ตอนที่ 7 คิดถึงคำพูดแม่

ตอนที่ 7 คิดถึงคำพูดแม่

กัปตันพาหนูดีออกมาเดินเล่นระหว่างรอซ่อมขาแว่นตา เดินไปเรื่อยๆชมโน่นชมนี่แบบไม่มีจุดหมาย

"หนูดี อยากกินอะไร"

"พี่กัปตันจ่ายค่าแว่นตาไปเท่าไหร่คะ" ตอนแรกคิดว่าไม่อยากรู้ แต่ลึกๆแล้วก็อยากรู้อยู่ดี

"ช่างมันเถอะน่า ขนหน้าแข้งพี่ไม่ร่วงหรอก"

"ก็หนูดีอยากรู้นี่คะ"

"พี่กลัวว่าถ้าหนูดีรู้แล้ว คืนนี้หนูดีจะนอนไม่หลับน่ะสิ ไม่ต้องรู้หรอก ส่วนพี่ดีใจมากที่ได้ของใหม่" เขาขยับแว่นอันใหม่ที่กำลังสวมใส่อยู่ด้วยท่าทางขี้เล่นพร้อมกับส่งยิ้มให้หนูดี

"กินไอติมมั้ย"

"ก็ได้ค่ะ" ทั้งสองเข้าไปนั่งในร้าน สั่งไอศกรีมมาตักกินคนละถ้วย กินกันไปคุยกันไปฆ่าเวลาระหว่างรอ

"เมื่อเช้าคุณแม่บอกพี่ว่า ให้พี่ขับรถไปส่งหนูดีที่หน้ามหาวิทยาลัยทุกวัน"

"ไม่เป็นไรหรอกค่ะ หนูดีไป...(เองได้)" เธอปากไวไปหน่อย พูดยังไม่ทันจบประโยคดี ก็นึกถึงเรื่องที่ได้รับปากกับคุณป้าน้ำผึ้งเอาไว้

"ฮึ..." เขาเลิกคิ้วสูงเป็นคำถาม เมื่อเห็นว่าประโยคที่เธอกำลังพูด อยู่ๆก็หยุดพูดซะอย่างนั้น

"เปลี่ยนใจค่ะ ไปด้วยก็ได้" หนูดียิ้มเขินก่อนที่จะตักไอศกรีมเข้าปากคำโต

"นึกว่าจะปฏิเสธ" กัปตันเองก็ฉีกยิ้มส่งให้เธอเช่นกัน เขารู้ว่าหนูดีกำลังคิดอะไรอยู่

"ว่าแต่พี่เต็มใจไปส่งหนูดีหรือเปล่าคะ" ส่วนหนูดีเต็มใจมากที่จะได้นั่งรถไปกับเขา

"แล้วถ้าพี่บอกว่าไม่เต็มใจล่ะ" ประโยคนี้เขาแกล้งถาม ทันใดนั้นใบหน้าจิ้มลิ้มก็หุบยิ้มลงทันที

"ดูทำหน้าเข้า พี่เต็มใจครับ" ใบหน้าบึ้งตึงเมื่อสักครู่ คลี่ยิ้มหวานออกมาทันที

"หนูดีรู้...ว่าพี่ใจดี"

"หนูดี..."

"คะ"

"อร่อยมั้ย"

"อร่อยค่ะ ของฟรีหนูดีชอบ"

"หนูดี...พี่ใส่แว่นตาอันใหม่เป็นยังไงบ้าง"

"หล่อเหมือนเดิมเลยค่ะ" เหมือนเดิม! หมายความว่ายังไง

"สู้สเปกผู้ชายที่หนูดีเขียนเอาไว้ในสมุดเล่มนั้นได้มั้ย"

"หลอกถามเหรอคะ หนูดีไม่บอกหรอก"

"รู้ทัน เฮ่อ...เซ็งเลย"

