ตอนที่ 1

เช้าวันใหม่...

ฉันกำลังตรวจเช็กความเรียบร้อยของตัวเองอยู่หน้าโต๊ะกระจก วันนี้ฉันเลือกที่จะแต่งตัวสบายๆ ใส่แค่กางเกงยีนส์ขายาวคู่กับเสื้อยืดสีชมพูอ่อน พร้อมกับกระเป๋าสะพายข้างใบเล็กเท่านั้น

"บัว ทำอะไรอยู่เร็วๆ สิ เขามารอนานแล้ว" แม่ตะโกนเร่งฉันจากข้างล่างอย่างร้อนรน

"จ้าแม่ บัวเสร็จแล้ว" ฉันเช็กความเรียบร้อยของตัวเองแบบลวกๆ อีกครั้งก่อนจะรีบวิ่งออกจากห้องลงไปยังชั้นล่าง

"เร็วหน่อย รีบไปเลยอย่าให้เขารอนาน" แม่ที่ยืนรออยู่รีบดันหลังฉันให้ออกไปจากบ้าน ท่านคงจะกลัวว่าคนที่รออยู่จะมาบ่นเอานั่นแหละ พอดีเมื่อคืนฉันนอนดูซีรีส์จีนจนดึกไปหน่อยเลยทำให้นอนตื่นสายกว่าปกติ

พอออกมาหน้าบ้านฉันก็เห็นรถตู้คันหรูสีดำจอดรออยู่ อีกทั้งยังมีผู้ชายคนหนึ่งกำลังยืนรอฉันอยู่หน้ารถด้วยใบหน้าเคร่งขรึมด้วย

"ขอโทษที่ทำให้รอนานนะคะ^_^" ฉันยิ้มจางๆ ให้คนที่ยืนรออยู่ด้วยความรู้สึกผิด แต่อีกฝ่ายก็ไม่ได้ตอบอะไรกลับมา

ครืด!

"ขึ้นรถเถอะครับ คุณแผ่นดินรออยู่" เขาพูดขึ้นก่อนจะผายมือให้ฉันขึ้นไปบนรถ

"ค่ะ^_^" ฉันพยักหน้ารับก่อนจะก้าวขาขึ้นรถไป

หลังจากที่ฉันขึ้นมานั่งบนรถเรียบร้อยแล้ว ผู้ชายคนนั้นก็ปิดประตูรถให้ ฉันสังเกตเห็นว่าเขาเดินไปหาแม่ ก่อนจะยื่นซองสีขาวให้ซึ่งค่อนข้างหนาพอสมควร

เขาเอาอะไรให้แม่กันนะ ฉันทำได้แค่สงสัยนั่นแหละ ไม่กล้าไปเอ่ยถามพี่คนขับรถเขาหรอก คือฉันไม่ได้บูลลี่นะแต่พี่เขาหน้าโหดมากจริงๆ จนฉันกลัว เอาไว้กลับมาบ้านก่อนแล้วค่อยถามแม่ทีหลังก็แล้วกัน

หลังจากที่พี่คนขับรถสตาร์ทเครื่องแล้ว รถตู้คันหรูก็ค่อยๆ เคลื่อนผ่านหน้าบ้านฉัน ก่อนจะห่างออกมาไกลขึ้นเรื่อยๆ จนลับสายตาในที่สุด

ผ่านไปประมาณสามสิบนาที พี่คนขับก็จอดรถตรงหน้าคอนโดหรูย่านใจกลางเมือง

เอ๊ะ! ไหนใบหนาดบอกว่ามาทำความสะอาดไม่ใช่เหรอ คอนโดหรูขนาดนี้ก็น่าจะมีแม่บ้านอยู่แล้วนี่นา แล้วทำไมเขาถึงได้มาจ้างฉันกันนะ

หรือว่าแม่บ้านของที่นี่จะทำไม่ถูกใจกัน ถ้าเป็นอย่างนั้นเขาก็คิดถูกแล้วล่ะ เพราะเรื่องทำความสะอาดบ้านบอกเลยว่าฉันเก่งเป็นที่หนึ่ง

พี่คนขับรถเดินนำฉันเข้าไปในคอนโด จากนั้นก็ตรงไปขึ้นลิฟต์แล้วกดไปยังชั้นที่สิบห้า ซึ่งเป็นชั้นบนสุดของคอนโด

"เปิดประตูเข้าไปเลยครับ คุณแผ่นดินรอคุณผู้หญิงอยู่ด้านใน"

ฉันพยักหน้าตอบแต่ก็อดแปลกใจไม่ได้ แค่มาทำความสะอาดห้อง ทำไมต้องทำท่าทางลึกลับกันขนาดนี้ด้วย

แกร๊ก!

