ตอนที่ 5 เลขาจำเป็น (2)

นั่นจึงเป็นข้อมูลใหม่ที่เธอได้รู้ นอกจากการบริหารงานจะเปลี่ยนใหม่ทั้งหมด แม้แต่การตกแต่งสไตล์ของโรงแรมก็กำลังจะถูกเปลี่ยนเช่นกันแต่ก็ถือว่าเป็นเรื่องที่ดี เพราะโรงแรมเก่าแก่ชื่อดังก็ออกที่จะเริ่มดูเก่าทรุดโทรมไปตามกาลเวลา

"แล้วมึงอยากได้สไตล์ไหน"

"เรียบ หรู แต่ก็ดูสบายๆ"

บทสนทนาถูกขัดลงเพราะอาหารที่ถูกนำมาเสิร์ฟ คนในห้องก็เพียงหันไปมองและพูดเรื่องงานต่อ

"เออ ได้ๆ งั้นเดี๋ยวอาทิตย์หน้ากูให้ลูกน้องเข้าไปที่โรงแรมมึงแล้วกัน" และนี่ก็คงเป็นเหตุผลที่ท่านประธานของเธอเลือกมาทานอาหารข้างนอกโรงแรม ทั้งที่โรงแรมก็มีห้องอาหารหรูอยู่ภายใน คงเพราะการพูดคุยจะได้สะดวกไม่ถูกขัดเวลาพนักงานเข้ามาเสิร์ฟอาหารหรือแม้กระทั่งเวลาเติมน้ำในแก้วให้

"แล้วนี่กี้มาพักอยู่ที่นี่เลยหรือ"

"อ๋อ...ค่ะ" เมื่อเรื่องงานจบลง เต็นก็หันมาถามจนเธอตั้งตัวแทบไม่ทัน

"อยู่แถวไหนหรือพักที่โรงแรม"

"อยู่บ้านเช่าแถวหมู่บ้านชาวประมงน่ะค่ะ"

"อ๋อ...ก็ไม่ไกลเท่าไร แล้วเสาร์อาทิตย์ก็กลับบ้านงี้หรือ"

"ใช่ค่ะ"

"พี่เคยถามไอ้กรณ์ตั้งนานแล้ว มันว่ากี้มาทำงานแถวนี้แหละ ไม่คิดว่าโลกจะกลมขนาดนี้"

"ค่ะ"

"เมื่อไหร่จะมีแฟนเราอ่ะ" ท่าทางยักคิ้วหลิ่วตาของพี่เต็น ทำเธอหน้าขึ้นสีทันที และข่าวคราวของเธอพี่เต็นก็คงรู้มาจากพี่ชายนั่นแหละ

"เอ่อ..."

"เมื่อก่อนไอ้กรณ์มันหวงพี่ ไม่ยอมให้พี่จีบกี้" คำบอกเล่าของพี่เต็นทำเธอเผลอเหลือบสายตาไปมองผู้ชายอีกคนที่นั่งกินข้าวอยู่เงียบๆ จังหวะที่สบสายตากับเขาพอดี เธอก็รีบหันสายตากลับอย่างรวดเร็ว

"เดี๋ยวพี่จะกลับไปบอกมันว่าพี่จะจีบกี้แล้วนะ"

"แล้วแฟนหมวยมึงล่ะ"

"ห่านี่ เลิกไปตั้งแต่ปีมะโว้แล้ว มึงเหอะ เห็นข่าวหมั้นมาตั้งปีกว่าแล้วไม่ใช่หรือเมื่อไหร่จะแต่งวะ"

เธอเกือบชะงักมือที่กำลังจะตักข้าวเข้าปาก พยายามอย่างยิ่งที่จะไม่หันสายตาไปทางเขาอีก พวกพี่ชายเธอกับเพื่อนเขายังติดต่อติดตามข่าวสารกันอยู่ตลอด เพียงแต่เธอไม่เคยเอ่ยถามถึงใคร

"เสือก"

"อ้าว ถามก็ไม่ได้ ทีเรื่องกูเสือกรู้ดี"

"ก็กูเห็นมึงชอบอวดแฟนอยู่บ่อยๆ จนกูจะบล็อกอยู่แล้ว"

"แหม พ่อคนไม่อวด ไปอยู่เมืองนอกมาหกปีกูเห็นสาวๆ เกือบสามสิบคนแล้วมั้ง"

"เหี้ย"

"กูพูดเรื่องจริง จริงป่ะกี้ แม่งเปลี่ยนสาวๆ จนจำหน้าไม่ได้"

"กี้ไม่ทราบค่ะ"

"อ้าว ไม่ได้ติดตามมันหรือ"

"เปล่าค่ะ"

เขารู้เธอบล็อกเขาไปทุกช่องทางนานแล้ว

"มึงไปเตรียมเรื่องงานเหอะ เดี๋ยวกูจะกลับโรงแรมแล้ว"

"อ้าว ไรวะ ยังคุยไม่เสร็จเลย งั้นเดี๋ยวตอนเย็นพี่ไปส่งกี้ดีกว่า ได้แวะกินข้าวเย็นกันก่อน"

"ไหนมึงว่าจะรีบกลับกรุงเทพ"

"กูเปลี่ยนใจแล้ว ทะเลที่นี่ก็สวย กูยังไม่ได้กินอาหารซีฟู้ดเลย"

