แรกแย้ม

คฤหาสน์ที่ตั้งอยู่ท่ามกลางสวนกุหลาบสีชมพูแห่งนี้ ควรจะมีนายหญิงแสนหวานที่คอยดูแลดอกไม้สวยๆ กลีบบางๆ แต่ไม่เลย ที่นี่มีเจ้านายแค่คนเดียวเท่านั้นคือ ‘ทีปต์’ หรือที่บรรดาเด็กรับใช้ในบ้านต่างก็เรียกเขาว่า ‘คุณท่าน’

ทีปต์เป็นชายหนุ่มที่มีเครื่องหน้าคมคาย ไรหนวดเคราสีน้ำตาลตัดสั้น ดวงตาคมดุราวกับเหยี่ยว!

เขาอายุสามสิบเก้าแล้วปีนี้ และเป็นที่หมายปองของสาวน้อยสาวใหญ่ แม้ว่าชายหนุ่มจะไม่เคยชายตามองใครเลยก็ตาม

ทีปต์ไปทำธุรกิจที่ต่างประเทศเสียหลายปี กลับมาก็เพิ่งเห็นนี่แหละว่ามีสวนกุหลาบแปลกตาปรากฏอยู่มุมหนึ่งของหน้าคฤหาสน์ กลิ่นของมันหอมฉุนขึ้นจมูก สีสันสดสวย มองไปก็เพลินตาดี

“ใครปลูกกุหลาบ”

ชายหนุ่มส่งกระเป๋าเอกสารในมือให้หัวหน้าหญิงรับใช้วัยกลางคนในชุดเครื่องแบบสีเทาสวมทับด้วยผ้ากันเปื้อนลายลูกไม้สีขาว หล่อนชื่อแจ่ม

แจ่มเหลือบมองกอกุหลาบครู่หนึ่ง ก่อนก้มศีรษะตอบอย่างเกรงกลัวอำนาจของชายหนุ่ม นอกจากตระกูลของเขาจะใหญ่โตแล้ว ใครๆ ในประเทศนี้ต่างก็รู้ว่าทีปต์สนิทสนมกับมาเฟียที่ต่างประเทศเพราะมีธุรกิจร่วมกันหลายอย่าง

“เอ้อ น้ำค่ะ”

“น้ำ... ไม่เคยได้ยิน นี่ใครรับเด็กเข้ามาใหม่ตอนไหน!”

เป็นที่รู้กันว่าทีปต์ไม่ชอบให้ใครทำอะไรข้ามหน้าข้ามตา เด็กรับใช้ในบ้านก็ล้วนแล้วแต่เป็นคนเก่าแก่มาตั้งแต่รุ่นปู่ย่าตายายของเขาทั้งนั้น ที่รับมาใหม่มีนับหัวได้ และทุกคนทีปต์เป็นคนเลือกจะรับหรือไม่รับเองด้วย

“ปละ เปล่าค่ะ”

หัวหน้าสาวใช้อึกอักด้วยความกลัว

“น้ำ... นีรชาไงคะ ลูกสาวของป้าจิตดีที่ตายไปเมื่อสิบกว่าปีก่อนน่ะค่ะ ที่คุณท่านสั่งให้พวกเราเลี้ยงไว้ในบ้าน...”

“อ้อ เด็กมอมแมมนั่น”

ทีปต์จำไม่ได้ว่าลูกสาวของจิตดีชื่ออะไร จำได้แค่เป็นเด็กผู้หญิงตัวเล็กๆ เนื้อตัวมอมแมม ใบหน้าเปื้อนคราบน้ำตา เอาแต่ร้องไห้หาแม่จนน่ารำคาญ เมื่อคนในบ้านเรียนถามว่าจะให้ทำยังไงกับเด็ก เขาเลยตอบปัดไปว่าให้เลี้ยงไว้ก่อน ถ้าโตแล้วไม่อยากเป็นเด็กรับใช้ แต่อยากออกจากบ้านไปทำมาหากินมีผัวข้างนอกก็ค่อยว่ากัน

“เรียนหนังสือถึงชั้นไหนแล้วล่ะ”

เขาถามพร้อมกับเดินเข้าบ้านไปด้วย

“ระ เรียน”

แจ่มทวนคำตะกุกตะกัก

“คุณท่านไม่ได้สะ สั่ง อิฉันก็เลย...”

“เรื่องแบบนี้ถึงไม่ได้สั่งก็ต้องทำไม่ใช่หรือไง! ถ้าอ่านไม่ออกเขียนไม่ได้เด็กนั่นจะมีอนาคตได้ยังไง! เงินค่าใช้จ่ายกองกลางในบ้านก็ไม่น้อย ส่งเด็กเรียนคนเดียวทำไมจะทำไม่ได้ หา!!”

