12 แสดงจากใจ

“ผมก็แค่พูดความจริงครับ” อธิปัตย์ตอบพร้อมรอยยิ้ม อัญญารินทร์หันไปมองเขา ใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยความรู้สึกขอบคุณและประทับใจ

“ขอบคุณมากนะคะคุณอธิป” เธอพูดเสียงเบา

“เรื่องเล็กน้อยครับ” เขายิ้มตอบพลางบีบมือเธอเบาๆ

เพื่อนคนอื่นๆ เริ่มเข้ามาแสดงความยินดีกับอัญญารินทร์อีกครั้ง ทุกคนต่างพากันชมว่าเธอโชคดีแค่ไหนที่ได้แฟนที่ดีและหล่อเหลาขนาดนี้ ความอิจฉาในแววตาของเพื่อนๆ ชัดเจนยิ่งขึ้น เมื่อเห็นว่าอธิปัตย์ดูแลเอาใจใส่อัญญารินทร์เป็นอย่างดีตลอดเวลา ไม่ว่าจะคอยตักอาหารให้ คอยรินน้ำให้ หรือแม้แต่คอยถามไถ่ว่าเธอเหนื่อยไหม

อัญญารินทร์รู้สึกเหมือนตัวเองกำลังอยู่ในความฝัน เธอไม่เคยคิดเลยว่าการจ้างแฟนเช่าจะทำให้เธอรู้สึกดีได้มากขนาดนี้

การแสดงบทบาทของอธิปัตย์นั้นสมจริงจนบางครั้งเธอก็เผลอคิดไปว่าเขาคือแฟนของเธอจริงๆ ยิ่งไปกว่านั้น คำพูดและการกระทำของเขาที่แสดงออกถึงความเอาใจใส่ ทำให้หัวใจของเธอเริ่มเต้นไม่เป็นจังหวะ

ขณะที่ทุกคนกำลังเพลิดเพลินกับงานแต่งงานอยู่นั้น อธิปัตย์ก็ก้มลงกระซิบข้างหูอัญญารินทร์เบาๆ

“อัญญาวันนี้คุณสวยมาก”

คำชมของเขาทำให้อัญญารินทร์หน้าแดงก่ำ เธอเงยหน้ามองเขาด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความรู้สึกแปลกๆ อธิปัตย์ยิ้มตอบเขาเห็นความประหม่าและหวั่นไหวในสายตาของอัญญารินทร์

ตลอดทั้งคืนอัญญารินทร์และอธิปัตย์ยังคงเป็นจุดสนใจของเพื่อน หลายคนต่างอิจฉาอัญญารินทร์ที่ได้ควงแฟนหนุ่มรูปหล่อ โปรไฟล์ดีและยังดูรักเธอมากขนาดนี้ ในขณะที่ผึ้งและไบรอันดูจะนั่งเงียบๆ อยู่ในมุมของตัวเอง นับว่าการจ่ายเงินสำหรับแฟนเช่าครั้งนี้ได้ผลดีเกิดคาด

เมื่อถึงเวลาที่งานเลี้ยงใกล้จะเลิกรา อัญญารินทร์กับอธิปัตย์ก็เดินไปร่ำลาเจ้าบ่าวเจ้าสาว พรชนกโอบกอดอัญญารินทร์พร้อมกระซิบข้างหู

“แกโชคดีมากนะอัญญา ที่ได้แฟนที่ดีขนาดนี้” อัญญารินทร์ได้แต่ยิ้มตอบ พลางเหลือบมองอธิปัตย์ที่ยืนอยู่ข้างๆ เขาเองก็ส่งยิ้มให้พรชนกอย่างสุภาพ

