แม่ทูนหัวของผม เรามาแต่งงานกันอีกรอบเถอะ

กลางดึก แพรพิไลที่มักจะหลับไม่ค่อยสนิทได้ยินเสียงเอะอะข้างเตียง

ต่อมา ข้างหูก็มีเสียงถอดเสื้อผ้าดังกึกกัก

ฉากอันคุ้นเคย เสียงลมหายใจอันคุ้นเคย

ไม่ต้องลืมตา แพรพิไลก็แน่ใจว่าคนที่มาคือชิตวัน

สามีที่เธอแต่งงานมาสามปีแต่เจอกันไม่เกินสิบครั้ง

กำลังนึกย้อนอย่างรอบคอบว่าเขามาที่นี่ทั้งหมดกี่ครั้ง ผ้าห่มบนร่างก็ถูกดึงออกไป

"คุณ คุณกลับมาทำไม......"

คิดว่าต่อไปจะเกิดเรื่องอะไรขึ้น แพรพิไลก็ไม่มีเวลามาแสร้งหลับแล้ว จับมือชิตวันไว้ด้วยความหวาดกลัว

ภายใต้แสงจันทร์ บนใบหน้าผอมแห้งงดงามของเธอ ขนตาเล็กบางสั่นเล็กน้อย เบ้าตาก็เต็มไปด้วยการอ้อนวอน

สามปีที่ผ่านมา ทุกครั้งที่ชิตวันมานั้นมีแค่จุดประสงค์เดียว คือปฏิบัติหน้าที่สามีภรรยา

แต่เขาไม่รู้ หน้าที่ของสามีภรรยาที่ไม่รักกัน มันแค่ทำให้เธอกลัวเรื่องนี้มากขึ้น

"ผมกลับมาทำไมเหรอ? เฮอะ แพรพิไล คุณวิ่งไปฟ้องคุณย่าว่าผมไม่กลับบ้าน ทำให้คุณท้องเหลนตระกูลยศวัฒน์วีรสุไม่ได้ไม่ใช่หรือไง?" เสียงเหยียดหยามมีความเย็นยะเยือกไม่สิ้นสุด

ชิตวันพูดจบ เห็นแพรพิไลเงียบ คิดว่าเธอยอมรับโดยปริยาย จึงก้มศีรษะโน้มตัวลงไปหาเธอ

การกระทำต่อต้านหยุดชะงักกลางคันเมื่อได้ยินประโยคสุดท้ายของเขา แพรพิไลยิ้มอย่างขมขื่น

นั่นสิ เธอลืมได้ยังไง

หน้าที่ของสามีภรรยา การมีลูก คือเหตุผลที่ชื่อของเธออยู่ในช่องคู่สมรสในทะเบียนบ้านของเขาได้

และเป็นเหตุผลเดียวที่เธอใกล้ชิดกับเขาได้

ไม่อย่างนั้น ผู้หญิงที่เกิดจากครอบครัวธรรมดา จะคบกับผู้ชายสูงส่งเปรียบเสมือนดวงดาวอย่างเขาได้ยังไง?

วันรุ่งขึ้น

เมื่อแพรพิไลตื่นขึ้นมา ข้างเตียงก็ไม่มีใครแล้ว

พูดให้ถูกต้องก็คือ หลังทำทุกครั้ง ชิตวันก็ไม่อยู่ต่อสักนาทีเดียว อาบน้ำเสร็จก็ออกไปจากสรวงทักษิณทันที

ทั้งๆ ที่ชินแล้ว แต่ไม่รู้ทำไม แพรพิไลกลับรู้สึกว่าวันนี้เสียใจเป็นพิเศษ

อาจจะเป็นเพราะว่า วันนี้คือวันเกิดเธอ วันเกิดที่ไม่มีใครส่งคำอวยพรมาเลย

เหมือนตอนปกติ หลังจากเธออาบน้ำก็ลงมาชั้นล่างทานอาหารเช้า ดูข่าวเช้า

ขณะกำลังดื่มน้ำเต้าหู้ถั่วดำ ภายในข่าวก็ประกาศชื่อชิตวันออกมา

แพรพิไลมองไปที่จอโดยอัตโนมัติ เห็นแค่การรายงานข่าวว่าชิตวันเข้าออกโรงแรมพร้อมกับนางแบบตัวท็อปในเวลาดึกดื่น

