7 ข้อเสนอดี ๆ

เตชินแทบจะอุ้มโรสจรินทร์ขึ้นรถยนต์คันหรูของเขาที่จอดรออยู่ สายตาคมกริบของเขายังคงจับจ้องเธอไม่วาง พอประตูรถปิดสนิท เตชินไม่รอช้ารีบเหนี่ยวรั้งร่างเธอเข้ามากอดจูบโรสจรินทร์อย่างเร่าร้อน ราวกับต้องการช่วงชิงลมหายใจของเธอ หญิงสาวรู้สึกได้ถึงรสจูบที่คุ้นเคย ทั้งหอมหวานและร้อนแรงในคราวเดียวกัน เธอผลักอกเขาเบาๆ แต่นั่น....ก็ไม่อาจต้านทานแรงปรารถนาของเขาได้ เตชินผละริมฝีปากออกช้าๆ ดวงตาของเขาฉายแววความลุ่มหลง

“คุณเตชิน!!!”

“ผมค้าง...ที่รัก ขอต่อหน่อยนะ” เตชินกระซิบบอกเธอ ก่อนจะใช้นิ้วโป้งเกลี่ยเบาๆ ที่บริเวณมุมปากของโรสจรินทร์ หญิงสาวหอบเล็กน้อย ใบหน้าขึ้นสีระเรื่อ

“แต่นี่มันในรถนะคะ!” เธอพยายามทำเสียงดุ และแอบงอนเขาเล็กน้อย ขณะที่เขาดูหื่นกามแบบไม่เลือกสถานที่

“อย่าดื้อกับผมซิี้” เขาตอบหน้าตาย

“ใครดื้อกันคะ! ไหนล่ะจะพาฉันไปหาหมอ” เธอต่อว่าเขา

“คุณไม่ได้ป่วยจริง ๆ สักหน่อย” เตชินแกล้งทำเสียงล้อเลียน โรสจรินทร์ปลงตกแต่ก็อดค้อนให้เขาไม่ได้

“คุณมันเจ้าเล่ห์!!!”

“แล้วชอบไหมครับคนเจ้าเล่ห์?” เขาโน้มตัวเข้ามาถามใกล้ ๆ

“บ้า!” โรสจรินทร์รีบหันหน้าหนี แต่รอยยิ้มก็หลุดออกมาจากมุมปาก เตชินหัวเราะเบาๆ ในลำคอ

“รถผมฟิล์มทืบไม่มีใครมองเห็นหรอกเดี๋ยวพับเบาะเอา ไม่รู้จักเหรอที่รัก อินคาน่ะ!!!” โรสจรินทร์มองค้อน แต่สายตากลับอ่อนลง เธอรู้ว่าเธอคงไม่มีทางเอาชนะผู้ชายคนนี้ได้เลยจริงๆ ถ้าอยู่ใกล้ ๆ เขา

“หยุดก่อนค่ะ คุณเตชิน” โรสจรินทร์เอ่ยขึ้นเบาๆ เมื่อเขาใบหน้าของเขาโน้มเข้ามาใกล้กว่าที่เธอคาดไว้ เตชินหยุดชะงัก เขามองเธอด้วยแววตาที่จับจ้องอย่างพิจารณา รอยยิ้มบางๆ ที่มุมปากไม่จางหาย ก่อนจะเห็นสีหน้าของเธอที่ซีดเผือด

“อย่าบอกนะที่คุณหน้าซีด เพราะไม่สบายจริงๆ น่ะ” น้ำเสียงของเขาเต็มไปด้วยความห่วงใยที่แฝงไว้ด้วยความกวนนิดๆ โรสจรินทร์หลุบตาลงเล็กน้อย

“ฉันน่าจะพักผ่อนน้อยค่ะ” เธอตอบเลี่ยงๆ ไม่ต้องการให้เขารู้ว่าสาเหตุที่แท้จริงคืออะไร

“คุณมัวทำอะไร ถึงไม่พักผ่อนล่ะ” เตชินยังคงซักไซ้

“ก็ทำโปรเจกต์เสนอให้บริษัทคุณไงล่ะ” เธอตอบกลับไปอย่างไม่เต็มเสียงนัก รอยยิ้มเอ็นดูปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเตชิน

“โธ่เอ๊ย!!!..งั้นให้ผมพาไปหมอมั้ยล่ะ หน้าคุณซีดอย่างที่หัวหน้าคุณว่าจริงๆ แหละ” เขาเอื้อมมือมาแตะหน้าผากเธอเบาๆ สัมผัสอุ่นร้อนจากฝ่ามือเขาทำให้เธอสะท้านไปทั้งตัว

“ฉันไม่ไปได้มั้ยคะ มันเสียเวลา แล้วฉันก็...” โรสจรินทร์พยายามปฏิเสธ เธอไม่อยากให้เขาต้องมาเสียเวลาเพราะเธอ

“อย่าห่วงเรื่องค่าใช้จ่ายเลย เดี๋ยวผมออกให้” เตชินตัดบทอย่างรวดเร็ว

“ฉันไม่ได้เป็นอะไรหรอกค่ะ” เธอพยายามยืนยันอีกครั้ง

“งั้นไปทานข้าวกับผม” เขาเอ่ยเสียงนุ่มทุ้ม ปลายนิ้วเรียวไล้ไปตามแนวแก้มซีดๆ ของเธอ สัมผัสแผ่วเบาที่ทำให้เธอรู้สึกวาบหวามไปทั้งร่าง

“ผมว่าคุณควรจะต้องบำรุงร่างกาย เอาเป็นว่าผมจะพาคุณไปทานของอร่อยที่ร้านประจำของเรา แล้วค่อยมาคุยกันเรื่องงานดีกว่า” โรสจรินทร์หอบหายใจ ดวงตาคู่สวยมองเขาด้วยความไม่แน่ใจ ความห่วงใยของเขาทำให้ใจเธออ่อนลง แต่ก็ยังมีความกังวลบางอย่างแฝงอยู่

“อย่าพาฉันออกไปนานนะคะ ฉันเกรงใจพี่ตาล เผื่อเค้าจะเรียกใช้อะไร” รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ปรากฏขึ้นที่มุมปากของเตชิน

“ไปหาหมอมันก็ใช้เวลานานหลายชั่วโมง กว่าจะได้คิวตรวจอีกละ ไหนจะต้องรอรับยาอีก หัวหน้าคุณต้องเข้าใจสิ หรือคุณอยากไปแอดมิดที่บ้านผมล่ะ” เขาอธิบายด้วยน้ำเสียงเรียบๆ แต่แฝงไปด้วยอำนาจและคำท้าทายที่เธอไม่อาจปฏิเสธได้

“ถ้าคุณไม่ขัดใจผม รับรองโปรเจกต์ของคุณจะผ่านอย่างแน่นอน” ลมหายใจอุ่นร้อนของเขาที่รดต้นคอ ทำให้โรสจรินทร์ขนลุก เธอรู้ดีว่าคำพูดของเขาไม่ใช่เพียงแค่ข้อเสนอ แต่เป็นการบังคับกลายๆ ที่เธอไม่อาจปฏิเสธได้ หากต้องการให้งานนี้สำเร็จมันก็ไม่มีทางเลือกอื่นที่ดีกว่านี้แล้ว

คำพูดหว่านล้อมของเตชินยังคงดังก้องอยู่ในโสตประสาทของโรสจรินทร์ ราวกับมนต์สะกดที่กำลังดึงดูดเธอเข้าสู่กับดักที่เขาวางไว้ น้ำเสียงนุ่มทุ้มที่เต็มไปด้วยอำนาจทำให้เธอลังเลใจอย่างหนัก ระหว่างความต้องการที่จะหนี กับโอกาสเดียวที่จะกอบกู้ชีวิตของตัวเอง

“รับรองเลยที่รัก ถ้าคุณไม่ขัดใจผม ไม่ดื้อกับผม โปรเจกต์ของคุณจะผ่านอย่างแน่นอน ผมสัญญา” เตชินกระซิบชิดริมหูของเธออีกครั้ง ลมหายใจอุ่นร้อนเป่ารดบริเวณซอกคอขาว

โรสจรินทร์พยายามรวบรวมสติไม่หลงใหลไปกับคำล่อลวง เธอมองหน้าอดีตแฟนหนุ่มด้วยความลังเลสงสัย ก่อนจะเอ่ยถามออกไปอย่างไม่ทันคิด