ทั้งสองเดินออกมาจากห้องจัดเลี้ยงที่เต็มไปด้วยความสุขและเสียงหัวเราะ อัญญารินทร์รู้สึกโล่งใจที่ภารกิจในวันนี้ผ่านไปได้ด้วยดี เธอเหลือบมองอธิปัตย์ที่ยังคงเดินเคียงข้างไม่ห่าง กลิ่นน้ำหอมอ่อนๆ ของเขาทำให้ใจเธอเต้นแรงอย่างไม่มีสาเหตุ

“คุณอธิปคะ วันนี้คุณเก่งมากเลยค่ะ ไม่คิดเลยว่าจะรับมือกับยายผึ้งได้ดีขนาดนั้น” อัญญารินทร์เอ่ยชมเขาจากใจจริง

“ผมก็แค่ทำหน้าที่ของผมครับ” เขาตอบเรียบๆ แต่ดวงตาของเขากลับฉายแววบางอย่างที่ทำให้เธอรู้สึกสับสน

“แต่ก็ต้องขอบคุณมากค่ะ” เธอยิ้มให้เขาอย่างจริงใจ

ขณะที่ทั้งสองกำลังเดินผ่านโถงทางเดินกว้างเพื่อมุ่งหน้าไปยังลิฟต์เสียงเรียกชื่อของอัญญารินทร์ก็ดังขึ้นจากด้านหลัง

“อัญญา!” อัญญารินทร์ชะงักไปเล็กน้อยหัวใจเธอหล่นวูบ เมื่อได้ยินเสียงที่คุ้นเคยหญิงสาวหันกลับไปช้าๆ และเธอก็ต้องตกใจที่เห็นว่าใครปรากฏอยู่ตรงหน้าอัญญารินทร์แทบหยุดหายใจ

จิรวัฒน์หรือพี่กอล์ฟอดีตแฟนหนุ่มวิศวกรของเธอยืนอยู่ตรงนั้น เขากำลังเดินออกมาจากห้องจัดเลี้ยงอีกห้องหนึ่งซึ่งอยู่ติดกัน ใบหน้าของเขาดูประหลาดใจไม่แพ้กันที่เห็นเธอ

“พี่กอล์ฟ” อัญญารินทร์เผลออุทานออกมาอย่างตกใจ เธอไม่คิดว่าจะมาเจอเขาที่นี่ จิรวัฒน์เดินตรงเข้ามาหาเธอด้วยรอยยิ้มที่เคยคุ้นเคย แววตาของเขายังคงมีความอ่อนโยนเหมือนเมื่อก่อน

“ไม่คิดเลยว่าจะเจออัญญาที่นี่ อัญญามาทำอะไรที่นี่เหรอ”

“อัญญามางานแต่งงานของเพื่อนค่ะ แล้วพี่กอล์ฟล่ะคะมาทำอะไรที่นี่” เธอตอบเสียงเบารู้สึกประหม่าอย่างบอกไม่ถูกเมื่อยืนอยู่ตรงหน้าเขา

“พี่ก็มางานแต่งของเพื่อนพี่เหมือนกัน จัดอยู่ห้องข้างๆ นี่เอง” เขาหยุดพูดไปชั่วครู่ ก่อนจะเลื่อนสายตาไปมองอธิปัตย์ที่ยืนอยู่ข้างๆ อัญญารินทร์ด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยคำถาม

อัญญารินทร์รู้สึกไม่เคยเตรียมใจว่าจะต้องมาเจอสถานการณ์แบบนี้ อธิปัตย์สัมผัสได้ถึงความกังวลของเธอ เขากระชับมือที่โอบเอวเธอให้แน่นขึ้นเล็กน้อย เป็นการให้กำลังใจ

“สวัสดีครับ” อธิปัตย์เป็นฝ่ายเอ่ยทักทายก่อน ด้วยน้ำเสียงสุภาพแต่แฝงไว้ด้วยความมั่นใจ

“ขอโทษทีค่ะคุณอธิป อัญญาลืมแนะนำเลยค่ะ นี่พี่กอล์ฟค่ะ พี่กอล์ฟคะนี่คุณอธิปแฟนอัญญาค่ะ”