ฉันเปิดประตูเดินเข้าไปในห้องอย่างไม่ได้คิดอะไรมาก ทว่าเดินได้แค่ไม่กี่ก้าวฉันก็ต้องหยุดชะงักเมื่อเห็นผู้ชายที่นั่งอยู่ตรงหน้า ซึ่งเขากำลังจ้องมองมาที่ฉันด้วยสายตาดุดัน

ทำไมเขาถึงได้ดูดีขนาดนี้นะ

นั่นเป็นสิ่งแรกที่ฉันคิดแทนที่จะรู้สึกกลัว ฉันเพ่งมองใบหน้าของผู้ชายคนนั้นแล้วก็อดชื่นชมในความหล่อเหลาไม่ได้เลยจริงๆ เขาเป็นลูกรักของพระเจ้าหรือยังไงกันนะ

ฉันเพิ่งสังเกตเห็นว่าในมือของเขาถือขวดไวน์ราคาแพงอยู่ ขณะที่มองหน้าฉันริมฝีปากหยักก็กดยิ้มลง ก่อนที่เขาจะกระดกไวน์ขึ้นดื่มราวกับไม่กลัวเมา

"คุณมาช้าไปสิบนาทีนะ"

"ขะ...ขอโทษค่ะ" ฉันรีบก้มหน้ากล่าวคำขอโทษทันทีด้วยความรู้สึกผิด ดูเขาจะเป็นคนที่ตรงต่อเวลาเอามากๆ เลยนะ แต่ฉันก็มาสายจริงๆ นั่นแหละ

"...." เขาเงียบแล้วเอาแต่จ้องหน้าฉันด้วยสายตาแปลกๆ จนทำให้ไม่กล้าที่จะสบตาด้วย ใบหน้ามันร้อนผ่าวขึ้นเรื่อยๆ เพราะจนถึงตอนนี้แล้วเขาก็ยังจ้องหน้าฉันอยู่

"เอ่อ จะให้บัวเริ่มทำความสะอาดห้องตรงไหนก่อนดีคะ" ฉันเอ่ยถามผู้ชายคนนี้ ถามทั้งๆ ที่ยังก้มหน้าอยู่ เพราะฉันเริ่มรู้สึกอึดอัดจนทำตัวไม่ถูก ก็เขาเอาแต่มองแล้วก็เงียบจะไม่ให้ฉันเกร็งได้ยังไง

ป๊อก!

เขาเอาขวดไวน์วางไว้บนโต๊ะแล้วเดินเข้ามาหาฉัน พลันขาฉันมันก็ถอยหนีเขาโดยอัตโนมัติ เมื่อสัมผัสได้ถึงความอันตรายจากสายตาที่เขามอง

ไม่รู้ทำไมถึงต้องมองฉันด้วยสายตาที่น่ากลัวแบบนี้ด้วยนะ

พรึ่บ!

อยู่ๆ เขาก็ยื่นแขนมาคว้าเอวฉันไว้แล้วรั้งร่างฉันเข้าหาตัวเอง ทำให้ตอนนี้ร่างกายของเราทั้งคู่แนบชิดสนิทกัน ราวกับกำลังจะหล่อหลอมกันเป็นหนึ่งเดียว

ฉันรีบดันตัวเขาออกด้วยความตกใจ แต่ด้วยแรงกายของเขาที่มีเยอะกว่าฉันมาก จึงทำให้ความพยายามนั้นไม่เป็นผลเอาซะเลย

"จะ จะ ทะ ทำอะไร ปะ ปล่อยบัวนะ" ฉันพยายามร้องบอกอีกฝ่ายด้วยน้ำเสียงสั่นเครืออย่างกล้าๆ กลัวๆ บอกตามตรงว่าตอนนี้ฉันกลัวเขามาก ท่าทางของเขาดูไม่เป็นมิตรเลยจริงๆ

"ใครใช้ให้คุณแต่งตัวเเบบนี้มา มันทำให้ผมหมดอารมณ์เลยจริงๆ" เขาจ้องหน้าฉันแล้วพูดจาราวกับคนกำลังผิดหวัง

"...." หมดอารมณ์ นี่เขาพูดถึงเรื่องอะไรกัน !?

"แต่ก็เอาเถอะ ถึงจะแต่งตัวเชยไปหน่อย ยังไงก็ต้องถอดมันออกอยู่ดีนี่นะ" เขาพึมพำราวกับกำลังปลอบใจตัวเอง ว่าแต่ที่เขาบอกว่ายังไงก็ต้องถอดนี่หมายถึงอะไรนะ

"ถะ..ถอด คุณพูดเรื่องอะไรเนี่ย?" ฉันรีบถามอย่างลนลาน ในขณะเดียวกันก็พยายามจะดันร่างเขาออกอีกรอบ

ทว่ายิ่งฉันพยายามจะดันเขาออกมากเท่าไหร่ เขาก็ยิ่งกอดรัดฉันแน่นมากขึ้นเท่านั้น

"เราไปสนุกกันดีกว่า" เขาโน้มใบหน้าลงมากระซิบข้างหูด้วยน้ำเสียงแหบพร่า จนร่างฉันกระตุกสั่นด้วยความหวาดกลัว

"กรี๊ด~” ยังไม่ทันที่ฉันจะได้เอ่ยถามอะไรให้คลายความสงสัยก็ถูกเขาอุ้มขึ้นพาดบ่าแล้วพาเดินเข้าไปในห้องนอนอย่างรวดเร็ว ก่อนจะวางตัวฉันลงบนเตียงนอนขนาดคิงไซซ์