“แล้วเลขาฯ คุณล่ะ....เธอจะเห็นด้วยหรือคะ” เธอหมายถึงนลินทิพย์ เลขาฯ สาวที่ดูเหมือนจะพยายามเข้ามาแทรกแซงตอนเธอพรีเซ็นต์อยู่ตลอดเวลา เตชินหัวทั้งสองะในลำคอเบาๆ แววตามองเธออย่างรู้ทัน

“นลินทิพย์เป็นแค่เลขาฯ เธอไม่ได้มีส่วนตัดสินใจหรอก ทุกอย่างต้องขึ้นอยู่กับผมสิ” เขาเอื้อมมือมาเชยคางเธอขึ้นเบาๆ

“แต่ฉันดูจากสิ่งที่เธอพยายามจะบอกคุณ ฉันคิดว่า...” โรสจรินทร์พยายามจะอธิบายถึงท่าทีของนลินทิพย์ แต่เตชินกลับตัดบทเธออย่างรวดเร็ว

“ผมรู้...ว่าคุณหึงผม และคุณก็ยังรักผมอยู่” เตชินพูดอย่างมั่นอกมั่นใจ ดวงตาคมกริบจ้องลึกเข้าไปในดวงตาของเธอ ราวกับจะทะลุทะลวงเข้าไปในห้วงความคิดของเธอ ใบหน้าของโรสจรินทร์แดงก่ำด้วยความอับอายและขุ่นเคือง

“หลงตัวเองไปหรือเปล่าคะ ฉันไม่ได้รู้สึกแบบนั้นสักหน่อย” เธอรีบปฏิเสธเสียงแข็ง แต่ไม่กล้าสบตากับเขา

“อย่าโกหกเลยที่รัก ผมเห็นแววตาของคุณ” เตชินยืนยัน และพยายามสบตาเธอ

“ฉันไม่มีสิทธิ์หึงคุณหรอกค่ะ คุณจะชอบพอหรือรักกับใครมันก็เรื่องของคุณ” โรสจรินทร์พยายามรักษาท่าที เธอรู้ดีว่าสถานะของเธอกับเขาในตอนนี้มันต่างกันมาก เตชินส่ายหน้าช้าๆ รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ปรากฏขึ้นที่มุมปาก

“กลับมาคบกับผมได้ไหมโรส....ผมจะเชื่อฟังคุณทุกอย่างเลย ขอเพียงอย่างเดียว”

“อะไรเหรอคะ” โรสจรินทร์เอ่ยถามอย่างระแวง

“อย่าดื้อหรือขัดใจผม” เขาตอบกลับด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยคำสั่ง โรสจรินทร์ถอนหายใจเฮือกใหญ่ เธอรู้ดีว่าข้อเรียกร้องของเขาไม่ใช่เรื่องง่ายเลย

“ฉันคงทำให้คุณไม่ได้หรอกค่ะ เราต่างคนต่างอยู่น่ะ...ดีแล้ว” เธอพยายามพูดให้เขาเข้าใจ โรสจรินทร์เชื่อว่าการอยู่ห่างกันคือทางออกที่ดีที่สุดสำหรับทั้งสองฝ่าย เตชินหัวเราะออกมาเบา ๆ กับสิ่งที่เธอยึดถือมาตลอด อีกอย่างเธอไม่อยากมีปัญหากับมารดาของเขา

“ผมไม่เจอคุณมาห้าปี คุณก็ยังพยศกับผมเหมือนเดิม” แววตาของเขาเปลี่ยนไป ราวกับกำลังจ้องเหยื่อ

“แต่ไม่เป็นไรหรอก ผมจะทำให้คุณเชื่องเอง” คำพูดนั้นทำให้โรสจรินทร์เย็นวาบไปทั้งตัว เธอรู้ดีว่าคำพูดนั้นไม่ใช่แค่คำขู่ แต่เป็นคำสัญญาที่เขาจะทำตามจริงๆ และในสถานการณ์ที่เธอไร้ทางเลือกเช่นนี้ นี่มันก็เป็นแค่โอกาสเดียวที่เธอจะกอบกู้ชีวิตตัวเองขึ้นมาได้อีกครั้งอย่างไม่มีทางเลือก