แรงรัก แรงสวาท

เกริ่นนำ

‘ฉันมันก็แค่ผู้หญิงที่เขาใช้เงินซื้อมาไว้เพื่อบำเรอความสุขของตัวเอง’

"อ๊า~บะ~เบาหน่อย~อื้อ"

ฉันพยายามร้องท้วงเมื่อเขาเอาแต่กระเเทกท่อนเอ็นเข้าใส่โพรงสวาทอย่างรุนแรงจนฉันแทบจะทนไม่ไหว

"อ๊า ยะ อย่า ห้ามผม เพราะผมทำให้คุณไม่ได้ซี๊ด ~"

เพียะ เพียะ

เขาบอกเสียงกระเส่าพร้อมกับฟาดฝ่ามือตีก้นฉันแรงๆ หลายที จากนั้นก็เอื้อมมือมากระชากเส้นผมจนฉันต้องเงยหน้าขึ้นไปตามแรง ก่อนที่เอวสอบจะโถมแรงกระแทกเข้ามาอย่างหนักหน่วง ไร้ซึ่งความอ่อนโยนและการปรานี

ฉันไม่ควรไปหลงรักผู้ชายที่ทั้งดิบเถื่อนและแสนจะเย็นชาแบบเขาเลย ไม่ควรเลยจริงๆ

แนะนำตัวละคร

แผ่นดิน

ชายหนุ่มอายุยี่สิบแปดปีที่ถูกขนานนามว่าเป็นนักธุรกิจหน้าใหม่ไฟแรง ทั้งๆ ที่เพิ่งเรียนจบปริญญาโทมาหมาดๆ แต่กลับกู้บริษัทของครอบครัวที่กำลังตกอยู่ในขั้นวิกฤตและใกล้จะล้มละลายให้กลับมาคงที่ ก่อนจะกลายเป็นบริษัทยักษ์ใหญ่ที่มีกำไรมหาศาลได้ในเวลาเพียงไม่นาน

ตอนนี้เขาเป็นชายหนุ่มที่ทรงอิทธิพลและน่าเกรงขามมากที่สุดในแวดวงนักธุรกิจ ทั้งในด้านที่ถูกกฎหมายและผิดกฎหมาย

ทว่าตั้งแต่เกิดมาทั้งชีวิตชายหนุ่มไม่เคยมีแฟนเลยสักคน เพราะเขาถือคติที่ว่าซื้อกินเอาดีกว่าต้องเอาชีวิตไปผูกมัดไว้กับใคร

สิ่งที่น่ากลัวที่สุดสำหรับเขาคือการแต่งงานมีครอบครัว เขาเป็นคนประเภทที่ไม่เคยคิดเรื่องพวกนี้ในหัว และทั้งชีวิตนี้เขาจะไม่แต่งงานหรือมีครอบครัวอย่างเด็ดขาด

"ไอ้ดิน สนใจซื้อสาวบริสุทธิ์มานอนกกสักคืนไหมวะ กูเห็นประกาศขายในเว็บเถื่อน แม่งอย่างสวยเลย"

นี่คือเสียงของไอ้คีรินเพื่อนสนิทของผมเอง นอกจากจะเป็นเพื่อนกันแล้วมันก็ยังเป็นหมอที่หยาบคายที่สุดเท่าที่ผมเคยเจอมาเลย

ไอ้คีรินยื่นโทรศัพท์มาให้ผมดูรูปผู้หญิงที่มันกำลังพูดถึงและเอ่ยปากชมไม่หยุดว่าเธอสวยมากแค่ไหน

ผมเหลือบดูภาพหญิงสาวในโทรศัพท์พอเป็นพิธีก่อนจะเลิกให้ความสนใจ

"ไม่สนใจเหรอวะ มึงไม่เอากูเอานะเว้ย! ชักช้าเดี๋ยวคนอื่นซื้อก่อนพอดี หาได้ที่ไหนอีกทั้งสวยทั้งซิงแบบนี้!"

"กูไปบ่อนละ!" ผมพูดทิ้งท้ายก่อนจะเดินออกมาจากห้องของไอ้คีรินทันที โดยไม่ได้สนใจคำพูดเมื่อกี้นี้ของมัน

ณ บ่อนคาสิโน...

ตอนนี้ผมกำลังมองภาพผู้หญิงคนเมื่อกี้ที่ลงขายความบริสุทธิ์เอาไว้ในเว็บเถื่อน

"กูอยากได้ผู้หญิงคนนี้ ไปจัดการให้กูด่วน" ผมออกคำสั่งและยื่นโทรศัพท์ให้ลูกน้องดูรายละเอียดของอีกฝ่าย ซึ่งในนั้นมีข้อลมูลคร่าวๆ รวมถึงเบอร์โทรติดต่อของเธอด้วย

"ครับนาย" ลูกน้องตรงหน้าโค้งตัวเคารพผม ก่อนจะรีบออกไปทำตามคำสั่งที่ได้รับมอบหมาย

หลังจากนั้นผมก็นั่งดูรูปเธอต่ออย่างไม่ละสายตา

อ๊า~ แค่รูปของเธอก็ทำเอาท่อนเอ็นผมพองตัวขึ้นมาแล้ว อีกทั้งยังรู้สึกปวดหนึบจนแทบจะทนไม่ไหว สงสัยผมคงจะต้องหาคนมาช่วยระบายแทนเธอไปก่อน ให้นั่งรอต่อไปแบบนี้ไม่ไหวแล้วจริงๆ

