Ep.2

“กระเป๋าฉัน ฮือ... กระเป๋าลอยหายไปแล้ว แล้วจะทำยังไงดีล่ะทีนี้ เสื้อผ้า ของกิน ของใช้อยู่ในนั้นหมดเลย ตอนนี้ก็เหลือแค่กระเป๋าสะพายใบนี้ที่เปียกไปหมด ไม่รู้ว่าโทรศัพท์ที่อยู่ข้างในจะยังใช้ได้หรือเปล่า ฮือๆ”

คนที่แทบน้ำตาเล็ดรีบเดินขึ้นฝั่ง รีบเปิดซิบกระเป๋าแล้วล้วงหาโทรศัทพ์ ก็พบว่ามันเปียกน้ำหมดแล้ว หาอะไรเช็ดก็ไม่ได้ เพราะเสื้อผ้าบนตัวเธอก็เปียกชุ่มไปหมด

ร่างเล็กที่เปียกปอนไปทั้งตัว เริ่มมีน้ำตาคลอเบ้า เมื่อมองไปทางกระเป๋าเดินทางที่จมหายลอยไปกับสายนที

มันไม่ได้ลึกมากหรอกแค่เอวเท่านั้น แต่น้ำค่อนข้างไหลแรง มันจึงพัดเอากระเป๋าเดินทางใบใหญ่แต่ไม่ได้หนักมากของเธอลอยจมหายไปในพริบตา

แล้วจะเอาเสื้อผ้าที่ไหนมาเปลี่ยน เครื่องสำอางอีกล่ะ จะเอาที่ไหนมาใช้ ไหนจะขนมแก้หิวอีก

‘กรรมของมินตรา’

“มันเป็นกรรมของฉันจริงๆหรือนี่”

หญิงสาวหน้าเศร้าเดินไปตามทางเดินเล็กๆ เข้าไปภายในบริเวณบ้านสองชั้นหลังไม่เล็กไม่ใหญ่ แต่ดูค่อนข้างเก่า น่าจะสร้างมาเป็นสิบๆปีแล้ว

“สวัสดีค่า มีใครอยู่บ้านไหมคะ”

เธอเรียกหาเจ้าของบ้านอยู่สองสามที แต่กลับไม่มีเสียงตอบรับใดๆออกมาจากบ้านไม้ตรงหน้านั้นเลย จะมีก็แต่เสียงสุนัขเห่าที่ทำให้มินตรากลัวจนหัวหด รีบตะโกนขอความช่วยเหลือเสียงดังลั่นด้วยความหวาดกลัว ว่าสุนัขสองสามตัวที่กรูกันดราหน้าเข้ามาหาเธอจะกัดเอา

โฮ่งๆ!...

“ช่วยด้วยค่า มีใครอยู่ในบ้านไหมคะ มาช่วยจับหมาให้ทีค่ะ ฉันกลัว”

โฮ่งๆ!...

สุนัขยังคงเห่าถี่ไม่หยุด จนคนที่กำลังกลัวสุนัขจนปัสสาวะแทบราดเอามือปิดหน้าร้องไห้โฮออกมา อยากจะวิ่งหนีก็ไม่กล้าเพราะกลัวมันไล่กัด เคยมีคนบอกเธอเหมือนกันว่าถ้าเห็นสุนัขเห่าอย่าวิ่งหนี เพราะถ้ามันวิ่งตาม ไม่รอดแน่ เธอจึงยืนนิ่งยกมือปิดหน้าร้องไห้อย่างไม่อายใคร

“ฮือๆ อย่ากัดฉันนะ ฉันกลัวแล้ว”

สักพักเสียงสุนัขเห่าก็ซาลงและเงียบลงในที่สุด

หญิงสาวจึงค่อยๆเอามือที่ปิดตาออก แล้วก็พบมนุษย์ผู้ชายตัวสูงใหญ่ยืนจังก้าอยู่ตรงหน้า มองเธอด้วยแววตาสงสัย

“คุณมาหาใคร”

เป็นคำทักทายแรกที่ชายหนุ่มเอ่ยออกมา

มินตรามัวแต่ตะลึงมองชายหนุ่มตรงหน้าตาค้าง

ไม่คิดไม่ฝันเลยว่าจะมาเจอหนุ่มลูกครึ่งรูปงามอยู่ตามบ้านนอกแบบนี้

‘อืม... แต่เธอเคยได้ยิน ว่าสาวๆทางนี้มีสามีฝรั่งกันเยอะมาก ผู้ชายคนนี้ก็คงจะเป็นสามีใครสักคน’

