บทที่7

ก้นงอนงามหย่อนลงนั่งเก้าอี้ใกล้ชายหนุ่ม ก้นไม่ทันได้แตะบนเก้าอี้ด้วยซ้ำ ชายหนุ่มที่นั่งเก้าอี้อีกตัวก็ผุดลุกขึ้น “อ้าว! จะไปไหน?”

“ไปกินข้าว หิว” เอ่ยไม่ได้มองหน้าคนถาม แล้วเดินหายเข้าไปอีกด้าน

“ฉันกำลังเครียดอยู่นะ!” สาวสวยเอ่ยเสียงแหลม ก้าวเดินตามอีกคนเร็วๆ แต่อีกคนกำลังรู้สึกอึดอัด หากความเครียดที่หล่อนหมายถึง เป็นเรื่องที่เกี่ยวกับหล่อน เขาไม่อยากจะตอบและบอกอะไรทั้งนั้น

ชายหนุ่มดึงเก้าอี้ เมื่อเห็นสิ่งที่ระตีเคยบอกอาหารอยู่บนโต๊ะ เขาจำได้ขึ้นใจและจัดการนั่งลง เปิดฝาครอบมองอาหารในจาน และจัดการอาหารตรงหน้าโดยไม่สนใจอีกคนที่ยืนทำเสียงฟึดฟัด

“กินก่อน มีแรงแล้วค่อยคิด” เอ่ยบอกทั้งอาหารเต็มปาก

ร่างบางย่นจมูก นั่งลงเก้าอี้อีกตัวที่อยู่ใกล้กัน เมื่อเห็นว่าอีกคนไม่สนใจคำพูดของหล่อนจริงๆ จึงยอมทำตามที่ชายหนุ่มบอก แม้จะรู้สึกไม่พอใจก็ตาม

เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นมาก่อนหน้านี้ ทำให้หล่อนและเขาลืมเวลากินอาหาร และยิ่งได้เห็นอาหารบนโต๊ะ บวกกับความหิว ทำให้ท้องร้องประจานคนข้างๆ อย่างช่วยไม่ได้

อาหารบนโต๊ะถูกกวาดจนเรียบ ชายหนุ่มจึงจัดการเก็บกวาดของบนโต๊ะอย่างรู้หน้าที่ โดยไม่ต้องมีใครเอ่ยบอก สาวสวยได้แต่นั่งมองอย่างทึ่งๆ

ท่าทางการทำงานในครัวคงถูกฝึกมาอย่างดี... หญิงสาวคิดแล้วหลุดขำออกมา

“ตกลงคุณเป็นอะไรกันแน่...บอดี้การ์ด หรือโจรลักพาตัว?” เอ่ยถามทั้งๆ ที่เกือบจะมั่นใจว่าชายหนุ่มคนนี้ต้องตอบในข้อแรก และเป็นครั้งแรกที่หล่อนมองชายหนุ่มอย่างชื่นชม

“แล้วแต่คุณจะคิด แต่หากผมเป็นโจรลักพาตัว ผมขอเลือกเหยื่อที่เป็นกุลสตรีกว่านี้” น้ำเสียงเรียบเฉยเอ่ยตอบ ไม่สนใจคนถาม

แต่คำตอบทำเอาสาวสวยร้อนหูฉี่ ลุกขึ้นยืนถ่อยห่างจากเก้าอี้ “นาย... นายพูดว่าอะไรนะ...” เอ่ยน้ำเสียงติดขัดเท้าบางกระทืบพื้นเร่าๆ กำลังคิดว่าเคยได้ยินผู้หญิงที่ชื่อระตีเรียกชายหนุ่มว่า... “ภูผา! นายหาว่าฉันไม่มีความเป็นผู้หญิงหรือ?” ชายหนุ่มรู้สึกชอบเวลาที่แววตาสีน้ำข้าวจิกตามองเขาอย่างเช่นเวลานี้

ภูผาเลือกที่จะไม่ตอบ แต่ยักไหล่กลับไป ทำเป็นไม่สนใจ เดินผ่านร่างบางที่กำลังโกรธเขาหัวฟัดหัวเหวี่ยง หล่อนเป็นผู้หญิงที่เอาแต่อารมณ์โดยแท้...