กอบัว

หญิงสาวอายุยี่สิบสี่ปีที่เรียนหนังสือจบแค่ชั้นมัธยมปลาย ไม่ได้เรียนมหาวิทยาลัยต่อเหมือนกับเพื่อนคนอื่นๆ เพราะต้องทำงานหาเงินเลี้ยงครอบครัว

ฉันอาศัยอยู่กับแม่และน้องสาวในบ้านหลังเล็กๆ ส่วนพ่อของฉันท่านเสียไปตั้งแต่เมื่อสามปีที่แล้ว

แม้จะดูเหมือนว่ามันผ่านไปนานแล้วแต่ฉันก็ยังนอนร้องไห้คิดถึงพ่ออยู่ทุกวันตั้งแต่วันแรกที่ท่านเสียมาจนกระทั่งถึงวันนี้ เพราะพ่อคือคนที่เข้าใจฉันมากที่สุด ซึ่งต่างกับแม่โดยสิ้นเชิง

แม่ชอบทำตัวเหมือนกับว่าฉันไม่ใช่ลูกแท้ๆ ของท่านเลย หลายๆ อย่างที่แม่แสดงออกมามันมีแต่ความเกลียดชัง ไร้ซึ่งความรักและความอบอุ่น

ผิดกับน้องสาวของฉันที่แม่ทั้งรักและเอ็นดูเธอเสียจนบางครั้งฉันก็อดที่จะรู้สึกน้อยใจไม่ได้

แต่ยังไงแม่ก็คือแม่ ถึงท่านจะด่าว่าฉันยังไงฉันก็รักท่านมากอยู่ดี อย่างน้อยๆ แม่ก็เป็นผู้ให้กำเนิดฉันมา...

"พี่บัว พรุ่งนี้จะมีคนมารับพี่ไปทำงานนะ" นี่เป็นเสียงของ ‘ใบหนาด’ น้องสาวของฉันเอง

"งานอะไรเหรอหนาดพี่ไม่เห็นรู้เลย ?" ฉันเลิกคิ้วถามน้องสาวอย่างแปลกใจ งานอะไรของเขากัน

"หนูลงสมัครไว้ให้เองแหละ" ใบหนาดตอบกลับสั้นๆ ด้วยสีหน้าเหนื่อยหน่าย

"หื้อ? ทำไมไม่บอกพี่ก่อนล่ะ" ฉันถามย้ำอย่างสงสัย แล้วอีกอย่างฉันก็ยังไม่ได้เตรียมตัวอะไรเลย

"ยังไงพี่ก็ต้องทำอยู่ดีนั่นแหละ จะบอกหรือไม่บอกก็ไม่ต่างกัน" เธอตอบกลับมาเพียงแค่นั้น ก่อนจะก้มหน้าเล่นโทรศัพท์ในมือต่อ

"...." ฉันเงียบเพราะไม่รู้ว่าจะพูดอะไรดี

"แต่เป็นงานสบายๆ ทำแป๊บเดียวก็ได้เงินเยอะมากเลยนะ^_^" ใบหนาดพูดด้วยรอยยิ้มแปลกๆ ถึงอย่างนั้นฉันก็หูผึ่งทันทีเมื่อได้ยินคำว่าเงินเยอะ

"จริงเหรอ^_^"

แววตาฉันเป็นประกายขึ้นมาทันที ก่อนที่จะยิ้มออกมาอย่างดีใจ เพราะสำหรับฉันแล้วไม่ว่าจะงานหนักแค่ไหนฉันก็ไม่เคยเกี่ยง ขอแค่ได้เงินมาก็พอ

"อื้อ พรุ่งนี้จะมีคนมารับพี่ไปทำงานนะ" ใบหนาดหันมาย้ำฉันอีกรอบ

"โอเค ว่าแต่มันเป็นงานเกี่ยวกับอะไรเหรอหนาด" จนถึงตอนนี้ฉันก็ยังไม่รู้เลยว่างานที่หนาดหมายถึงคืองานอะไร และฉันก็คิดว่าฉันควรจะรู้เอาไว้ จะได้เตรียมตัวถูก

"กะ...ก็แบบว่ากวาดห้องถูห้องอะไรประมาณนี้แหละ" ใบหนาดหลบตาก่อนจะพูดสั้นๆ ห้วนๆ ทำท่าทางเหมือนมีความลับอะไรบางอย่าง

"แค่กวาดถูห้องเอง จะได้เงินเยอะจริงๆ เหรอหนาด หลอกลวงหรือเปล่า" ยอมรับว่าพอเห็นท่าทีของหนาดแล้วฉันก็อดที่จะกังวลไม่ได้

เพราะฉันเองก็เคยทำงานรับจ้างเก็บกวาดบ้านมาก่อน ซึ่งรายได้ต่อวันมันแค่ไม่กี่ร้อยเองยนะ ดังนั้นจึงไม่สามารถใช้คำว่า ‘ได้เงินเยอะมาก’ ได้เลย

“อื้อ เชื่อหนาดเถอะน่า” ใบหนาดพูดปัดราวกับรำคาญฉัน ก่อนที่เธอจะเดินออกไป

แม้จะยังสงสัยและไม่ค่อยสบายใจสักเท่าไหร่แต่ฉันก็เลือกที่จะเก็บความรู้สึกนั้นไว้ในใจเงียบๆ ไม่อยากไปเซ้าซี้อะไรใบหนาดต่อ