"กลับไปแดกที่กรุงเทพโน่น"

เต็นแกล้งไม่สนใจคำพูดของเพื่อน หันมาขอเบอร์โทรศัพท์ของเธอแทน

"เดี๋ยวตอนเย็นพี่รอที่โรงแรมนะ"

"ค่ะ"

เมื่อไม่รู้จะปฏิเสธอย่างไรเธอจึงได้แต่รับปากด้วยรอยยิ้มแห้งๆ

"ไอ้เต็นมันเคยจีบกี้ด้วยหรือ"

พอประตูรถปิด คนที่นั่งอยู่ข้างๆ ก็เอ่ยถามขึ้นทันที เธอรีบเหลือบสายตาไปมองที่คนขับรถจึงได้เห็นว่าเขาปิดกระจกกั้นระหว่างห้องโดยสารกับคนขับรถลงแล้ว

เรื่องในวันวานหวนกลับเข้าสู่ความทรงจำอีกครั้ง ราวกับมันเพิ่งผ่านพ้นไปเมื่อวาน บาดแผลในหัวใจที่เคยคิดว่ามันหายดีกลับเจ็บแปลบขึ้นมาอีกหน

"ไม่นี่คะ" เธอตอบตามจริงเพราะไม่ได้รู้สึกแบบนั้น

"ก็มันพูดอยู่เมื่อกี้"

"แค่บอกพี่กรณ์ไม่ให้จีบหรือเปล่าคะ"

"มันหมายถึงมันจีบกี้อยู่ตอนนั้น"

"แล้วไงคะ"

"ก็ตอนนั้นกี้คบกับพี่อยู่ไม่ใช่หรือไง"

"แค่ไม่กี่เดือน"

"จะกี่เดือนมันก็คือคบหรือเปล่า แล้วทำไมยังให้ไอ้เต็นมันมาจีบอยู่ได้"

"เรื่องมันจบไปแล้วนะคะ"

"แล้วไง อยากให้มันมาจีบตอนนี้อีกหรือไง"

"ไม่ได้หรือคะ"

"อ๋อ...ตอนคบกับพี่กลัวคนนั้นคนนี้จะรู้ กลัวพี่ชายจะรู้ หรือกลัวว่าผู้ชายคนอื่นที่มาจีบจะรู้กันแน่ ถึงห้ามพี่แสดงตัวว่าเป็นแฟน ห้ามบอกใครว่าคบกัน ห้ามบอกพี่ชายเธอ"

"พี่ก็รู้ว่าพี่กรณ์หวงกี้แค่ไหน"

"ขนาดหวง ยังมาหาพี่ถึงห้องได้ ถ้าไอ้กรณ์มันไม่หวงไว้คงเรียนไม่จบล่ะมั้ง"

"พี่วีร์"

เลขาจำเป็นเผลอตวาดเสียงดังใส่ท่านประธานด้วยความลืมตัว แต่เมื่อระลึกได้ว่าตอนนี้เธออยู่ในสถานะอะไร เรื่องราวในวันเก่าๆ มันจบไปแล้วมารื้อฟื้นตอนนี้ก็ไม่มีอะไรดีขึ้น เธอจึงเงียบเสียงลงแค่นั้น หันหน้าเหม่อมองออกไปนอกหน้าต่างรถทิ้งความทรงจำที่ยังหลั่งไหลอยู่ในหัวสมองให้ค่อยๆ หลุดลอยออกไป

พอรถมาจอดที่ประตูด้านหลังโรงแรม เธอลงจากรถอีกฝั่ง ส่วนเขาก็ลงอีกฝั่ง เธอยืนหยุดรอให้คนที่ตำแหน่งสูงกว่าเดินนำหน้าไปก่อนจึงค่อยเร่งฝีเท้าตามเขาไปติดๆ

ในช่วงบ่ายเธอได้ออกมานั่งทำงานที่หน้าห้องท่านประธานโดยมีคุณเตยผู้จัดการฝ่ายบุคคลมาช่วยชี้แนะงานที่ต้องทำ เอกสารต่างๆ ที่เลขาคนเก่ายังทิ้งค้างไว้ รวมถึงเรื่องที่เธอต้องระวังเป็นพิเศษในการทำงานกับท่านประธาน

แม้งานจะไม่ยากไปกว่าฝ่ายบัญชีแต่มันก็ออกจะยุ่งยากวุ่นวายไม่น้อย ทั้งยังต้องคอยติดต่อสื่อสารกับพนักงานในหลายๆ แผนก หรือแม้กระทั่งจากบุคคลภายนอก

และเบอร์โทรที่เธอให้พี่เต็นไปก็ถูกเพิ่มเข้าแอปพลิเคชันแชต

ten : พี่ขออีเมลหน่อยกี้ จะให้ลูกน้องที่บริษัทส่งข้อมูลที่จะรีโนเวทโรงแรมเข้าไปให้

แชตเป็นทางการเรื่องงานจบลงด้วยสติกเกอร์รับทราบตอบกลับของเธอ

ten : เดี๋ยวตอนเย็นพี่รอหลังโรงแรมนะ

และจึงตามด้วยข้อความส่วนตัวที่ยังสานต่อจากเมื่ออาหารกลางวัน