บทที่ 3 :

เช้าวันรุ่งขึ้น ณ แผนกนิติเวช โรงพยาบาลตำรวจ ศพของนางสาวกานต์ชนก ศรีวิชัย ถูกนำมาชันสูตรโดยละเอียด นายแพทย์วิรัช จิตจำนงค์ แพทย์นิติเวชผู้เชี่ยวชาญ ได้เริ่มต้นภารกิจสำคัญในการไขปริศนาการตายครั้งนี้

หมวดโอ๊คกับผู้กองยอดเดินทางมาถึงห้องชันสูตร ศพของผู้ตายถูกวางอยู่บนเตียงสเตนเลสเย็นเฉียบ แสงไฟนีออนสว่างจ้าสะท้อนกับผิวที่ซีดขาว

"สวัสดีครับหมอ" ผู้กองยอดเอ่ยทักทายเมื่อเห็นนายแพทย์วิรัชยืนอยู่ข้างศพ "มีอะไรคืบหน้าบ้างไหมครับ?"

นายแพทย์วิรัชถอดถุงมือยางออกช้าๆ หันมามองทั้งสองนาย "สวัสดีครับผู้กอง หมวดโอ๊ค" เขาถอนหายใจเฮือกหนึ่ง "จากการชันสูตรเบื้องต้น พบว่าผู้ตายถูกแทงด้วยของมีคมปลายแหลม คมเดียว เข้าที่หน้าอกและลำตัวรวม 5 แผล แผลทั้งหมดลึกมาก ทะลุปอดและตับ เป็นสาเหตุให้เสียชีวิตจากการตกเลือดอย่างรวดเร็ว"

หมวดโอ๊คขมวดคิ้ว "ของมีคมคมเดียว? แสดงว่าไม่ใช่มีดหลายเล่ม"

"ใช่ครับ" นายแพทย์วิรัชพยักหน้า "ลักษณะบาดแผลสอดคล้องกับอาวุธประเภทมีดปลายแหลมที่มีคมเดียว คล้ายมีดพับ หรือมีดเดินป่าขนาดเล็ก แต่สิ่งที่แปลกคือ... แผลสะอาดมากครับ ไม่มีร่องรอยการช้ำ หรือการต่อสู้ขัดขืนอย่างที่หมวดบอกเลย"

ผู้กองยอดเดินเข้าไปดูบาดแผลที่หน้าอกของผู้ตายอย่างพินิจพิจารณา "คนร้ายคงทำอย่างรวดเร็วและเด็ดขาดมากสินะครับหมอ"

"เป็นไปได้ครับ" นายแพทย์วิรัชตอบ "และอีกประเด็นที่น่าสนใจคือ...รอยฟกช้ำบางๆ บริเวณลำคอของผู้ตายครับ" เขาชี้ไปที่คอของผู้ตาย "มันเป็นรอยคล้ายกับการถูกบีบรัด แต่ไม่ถึงกับเป็นสาเหตุการตาย คาดว่าเกิดขึ้นก่อนที่จะถูกแทงไม่นาน อาจจะเป็นการทำให้ผู้ตายหมดสติ หรือขัดขืนไม่ได้"

หมวดโอ๊คฉุกคิดถึงดวงตาที่เบิกโพลงของผู้ตายเมื่อแรกพบศพ "แล้ว... มีอะไรในตัวผู้ตายที่น่าสงสัยไหมครับหมอ?"

"ตรวจไม่พบร่องรอยการล่วงละเมิดทางเพศครับ" นายแพทย์วิรัชตอบ "ส่วนเสื้อผ้าและของใช้ส่วนตัว ได้ส่งให้เจ้าหน้าที่พิสูจน์หลักฐานเก็บรวบรวมเพื่อหาดีเอ็นเอและลายนิ้วมือเพิ่มเติมแล้วครับ"

ขณะที่ทั้งสามกำลังพูดคุยกัน จ่าต๋องเดินเข้ามาในห้องชันสูตรพร้อมซองพลาสติกใสในมือ

"ผู้กองครับหมวด นี่รายงานจากฝ่ายไอทีครับ" จ่าต๋องยื่นซองเอกสารให้ "เราตรวจสอบประวัติการเข้าใช้ห้องสมุดของผู้ตายแล้วครับ พบว่าน้องเขาเป็นคนหนึ่งที่ใช้ห้องสมุดบ่อยมาก และก่อนเกิดเหตุในคืนวันพฤหัสบดี... ผู้ตายยังไม่ได้สแกนบัตรออกจากห้องสมุดเลยครับ"

คำพูดของจ่าต๋องทำให้หมวดโอ๊คหันขวับ "หมายความว่า... เธอยังอยู่ในห้องสมุดตอนที่มันปิดทำการสี่ทุ่มงั้นเหรอจ่า?"

"ใช่ครับหมวด" จ่าต๋องพยักหน้า "และที่น่าแปลกคือ เราไม่พบประวัติการสแกนบัตรเข้า-ออกของบุคคลอื่นในคืนนั้นเลยครับ นอกจากผู้ตาย"

ความเงียบเข้าปกคลุมอีกครั้ง ข้อมูลใหม่นี้ยิ่งตอกย้ำถึงความซับซ้อนของคดี

หากผู้ตายอยู่ในห้องสมุดตั้งแต่ก่อนสี่ทุ่ม และไม่มีใครสแกนบัตรเข้า-ออกอีกเลย... แล้วใครกันที่อยู่กับเธอในห้องสมุดที่ปิดตายแห่งนั้น?