"หนูดีไม่ใช่น้องสาวแท้ๆของพี่สักหน่อย จะเป็นแฟนให้ก็ไม่เอา แล้วจะมาอยากรู้ทำไม" ประโยคนี้ของเธอฟังดูเหมือนคนบ่น แต่กลับทำให้กัปตันต้องหันมาถามตัวเองว่า...ที่เขาอยากรู้สเปกผู้ชายที่เธอชอบเพราะอะไรกันแน่

ทั้งสองนั่งกินไอศกรีมหมดถ้วย ร้านแว่นก็โทรมาพอดี ทั้งสองคนจึงไปรับแว่นจ่ายเงินค่าซ่อม จากนั้นจึงพากันกลับบ้าน เมื่อไปถึงบ้านก็ได้เวลารับประทานอาหารเย็นพอดี เสียงของคุณป้าน้ำผึ้งเรียกให้หนูดีนั่งลงกินข้าวที่โต๊ะด้วยกัน

"หนูดี...นั่งลงกินข้าวด้วยกันสิลูก"

"เอ่อ...เดี๋ยวหนูดีไปนั่งกินกับพวกป้าๆในครัวดีกว่าค่ะ" หนูดีเกรงใจและไม่ชิน ที่นั่งกินข้าวของเธอเมื่อก่อนคือในห้องครัว หรือไม่ก็หลังบ้านโน่น

"นั่งลงเถอะ ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไปมานั่งกินข้าวกับป้าทุกวัน" คุณป้าน้ำผึ้งเอ่ยชวนหนูดีอีกครั้ง

"หนูดีนั่งเถอะ มีกันอยู่แค่นี้จะเขินอะไร" เป็นเสียงของคุณลุงภาคินเอ่ยชวนหนูดีอีกเสียง นั่นจึงทำให้หนูดีไม่กล้าปฏิเสธ

"ก็ได้ค่ะ ขอบคุณค่ะ" ในขณะที่นั่งลงกินข้าวมื้อเย็นด้วยกัน บนโต๊ะรับประทานอาหารก็มีบทสนทนาเรื่องทั่วๆไป หลังจากรับประทานอาหารมื้อเย็นอิ่มแล้ว หนูดีอาสาเป็นคนเก็บจานชามไปล้างเอง โดยมีพี่วรรณแม่บ้านคนใหม่ที่รับเข้ามาแทนแม่แก้ว ช่วยเธอล้างอยู่ด้วย

"อิจฉาหนูดีจัง วาสนาดี๊ดี" พี่วรรณได้ยินมาว่าคุณผู้หญิงและคุณผู้ชายบ้านนี้รักหนูดีเหมือนลูกเหมือนหลาน

"อย่าอิจฉาหนูดีเลยค่ะพี่วรรณ" ทั้งสองพูดคุยกันด้วยรอยยิ้ม ส่วนคนอื่นๆตอนนี้ขอตัวไปนั่งดูละครอยู่ที่ด้านหน้าทีวีกันหมดแล้ว

"พี่ก็พูดไปอย่างนั้นแหละ ว่าแต่เจ้านายบ้านนี้ใจดีเนอะ"

"หนูดีอยู่ที่นี่มาตั้งแต่เด็กๆ ทุกคนใจดีกับหนูดีมาก"

"ใจดีกับหนูดีแค่คนเดียวหรือเปล่า"

"อือ...อาจจะเป็นเพราะพวกท่านเห็นว่าหนูดียังเด็กอยู่มั้งคะ ก็เลยอาจจะมีลำเอียงนิดๆหน่อยๆ" หนูดีตอบขำๆเพราะเธอเองก็รู้สึกแบบที่พูดมาตลอด

"อายุเท่าไหร่แล้วล่ะเราน่ะ ได้ข่าวว่าคุณท่านส่งเรียนด้วยเหรอ"

"สิบแปดจ้า"

"อือ...ยังเด็กอยู่จริงๆด้วย โตเร็วๆแล้วกันนะเด็กน้อย" หนูดีหันไปส่งยิ้มให้พี่วรรณ ทุกคนในบ้านหลังนี้มีเธอคนเดียวที่อายุน้อยที่สุด

"ล้างจานเสร็จแล้ว หนูดีขอตัวขึ้นห้องไปอาบน้ำอ่านหนังสือก่อนนะคะ"

"ไปเถอะจ้า ที่เหลือเดี๋ยวพี่จัดการเอง"

"ขอบคุณค่ะ" หนูดีเอ่ยขอบคุณพี่วรรณ จากนั้นเธอจึงหมุนตัวเดินขึ้นห้อง ห้องใหม่ใหญ่กว่าเดิม...

