ้านของที่นี่ แม้แต่ตอนนอนก็ห้ามถอด”

“ค่ะ”

กิ่งแก้วรับสร้อยรูปไม้กางเขนแล้วนำมาคล้องคอทันที

“กลางคืนคุณภาคินทร์ชอบออกมาเดินเล่น เธอไม่ต้องสนใจเวลาได้ยินเสียงอะไร นอนพักผ่อนเสียให้พออย่าสอดรู้สอดเห็นแล้วเธอจะอยู่ที่นี่ได้นาน”

“ค่ะ”

“สุดท้ายข้อนี้สำคัญ ชั้นสามของบ้านเป็นที่ส่วนตัวของคุณภาคินทร์ไม่ต้องขึ้นไปเด็ดขาด ทุกข้อที่ฉันบอกมาถ้าเธอฝ่าฝืนคือไล่ออกทันที”

เพลงพรพากิ่งแก้วเดินมายังด้านข้างของตัวบ้านอันเป็นบ้านหลังเล็กที่ถูกปลูกแยกออกมา

“อันนี้ที่พักของเธอจัดการดูแลได้ตามสบาย”

กิ่งแก้วมองบ้านหลังเล็กที่เพลงพรบอกว่าเป็นที่พักของเธอ ถึงแม้ว่าจะเทียบกับคฤหาสน์แล้วบ้านหลังนี้คงมีขนาดเทียบเท่าเพียงห้องน้ำห้องเดียว แต่สำหรับเธอมันดีมาก ๆ อย่างที่ไม่คิดไม่ฝันมาก่อน

เธอเฝ้าบอกกับตัวเองว่าเธอจะทำตามกฎของบ้านเป็นอย่างดีเพื่อใช้ชีวิตและทำงานอยู่ที่นี่ให้นานที่สุด

“วันนี้ถือว่าเป็นวันแรก เธอก็สำรวจไปก่อนว่าอะไรอยู่ตรงไหน แล้วพรุ่งนี้เก้าโมงค่อยเริ่มงาน”

“ค่ะคุณเพลงพร”

เพลงพรหยุดมองแม่บ้านคนใหม่เพียงชั่วครู่ก่อนจะเดินขึ้นไปยังชั้นสามของบ้าน

กิ่งแก้วหมุนตัวมองรอบ ๆ บ้านอีกครั้ง พลางตบหน้าตัวเองด้วยกลัวว่าจะฝันไป

“แม่บ้านคนใหม่เป็นยังไงบ้าง”

“ดีค่ะ ดูไม่ค่อยสอดรู้สอดเห็นเสียเท่าไร แต่ดิฉันก็จะคอยจับตาดูตลอด คุณท่านไม่ต้องเป็นกังวล”

“อืม...ดี แล้วคนในความฝันของผม”

“ดิฉันกำลังตามหา คงจะได้เรื่องเร็ว ๆ นี้ค่ะ”

“รีบหน่อยแล้วกัน อีกสามวันก็จะถึงคืนวันพระจันทร์เต็มดวงแล้ว”

“ค่ะ คุณท่าน”