บทนำ

บทนำ

“ท่านแม่ ข้าสวมชุดนี้แล้วงามหรือไม่เจ้าคะ” เสียงออดอ้อนของบุตรสาวดังมาพร้อมร่างอรชรอ้อนแอ้นซึ่งสวมชุดผ้าไหมสีฟ้างดงามน่ารักจับตา

“งามมาก มี่เอ๋อร์” เปาซื่อผู้เป็นมารดาเอ่ยปากชมด้วยสายตาภาคภูมิใจในความงามของบุตรสาว

“แล้วข้าเล่าเจ้าคะ ท่านแม่ ชุดนี้งามหรือไม่” บุตรสาวอีกคนส่งเสียงอ้อนพร้อมร่างซึ่งสวมชุดผ้าไหมสีชมพูอ่อนหวานเดินเร็วเข้ามาหมุนร่างน้อยให้ได้ชม

“ชุดนี้เหมาะกับเจ้ามาก อินเอ๋อร์ บุตรสาวทั้งสองของแม่งดงามที่สุด” ในสายตาของมารดา ย่อมไม่อาจเปรียบผู้อื่นกับบุตรสาวของตนเอง

“นั่นด้วยท่านแม่งดงามที่สุดเช่นกันเจ้าคะ” สองสาวประสานเสียงชมผู้เป็นมารดาพร้อมซบหน้าเข้ากับอกนุ่มราวยังคงเป็นเด็กน้อย

“ฮ่า ฮ่า ฮ่า พูดได้ดี วันนี้แม่จะซื้อขนมให้เป็นรางวัล” มารดากอดบุตรสาวทั้งสองไว้ในอ้อมแขนซ้ายขวาอย่างรักใคร่

“ขอบคุณท่านแม่เจ้าคะ” สองพี่น้องยิ้มแย้มให้กันอย่างสดใส

“เฮ้อ! ช่างน่าเบื่อนัก”

เสียงบ่นพึมพำออกมาจากร่างของเด็กชายวัยสิบขวบปีที่ยืนรออยู่ที่มุมห้อง เรียกอาการค้อนขวับจากสองสาว แต่พวกนางหาใส่ใจเด็กน้อยผู้นี้ไม่ ยังคงพูดคุยเย้าหยอกกับมารดาอย่างชื่นมื่น

เปาซื่อผู้มารดาถูกบุตรสาวผู้น่ารักฉอเลาะเอาใจจึงมัวกอดซ้ายโอบขวาพยักหน้าเออออโดยลืมบุตรชายคนเดียวซึ่งยังคงยืนรอคอยอยู่อย่างอดทน

สาวใช้เก่าแก่ได้แต่ส่ายหน้าอย่างเห็นใจคุณชายน้อยทายาทชายเพียงคนเดียวซึ่งกลับไม่ได้รับการเอาใจใส่เช่นเดียวกับสกุลอื่น

อาจด้วยภายในจวนสกุลเจียงแห่งนี้ ฮูหยินเอกเปาซื่อตั้งครรภ์แรกเมื่ออายุมากแล้ว หลังจากรอคอยจนไร้ความหวังมานานหลายปี บุตรสาวฝาแฝดก็คลอดออกมาเรียกความยินดีปรีดาจนทั้งบิดามารดาทุ่มเทความรักความเอาใจใส่ลงไปแทบทั้งหมด

กว่าพวกเขาจะมีทายาทชายสมดั่งใจก็ผ่านไปอีกถึงห้าปี นั่นจึงทำให้ราชครูเจียงเข้มงวดกวดขันกันบุตรชายคนเดียวเพื่อหวังให้สืบทอดความรู้ความสามารถอย่างเต็มภาคภูมิ

นั่นจึงทำให้ภายในจวนสกุลเจียงมีแต่เสียงหัวเราะชื่นมื่นของสองสาวฝาแฝด ภายใต้สีหน้าเคร่งขรึมไม่พูดไม่จาของเด็กชายตัวน้อย

แต่ความจริงแล้ว ย่อมมีเรื่องราวที่ลึกลงไปกว่านั้น