เสียงทรงอำนาจที่โวยลั่นดังไปถึงห้องรับประทานอาหารที่มีเด็กสาววัยแรกแย้มหน้าตาจิ้มลิ้มกำลังเช็ดถูเฟอร์นิเจอร์อยู่ นีรชาได้ยินไม่ถนัดว่าข้างนอกเกิดอะไรขึ้น แต่หล่อนรู้อยู่เหมือนกันว่าวันนี้ ‘คุณท่าน’ จะกลับมาหลังไปร่วมลงทุนธุรกิจที่อิตาลีตั้งเกือบสิบปี

ตายแล้ว! ได้ยินมาว่าคุณท่านของบ้านนี้ดุมาก ดุยิ่งกว่าล็อตไวเลอร์หน้าหมู่บ้านเสียอีก

ตอนเป็นเด็กหล่อนเคยเห็นเขาสองสามครั้ง แววตาเย็นชา กรามแกร่งมักขบกันแน่นอย่างคนเคร่งเครียด ตอนนั้นหล่อนเองก็กลัวเขาจนตัวแทบสั่น

ไม่ได้การ ต้องหนีไปเรือนคนใช้แล้ว นีรชาไม่อยากเผชิญหน้ากับเขา โชคดีที่หล่อนเป็นสาวใช้วัยกระเตาะ ไม่ต้องออกหน้ารับเจ้านาย แค่เช็ดถูดูแลสวนกุหลาบเท่านั้นที่เป็นหน้าที่หลักของหล่อน

ร่างเล็กๆ บอบบางรีบวิ่งเร็วจี๋หนีไปทางด้านหลัง โดยไม่หันไปมองทางห้องโถงใหญ่แม้แต่น้อย

ทีปต์เห็นทางหางตาว่ามีร่างเล็กๆ สวมกระโปรงชุดเครื่องแบบสาวใช้วิ่งเร็วจี๋หนีไป เขาหันขวับไปมองด้วยความไม่ชอบการไม่อยู่ในกฎระเบียบ แต่ยังไม่ทันได้เห็นหน้า เห็นแค่ชายกระโปรง แม่เด็กสาวนั่นก็แว้บหายไปทางประตูด้านหลังแล้ว

“ขอโทษค่ะคุณท่าน ขอโทษค่ะ ดิฉันผิดเองค่ะ”

หัวหน้าสาวใช้ยกมือไหว้น้ำตารื้นตัวสั่นด้วยความกลัว ก่อนที่ทีปต์จะถอนหายใจหนักๆ แล้วเดินหนีไปทางบันไดขึ้นชั้นสอง

“ช่างเถอะ ฉันเจ็ทเล็ก จะนอน อย่าให้ใครเข้าไปกวนจนกว่าฉันจะเรียกแล้วกัน”

“ค่ะ ค่ะคุณท่าน”

ทีปต์ไม่ได้หันไปมองร่างอวบของแจ่มอีก เขาเดินเข้าไปในห้องนอนใหญ่ที่ถูกปัดกวาดเช็ดถูอย่างดี แต่พอถอดเสื้อผ้าออกจะล้มตัวลงนอนก็กลับพบว่าแอร์เปิดไม่ติด

ชายหนุ่มสบถด้วยความโมโห ทำไมพวกคนใช้ถึงสะเพร่าแบบนี้นะ แอร์เสียก็ไม่ซ่อม!

จะเรียกหัวหน้าสาวใช้มาด่าก็ขี้เกียจแล้ว ร่างสูงใหญ่ที่สวมกางเกงในตัวเดียวเลยเปิดประตูห้องติดกันเข้าไปในห้องทำงานของเขาที่มีเตียงเล็กๆ สำหรับงีบพักผ่อนวางอยู่มุมห้อง เมื่อกดเปิดแอร์ติดในห้องนี้ ทีปต์ก็ทิ้งตัวลงนอนห่มผ้าแล้วผล็อยหลับไปแทบจะทันที

‘แก้มใสๆ ยังไม่มีใครได้จับ นอกจากพี่จะรับน้องไปเป็นภรรยา~’

เสียงฮัมเพลงลูกทุ่งหวานๆ ดังเข้าประสาทรับรู้จนทีปต์รู้สึกตัวตื่น ภายในห้องมืดสลัวเพราะราตรีมาเยือนแล้ว มีแค่แสงไฟจากโคมไฟตรงโต๊ะทำงานของเขาเท่านั้นที่เปิดอยู่ และมีร่างเล็กๆ บอบบางกำลังก้มๆ เงยๆ อยู่ตรงโต๊ะนั่นด้วย

หล่อนคงไม่เห็นเขาเพราะชายหนุ่มนอนคลุมตัวด้วยผ้าห่มและตรงนี้มันมืด แต่หล่อนเป็นใครวะ ทีปต์พยายามหรี่ตามัวๆ ด้วยความง่วงมองก็ไม่เห็นจะคุ้นหน้าเลยสักนิด

“เฮ้อ ลืมปิดแอร์ตอนเข้ามาทำความสะอาดเมื่อเช้า แล้วยังหารีโมทไม่เจออีก ทำไมสะเพร่าแบบนี้นะไอ้น้ำเอ๊ย ดีนะที่ลืมกิ๊บติดผมไว้ ไม่อย่างนั้นป้าแจ่มมาเจอแอร์เปิดอยู่เข้าคงโดนเรียกไปด่าแน่เลย”

เสียงหวานบ่นพลางก้มๆ เงยๆ หาสิ่งที่จะปิดแอร์ให้ได้แต่หายังไงก็ไม่เจอ

ทีปต์ยกรีโมทแอร์ที่เขานอนกอดไว้ขึ้นมามอง ก่อนมองหล่อนอีกครั้งอย่างพิจารณา สาวน้อยวัยแรกแย้ม... ผมยาวประบ่าถักเปียสองข้างและติดกิ๊บรูปดอกกุหลาบสีชมพูไว้ที่ข้างบนใบหูด้านขวา

หล่อนสวมชุดนอนเป็นเสื้อยืดสีขาวคับติ้วกับกางเกงสั้นจู๋ เวลาหล่อนก้มลงแล้วหันหลังมาทางนี้ เขาเลยได้เห็นสะโพกกลมกลึงตึงแน่น รวมถึงสองกลีบอวบอูมที่นูนออกมาให้เห็นชัดตรงหว่างขานวลเนียนด้วย