บทที่ 12 ร่วมแรงร่วมใจ

บนถนนนอกหมู่บ้านหลี่ฮวา ลั่วจื่อเหิงในชุดขาวราวกับหิมะ นั่งอยู่บนหลังม้าที่กำลังเดินอยู่ในสายลมยามค่ำคืน สายตาที่ลึกล้ำราวกับหมึกของเขามองไปข้างหน้า เผยความเย็นชาออกมาเล็กน้อย เพียงแต่ในตอนที่นึกถึงทักษะอันปราดเปรียวของหญิงสาวคนนั้นโดยไม่ตั้งใจ มุมปากก็อดที่จะเกี่ยวขึ้นมาไม่ได้

กลุ่มชายฉกรรจ์ที่แต่งตัวเรียบร้อย รอเขาอยู่นอกหมู่บ้านแล้ว ที่แท้ คนพวกนี้ล้วนเป็นผู้ใต้บังคับบัญชาของลั่วจื่อเหิงทั้งหมด

"คุณชาย เราจะกลับไปกันไหม?" เมื่อเห็นเขา ผู้ใต้บังคับบัญชาที่เป็นผู้นำส่งเสียงกล่าวถามขึ้นมา

"ไม่" ริมฝีบางของลั่วจื่อเหิงเปิดออกเล็กน้อย "รอต่อไปอีกหน่อย ไม่ช้าคนที่ลงมือก็จะอดใจรอไม่ไหวแล้ว"

**

ตื่นขึ้นมาจากความฝันอันแสนหวาน ข้างนอกแสงแดดสาดส่องไปทั่วแล้ว แสงสาดส่องเข้ามาในบ้าน ส่องลงมาบนหน้าของเหมิงเชียนเหยียน นุ่มนวลและอบอุ่น เหมิงเชียนเหยียนบิดขี้เกียจ จู่ๆก็ได้ยินเสียงครึกครื้นดังมาจากข้างนอก นางลุกขึ้นมา เปลี่ยนเสื้อผ้า นั่งหวีผมแต่งตัวอยู่หน้ากระจกทองเหลือง

ประตูถูกผลักออกเสียงเอี๊ยดดังขึ้นมา เหมิงเชียนเถาเดินเข้ามาด้วยรอยยิ้ม จากนั้นก็วางลูกพลัมสดใหม่ชามหนึ่งเอาไว้ตรงหน้าของเหมิงเชียนเหยียน "เอา รีบกิน หวานมากนะ"

เหมิงเชียนเหยียนเพิ่งตื่นขึ้นมา กำลังกระหายอยู่พอดี หยิบขึ้นมาก็ยัดเข้าไปในปาก ลูกพลัมที่กรุบกรอบ เปรี้ยวอมหวาน รสชาติไม่เลวจริงๆ "เอามาจากไหนกัน? พี่"

"ป้าหลิวข้างบ้านเอามาให้ บอกว่าอยากจะขอบคุณเจ้า หากไม่ได้เจ้า เมื่อคืนพี่ชิวชิวคงต้องถูกคนชิงตัวไปแล้ว" เหมิงเชียนเถาพูดไป ก็ฉกเอาหวีในมือของเหมิงเชียนเหยียนไป แล้วมัดผมให้นางอย่างช่ำชอง

"อุ๊ เช่นนั้นก็ขอบคุณป้าหลิวแล้ว" เหมิงเชียนเหยียนรู้สึกไม่มั่นใจเล็กน้อย น้ำเสียงแผ่วเบามาก

"เชียนเหยียน เจ้าบอกเรามาตามตรง เมื่อวานมันเรื่องอะไรกันแน่?" จู่ๆเสียงของเหมิงฉวนก็ดังขึ้นมาจากข้างหลัง ในใจของเหมิงเชียนเหยียนถอนหายใจอย่างเศร้าสร้อยเฮือกหนึ่ง เฮ้อ สิ่งที่ควรจะมาก็มาจนได้

