บทที่ 2

"กินอยู่ค่ะ คุณย่าไม่ต้องเป็นห่วง"

ส่วนเรื่องตั้งครรภ์ แพรพิไลก็หมดหนทางแล้วจริงๆ ทุกครั้งหลังจากชิตวันมาเธอก็จะซื้อชุดตรวจการตั้งครรภ์ แต่ผ่านมาหลายปีแล้ว มันก็ไม่เคยขึ้นสองขีด

"ในข่าวพูดแค่ฝ่ายเดียว มันไม่ใช่เรื่องจริง เธอกับชิตเป็นสามีภรรยากัน ระหว่างสามีภรรยาควรเชื่อใจกันและกัน เธอให้ป้าจันทร์จัดบ้านให้ดี ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป ชิตจะย้ายไปอยู่ที่บ้านเธอ"

กุลธิดาพูดเรื่องสำคัญของการคุยโทรศัพท์ครั้งนี้ ไม่ให้โอกาสแพรพิไลเอ่ยปาก ก็วางสายไปแล้ว

ได้ยินเสียงสัญญาณที่ปลายสาย แพรพิไลก็ดูข่าวบนหน้าจออีกครั้ง ทันใดนั้นก็เข้าใจว่าทำไมเธอถึงต้องทำแบบนี้

ถ้าเป็นเมื่อก่อน เธอรู้ว่าชิตวันจะย้ายมาอยู่กับตน ต้องดีใจกระโดดโลดเต้นแน่ๆ

แต่ตอนนี้......

แค่ชิตวันไม่เกลียดตน เธอก็พึงพอใจแล้ว

เก็บกรดโฟลิกขึ้นมาอีกครั้ง แพรพิไลก็ใส่น้ำเต้าหู้เข้าปาก

ถ่ายทอดคำพูดคุณย่าให้กับป้าจันทร์ ตัวเองก็กลับห้องไปจัดระเบียบ

เมื่อก่อนตัวเองอยู่ห้องคนเดียว เธอมีนิสัยติดบ้าน เลยเอาหนังสือการ์ตูน นิยายและนิตยสารมากมายวางไว้กลางห้อง

ถึงขนาดที่ว่า โต๊ะน้ำชาและตู้ในห้อง เธอก็วางขนมและเครื่องดื่มเอาไว้ อารมณ์ไม่ดี หรือไม่อยากรบกวนป้าจันทร์ เธอก็กินขนมตามใจชอบ

ตอนนี้ ชิตวันต้องย้ายมาอยู่กับตน แน่นอนว่าเธอไม่กล้าวางของพวกนี้อีก

ขณะที่เก็บชุดตรวจการตั้งครรภ์เก้าแท่งที่โชว์แค่ขีดเดียว ดวงตาแพรพิไลก็ชะงัก นิ้วเรียวเล็กสัมผัสพวกมัน แค่รู้สึกเหมือนโดนเข็มทิ่ม

หัวใจด้านซ้ายเหมือนมีของหนักกดทับ เธอหายใจยากลำบากขึ้นมา

ไม่มีใครรู้ว่าเธอรักชิตวันมากแค่ไหน ไม่มีใครเข้าใจ สามปีมานี้ เธอคาดหวังมีลูกกับเขามากแค่ไหน

เธอรู้ว่าตนไม่ได้รับความรักจากเขา แต่พอคิดว่าลูกคือสิ่งตกผลึกจากเขาและตน แค่คิดเฉยๆ เธอก็ตื่นเต้นมาก

แต่สามปีมานี้ ครั้งแล้วครั้งเล่า เธอเริ่มสงสัยว่าเธอยังตั้งครรภ์ลูกของเขาได้อยู่ไหม

"คุณผู้หญิง ของของคุณชิตส่งมาแล้ว คุณดูว่าของพวกนี้วางไว้ไหนดี?"