“สวัสดีครับคุณกอล์ฟ ยินดีที่ได้รู้จักนะครับ”

“สวัสดีครับ” สายของจิรวัฒน์ยังคงจับจ้องไปที่มือของอธิปัตย์ที่โอบเอวอัญญารินทร์อยู่ เขารู้สึกหน้าเสียเล็กน้อย รอยยิ้มบนใบหน้าเขาจางหายไปแทบจะทันที แววตาของเขาเต็มไปด้วยความผิดหวังและเจ็บปวดเมื่อได้ยินเธอแนะนำว่าแฟน

บรรยากาศเริ่มอึดอัดขึ้นเรื่อยๆ อัญญารินทร์รู้สึกเหมือนกำลังยืนอยู่ท่ามกลางสงครามเย็น เธออยากจะหนีไปจากตรงนี้เหลือเกิน

“ไม่คิดเลยว่าอัญญาจะมีแฟนใหม่แล้ว”

“คนเราก็ต้องก้าวไปข้างหน้านี่คะ แล้วพี่ล่ะคะสบายดีไหม”

“พี่สบายดี ยังเปิดร้านอยู่ใช่ไหม”

“ค่ะ”

“ช่วงนี้พี่เข้ามาไซต์งานใกล้กับร้านเอาไว้พี่จะแวะไปหา ตอนนี้พี่ไปก่อนล่ะ ผมไปก่อนนะครับ” จิรวัฒน์หันมาบอกอธิปัตย์ก่อนจะเดินกลับไปรวมกลุ่มเพื่อนที่เดินออกมาจากห้องจัดเลี้ยงพอดี

จิรวัฒน์หันหลังเดินจากไปอย่างช้าๆ อัญญารินทร์มองตามเขาไปจนลับสายตา หัวใจของเธอเจ็บแปลบขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้ แม้จะเลิกกันไปแล้ว แต่เธอก็ยังมีความรู้สึกดีๆ ให้เขาอยู่เสมอ

“คุณเป็นอะไรหรือเปล่าครับ” เสียงของอธิปัตย์ดังขึ้นข้างหู ทำให้เธอหลุดออกจากภวังค์

อัญญารินทร์หันไปมองอธิปัตย์ ใบหน้าของเขาดูเป็นห่วงอย่างเห็นได้ชัด

“เปล่าค่ะ แค่ไม่คิดว่าจะเจอเขา” เธอตอบเสียงเบา

อธิปัตย์กระชับมือที่โอบเอวเธอให้แน่นขึ้นไปอีก ก่อนจะเดินนำเธอไปยังลิฟต์อย่างเงียบๆ ตลอดทางในลิฟต์ไม่มีใครพูดอะไรกันเลย มีเพียงความเงียบที่ปกคลุมอยู่

เมื่อมาถึงชั้นล่าง อธิปัตย์ก็เดินไปเปิดประตูรถให้เธอขึ้นไปนั่ง เธอเอนหลังพิงเบาะ พยายามสงบสติอารมณ์ที่ปั่นป่วนอยู่ในใจ

อธิปัตย์ขับรถออกไปช้าๆ บรรยากาศในรถยังคงเงียบงัน อัญญารินทร์รู้สึกได้ถึงสายตาของเขาที่แอบมองมาเป็นระยะ แต่เธอก็ยังไม่กล้าสบตาเขาตรงๆ

“คุณโอเคแน่นะครับ” อธิปัตย์ถามขึ้นในที่สุด อัญญารินทร์ถอนหายใจเฮือกใหญ่

“โอเคค่ะ” เธอตอบเสียงเบา

“เขาดูเองก็ตกใจที่เจอคุณนะ ถ้ามองไม่ผิดเหมือนเขายังคิดอะไรกับคุณอยู่ นอกจากเวลาที่เขาไม่มีให้แล้วมีอะไรอีกหรือเปล่าที่ทำให้เลิกกัน” อธิปัตย์ถามอย่างสุภาพ แต่ก็แฝงด้วยความอยากรู้

