ตอนที่สี่ เกี้ยวพา2

ตอนที่สี่ เกี้ยวพา

“ความจริงแผลนี้พี่ไม่ควรโดน แต่ด้วยรองแม่ทัพซุนจิวฝูกำลังพลาดพลั้ง พี่จึงขับม้าเข้าไปช่วยเป็นเหตุให้ไม่อาจป้องกันด้านหลังได้”

“หากข้าอยู่ด้วย จะแทงพวกมันให้กระเด็นตกม้าให้หมดทีเดียว” หญิงสาวยกมือขึ้นทำท่าฟันอย่างขึงขังเรียกเสียงหัวเราะดังจากแม่ทัพหนุ่มจนคนรับใช้ต่างแปลกใจ

“ฮ่า ฮ่า ฮ่า แขนเจ้าเล็กเพียงนี้ เพียงจับดาบก็ไม่ไหวแล้ว ยังจะฟันข้าศึกได้อย่างไร มีมี่น้อยเอ๋ย”

“อย่าได้ดูถูกข้าเชียว ข้าแอบขโมยดาบของท่านพ่อมาฝึกเล่นอยู่บ่อยๆ” เจียงลี่มี่ทำท่ากระซิบความลับเรียกเสียงหัวเราะอีกครา

“เจ้านี่นา ช่างซุกซนยิ่งนัก โตป่านนี้แล้วยังจะเล่นเป็นเด็กน้อยอยู่อีก เจียงฮูหยินไม่จับเจ้ามาขัดเกลาบ่มเพาะความเป็นสตรีในห้องหอเพื่อเตรียมตัวออกเรือนบ้างหรือ”

“ไม่เลย ท่านพ่อกับท่านแม่ระอาใจจนไม่อยากให้ข้าออกเรือนแล้ว พวกท่านบอกว่าสงสารครอบครัวอื่นที่ต้องผจญภัยกับข้า ดังนั้นข้าจึงมีเวลาเล่นอีกนาน พี่จิ้นกลับมาแล้วต้องแวะไปเล่นกับข้าบ่อยๆด้วยนะ” หญิงสาวเล่าราวไม่ใช่เรื่องสลักสำคัญ

“มีมี่ พี่เป็นชายหนุ่มทั้งแท่ง คงไม่อาจเล่นหัวกับเจ้าได้เช่นเดิมแล้ว” เสียงของเซี่ยจิ้นกว่างเปลี่ยนเป็นจริงจังเมื่อสัมผัสได้ว่าหญิงสาวไม่เข้าใจในสถานะความเปลี่ยนแปลง

“เช่นนั้นข้าจะมาเยี่ยมพี่จิ้นที่นี่เองก็แล้วกัน” แต่เจียงลี่มี่หรือจะยอมแพ้ นางรอคอยเขามาตั้งหลายปี ในเมื่อเขาไม่ยอมไปหานาง เช่นนั้นนางจะเป็นฝ่ายมาหาเขาเอง

หญิงสาวอยู่ป้อนยาและคุยเล่นกับเซี้ยจิ้นกว่างอยู่หลายชั่วยามจนชายหนุ่มต้องเอ่ยปากไล่ด้วยเกรงจะมีผู้คนพบเห็น

กว่าเจียงลี่มี่จะยอมกลับไปก็เมื่อเย็นย่ำเต็มที นางต่อรองขอกินอาหารเย็นด้วยน้ำเสียงฉอเลาะ โดยพยายามป้อนอาหารให้เขาอย่างออดอ้อน สุดท้ายชายหนุ่มต้องยอมอ้าปากรับแล้วเคี้ยวกลืนแต่โดยดี

รองแม่ทัพซุนจิวฝูซึ่งมาถึงนานแล้วเดินเข้ามาที่ห้องอาหารพลางนั่งลงกินอย่างหิวโหย

“คิดว่าแม่นางน้อยนางนั้นจะยังไม่ยอมกลับ ข้าหิวจนเกือบจะกินม้าได้ทั้งตัวแล้ว”

“เหตุใดจึงไม่เข้ามาเล่า”

“ไม่อยากขัดคอ” รองแม่ทัพหนุ่มพูดไปเคี้ยวไปโดยไม่ใส่ใจมารยาท พวกเขาสองคนออกรบเคียงบ่าเคียงไหล่จนสนิทสนมแทบจะตายแทนกันได้

“เฮ้อ!...ข้าไม่รู้จะปฏิเสธนางอย่างไร” เซี่ยจิ้นกว่างเอ่ยคล้ายบ่นพึมพำ

“หญิงสาวนางอื่น ท่านก็เพียงทำหน้าตาขึงขังเอ่ยปากขับไล่โดยไม่แยแส แล้วกับนางเหตุใดจึงไม่ทำเช่นนั้นเล่า” ซุนจิวฝูสงสัย

ใช่ว่าที่ผ่านมาจะไม่เคยมีหญิงสาวมาเกาะแกะแม่ทัพสุดหล่อผู้นี้ แต่เขามักอาศัยผู้อื่นขับไล่ จนจวนตัวจึงจะขับไล่ด้วยตนเองอย่างแล้งน้ำใจ

“นั่นด้วยนางไม่เหมือนหญิงอื่น นางไม่เกรงกลัวข้า แล้วยังไม่ใส่ใจคำปฏิเสธของข้า พวกเรารู้จักกันมาหลายปี เคยเที่ยวเล่นด้วยกันอยู่บ้าง ข้าจึงไม่อยากให้นางเสียใจ” เซี่ยจิ้นกว่างบอกเล่าออกมา

“ท่านชื่นชอบนางหรือไม่เล่า ข้าได้ยินเสียงหัวเราะดังออกมาอยู่หลายคราว ความจริงข้าไม่เคยได้ยินท่านแม่ทัพหัวเราะมานานแล้ว หากนางทำให้ท่านหัวเราะได้ย่อมนับว่าดี”

“ข้าคิดกับนางเพียงน้องสาว นางอายุน้อยกว่าข้าถึงสิบปี ความรู้สึกย่อมออกไปทางเอื้อเอ็นดูมากกว่า ตอนเด็กๆนางซุกซนมากแต่ก็ช่วยข้าเอาไว้หลายครา อีกทั้งบิดาของนางก็มีบุญคุณกับข้ามาก”

“ท่านคิดว่านางมาดูแลท่านด้วยเหตุใด คงมิใช่คิดว่าท่านเป็นพี่ชายแน่”

“สายตาของนางไม่ได้มองข้าเช่นพี่ชาย” แม่ทัพหนุ่มยอมรับ

“เช่นนั้นท่านแม่ทัพคงต้องจัดการให้ดี” รองแม่ทัพคู่ใจเอ่ยเตือนก่อนจะก้มหน้าก้มตากินจนอิ่มหนำ