บทที่ 2 :

แสงไฟสีขาวจ้าจากสปอตไลท์ที่ทีมพิสูจน์หลักฐานติดตั้งสาดส่องไปทั่วบริเวณมุมอับของชั้นวางหนังสือเก่าที่สูงเกือบจรดเพดาน เผยให้เห็นร่างไร้วิญญาณของผู้ตายที่นอนคว่ำหน้าอยู่ หมวดโอ๊คยังคงทรุดตัวลงข้างศพ ใบหน้าเคร่งขรึม ดวงตาคมกริบไล่สำรวจทุกรายละเอียดบนเสื้อผ้าที่ฉีกขาดและรอยเลือดที่แห้งกรัง กลิ่นคาวเลือดจาง ๆ คลุ้งปะปนกับกลิ่นอับชื้นของกระดาษเก่าและฝุ่นละอองในห้องสมุดที่เงียบสนิท

"ผู้กองครับ ไม่มีร่องรอยการต่อสู้เลย" หมวดโอ๊คเงยหน้าขึ้นมองผู้กองยอดที่เดินเข้ามาใกล้ ใบหน้าฉายแววครุ่นคิด "เหมือนน้องเค้าไม่ได้ทันตั้งตัว หรือไม่ก็... ไม่ได้คิดจะสู้เลยครับ"

จ่าต๋องสวมถุงมือยางสีขาว พลางใช้ไฟฉายส่องกราดไปที่พื้นรอบๆ ศพอย่างพิถีพิถัน "รอยเท้าก็เลือนลางมากครับผู้กอง เหมือนคนร้ายจงใจไม่ทิ้งหลักฐาน หรืออาจจะสวมอะไรบางอย่างที่อำพรางรอยเท้าไว้" เขาผงกศีรษะไปทางกองหนังสือที่กระจัดกระจายเล็กน้อย "มีแค่รอยรองเท้าของผู้ตายกับรอยบูทของร้อยเวรคนแรกเท่านั้นเองครับ"

ผู้กองยอดเดินไปหยุดที่ปลายทางเดินหนังสือ กวาดสายตามองชั้นหนังสือสูงลิบ เขาถอนหายใจช้าๆ "แล้วใครมันเข้าออกห้องสมุดที่ปิดแล้วได้ง่ายขนาดนี้วะ? ประตูทุกบานล็อกแน่นหนาจริงดิ?"

"จริงครับผู้กอง" จ่าต๋องยืนยัน "เราเช็กกล้องวงจรปิดด้านนอกแล้ว ไม่มีใครเข้าออกหลังสี่ทุ่มเลยครับ"

หมวดโอ๊คเงยหน้าขึ้นมองเพดานห้องสมุด ก่อนจะกวาดสายตากลับมาที่ชั้นหนังสืออีกครั้ง "ถ้าอย่างนั้น คนร้ายต้องเข้ามาตั้งแต่ก่อนสี่ทุ่ม หรือไม่ก็...มีกุญแจห้องสมุดครับ" สายตาของเขาชะงักลงที่บางสิ่งบางอย่างซ่อนอยู่ใต้ชั้นวางหนังสือเก่าที่ติดกับกำแพง มันเป็นเพียงเศษกระดาษสีขาวเล็กๆ ที่ยับยู่ยี่ หมวดโอ๊คใช้คีมคีบพลาสติกหยิบมันขึ้นมาอย่างระมัดระวัง

"เจออะไรครับหมวด?" ผู้กองยอดเอ่ยถาม พลางสาวเท้าเข้ามาใกล้

หมวดโอ๊คคลี่เศษกระดาษออกช้าๆ บนกระดาษมีตัวอักษรภาษาอังกฤษเขียนด้วยลายมือหวัดๆ ดูเร่งรีบว่า "The truth is hidden in plain sight."

ความเงียบที่ปกคลุมห้องสมุดพลันหนักอึ้งขึ้นมาทันที คำว่า "ความจริงซ่อนอยู่ในที่ที่เห็นได้ชัด" ยิ่งเพิ่มความลึกลับและซับซ้อนให้กับคดี

"นี่มันข้อความจากไอ้คนร้ายงั้นเหรอครับผู้กอง?" จ่าต๋องถามเสียงเครียด

หมวดโอ๊คพลิกเศษกระดาษไปมาในมือ "ยังไม่แน่ใจครับจ่า แต่มันถูกทิ้งไว้ตรงนี้...ใกล้กับศพ เหมือนจงใจให้เราเจอ" เขามองไปยังดวงตาที่เบิกโพลงของผู้ตายอีกครั้ง "หรือนี่คือสิ่งที่น้องเขากำลังจ้องมองด้วยความหวาดกลัว ก่อนที่ลมหายใจสุดท้ายจะหมดลง?"