นางหันกลับมาอย่างเป็นระเบียบเรียบร้อย มองไปที่เหมิงฉวนกับสวีเจินแล้วก็นางหวางที่เดินเข้ามาจากหน้าประตู จำต้องสานต่อคำโกหกของเมื่อวาน

"เมื่อวานข้าก็บอกไปแล้วไม่ใช่หรือ ว่านักพรตเฒ่าที่มาปีที่แล้วท่านนั้นเป็นคนสอนข้า ตอนนั้นเขาบอกกับข้าว่า สามารถใช้ป้องกันตัวได้ แต่ว่า ข้าในปีที่แล้ว นิสัยยังอ่อนแอมาก ไม่ได้ชอบการตีรันฟันแทง ดังนั้นข้าก็เลยไม่ได้บอกใครมาโดยตลอด----"

เหมิงเชียนเหยียนมองต่ำลงไป ให้คนในครอบครัวพวกนี้มองไม่เห็นความหลอกลวงในสายตาของนาง และกล่าวด้วยเสียงที่แผ่วเบา

"แล้วทำไมตอนนี้ถึงพูดออกมาแล้วล่ะ?" สวีเจินยังคงสงสัย

"เพราะว่า เพราะว่าหลังจากที่ข้าหมั้นหมายแล้ว คนของตระกูลซุนปฏิบัติต่อข้าไม่ดี" เหมิงเชียนเหยียนสูดจมูก สีหน้าท่าทางราวกับกำลังจะร้องไห้ "ดังนั้น ข้ารู้ว่า ข้าไม่สามารถอ่อนแอต่อไปได้อีก ข้าคิดทบทวนไปหลายวัน ก็เลยคิดว่าจะเอาความสามารถที่นักพรตเฒ่าสอนข้าออกมาใช้"

ใช่แล้ว เช่นนี้นี่แหละ ผลักไสสาเหตุกับความผิดไปให้กับคนตระกูลซุน ถึงอย่างไรตระกูลซุนนั่นก็ไม่ได้มีคนดีสักคนอยู่แล้ว เหมิงเชียนเหยียนแอบคิดเงียบๆ

"เช่นนี้เองหรือ?" คิ้วของสวีเจินขมวดกันแน่น นัยน์ตาเต็มไปด้วยความละอายใจ "โธ่ ลูกสาวของข้า เป็นเพราะพ่อแม่มองคนผิดไป ถึงทำให้เจ้าต้องลำบากเช่นนี้"

"ไม่เป็นไรหรอก ท่านแม่ หลังจากที่ลองไปล่าสัตว์แล้ว ข้าพบว่าการล่าสัตว์ก็ดีไม่น้อย ไม่เพียงแค่สามารถนำสัตว์ที่ล่ามาได้ไปเปลี่ยนเป็นเงิน ยังสามารถเสริมสร้างสุขภาพร่างกายด้วยนะ" เหมิงเชียนเหยียนอดที่จะยิ้มออกมาไม่ได้

สวีเจินพยักหน้า "ก็ดี ก็ดี เจ้ามีความสามารถนี้ แม่เห็นแล้วก็ดีใจเช่นกัน เจ้าอยากจะทำอะไรก็ทำตามใจชอบเถอะ"

"ทำได้จริงๆหรือ?" เหมิงเชียนเหยียนเงยหน้าขึ้นมา มองสวีเจินและคนอื่นๆตาปริบๆ

"แน่นอนอยู่แล้ว เจ้าสามารถปกป้องตัวเองได้ พ่อกับแม่ก็วางใจแล้ว เจ้าไปทำได้เลย มีอะไรตรงไหนที่ต้องการความช่วยเหลือของพ่อกับแม่ เจ้าก็พูดมาได้เลยเช่นกัน"

"เช่นนั้นก็ดีมากเลย!" เหมิงเชียนเหยียนก็ไม่เก็บซ่อนความรู้สึกดีใจเอาไว้แล้ว กล่าวออกมาด้วยรอยยิ้ม: "เช่นนั้นท่านพ่อกับพี่สาว รีบลาออกจากงานในเมืองเถอะ ข้าจะไปล่าสัตว์ที่ภูเขาซวงเฟิงทุกวัน ท่านพ่อรับผิดชอบเอาไปขายในเมือง ท่านแม่กับพี่สาวก็ทำงานอยู่ในบ้าน พวกเราทั้งครอบครัวร่วมแรงร่วมใจก็จะสามารถนำพาครอบครัวไปสู่ความร่ำรวย ยังจะไปทำงานให้กับคนอื่นเขาทำไมกัน!"