หญิงสาวเริ่มคลี่ยิ้มเพื่อแสดงความเป็นมิตร

“ที่นี่ใช่บ้านของคุณยายคำใช่ไหมคะ”

“ใช่ คุณมีธุระอะไรกับยายของผม” เขาถามพร้อมกับพิจารณาเธอไปด้วย

“ทำไมคุณร้องไห้ล่ะ”

“คือ คือฉันกลัวหมากัดน่ะ”

“อ่อ แต่คุณไม่เคยได้ยินเขาพูดเหรอ ว่าหมาที่เห่า มันไม่กัดหรอก”

“แต่ยังไงฉันก็ยังกลัว”

ชายหนุ่มมองสำรวจหญิงสาวตรงๆ มองแบบพินิจพิจารณาตั้งแต่หัวจรดเท้า แล้วก็มาหยุดสายตาที่ระดับทรวงอกของเธอ

เสื้อเชิ้ตสีขาวที่เปียกปอน มันมองเห็นทะลุไปถึงไหนๆ จนเธอต้องรีบเอากระเป๋าเพียงใบเดียวที่ติดตัวมาบังไว้ข้างหน้า เมื่อรู้ตัวว่ากำลังถูกเขามอง ด้วยสายตาที่เหมือนจะเปลื้องผ้าเธออยู่แล้ว

เหมือนชายหนุ่มจะยิ้ม แต่ก็พยายามเก๊กหน้าดุเอาไว้

“ตกสะพานล่ะสิ เปียกแบบนี้”

‘รู้แล้วยังจะมาถามอีก’

“ค่ะ”

เธอพยักหน้ารับ

“คุณยังไม่ตอบคำถามผมเลยนะ ว่าคุณมีธุระอะไรกับยายของผม”

“อ๋อ คือฉันมาหาคุณยายคำ เพื่อ.... เพื่อ...”

จะตอบเขาไปว่ายังไงดีล่ะ เธอไม่ใช่ญาติโกโหติกาของคุณยายคำเสียหน่อย ไม่เคยรู้จักเลยด้วยซ้ำ แต่ที่ต้องมาที่นี่ก็เพราะ มีผู้ปรารถนาดีบอกให้เธอมาปรนนิบัติหญิงชราคนนี้ เพื่อแก้อาถรรพ์บางอย่าง

“คือ มีหมอดูทักฉันมาว่า ฉันมีเคราะห์ ท่านบอกให้ฉันมาเป็นคนรับใช้เจ้าของบ้านหลังนี้อย่างต่ำหนึ่งปีค่ะ หรือจนกว่าท่านจะอโหสิกรรมให้ ถึงจะพ้นเคราะห์”

“ไร้สาระ ผมว่าคุณมาด้วยประสงค์อื่นมากกว่ามั้ง”

แล้วสายตาที่เสมือนเรด้าของชายหนุ่มก็พุ่งมองตรงมาที่เธออีกครั้ง แล้วมาหยุดอยู่แถวเนินอกที่มองเห็นถึงสายบราสีดำอยู่ข้างในที่เดิม ก็หน้าอกหน้าใจของเธอมัน...

คนถูกจ้องมองหน้าแดงระเรื่อ ก่อนจะสอดส่ายสายตามองหาหญิงชราตามคำบอกเล่าของหมอดู

“ได้โปรดเถอะค่ะ ชีวิตที่ผ่านมาของฉัน เจอแต่ฝันร้ายซ้ำๆซากๆ มาโดยตลอด หากมีวิธีใดที่จะทำให้ฉันหลุดพ้นจากฝันร้ายนั้น ฉันก็ยินดีที่จะทำ ฉันตั้งใจมาที่นี่เพื่อแก้กรรมตามคำทำนายจริงๆค่ะ”

“ผมจะเชื่อได้อย่างไร ว่าคุณกำลังพูดเรื่องจริง”

“ไม่มีเหตุผลใดที่ฉันจะต้องโกหกนี่คะ ฉันเดินทางมาตั้งไกล มาตัวคนเดียวอีกต่างหาก แล้วฉันจะเสี่ยงอันตรายมาเพื่ออะไรกัน แล้วทำไมฉันถึงกล้าเดินทางมาคนเดียว ก็เพราะสิ่งที่ฉันเจอมามันเลวร้ายกว่าน่ะสิ”

“แต่คุณกลับกลัวหมา”

“ก็ฉัน...”

“พอ ไม่ต้องอธิบายเรื่องหมาแล้ว แต่ผมไม่เชื่อเรื่องคำทำนายทายทักของหมอดูหรอกนะ”

“แต่ว่าฉัน...”