ทางด้านกัปตัน เขาแอบมาหาคุณแม่ที่ห้องนั่งเล่น มีเรื่องบางอย่างจะคุยให้ท่านฟัง

"คุณแม่ครับ เมื่อเย็นนี้ผมเจอคุณอาภานุเมศด้วยครับ"

"เจอที่ไหน"

"ที่ห้างตอนที่ผมกับหนูดีอยู่ในร้านแว่นครับ แต่ท่านไม่ได้เดินเข้ามาทักพวกผม ท่านยืนมองอยู่ไกลๆด้านนอกสักพัก จากนั้นท่านก็หายไป"

"ถ้างั้นก็ปกติ"

"ปกติเหรอครับ"

"เขาไม่เคยเข้ามาทักหนูดีเลยสักครั้ง คงจะละอายใจมั้ง"

"แต่นี่ลูกทั้งคนเลยนะครับ เอาจริงๆผมก็ลุ้นแทบแย่ ไม่อยากให้ท่านเดินเข้ามาทักเหมือนกัน" ลึกๆแล้วเขากลัวจะเสียเธอไป

"แม่เองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเขาคิดอะไรอยู่"

"คุณแม่ครับ แล้วหนูดีเคยเจอกับคุณอาภานุเมศมั้ยครับ"

"ตรงๆไม่เคย ผ่านๆตาคงมีบ้าง"

"ถ้าอย่างนั้นน้องคงไม่รู้ว่าพ่อแท้ๆเป็นใคร"

"น่าจะไม่รู้ แต่ถ้าแม่เป็นแก้ว แม่จะบอกลูกของแม่ว่าพ่อเป็นใคร อย่างน้อยๆเขาก็เป็นพ่อ จะให้ความจริงตายไปกับชีวิตแม่เลย ก็ดูจะใจร้ายกับหนูดีเกินไปหน่อย ถ้าพวกเราไม่ดูแล อย่างน้อยๆหนูดีก็ยังมีพ่อ ซึ่งเขาน่าจะอ้าแขนรับลูกสาวเพียงคนเดียวอย่างแน่นอน"

"แต่พวกเรารู้"

"แม่พูดในฐานะความคิดของแก้ว ยังไงพวกเราก็รักและเห็นหนูดีเป็นคนในครอบครัวมาตลอดอยู่แล้ว...จริงมั้ยกัปตัน"

"ครับ หนูดีเป็นน้องสาวผม" คุณแม่หันมาถอนหายใจใส่ลูกชาย จากนั้นท่านก็เดินหนีขึ้นชั้นบนไปเลย

ช่วงหัวค่ำ ในขณะที่หนูดีอาบน้ำเสร็จเรียบร้อยแล้ว เธอกำลังเตรียมตัวจะอ่านหนังสือ อยู่ๆเธอก็เกิดนึกถึงคำพูดของแม่วันนั้นขึ้นมาได้ ประโยคที่แม่พูดก่อนที่จะจากเธอไป เรื่องพ่อ...

"คุณภานุเมศ" เหมือนว่าจะลืมเรื่องนี้ไปแล้ว แต่อยู่ๆก็นึกขึ้นมาได้เฉยเลย เธอหยิบมือถือขึ้นมากำลังพิมพ์ชื่อภานุเมศ ถามgoogle แต่ยังไม่ทันได้กดค้นหา อยู่ๆก็มีเสียงเคาะประตูดังขึ้นที่หน้าห้องของเธอพอดี

"ก๊อก ก๊อก ก๊อก"