อัญญารินทร์ลังเลเล็กน้อย ก่อนจะตัดสินใจเล่า

“พี่กอล์ฟเป็นคนดีค่ะ แต่เรามีมุมมองชีวิตที่ต่างกัน เขาอยากให้อัญญาเป็นแม่บ้านดูแลครอบครัว แต่อัญญาอยากทำงาน อยากมีธุรกิจเป็นของตัวเอง เราคุยกันหลายครั้งแล้ว แต่ก็ตกลงกันไม่ได้ ก็เลยตัดสินใจแยกทางกันดีกว่าค่ะ”

อธิปัตย์รับฟังอย่างตั้งใจ ใบหน้าของเขานิ่งเรียบ แต่ดวงตาของเขากลับฉายแววเห็นใจ

“ผมว่าคุณตัดสินใจถูกแล้วครับ ชีวิตเป็นของคุณ คุณควรเลือกในสิ่งที่ทำให้คุณมีความสุขที่สุด” คำพูดของอธิปัตย์ทำให้อัญญารินทร์รู้สึกประหลาดใจ เธอไม่คิดว่าเขาจะเข้าใจและเห็นด้วยกับเธอมากขนาดนี้

“ขอบคุณนะคะ คุณอธิปเป็นคนเข้าใจโลกมากเลยนะคะ”

“ผมก็แค่พูดตามสิ่งที่ผมคิดครับ”

“วันนี้คุณอธิปทำได้ดีมากเลยนะคะ ขอบคุณมากจริงๆ ค่ะ” อัญญารินทร์เปลี่ยนเรื่องพูดเพราะไม่อยากจะนึกถึงเรื่องของจิรวัฒน์อีกแล้ว

“ผมดีใจที่ได้ช่วยคุณอัญญา”

“คุณอธิปทำให้ผึ้งกับไบรอันดูไม่มีที่ยืนเลยนะคะ” อัญญารินทร์แอบขำอธิปัตย์หันมายิ้มให้เธอ

“ผมแค่พูดความจริงครับ และแสดงบทบาทตามที่ตกลงกันไว้”

“แต่คุณแสดงได้สมจริงมากเลยนะคะ บางทีฉันก็เผลอคิดไปว่าคุณเป็นแฟนฉันจริงๆ” อัญญารินทร์พูดออกไปโดยไม่ทันคิด ก่อนจะรีบเบือนหน้าหนีด้วยความเขินอาย

“นั่นถือเป็นคำชมใช่ไหมครับ” อธิปัตย์หัวเราะเบาๆ

“แน่นอนค่ะ” อัญญารินทร์ตอบเสียงเบา

“อัญญาครับ”

“คะ”

“ผมจะบอกว่าวันนี้ผมไม่ได้แสดงไปซะทั้งหมดหรอกนะครับ” อธิปัตย์พูดด้วยน้ำเสียงที่จริงจัง ดวงตาคมกริบของเขาจ้องมองมาที่เธออย่างลึกซึ้ง

อัญญารินทร์รู้สึกเหมือนหัวใจหยุดเต้น เธอไม่เข้าใจความหมายของคำพูดเขา

“คุณหมายความว่ายังไงคะ” เธอถามเสียงสั่น

“ผมหมายความว่าความรู้สึกที่ผมแสดงออกไปวันนี้ มันไม่ใช่แค่การแสดงครับ” อธิปัตย์ยื่นมือมาวางบนมือของเธอเบาๆ

“แล้วมันคืออะไรคะ”

“คืนนี้ดึกแล้วอัญญาเข้าบ้านก่อนดีกว่าเรื่องนี้เราค่อยคุยกันทีหลังนะครับ” เขาลงจากรถมาเปิดประตูให้เธอและรอจนหญิงสาวเข้าไปในบ้านก่อนจะขับรถออกมา