ส่วนเข้ารึ...ชายหนุ่มยกยิ้มเยาะกับตัวเอง รู้สึกระดับอารมณ์เปลี่ยนไปตั้งแต่ได้อยู่ใกล้แม่คุณหนูคนนี้....วิจารณ์อีกคน แล้วหันมาวิจารณ์ตัวเองต่อเพื่อไม่เอาเปรียบหล่อนจนเกินไป

ผ่านไปเกือบอาทิตย์ซอนด้ารู้สึกอารมณ์ดีที่ได้อยู่กับธรรมชาติที่สงบ ต่างกับชีวิตหลายวันก่อนอย่างสิ้นเชิง ความใกล้ชิดไม่ถือเนื้อถือตัวของหล่อนเข้ากับทุกคนได้ แม้ชายหนุ่มจะชอบพูดยั่วโทสะในบางครั้ง แต่หล่อนก็แว้ดใส่แล้วชิงเดินหนี

ความคุ้นเคยที่มีของแขกทำให้ระตีรู้สึกอุ่นใจ และอบอุ่นขึ้นเยอะ แต่หล่อนพยายามบ่ายเบี่ยงคำถามที่หญิงสาวอีกคนพยายามถามด้วยความอยากรู้ และทุกครั้งที่หญิงสาวเอ่ยถามข้อมูลที่เป็นส่วนตัว ระตีกลับทำตัวหลีกเลี่ยงที่จะไม่ตอบ ชวนคุยเรื่องอื่นจนสาวสวยผมสีน้ำตาลทองเองเริ่มอ่อนใจ และไม่ได้คำตอบที่หล่อนอยากรู้จนได้

ยิ่งเป็นชายหนุ่มก็ยิ่งทำตัวออกห่าง ไม่กล้าเข้าใกล้เหมือนรู้ตัว กลัวหล่อนจะถามคำถาม จะอยู่ใกล้เวลากินข้าวเท่านั้น เวลาที่เหลือชายหนุ่มมักจะออกไปคุยกับระตีเสียมากกว่าสนใจสาวลูกครึ่ง

อย่างเช่นวันนี้ ภาพที่ชายหนุ่มกำลังช่วยหญิงสาวปลูกต้นไม้ ภาพที่พูดคุยตอบโต้ และยิ้มเมื่ออีกคนพูดจาถูกใจ

“คุณภูผาจะถือไว้อีกนานมั้ย วางลงได้แล้ว” เสียงหวานของระตีเอ่ยบอก

“อ้าว! ก็คุณบอกให้ผม ถือผมก็ถือสิ จะมาว่าอะไรผม” คำพูดของชายหนุ่มเรียกเสียงหัวเราะของระตีได้เป็นอย่างดี พร้อมกับสายค้อนพองามของหญิงสาว

คำพูดทุกคำของหนุ่มสาวคู่นั้น มันลอยเข้าหูของสาวสวยที่นั่งมองอยู่ริมหน้าต่างได้เป็นอย่างดี ถอนหายใจเบาๆ เหมือนกำลังสลัดภาพบางอย่างออกจากหัว ตอนนี้หล่อนอยากกลับบ้านแล้ว แม้ที่นี่มันจะเงียบสงบ ไม่มีเรื่องอะไรร้ายแรง แต่การอยู่กับคนที่รักหล่อน กอดหล่อนบ้างบางเวลา มันทำให้หัวใจชุ่มชื่น และแข็งแรงขึ้นได้...

ซอนด้าตัดสินใจเดินออกจากห้อง มุ่งตรงไปยังหนุ่มสาวที่กำลังขะมักเขม้นกับการปลูกต้นไม้ “นิ นาย ฉันอยากกลับบ้านแล้ว พาฉันกลับไปหาพ่อได้แล้ว” เสียงห้วนเอ่ยบอก

ภูผากับระตีมองหน้ากันอย่างแปลกใจ ไม่คิดว่าสาวสวยลูกครึ่งคิดจะกลับบ้านตอนนี้ “ทำไมรีบกลับนักล่ะ?” ระตีเอ่ยถามแทนชายหนุ่ม ก่อนจะลุกขึ้น ปัดมือที่กำลังติดเศษดินออก “น่าจะอยู่ต่อ... ” ก้มหน้ามองฝ่ามือตัวเอง รู้สึกใจหวิวชอบกล “รอให้คุณพ่อของคุณติดต่อมาก่อนไม่ดีกว่าหรือ?” นัยน์ตาเศร้าสร้อย รู้ว่าอีกไม่นานความเงียบเหงาอยู่เพียงลำพังใกล้มาเยือนเธออีกแล้ว

“ว่าอะไรนะ! นี่คุณพ่อติดต่อกับพวกคุณอยู่ แล้วทำไมพวกเธอไม่บอกฉัน ว่าติดต่อคุณพ่อได้ล่ะ? ”

สีหน้ากลืนไม่เข้าคายไม่ออกเหมือนเจอกับคำถามที่แสนจะหาคำตอบได้ยากเย็นของอีกคน “ก็...” ระตีหาคำตอบไม่ได้เช่นกัน ว่าเหตุใดหล่อนไม่บอกความจริงทั้งหมดไปให้สิ้นเรื่องสิ้นราว แต่คำสั่งก็คือคำสั่ง หล่อนมีหน้าที่ดูแลหญิงสาวและชายหนุ่ม ช่วงที่ทั้งสองพักอยู่ที่นี้ เหตุผลและอะไรทั้งปวง ที่สาวสวยลูกครึ่งอยากรู้ ผู้เป็นพ่อของหล่อนเท่านั้นที่จะเป็นคนตอบ