Ep.5

“เฮ็ลโลลูซ ฮาวอาร์ยู”

“ไอสบายดี” ลูซตอบเป็นภาษาไทยแล้วเข้ามาสวมกอดทักทายวาปีด้วยความคิดถึงเช่นกัน ทว่าสายตาของเสือเฒ่าก็กวาดมองหาพนักงงานสาวในร้านตาเป็นมัน แต่ก็ยังมองหาคนที่เขาคิดถึงมาตลอดทางไม่เห็น

“คุณสบายดีนะแซนดี้” แซนดี้คือชื่อที่ลูซใช้เรียกวาปีมาตลอดระยะเวลาที่คบหากัน

“ฉันสบายดีค่ะ”

“กิจการก้าวหน้าไปมากเลยนะ”

“ก็เพราะคุณนั่นแหละค่ะ ที่ทำให้ฉันมีอย่างทุกวันนี้ มาเหนื่อยๆเข้าไปนั่งพักด้านในก่อนนะคะ เดี๋ยวฉันจะให้เด็กๆมาบริการคุณค่ะ” วาปีเดินนำหน้าแขกคนสำคัญเข้าไปยังโซนวีไอพีที่จัดเตรียมไว้ต้อนรับลูซโดยเฉพาะ ซึ่งเขาเคยมานั่งมุมนี้เป็นประจำ

เมื่อร่างสูงสง่าในชุดกางเกงสแลคสีเข้มกับเสื้อยืดเนื้อดีคอเชิ้ตสีดำปิดทับพุงที่ยื่นออกมาเล็กน้อยนั่งลง เด็กสาวๆที่วาปีได้คัดเลือกไว้แล้วสองคนก็เดินมารอรับคำสั่งนายแม่และลูกค้าด้วยกิริยาสงบเสงี่ยมเจียมตน ทว่าแววตาของแต่ละนางที่มองไปยังแขกคนพิเศษของนายจ้างกลับสวนทางกับท่าทางมากนัก

“เอมมี่ ไอริน ดูแลแขกของฉันให้ดีที่สุดนะ”

“ค่ะนายแม่”

“แซนดี้”

“ต้องการอะไรเป็นพิเศษบอกฉันได้ค่ะ” ถามทั้งที่รู้อยู่แล้วว่าลูซ บอสตันต้องการอะไร

“คุณรู้ใจผมอยู่แล้วที่รัก” สายตาที่ส่งมามันทำให้วาปีร้อนรนใจเป็นร้อยเท่าพันเท่า แต่ก็พยายามปรับสีหน้าให้สดชื่นยิ้มแย้ม ข่มใจให้เย็นยะเยือกดุจน้ำแข็ง ทั้งที่ความจริงข้างในมันกำลังลุกเป็นไฟด้วยความโมโหที่ทุกอย่างไม่ได้ดั่งใจที่คิดวางแผนไว้แต่แรก

“นั่งจิบเครื่องดื่มเย็นๆ แล้วให้สองสาวนวดให้สักสิบยี่สิบนาที แล้วฉันจะพาใครบางคนมาหานะคะ” แค่มองตาก็เข้าใจว่าอีกฝ่ายกำลังพูดถึงใคร แต่คนที่พูดสิ กำลังพยายามอย่างที่สุดที่จะควบคุมจังหวะการหายใจของตนเองให้เต้นเป็นปกติ ทั้งที่ในใจกำลังเดือดปุดๆแทบจะทนไม่ไหวอยู่แล้ว ทว่ามืออาชีพอย่างวาปีก็ยังสามารถแย้มยิ้มเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นได้เป็นอย่างดี

เมื่อเห็นว่าสองสาวทำหน้าที่ของตนเองได้ดี สามารถทำให้ลูซยิ้มได้แล้ว วาปีจึงค่อยๆเดินออกมายังมุมที่ลับตาคน ก่อนจะส่งเสียงกรี๊ดๆในลำคอเหมือนคนบ้า

...เพราะเหลือเวลาประมาณหนึ่งชั่วโมงเท่านั้น ถ้าเกินหนึ่งชั่วโมงไปแล้ว ลลิษายังมาไม่ถึงร้าน เธอจะแก้ตัวกับลูซยังไง!...