ทันทีที่คำพูดนี้ออกมา คนในบ้านทั้งหลายต่างก็ตะลึงงันไป พวกเขายังไม่เคยคิดถึงชีวิตเช่นนั้นมาก่อนเลย

"เฮ้! ท่านพ่อ ท่านแม่! ความสามารถในการยิงธนูของข้าพวกท่านก็เห็นกับตาแล้ว! เป็นอย่างไร? ยังไม่เชื่อข้าอีกหรือ!แล้วก็พี่เชียนเถา ท่านพูดอะไรหน่อยสิ!"

เหมิงเชียนเถาคิดดูแล้ว "อืม อย่าว่าไป ข้าว่าก็สามารถทำได้จริงๆ! เมื่อวานตอนที่เชียนเหยียนยิงธนู คนที่อยู่ข้างนอกก็เห็นกันหมดแล้ว! มันน่าทึ่งมากจริงๆ!"

ลูกสาวสองคนล้วนมีความคิดเห็นเช่นนี้ เหมิงฉวนกับสวีเจินยังจะพูดอะไรได้อีก ได้แต่ตอบตกลงด้วยความยินดี

"ช่างดีจริงๆ เช่นนั้นวันนี้ข้าจะไปที่เขาซวงเฟิงอีกครั้งหนึ่ง!"

"ได้ เช่นนั้นพ่อจะไปพร้อมกับเจ้าด้วย!" เหมิงฉวนก็กล่าวออกมาเช่นกัน

"พวกเจ้าไปทำงานกันหมด แล้วข้าล่ะ?" สวีเจินมีความสุขมาก "เอาอย่างนี้ ข้าพาเชียนเถาเข้าไปในเมือง ไปรับค่าจ้างของพวกเจ้ากลับมา! จากนั้น ค่อยทำของอร่อยเอาไว้ให้พวกเจ้ากิน!"

คนทั้งครอบครัวหารือกันเสร็จแล้ว พูดแล้วก็ทำกันเลย เตรียมตัวกันขึ้นมาเดี๋ยวนั้นเลย เวลานี้ นางหวางก็เข้ามาในบ้านจากข้างนอก บนใบหน้าเต็มไปด้วยรอยยิ้ม "เหอะๆ พวกเจ้าทั้งครอบครัวลำบากกันขนาดนี้ เออ เช่นนั้นเรื่องทำอาหารในบ้านก็ปล่อยให้เป็นหน้าที่ข้าเถอะ"

เหมิงเชียนเหยียนได้ยินคำพูด หยุดชะงักครู่หนึ่ง นางหวางคนนี้ เปลี่ยนท่าทีเร็วมากจริงๆ เห็นว่าชีวิตของบ้านนางกำลังจะดีขึ้นมา ก็ทำตัวใกล้ชิดสนิทสนมเข้ามาเลย

"ได้สิ เช่นนั้นก็ลำบากท่านแม่แล้ว ตอนที่กลับมา ข้าค่อยซื้อรองเท้าใหม่ให้ท่านแม่คู่หนึ่ง" สวีเจินเอ่ยปากแต่เนิ่นๆ

นางหวางยิ่งดีใจเข้าไปใหญ่ "ดีๆ คนบ้านเจ้าสองกตัญญูเช่นนี้แหละ! เช่นนั้นข้าจะรอให้พวกเจ้ากลับมานะ!"