จ้องเวลาที่แสดงบนหน้าจอ กรดโฟลิกในมืออีกข้างของแพรพิไลหล่นบนโต๊ะ

มุมปากค่อยๆ ยกยิ้มเยาะอย่างรุนแรง

ที่แท้ เมื่อคืนหลังจากชิตวันออกไปจากที่นี่ ก็ไปพะเน้าพะนอกับนางแบบนี่เอง

ที่เมืองเอ ชิตวันกับยศวัฒน์วีรสุ กรุ๊ป คือสัญญาลักษณ์ของอำนาจและความมั่งคั่ง

ไม่ว่าจะเป็นคนธรรมดาทั่วไปหรือทายาทสูงศักดิ์ในตระกูลร่ำรวย แค่ได้ยินคำว่าศวัฒน์วีรสุก็จะมองว่าสูงส่ง

หลายปีที่ผ่านมา นางแบบและดาราเหล่านั้นมาพึ่งพาชิตวันคนแล้วคนเล่า

เพราะถึงแม้ว่าจะไม่ได้รับการเอ็นดูจากชิตวัน แค่ได้สัมผัสเขานิดหน่อยก็โดนพาดหัวข่าวครึ่งวันได้แล้ว คนเหล่านั้นยินดีที่จะทำมัน

"คุณผู้หญิง นายหญิงโทรมาค่ะ......"

แม่บ้านป้าจันทร์นำโทรศัพท์บ้านยื่นมาข้างๆ แพรพิไล เธอตะลึงอยู่นานก่อนจะตอบสนองรับมันมา

"คุณย่า......"

ทำเสียงตัวเองให้ดูปกติมากที่สุด แพรพิไลทำเสียงหัวเราะผ่อนคลายอย่างสุดความสามารถ

"เมื่อคืนชิตได้ค้างคืนที่บ้านเธอไหม?"

กุลธิดาปีนี้อายุเจ็ดสิบสามแล้ว แต่เสียงยังกังวานและทรงพลัง

ผ่านโทรศัพท์ แพรพิไลรู้สึกได้ถึงออร่าอันแข็งเธอร่งกดดันเธออย่างรุนแรง

แต่ไหนแต่ไรมาเธอไม่เคยกล้าหายใจแรงๆ ต่อหน้ากุลธิดาเลย

"ใช่ค่ะ"

รู้ว่าประเภทที่กุลธิดาชอบไม่ใช่ผู้หญิงนิสัยแบบเธอ แพรพิไลก็ลองเปลี่ยนนิสัยตัวเองเพื่อให้เธอชอบ

แต่นิสัยมันอาจจะเป็นสิ่งที่เกิดขึ้นโดยธรรมชาติจริงๆ ไม่ว่าเธอจะเปลี่ยนแปลงตัวเองยังไง เธอก็ไม่มีวันทำให้หล่อนพึงพอใจได้

ดังนั้นสามปีที่แต่งงานมา เธอก็ยอมแพ้ในการเปลี่ยนแปลงตัวเอง ให้ตัวเองอยู่ที่สรวงทักษิณ พยายามปรากฏตัวต่อหน้ากุลธิดาให้น้อยที่สุด

"น้ำเต้าหู้ถั่วดำกับกรดโฟลิกได้กินทุกวันไหม?" ทางด้านกุลธิดาถามต่ออีกครั้ง

ทุกครั้งที่คุยโทรศัพท์ เธอมักจะถามคำถามนี้

ถึงจะสามปีมาแล้ว เธอก็ไม่ตั้งครรภ์เลย แต่ของเตรียมตั้งครรภ์ เธอทานมาแล้วสามปีเต็ม