ที่ผับแห่งหนึ่งในใจกลางกรุงเทพมหานคร ใครคนหนึ่งก็กำลังดูเข็มนาฬิกาด้วยใจที่ร้อนรนเช่นกัน

ก่อนหน้านั้นประมาณหนึ่งชั่วโมง เธอตั้งใจพูดหว่านล้อมต่างๆนานาให้เด็กสาวซื่อๆคนหนึ่งหลงไว้ใจ แล้วบอกความจริงบางอย่างให้แก่เด็กสาววัยยี่สิบหมาดๆได้รับรู้ แล้วตบท้ายด้วยคำเชิญชวนที่เหมือนปรารถนาดีเป็นที่สุด ไม่ต่างกับยาพิษอาบน้ำผึ้ง

“วันนี้เป็นวันเกิดของเธอทั้งทีนะหญ้าอ่อน อย่าเพิ่งไปบริการใครเลยนะ ที่ผับนายแม่ มีลูกจ้างมากมาย ขาดเธอไปสักคนนายแม่ไม่เดือนร้อนหรอก แล้วคืนนี้พี่จะจัดงานเลี้ยงฉลองวันเกิดให้เธอเอง”

“ค่ะเจ๊ ขอบคุณมากๆนะคะ แต่อ่อนก็กลัวนายแม่จะดุเอาอยู่นะคะ” ลลิษาตอบตกลงแต่สีหน้าก็ยังมีรอยกังวลอย่างเห็นได้ชัด

“อย่ากลัวไปเลย เชื่อเจ๊สิ เดี๋ยวเจ๊จะช่วยพูดให้นายแม่เข้าใจเอง ปะ...เรารีบไปกันเถอะ”

แล้วทุกอย่างก็เดินทางมาจนถึงจุดนี้ ลลิษากำลังนั่งดริ้งก์กับเพื่อนๆของจิรดาเพื่อระบายความทุกข์ในใจ และเครื่องดื่มแก้วสุดท้ายที่สาวน้อยดื่มพรวดลงคอไปเมื่อสักครู่ ทำให้จิรดาต้องจับเวลาดู

สายตาคมคู่หนึ่งมองมาทางเพื่อนสาวทางธุรกิจของเขาด้วยประกายตาวิบวับแพรวพราว ในใจกำลังวาดฝันถึงเตียงกว้างกับร่างขาวๆของสาวสะพรั่งที่นั่งอยู่ตรงหน้าเขาด้วยความตื่นเต้น รอคอยให้ถึงเวลานั้น เวลาที่เจ้าของวันคล้ายวันเกิดนี้มีอาการสะบัดร้อนสะบัดหนาว และ...

“เจ๊คะ อ่อนเริ่มไม่ไหวแล้ว เรากลับไปหานายแม่กันเถอะค่ะ” แม้จะรู้สึกน้อยใจนายแม่ที่คิดจะยกเธอให้กับนายฝรั่งตามคำบอกเล่าของจิรดา แต่ลลิษาก็ยังคิดถึงบ้านหลังแรกของเธอเสมอ แต่คืนนี้จิรดาไม่คิดจะพาตัวเงินตัวทองของเธอไปที่นั่นอีกแน่ เพราะเธอตั้งใจจะไปบริการแขกคนพิเศษของนายแม่เอง นี่ก็ใกล้เวลาที่นายแม่บอกว่านายฝรั่งจะมาถึงนีโอผับแล้ว แต่ดูเหมือนยายังไม่ออกฤทธิ์เลย

“มันยังไม่ดึกเท่าไรนะหญ้าอ่อน อยากกลับแล้วเหรอ”

“ค่ะ อ่อนรู้สึกว่าในนี้อากาศมันร้อนอบอ้าวยังไงก็ไม่รู้ค่ะ อ่อนอยากออกไปสูดอากาศข้างนอก”

‘ยาคงเริ่มออกฤทธิ์แล้วสินะ’ จิรดาส่งสายตาไปให้วิษณุ มหาเศรษฐีหนุ่มผู้ร่ำรวยจากธุรกิจมืดด้วยรอยยิ้มร้าย วิษณุยอมจ่ายถึงหนึ่งล้านหกแสนบาทเพื่อ ‘หญ้าอ่อน’ ช่อนี้ที่เขาอยากเคี้ยวมานาน และคืนนี้เขาจะได้เป็นโคแก่เคี้ยวหญ้าอ่อนให้สมใจสักที

เพื่อเงินล้าน จิรดาจึงยอมหักหลังนายจ้างสาวใหญ่ที่จิกหัวใช้งานเธออย่างกับทาสไม่มีหัวใจมานานถึงห้าปีเต็ม วันนี้เธอจะเอาคืนให้สาแก่ใจ