ป้าจันทร์เคาะประตูเข้ามา เห็นแพรพิไลมองชุดตรวจตั้งครรภ์แล้วเหม่อลอย ใบหน้าก็ฉายแววปวดใจ

เธอรู้ความรู้สึกของหล่อนที่มีต่อคุณชิต แต่อยู่ตระกูลยศวัฒน์วีรสุมาหลายปี เธอยิ่งรู้ดีว่า คุณชิตของเธอเป็นคนที่ไร้หัวใจ

หลายปีที่ผ่านมา ไม่ว่าจะเป็นผู้หญิงแบบไหน คุณชิตของเธอก็ไม่เคยใส่ใจใครอย่างแท้จริง

ดังนั้นการแต่งงานของพวกเขา ถูกลิขิตให้เป็นหายนะของแพรพิไลแต่เพียงผู้เดียว

"ฉันทำเองค่ะ"

ปิดลิ้นชักไปแล้ว แพรพิไลจัดการอารมณ์ แล้วรับกระเป๋าเดินทางในมือป้าจันทร์มา ในใจเกิดความรู้สึกกระวนกระวายใจแปลกๆ

ในรอบเจ็ดปี นี่เป็นครั้งแรกที่เธอสัมผัสของของชิตวัน

เจ็ดปีก่อน เธอทำงานพาร์ตไทม์ในร้านอาหาร เคยเก็บนาฬิกาเขาไว้ได้

ในตอนนั้น เขาสูงส่งสง่างาม แต่เข้ากับคนอื่นง่าย

หลังจากรับนาฬิกาข้อมือในมือตนไป ไม่เพียงแต่ไล่ผู้จัดการร้านอาหารที่รังแกเธอออก แถมยังช่วยเธอจ่ายค่าเรียนปีแรก เธอจะได้ไม่ต้องลาออกจากโรงเรียน

หลังจากนั้นเธอก็ทำงานร้านอาหารนั้นสามปีเต็ม และจ่ายค่าเรียนที่ติดหนี้เขา แต่ก็ไม่ได้เจอเขาอีกเลย

เธอคิดว่า ชาตินี้อาจจะไม่มีวาสนาต่อกัน

ใครจะไปคาดคิด ขณะตรวจร่างกายที่โรงเรียนจัดขึ้นตอนปีสี่ ตรวจพบว่าเธอมีเลือดพิเศษ จึงถูกกุลธิดาชอบด้วยเหตุนี้ บังคับให้เขาแต่งงานกับตน

มหาวิทยาลัยสี่ปี สามปีหลังแต่งงาน

เธอรู้จักเขา รักเขา มาเป็นเวลาเจ็ดปีเต็ม

เวลาเจ็ดปี สองพันกว่าวัน หกหมื่นกว่าชั่วโมง

แพรพิไลไม่เคยหลงใหลใครเลยในชีวิตนี้ เป็นกับชิตวันคนเดียว แต่มันเป็นการบ้าคลั่ง และหลงเสน่ห์สุดขีด

เอาเสื้อผ้าแต่ละตัวของชิตวันวางไว้ที่ตู้ข้างเสื้อผ้าตน แพรพิไลมองเสื้อผ้าตน และมองเสื้อผ้าเขาอีกครั้ง แค่รู้สึกว่าเสื้อผ้าของคนสองคนวางรวมกัน เหมือนตัวเองยืนข้างๆ เขาเลย

มองเท่าไรก็ไม่พอ

"คุณผู้หญิง วันนี้ตอนเที่ยงคุณอยากทานอะไรเป็นพิเศษไหม? จะถึงเวลาอาหารเที่ยงแล้ว"

ป้าจันทร์กลับมาที่ห้องนอนอีกครั้ง เห็นแพรพิไลยังคงจัดเสื้อผ้าชิตวันแต่ละชิ้น ก็ยิ้มขณะถามขึ้น

"ป้าจันทร์ ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป ฉันทำอาหารเองดีกว่าค่ะ"