พูดจบ นางหวางก็บิดตัวเดินจากไป เหมิงเชียนเหยียนฉีกยิ้มให้กับเหมิงเชียนเถา

"ช่างเถอะช่างเถอะ อย่าไปถือสาเลย" เหมิงเชียนเถากอดเหมิงเชียนเหยียน

ก็ได้ เห็นแก่ที่พี่สาวแท้ๆอ่อนโยนขนาดนี้ เหมิงเชียนเหยียนก็ไม่พูดอะไรอีก หลังจากที่คนทั้งครอบครัวกินข้าวเช้าแล้ว ก็พกลูกพลัมติดตัวไปเล็กน้อยก็แยกย้ายกันออกไปปฏิบัติหน้าที่กัน

ภูเขาซวงเฟิง นี่เป็นการมาครั้งที่สองแล้ว และเหมิงเชียนเหยียนก็มีความสามารถในการแยกแยะทิศทางที่แข็งแกร่งมาก ดังนั้นจึงมาถึงสถานที่เมื่อครั้งก่อนอย่างชำนาญเส้นทางเป็นอย่างดี

"ท่านพ่อ หมูป่าครั้งก่อนข้าพบบริเวณนี้นี่แหละ ข้าคาดเดาว่า น่าจะยังมีอยู่! เราเดินเข้าไปกันอีกหน่อยเถอะ!"

"ได้ ฟังคำของเจ้า" เหมิงฉวนเดินตามรอยเท้าของเหมิงเชียนเหยียน มองสังเกตบริเวณโดยรอบไปด้วย กลัวว่าเหมิงเชียนเหยียนจะไปพบกับอันตรายอะไรเข้า

ทั้งสองคนเดินไปได้พักใหญ่ จู่ๆเหมิงเชียนเหยียนก็หยุดฝีเท้าเอาไว้ สายตาเปลี่ยนเป็นความระมัดระวังขึ้นมา "ท่านพ่อ ระวังตัวด้วย"

นางได้ยินเสียงซื๊ดๆๆดูเหมือนกำลังเข้ามาใกล้พวกเขา!

"งูนี่เอง!" เหมิงฉวนหันกลับไปโดยไม่ได้ตั้งใจ เห็นเพียงงูที่มีความยาวหนึ่งเมตรตัวหนึ่งกำลังจ้องมองพวกเขาอยู่ แลบลิ้นที่มีแกนสีแดงออกมา ลำคอของมันถึงกับขยายออกแล้ว ด้านหลังของมันยังมีจุดวงกลมสีขาวคู่หนึ่ง มันคืองูพิษ คืองูเห่า!

เหมิงฉวนตกตะลึง โน้มตัวไปกอดเหมิงเชียนเหยียนที่อยู่ข้างหน้าโดยสัญชาตญาณ แต่แล้ว เขายังไม่ทันได้สัมผัสร่างกายของเหมิงเชียนเหยียน ก็ได้ยิงเสียงแหวกอากาศดังขึ้นมาข้างหู

พริลตาเดียว ลูกธนูก็ยิงเข้าไปเจ็ดนิ้วนับจากส่วนหัวของงู!

"ไม่เป็นไร ท่านพ่อ เก็บเข้าไปในตะกร้า งูตัวนี้มีมูลค่ามากอยู่!" เหมิงเชียนเหยียนเก็บคันธนูและลูกธนู รอยยิ้มผ่อนคลายไม่มีความหวาดกลัวเลยแม้แต่น้อย

"อืมๆ!" คนทั้งคนของเหมิงฉวนยังคงตะลึงงันอยู่ ช้อนงูที่อยู่บนพื้นขึ้นมาอย่างแข็งทื่อ ทักษะการยิงธนูของนังหนูนี่เมื่อคืนเขาได้เห็นมันแล้ว แต่ตอนนี้ก็ยังคงตกตะลึงจนพูดอะไรไม่ออกอยู่ดี เชียนเหยียนมีความสามารถเช่นนี้ ไม่ต้องให้เขาเป็นห่วงอีกแล้ว